Frjáls verslun - 01.12.1968, Qupperneq 32

za
FRJALS VERZLUN
hæstu vexti af innlánsfé! Svona
hefur þetta gengið ár eftir ár með
einstaka tilbrigðum þó: mynd uf
barni og bauk, mynd af smápen-
ingum (margt smátt gerir eitt
stórt) og fJeiri feimnislegar íil-
raunir til að vera aðeins lifandi.
Útvegsbankinn kom öllum á óvart
fyrir skömmu með því að koma
með hressilega auglýsingu í sjón-
varpið (leyfði sér meira að segja
að sýna mann fá martröð út af
víxlaáhyggjum og það þótti mér
einstaklega skemmtilega gert).
f aivöru talað, þá eru bankarnir
eitthvað að hressast, enda eru þeir
orðnir það margir, að þeir þurfa
að ýta við fólki með sömu ráðum
og sápuframleiðandinn eða tann-
kremsframleiðandinn. En eitt hef-
ur alltaf verið mér undrunarefni.
Hvernig stendur á því, að ríkis-
bankarnr hafa ekki tekið höndum
saman við Gjaldheimtuna og gert
snarpa auglýsingaherferð með
það fyrir augum, að fólk leggði
fyrir þann hluta af launum sín-
um, sem það verður að greiða í
skatt síðar. Af hverju hvetja
bankar ekki fólk til að leggja fyr-
ir fé til að taka síðan út í sumar-
fríinu. Af hverju ekki að segja við
venjulegan launamann: Ef þú
ieggur fyrir 2000 krónur á mán-
uði í 6 mánuði getur þú fengið 10
þúsund króna lán sjálfkrafa að
þeim tíma liðnum. Byggjast ekki
bankaviðskipti einmitt mikið á
kaup kaups reglunni: Menn geta
velt þessum ófullkomnu hug-
myndum mínum fyrir sér, og ég
hvet þá, sem hafa áhuga á þess-
um málum, að leggja orð í belg. —
Þeir geta stílað bréf sín til Frjálsr-
ar verzlunar — merkt „Auglýs-
ingaþáttur“.
Sjónvarpsauglýsingar.
Að lokum nokkur orð um sjón-
varpsauglýsingar.
í 3. tölublaði Frjálsrar verzlun-
ar er grein, sem ber fyrirsögnina
„Eru sjónvarpsauglýsingar of dýr-
ar?“ Eru í greininni gefnar upp-
lýsingar um kostnað við gerð sjón-
varpsauglýsinga í samanburði við
blaðaauglýsingar.
Allmikillar óánægju og mis-
skilnings hefur gætt í sambandi
við þessa grein, og gefur hún til-
efni til athugasemda og íhugun-
í fyrsta lagi virðist sú skoðun
útbreidd, að annaðhvort velji
kaupsýslumaður sjónvarp eða
blöð sem auglýsingavettvang, og
er því rétt að athuga það mál dá-
lítið nánar.
Sjónvarp er að mínum dómi alit
annar augiýsingavettvangur en
blöðin. Við skulum hugsa okkur,
að við séum að auglýsa bílinn X
og höfum ákveðið að eyða í aug-
lýsingar 1000 þúsund krónum yf-
ir árið. Þá er fyrsta spurningin,
hvernig er hægt að verja þessu fé
skynsamlegast. Við höfum annars
vegar blöð og tímarit og hins veg-
ar sjónvarpið og fleiri auglýsinga-
vettvanga s. s. ruslakassa, leigu-
bílaauglýsingar, bíóauglýsingar o.
fl. og reyndar einn vettvang enn,
sem lítið er notaður hér, en það
er „direct mail“ auglýsingaað-
ferðin, sem getur, ef rétt er á
haldið, gefið góða raun. Við kom-
umst að þeirri niðurstöðu að eyða
40 þúsundum í sjónvarp og 60 þús-
undum í blöð og annað. Þar sem
við erum að auglýsa erlendan bíl,
þá hefur umboðið efiaust filmu,
sem við getum notað, og þá er
sá kostnaðarliður úr sögunni að
gera kvikmyndina hér. Við skul-
um segja, að kostnaður við að
klippa myndina og setja íslenzkt
tal við hana nemi 5000 krónum,
og þá eigum við eftir 35 þúsund
í birtingar. En hvað ætlum við að
segja með sjónvarpsauglýsing-
unni? Þar komum við einmitt að
grundvallarmismun í sjónvarps-
auglýsingunni og blaðaauglýsing-
unni. Við ætlum ekki að ræða
um nýtízkulegan hemlaútbúnað,
hestöfl, króm eða gírana í sjón-
varpsauglýsingunni. Þvert á móti
ætlum við að ýta undir kauplöng-
un með myndinni — gera bílinn
„spennandi“ í augum fólks —
vekja ákveðin hughrif, sem erf-
itt er að vekja, eða ómögulegt í
blaðaauglýsingum. í blaðaauglýs-
ingunum, sem myndu líklega
korna samhliða sjónvarpsaugiýs-
ingunum komum við með allar úi-
listingar á gæðum bilsins, verði,
afborgunarskilmálum og öðrum
tölulegum og efnislegunr stað-
reyndum. Fráleitt er að reyna að
troða slíkum upplýsingum inn i
sjónvarpsmynd, því þá verður hún
ófyrirgefanlega leiðinleg og miss-
ir marks. Það er t. d. algjörlega
fyrir ofan minn skjlnjng, að það
sé rétt aðferð að auglýsa tann-
kremið Y svo ofsalega i sjón-
varpi, að það fari hrollur um
mann, þegar myndin er sýnd ó-
breitt frá 6.—30. skipti. Að flestra
áliti er ekki rétt að sýna sjón-
varpskvikmynd oftar en 5—6 sinn-
um á stuttum tíma, því að eftir
að áhorfandi er farinn að þekkja
myndina og kunna hana utan að,
byrjar hann að verða ótrúleg'a
leiður á henni. Öðru máli gegnir,
ef myndin er sýnd sjaldan og
með löngu millibili.
Oft er talað um, að það sé svo
dýrt að auglýsa. Vissulega er það
dýrt, en tii hvers eru menn að
auglýsa, og hvernig stendur á, að
svo margir hér álíta, að auglýs-
ingafé sé blóðpeningur?
Að einhverju leyti á þessi hugs-
un rætur sinar að rekja tií þess
tíma, þegar ekki þurfti að auglýsa
vöru — þ. e. þegar eftirspurnin
var slík, að varan hvarf um leið
og hún kom á markað. Léleg' vara
gat selzt jafnvel og góð vara, og
þá var ekki reiknað með, að ákveð-
inn hundraðshluti af framleiðslu-
verði vörunnar rynni til auglýs-
inga eins og gert er í ailsnæg'ta-
þjóðfélögum. Nú horfa málin allt
öðru vísi við, og þegar margar lxk-
ar vörutegundir eru á markaðn-
um, þá er það sölumennskan, sem
allt veltur á, og á ég þá við um-
búðir, útstiilingar í verzlunum og
beinar auglýsingar.
í næsta þætti ætla ég að spjalla
um nýlega íslenzkar auglýsing-
ar, sem hafa fallið mér illa og vel
í geð, bæði blaða- og sjónvarps-
auglýsingar.
AFEREIÐSLA:
B23DD
AUGLÝSINGAR :
B23D1
RITSTJÓRN :
B23G2
FRJALS
VIERZLUIM