Frjáls verslun - 01.07.1961, Blaðsíða 20

Aflakóngar í Reykjavíkurhöfn
sem þú étur alla daga, skítafæði, við borðuin nætur-
saltað og flök og sósu með.“
Ég blanda mér í deiluna og spyr þann freknótta,
hvað hann geri við sína fiska.
„Ég bara hendi þeim eða gef strákunum þá í
beitu.“
„Hvers vegna gefurðu ekki kettinum þá heldur?“
„Það er enginn köttur hjá okkur.“
„Eru þá ekki mýs og rottur hjá ykkur?“ verður
mér í ógáti á að spyrja, svona til að segja eitthvað.
Sá frekknótti stingur nú báðum höndum í buxna-
vasaria, pírir á mig augun og segir með hortugum
svip.
„Það kemur þér ekkert við, eða ertu kannski
frá einhverju blaði?“ Og til þess enn frekar að gefa
mér til kynna, að hnýsni sé ekki til siðs í þessum
félagsskap, bætir hann við:
„Þú þarft ekki að glápa svona á freknurnar á
nefinu á mér, þú ert sjálfur með bólu á kinninni.-'
Einhver athugasemd um mannasiði var rétt kom-
in fram á varirnar á mér, þegar ég sá glettnina í
augum stráksa og kersknina í munnvikunum, og
Guði sé lof — ég mundi eftir, að einhvern tíma
hafði ég sjálfur verið kjaftfor strákur og sneri því
snöggt við blaðinu og sagði:
„Það er aldeilis strigakjtftur á þér, greyið mitt,
sem varla stendur út úr hnefa, og værir ekki í
soðningu fyrir sæmilegan fresskött, hvað þá í beitu
fyrir hákarl.“
Þetta verkaði.
Freknutúlanum fannst þetta auðsjáanlega kjarna-
sprok. Það fór vipringur um kjálkabörð hans, og
munnherpan varð að breiðu brosi.
„Allt í keiinu góði, þú ert ekkert klikkaður.
Viltu renna?“
Þeir heyrðu, að ég kunni tungumálið, og þar með
var ég búinn að fá upptöku í félagsskapinn.
Já, auðvitað vildi ég renna. Sá freknótti lánaði
mér færið sitt, og ég sagði:
„Viltu tyggjó?“
Og auðvitað vildi hann tyggjó og þeir allir, og
þetta var allt í ,,keiinu“ hjá okkur sögðu þeir, þessir
átta með ljósu kollana og vonarglóð veiðimannsins
í augum.
Áhugasamir hornsilayeiðarar vi3 Tjömina
20
FRJALS VERZLUN