Frjáls verslun - 01.04.1976, Blaðsíða 101
Það var í síðdegissamkvæmi
nokkurra kvenna, sem reyking-
ar bar á góma.
— Afhverju ég hef ekki get-
að hætt að reykja?, sagði ein
frúin við þá, sem næst henni
sat. — Ég hef margsinnis próf-
að það en þá verður eitthvað til
þess að koma manni í uppnám.
Síðast þegar ég var nýhætt
byrjuðu þeir til dæmis að hlaða
Berlínarmúrinn.
— Nú er ég búinn að starfa
í fyrirtækinu í tuttugu ár og
unnið þriggja manna verk. Er
það nú ekki ærlegt tilefni til
kauphækkunar?
— Kemur ekki til mála. En
gefðu mér upp nöfnin á hinum
tveimur því að þeir verða rekn-
ir á stundinni.
Anna og María sátu og ræddu
um daginn og veginn.
— Ég er annars voðalega
spennt að vita hvernig honum
reiðir af systursyni mínum í
Kaliforníu, sagði Anna.
— Nú og því þá það. Fékkstu
ekki kort frá honuin um jólin?
„Hvaða læti eru þetta, kerling, hún hefur
aðeins létt svolitið á hjarta sínu.“
— Jú, en það vantaði upp á
burðargjaldið.
Félagarnir á skrifstofunni
veltust um af hlátri þegar Palli
kom á skrifstofuna á mánudags-
morgni með glóðaraugu á báð-
um.
— Hvað kom eiginlega fyrir,
kæri vin?
— Það er frúin sem ber á-
byrgð á því hægra. Hún sagði
að ég héldi framhjá sér og var
að hefna sin.
— En það vinstra?
— Ja, það er eftir viðhaldið.
Hún heimtar að ég skilji við
konuna.
Skoti við landa sinn:
— í Róm varð ég að gefa
fimmtí'u, segi og skrifa fimmtíu
lírur í drykkjupeninga.
— Hvað varstu eiginlega
mörg ár þarna suður frá?
Þegar heyrðist í sírenunum
hljóp kokkurinn frá eldavélinni
og fór í frakkann.
— Ég verð að fara. Brunaút-
kall.
— Þykist þú vera í varalið-
inu?
— Nei, en maður vinkonu
minnar er það.
— Komd'u hingað strax, Gvend-
ur, ef þú þorir.
FV 4 1976
97