Frjáls verslun - 01.02.1977, Síða 37

Slippstöðin gæti tekið að sér mun meiri verkefni en nú gerist
væri ekki alvarlegur skortur á járnsmið'um.
manninum það, að hann þurfi
ekki að leita neitt annað en á
einn stað eftir allri þjónustu,
sem hann þarf á að halda.
F.V.: — Hefur Slippstöðin
gert athuganir eða spár um
það, hve miklu af nauðsynleg-
um viðgerðum á stærri fiski-
skipunum hún gæti annað, hve
hlutdeild hennar af þessum
markaði gæti orð'ið stór?
Gunnar: — Það er í þessu
sambandi vinnuaflið, sem setur
okkur takmörk fyrir því, hvað
við komumst yfir mikið. Ars-
tíðasveiflurnar í viðgerðunum
eru líka talsvert miklar. Það
lætur enginn skip sín í slipp
til almenns viðhalds t. d. í fe-
brúar eða marz. í þessum tveim
mánuðum er yfirleitt hlé á við-
gerðunum hér í stöðinni hjá
okkur. Á vorin, sumrin og
haustin eigum við hins vegar
fullt í fangi með að sinna
föstum viðskiptavinum okkar.
Reynslan hefur hins vegar
sýnt, að ef mikið hefur legið
við, þá höfum við getað annazt
viðgerðir fyrir viðskiptamenn
okkar á algerum mettíma, leyfi
ég mér að segja, vegna þess
hve miklu starfsliði við höfum
á að skipa. Til dæmis get ég
nefnt að þegar Guðbjörg ÍS
strandaði undir Óshlíðinni um
mánaðamótin nóvember/des-
ember, ákváðum við að hraða
viðgerð sem mest við máttum
vegna þess að þar átti í hlut
fastur viðskiptaaðili. Við tók-
um þess vegna mennina úr öðru
á meðan og settum þá í þetta
verkefni. Þar sannaðist það
einu sinni enn að það eru ný-
smíðarnar, sem eru forsenda
fyrir því að við getum haldið
uppi svona miklu vinnuafli.
Nýsmíðarnar eru kjölfestan í
þessu og taka af lægðirnar, sem
koma í viðgerðirnar eins og
t. d. nú á þessum árstíma. Ef
þetta væri einvörðungu við-
gerðarstöð væri ekkert um það
að ræða, að við hefðum 250
manns í vinnu núna. Þá væru
eilífar sveiflur í mannaráðning-
um, ýmist verið að segja upp
fólki eða ráða það til starfa að
nýju.
F.V.: — Þú segir starfsmenn-
ina vera 250 talsins. Hvernig
skiptast þeir eftir greinum?
Gunnar: — Hérna eru um 80
járnsmiðir, um 45 vélvirkjar,
27 trésmiðir, 30 verkamenn, 16
rafvirkjar og 13 manns á tækni-
deild. Þá er fólk á lagernum,
bílstjórar og kranamenn og
skrifstofufólk.
F.V.: — Er þá eðlilegt jafn-
vægi milli þessara flokka iðn-
aðarmanna eða er hörgull á
starfskröftum í tilteknar grein-
ar?
Gunnar: — Það skortir fyrst
og fremst járnsmiði. Ef sá
skortur væri ekki fyrir hendi
gætum við tekið að okkur mun
meiri verkefni en nú gerist.
Þegar við tökum að okkur ný-
smíðar er engan veginn hægt
að hafa þær í hjáverkum,
dunda við þær, heldur verður
afhendingartími að vera eðlileg-
ur. Við höfum fengið nokkuð
af járnsmiðum úr öðrum lands-
hlutum en engan veginn nógu
marga. Það verður engin stökk-
breyting að þessu leyti heldur
breytist ástandið hægt og síg-
andi. Við höfum líka skólað
upp nema sjálfir í þessari grein
og það er kafli út af fyrir sig,
að skipasmíðaiðnaðurinn er út-
ungunarstöðin fyrir járniðnað-
inn i landinu. Það kemur í
okkar hlut að mennta nemana
með öllum tilkostnaði, sem það
hefur í för með sér. Svo eru
það virkjunarframkvæmdirnar
og aðrar ámóta framkvæmdir,
sem njóta góðs af.
F.V.: — Þú nefndir að liér
hjá Slippstöðinni væri viss hóp-
ur fastra viðskiptavina. Hvern-
ig er hann samansettur í höfuð'-
atriðum?
Gunnar: — Segja má að það
séu útgerðaraðilar á Vestfjörð-
um, Norðurlandi og Austfjörð-
um auk þess sem nokkur skip
hafa komið að sunnan, sérstak-
lega í fyrra.
F.V.: — Er það algengt að'
útgerð’armenn láti hin stærri
skip fara í viðgerðir crlendis
ef þau sigla t. d. út með fisk?
Gunnar: — Eitthvað er nú
um það en sennilega ekki mik-
ið.
F.V.: — Þið eruð sem sagt
alveg fullkomlega samkeppnis-
hæfir?
Gunnar: — Það er mjög erf-
itt að bera okkur saman við
stöðvar erlendis, bæði hvað
snertir viðgerðir og nýsmíðar.
Um nýsmíðarnar gildir hið
sama og bílakaup. Það er hægt
FV 2 1977
39