Frjáls verslun - 01.07.1961, Blaðsíða 30

Ég liefði getað faðmað stúlkuna fyrir kvikindis-
háttinn. Það er ekki á hverjum degi sem maður
mætir svona hugarfari. Einhver hefði látið Bogesen
róla í hennar sporum. Einhver hefði sagt sem svo
að ekki þýddi mikið að púkka upp á Bogesen. Ég
var þakklátari en orð fá lýst, og síðan þetta gerðist
hefur mér alltaf verið vel til Kínverja og hjálpað
þeim eftir föngum þegar þeir hafa slæðzt til Islands,
þó að ég hafi stundum lijálpað Japönum í mis-
gripum.
Ég kom síðasta boðskortinu frá mér á hádegi.
Eg, Bogesen, fór þess á leit við móttakanda bréf-
spjaldsins að hann léti svo lítið að skjótast til mín
í kokteilveizlu sem ég héldi til heiðurs góðvini min-
um Sir Gordon Fritz-Patrick að herbergi mínu í
Hótel Imperíal samdægurs klukkan fimm til sjö.
Ég sírnaði eftir kokteilunum, þjónunum og brauð-
ögnunum, pressaði buxurnar mínar, hafði sokka-
skipti og sneri mér að Lúlla G. Kínverska stúlkan
hringdi klukkan þrjú og sagðist vera búin að finna
Jóhönnu og að allt væri í stakasta lagi. Það var
mikill léttir. Leitarmenn kínversku stúlkunnar höfðu
fundið Jóhönnu grátandi niðri á járnbrautastöð
með kofortið á bakinu, og þegar þeir leituðu á
henni, þá var veskið í svuntuvasa hennar. Það var
mikill léttir. Iíálftíma seinna stóð hún u])pi á her-
bergi, og þegar hún var búin að kasta mæðinni af
því lyftan var því miður enn úti á verkstæði, þá
vissi ég ekki fvrri til en hún hljón unn um hálsinn
á mér og byriaði að þakka guði fvrir að eiga
svona manneskjulegan mann.
„Það kvað nú nokkuð við annan tón í bréfinu
þínu,“ segi ég heldur þurrlega.
„En elsku hiartans Bogesen minn,“ segir Jóhanna.
„þá var ég ekki búin að sjá veslings stúlkuna.“
„Veslings stúlkuna?“ segi ég og hugsa til fæð-
ingarblettsins. „Hvað meinarðu með veslings stúlk-
una, Jóhanna?“
„Hvernig átti ég að vita að hún væri svonn skín-
andi fátæk?“ segir Jóhanna.
„Skínandi fátæk?“ ét ég enn eftir. „TTvað mein-
arðu með skínandi fátæk, Jóhanna?“
„Nú, en útgangurinn, maður,“ segir Jóhanna,
„og trúði mér þó fyrir því, blessaður þurfalingurinn,
að hún væri í sparifötunum. Nei, ef fólkið í Kína
þarf að ganga svona til fara eins og það þurfi út í
kálgarð á hverri stundu, ]>á er það sannarlcga ekki
ofhaldið af því þó að mann drevmi það svolítið
huggulega."
Mér datt í hug að Jóhanna væri búin að fá sól-
sting cða eitthvað, því að það er mikill munur á
sólskininu í Skagafirði og Sviss. Svo datt mér í
hug að kínverska stúlkan hefði verið að gabba
Jóhönnu, því að hún var búin að sýna mér hvað
hún kunni í diplómatí. En þegar hún kemur í
kokteilveizluna, þá er þetta dagsatt sem ég stend
hérna. Ég sárvorkenndi henni. Hún var í bláum
verkamannagalla eins og þeir ganga í á Eyrina og
með húfu úr sama efni og í gúmmísóluðum stíg-
vélum. Eina skrautið sem hún bar var stjarna fram-
an í húfunni, og ég er viss um að hún hefur verið
úr pjátri. Seinna frétti ég að þetta væri þjóðbún-
ingur Kínverja síðan Maó sparkaði Sjang út í
Formósu, en ég hef ekkert verið að hlaupa með
það til Jóhönnu. Hún er viss með að halda að
þetta með framhjáhaldið hafi þá verið satt eftir
allt saman, og ég hafi orðið svona hrifinn af þjóð-
búningnum. Þá væri eftir henni að byrja að dubba
sig upp í nankinsbuxur á sunnudögum til þess að
þóknast mér, og nóg er nú samt þegar hún skautar.
Fritz-Patrick kom klukkan hálf sex og við byrj-
uðum að sleikja hvor annan upp í votta viðurvist.
Ég sagði honum hvað mér þætti ósegjanlega gaman
að sjá hann, kæri vinur, og hann sagðist sjaldan
eða aldrei hafa orðið glaðari, dear Sir, en Jiegar
hann fékk boðskortið. Við töluðum um veðrið að
diplómatiskum sið og löptum viský eins 02 fínir
menn og reyktum Corona-Corona-Corona-Corona,
stærri tegundina. Það hlakkaði í mér görnin. Ég
þóttist vita að hann væri búiiín að panta handa
mér kokteilveizlu daginn eftir með að minnsta kosti
eins möraum þjónum og ég splæsti á hann, og
ég var að hugsa hvernig unnlitið yrði á honum
þegar hann frétti að ég hefði farið með morgun-
lestinni, þegar hann tróð einglyrninu í augað á sér,
brosti hæðnisleaa og sagði: „Kæri Bogesen, ég ætla
auðvitað að halda smá kokteilveizlu til heiðurs
yður strax á morgun. Ekki vænt.i ég þér gætuð
komið klukkan fimm í fyrramálið?"
Svínið! Það var ekki nóg með að hann væri
niósnari: hann hafði augsýnilega niósnara á hverj-
um fingri. Honum hafði borizt njósn um ráðagerð
mína, og hvernig ég ætlaði að hunza kokteilveizl-
una hans og koma því orði á að hann væri nánös
sem ekki tímdi að halda skylduveizlur heldur
skvti sér undan því með því að bíða þangað til
heiðursgesturinn væri farinn úr bænum.
Ég ætla ekki að lýsa sálarástandi mínu næstu
mínúturnar. Mig sundlaði. Fólkið sem næst okkur
stóð skaut upp augabrúnnnum hvert í kapp við
30
FIÍ.TÁI.S VERZPXTN