Frjáls verslun - 01.02.1961, Blaðsíða 31

„Nú, voruð þið ekki saman?“
„Jú, — en eins og ég sagði, kom bolinn þarna
beint á okkur, óður og öskrandi, mér datt ekki í
hug, að ég myndi komast lífs af. — Greinarnar
slógust framan í mig, og ég var oft kominn að því
að detta og —“
„Hm!“ — Elísabet frænka stóð nú á fætur og virti
magisterinn ekki framar viðlits. Hún var mjög
brúnaþung og hvöss í augum; þegar hún leit á
vinnumanninn frá Nedre-Röd, hörfaði hann ósjálf-
rátt nokkur skref aftur á bak. Hún handlék birki-
lurkinn og virti hann fyrir sér andartak, svo sagði
hún með skipandi málrómi:
„Það gæti orðið of seint, ef við biðum eftir að-
stoð; við verðum að fara strax og reyna að hjálpa
piltinum.“
„Já, frænka!“ hrópaði Elsa og hélt þegar af stað.
„Hvað — þið ætlið þó ekki að —? Nei, eruð
þið alveg frá ykkur! Það er að ganga út í opinn
dauðann!“
„Þú ferð heim, Eðvarð,“ sagði Elísabet frænka
stuttlega og skálmaði á eftir Elsu.
Nedre-Röd skógurinn var þéttur og erfitt að
komast gegnum liann; þar var aldrei höggvið nema
til eldiviðar. Vinnumaðurinn gekk á undan, því að
hann var veginum kunnur, en kvenfólkið steðjaði
á hæla honum með lurkana reidda um öxl. Góða
stund heyrðu þau ekkert í bolanum, en þá tók
hann allt í einu að öskra aftur af fullum krafti, en
nokkru lengra burtu að þessu sinni. Þau gengu þeg-
ar á hljóðið, en öskrin fjarlægðust svo fljótt, að
það var engu líkara en að kusi væri lagður á flótta
undan þeim. Loks nam vinnumaðurinn staðar og
leit spvrjandi á Elísabetu frænku.
„Hm, hvað finnst yður?“ sagði Elísabet frænka
og var enn allhvöss í máli, en efablandin á svip.
En nú gat Elsa ekki stillt sig lengur. Ótti hennar
og áhyggjur brutust út í háu hljóði, sem heyrðist
um allan skóginn: — „Valdemar! Vcil-de-mar!“ æpti
hún.
„Gugg í borg!“ var svarað glaðklakkalega skammt
frá þeim, og cf Elsa hefði ekki verið ekta nútíma-
stúlka, myndi hafa liðið yfir hana af gleði, þegar
hún heyrði það.
Hann kom til þeirra andartaki síðar. Svolítið
skömmustulegur var hann og glettnisbros í augna-
krókunum, en þau tóku ekkert eftir því. Þau sáu
aðeins, að hann var heill og ómeiddur, það var ekki
á honum að sjá, að hann hefði lent í stímabraki
við mannýgt naut. Elsa hljóp umsvifalaust upp
hann beint á munninn, hvern kossinn á fætur
öðrum.
Elísabet frænka lét það afskiptalaust. En þegar
henni fannst nóg komið ræskti hún sig allmyndar-
lega og spurði: „Gátuð þér raunverulega rekið
nautið, ungi maður, svona með berum höndunum?“
„Ja, hvað skal segja?“ svaraði Valdemar hæ-
versklega og yfirlætislaust. „Ekki gat ég látið það
rása áfram, þvi að þá hefðuð þið verið í hættu. Og
Eðvarð hafði víst öðru að sinna, mér sýndist hon-
um liggja á. Hann hefur sjálfsagt ætlað að vera
ykkur til verndar, ef bolinn slyppi framhjá mér.“
„Vafalaust!“ — Elísabet frænka virti unga mann-
inn fyrir sér, skoðaði hann í krók og kring, rann-
sakaði hann frá hvirfli til ilja. Svo tók hún af sér
lonníetturnar og mælti hvössum rómi:
„Þér eruð boðinn til miðdegisverðar í dag!“
Þvínæst fór hún sína leið og tók vinnumanninn
með sér; unga fólkið lét hún sjá um sig sjálft.
Elsa og Valdemar fengu sér sæti í fallegu rjóðri
og tóku tal saman. Raunar var það aðallega Elsa,
sem talaði. en þegar hún í tíunda sinn byrjaði á
sömu lofgjörðarrollunni um hið óskiljanlega hug-
rekki Valdcmars, fannst honum tími til kominn
að gefa lienni ofurlítið raunhæfari lýsingu á við-
burðunum.
„Ég ætla bara að segja þér það, Elsa mín, að
FRJÁLS VERZLUN
31