Frjáls verslun - 01.07.1961, Blaðsíða 19

Svo er honum slengt á bryggj-
una. Þar tekur annar snáði við
aflanum. Meiri háttar fiskimenn-
irnir skera á lifoddann.
Einn dregur kola, kippir honum
upp, stigur á hann, losar úr hon-
um öngulinn og kastar honum
aftur fyrir sig á bryggjuna. Það
fer smátitringur um sporð og ugga
kolans, svo opnar hann tvisvar
tálknaopin og er doj. — Það er
hordropi á nefbroddi aflamanns-
ins, og hann snýtir sér á handar-
bakinu eins og fullvaxinn sjóari
væri.
Sá, sem kunni að láta massa-
dónana skammast sín, hafði nú
dregið vænan kola og var að losa
hann af önglinum, þegar eitthvað
sprautaðist á hann.
„Hann mígur á mig, helvítið!“
hvín í stráksa.
Og mér verður hugsað:
„Þá er nú líka kolanum bölvað.“
„Hvað gerið þið við aflann?"
leyfi ég mér að inna fiskimennina
eftir.
Sá, sem á rauðskefta hnífinn,
segist herða fiskinn.
Hann er með tvíþumla sjóvett-
ling á annarri hendi, á heima vest-
ur í Ananaustum — og afi hans
á hjall.
Annar — í blárri peysu — svar-
ar: „Mamma steikir ufsann.“
„Það þykir mér nú mánudags-
matur,“ segir Flóki, sem er frekn-
óttur og með dálítið skakkar frarn-
tennur. „Steiktur ufsi, það er þá
líka matur!“
Blápeysinn verður hálf-hvumsa
við og ætlar eitthvað að bera í
bætifláka fyrir matseld mömmu
sinnar og segir:
„Mér þykir koli og rauðspretta,
Eist: Keisarasvanurinn snyrtir sig
I miðju: Melaili hjó hornsílaútgerðinni
Neðst: Stokköndin er iarin að para sig
I-'RJÁLS VERZLUN
19