Frjáls verslun - 01.02.1961, Blaðsíða 33

candúð til katta, því að aðra skýringu finn ég ekki
fyrir því, að Ása, þessi einstaki dýravinur, skyldi
ekki hafa sarnúð með köttunum cins og öllum öðr-
um dýrum. —
★
Ása á Svalbarði sagði mér eftirfarandi sögu af
því þegar Richter kaupmaður skaut uppáhalds-
köttinn hennar maddömu Schjödt, í misgripum.
Það bar við eitt kvöld, að kisa kom ekki heiin
og var í „útstáelsi“ alla nóttina. Richter var ár-
vakur maður og fór á fætur fyrir allar aldir. Hann
átti dúfur sér til gamans, sem honum var afar annt
um. Það var venja hans að gefa dúfunum sínum
baunir snemma á morgnana og hefur hann víst
líka kastað tölu á þær. Ilonum þótti sig vanta fjór-
ar, þegar dúfurnar flögruðu að máltíðinni þennan
morgun, og fór því að rannsaka dúfnaslagið, en
þar lágu þá þessar fjórar dúfur dauðar og var sýni-
legt að þar hafði köttur verið að verki.
Þeg ar kaupmaðurinn kom aftur út úr dúfnaslag-
inu, varð fyrir augum hans grábröndóttur köttur,
sem sat íbygginn við húshornið og beið tækifæris
til þess að ná fleiri dúfum. Richter sló föstu að
þarna væri sökudólgurinn, sem og var, en hélt að
þetta væri hans eigin heimilisköttur og hugsaði hon-
um þegjandi þörfina. — Hann var maður hvatlegur
og skjótráður, og brá sér nú í skyndi inn á skrif-
stofu sína, tók þar byssu ofan af vegg, hlóð hana,
og skaut köttinn. Það tókst vel, enda var hann góð
skytta.
En nú kom í ljós, að það var köttur maddömu
Schjödt, sem Richter hafði sálgað, og voru nú góð
ráð dýr. — Ilvernig átti að sætta hina gömlu
kattakæru maddömu við það, að hafa misst uppá-
halds-köttinn sinn? Jú, ráðið var fundið. — „Engill
hússins“, — húsmóðirin í Richtershúsi, frú Soffía,
sem alltaf kom fram til góðs og öllum þótti vænt
um, var gjörð út til þcss að tilkynna maddömunni
dauðsfallið og bera smyrsli í sár hennar og sorg. —
Þegar frú Soffía kom svo til maddömunnar, var
komið í ljós að kisa hafði ekki verið heima um
nóttina og var heimilið því í uppnámi. — Frú
Soffía, sem var einstaklcga blíðlynd og yndisleg í
framkomu og viðmóti, lagði sig fram og tilkynnti
gömlu maddömunni hið sorglega dauðsfall kattar-
ins mcð þeirri mestu varúð og mýkt, sem henni
var lagið. — Gömlu maddömunni varð mikið um
sorgartíðindin og bar sig illa, og kvað skarð þessa
yndislega kattar vandfyllt, en frú Soffía sagði, að
Richter vildi gjöra allt til þess að bæta henni skað-
ann og útvega henni kött í stað þess framliðna, en
maddaman sagði, að það væri nú ckki alveg hlaupið
að því, að þessi framliðni köttur væri yndislegasti
kötturinn, sem hún hefði eignazt í sínu langa lífi,
og enginn gæti jafnazt á við hann.
Nú varð þögn dálitla stund, og liorfði maddaman
út um gluggann og var liugsi, en svo rauf hún
þögnina og sagði: „Ef hingað verður kominn fyrir
hádegi á morgun, köttur af kattakyni Hólmfríðar
í Bíldsey, skal ég sætta mig við þetta.“ — En
Ilólmfríður í Bíldsey, sem var húsfrú Jóns danne-
brogsmanns og hafnsögumanns í Bíldsey, var
merkiskona, sem hafði ketti sér til ánægju. Það
fór orð af vittsmunum B íldseyjarkatta og það
hafði maddama Schjödt frétt. Ilins vegar voru
kettirnir í Bíldsey engin nytjadýr t. d. til músa-
veiða, því að þar voru engar mýs, og varla hef-
ur fuglunum í eyjunni þótt þeir sér vinveittir.
Það hafði þó einu sinni komið fyrir á öldinni sem
leið, í tíð Hólmfríðar, að mús hafði borizt til eyjar-
innar í harðfisksbagga undan Jökli, og hafði hús-
frúin þá fengið sér kött fram í eyjuna, og eftir það
gat hún ekki verið kattarlaus.
Richter kaupmaður skrifaði nú vinsamlegt bréf
til Ilólmfríðar konu dannebrogsmannsins í Bílds-
cy og tjáði henni vandræði sín, og kosti þá, sem
maddama Schjödt hefði sett, en með bréfið sendi
hann tvo húskarla sína, Kodda gcamla og Gunnlaug,
og bað þá verða skjóta í ferðinni. — Út í Bíldsey
er aðeins stutt sund, ekki vika sjávar, og komu þeir
aftur seinni hluta dagsins, með kött, saumaðan inn
í vaðmálsbót, þannig að höfuðið stóð aðeins út úr.
— Þá fór frú Soffía jafnharðan til maddömunnar
með köttinn og sýndi henni hann. Það glaðnaði
yfir þeirri gömlu, og ]>egar hún hafði skoðað hann
vel, sagði hún: „Ég sé að þessi köttur er af katta-
kyni Iíólmfríðar minnar í Bíldsey, og læt ég mér
þetta lynda.“ — En um leið tók hún um rófu kattar-
ins og lyfti honum upp að aftan, og sagði: „Að
vísu var minn köttur högni, en þetta er læða, —
en því verður ekki breytt.“ — Sagan er búin.
FRJÁLS VEKZLDN
33