Frjáls verslun - 01.12.1968, Blaðsíða 44

24
FRJAL5 VERZLUN
„EG BIÐ MÉR ENGRAR MISKUNNAR"
Rœtt við Óskar Halldórsson í Dúna.
ÓSKAR í Dúna er hann neíndur
í daglegu tali. Almenningur setur
nafn hans í samband við falleg
og skemmtileg húsgögn; það gera
keppinautar hans líka og þeir
hrukka gjarnan ennið um leið,
því fyrir þeim merkir nafnið Ósk-
ar í Dúna einnig harða sam-
keppni, sem er daus við alla með-
almennsku. Þeir vita, að því flcyi,
sem Óskar í Dúna stjórnar, er
siglt að óskum skipstjórans eins.
Fyrir skömmu opnaði Óskar í
Dúna útibú að Ármúla 5 í Reykja-
vík. í tilefni þess hcimsóttum við
hann í höfuðstöðvarnar að Auð-
hrekku 59 í Kópavogi. Þetta var
snemnia að morgni dags og þegar
við komum, er Óskar önnum kaf-
inn við að skera íil áklæði.
„Áour en ég stofnaði Dúna,“
segir Óskar, „var ég verkstjóri
hjá Ragnari Björnssyni h.f. í
Hafnarfirði. Á þeim tíma ríkti
hér algjör kjallara- og bílskúra-
hugsunarháttur í húsgagnafram-
leiðslu sem öðrum iðngreinum,
en ég' gat aldrei sætt mig við hann,
og því sigldi ég utan til að kynna
mér húsgagnaframleiðslu, eink-
um dýnuframleiðslu, eins og hún
gerðist bezt með öðrum þjóðum.
Úr þeirri ferð kom ég svo upp-
íullur af nýjum hugmyndum og
til að hrinda þeim í framkvæmd,
ákvað ég að stofna eigið fyrir-
tæki. Það er kannski ekki úr vegi
að útskýra nafnið á því; margii
hafa spurt. Dúna merkir eitthvað,
sem er mjúkt, sbr. dúnn, og ég
valdi nafnið með hliðsjón af því,
að ég ætlaði mér fyrst eingöngu
að framleiða dýnur. Dúna fór af
stað i 160 íermetra húsnæði að
Súðavogi 7 og fvrst í stað störfuðu
þrjár manneskjur hjá fyrirtæk-
inu. En þegar ég var að komast
í gang, urðu tafir, mér óskiljanleg-
ar, á fjöðrum tii dýnuframleiðsl-
unnar, svo ég varð að venda mínu
kvæði í kross og byrjaði þá að
framleiða bólstruð húsgögn. Vend-
ingin tókst með ágætum og eftir
„Dæmin sanna, að íslenzk iðnfyr-
irtæki eiga ekki möguleika á
nema vissri stærð.“
fjóra mánuði flutti ég fyrirtækið
hingað, í 600 fermetra húsnæði.
og hafði þá átta manns i vinnu.
Vöxturinn hélt áfram og á
skömmum tíma rauk ég upp í það
að vera einn stærsti einkafram-
leiðandi í minni iðngrein á land-
ínu. Eg framleiddi þá húsgögn
fyrir nokkrar stærstu og glæsi-
legustu húsgagnaverzlanirnar í
Reykjavík. Stærstu viðskiptamenn
mímr fóru svo illu heilli á haus-
mn og ég varð að ganga að al-
gjörum nauöungarsamningum við
þá, sem kipptu undan mér fótun-
um.
En það varð mér til happs, að ég
kynntist ágætum mönnum, sem
höfðu trú á minni starfsemi og
eínnig sýndu forsvarsmenn bank-
anna mér mikinn skilning. Dúna
var gerð að hlutafélgi og þannig
tókst að bjarga málunum og síðar
meir að sigrast á erfiðleikunum.
Nú má segja, að Dúna sé fjöl-
skylduíyrirtæki.
Þegar erfiðleikarnir höfðu ver-
ið sigraðir, tók við mikið blóma-
skeið. Dúna framleiddi húsgögn
og dýnur og seldi i verzlanir um
allt iand. Þátttaka okkar í Iðn-
sýningunni 1966 vakti svo mikla
athygli, að við fórum að selja
íramleiðslu okkar sjálfir; fyrst í
smáum stíl, en þessi sala gaf okk-
ur byr undir báða vængi og í
ágústmánuði 1967 opnuðum við
verzlunina hérna. Hún er á tveim-
ur hæðum, á neðri hæðinni sýnum
við aðallega dagstofuhúsgögn og
á efri hæðinni svefnherbergishús-
gögn, svefnbekki og stök húsgögn
alls konar.. — Heyrðu! Tala ég of
hratt? Ekki það? —
Nú, 1967 var glæsilegt ár fyrir
okkur og lukkan stóð fram á þetta
ár, allt þar til einn góðan veður-
dag, að miklar vegaframkvæmdir
hefjast á Kópavogshálsi. Við þess-
ar vegaframkvæmdir lokuðumst
við alveg af og þess urðu dæmi,
að hingað kom fólk, sem var búið
að þvælast um Kópavog í tvo
klukkutíma í leit að verzlun okk-
ar. Stórminnkandi sala sýndi, að
við þetta yrði ekki búið og í ágúst
fórum við, atvinnurekendurnir
við Auðbrekku, þess á leit við bæj-
arráð Kópavogs, að þeir opnuðu
leiðina til okkar aftur.
Bæjarráðið brást vel við beiðni
okkar og tók málið strax til athug-