Frjáls verslun - 01.07.1961, Blaðsíða 27

Gísli J. Ástþórsson:
Sómi íslands í Genf
Albert A. Bogesen hristi höfuðið. „Nei,“ sagði
hann, „ég fer ekki á ráðstefnuna í Penemunde,
og ef ég á að segja þér alveg eins og er, þá fer ég
ckki á fleiri ráðstefnur af þessu tagi að sinni nema
forsetinn biðji mig um það persónulega sem ])er-
sónulegan greiða við land og þjóð. Ég fékk nóg af
ráðstefnunni í Genf. Þó fékk hún góðan endi. En
ráðstefnur eru húmbúk, cf ég mætti nota svo gam-
alt orð, og ef þú kærir þig um að hevra hversvegna
ég segi þetta, þá skal ég segja þér það í stuttu
máli á meðan við drekkum kaffið.“
Eins og þú kannski veizt (hélt hann áfram), þá
var ég að heita nýtekinn við kaupfélaginu fyrir
norðan þegar þeir símuðu að sunnan og báðu mig
að fara á þessa ráðstefnu í Genf. Ég tók fyrsta bíl
suður með kofortið og Jóhönnu, og tveimur dög-
um seinna sátum við í fimmtán þúsund feta hæð
og hlustuðum á brestina í flugstjóranum.
Það var glampandi sólskin þegar við Ientum í
Genf; hann var á austan hjá þeim merkilegt nokk,
en brakandi þerrir, og ég efast ekki um að þeir
hafa verið byrjaðir að hirða. Verst að sendiherr-
ann skyldi vera fótbrotinn. Það lágu boð fyrir mér
á flugvellinum að hann væri forfallaður á spítal-
anum í Genf, og þegar ég heimsótti hann á spítal-
ann, sem þeir reyndar kölluðu hospítal, þá ætlaði
ég ekki að þekkja hann fyrir plástrum. Hann var
útataður í þessu frá hvirfli til ilja, og hann hafði
dottið niður um lyftugatið á Hótel Tmperíal af því
Ivftan var í viðgerð úti á verkstæði.
Ég var ekki hrifinn af því að eiga að mæta
einn á ráðstefnunni eins og nærri má geta, en það
var að duga eða drepast, og ég fór með kofortið
og Jóhönnu upp á ITótel Imperíal og krækti fyrir
lyftugatið. Við fengum herbergi með baði sem sneri
út að ströndinni, svo að ég setti Jóhönnu í bað
en fór sjálfur að lesa endurminningar Lúðvíks
G. Gestssonar: Með höfðingjum á kostnað ríkis-
sjóðs. Maður verður að kunna sitt kram.
Iláðstefnan var í gömlu Þjóðabandalagshöllinni
í Genf, sem er eins og tuttugu Bændahallir í hrúgu,
og þegar ég var búinn að sýna skilríkin mín sem
voru í lagi, þá var kallað á borðalagðan fylgdar-
mann með kastskeyti sem sýndi mér hvar ég ætti
að fara úr skóhlífunum og hvar afvikni staðurinn
væri og stóri fundarsalurinn og nefndarherbergin
og benti mér í leiðinni á fulltrúana, sem voru að
tínast inn. Síðast en ekki sízt kenndi hann mér á
apparatið á borðinu mínu, sem var heyrnartól sem
maður átti að hengja á höfuðið á sér til þess að
skilja ræðumenn. A því voru fimm hnappar, og
Jjegar maður þrýsti á einn hnappinn, þá kom belj-
andi enska úr tólinu, og þegar maður þrýsti á
þann næsta, þá kom þessi fína franska, og þegar
maður þrýsti á hina þrjá, þá kom rússneska og
spánska og kínverska. Sá borðalagði smellti heyrn-
artólinu á eyrun á mér og kvaddi, og skömmu
seinna byrjuðu fulltrúarnir að hópast í salinn tal-
andi sín á milli á tungumálunum sem ég var að
enda við að nefna.
Forseti ráðstefnunnar var Sir Gordon Fritz-
Patrick, sem allir kannast við: bölvaður níðingur.
Þegar hann byrjaði að tala, þrýsti ég á ensku-
hnappinn og heyrði ljómandi vel til hans. Hann
hvatti menn til að sýna þolinmæði og skilning
og sáttfýsi af eintómri hræsni, og benti á að ef
þessi ráðstefna færi út um þúfur, þá yrði bara að
halda aðra að ári. Ég veit ekki hvort það var
snjallt hjá honum. Ilann talaði í fjóra tíma, en
síðan var fundarhle og síðan veizla. Ég var dauð-
þreyttur þegar ég kom heim á hótel, þó að ég var-
aði mig á lyftugatinu.
Mér varð fljótt ljóst að alþjóðlegar ráðstefnur
eru í rauninni ekkert annað en skollaleikur þar
sem menn segja allt annað en þeim býr í brjósti
og eitt augnakast, eitt falskt bros getur haft meiri
frjáls verzlun
27