Frjáls verslun - 01.09.1977, Blaðsíða 80

Ilm hcima og gcima
Nú var röðin komin að pabba
að baða barnið. Mamma ætlaði
á fund í starfshópnum hjá rauð-
sokkunum. Og pabbi var gal-
vaskur að vanda: — Farðu
bara, elskan, sagði hann. — Ég
verð sko ekki sakaður um að
haga mér eftir eldgömlum
kenningum um verkaskipti
kynjanna.
— Jæja, væna, sagði hann
þegar hann var búinn að koma
littlu dótturinni í baðkarið. —
Nú sérðu að við þurfum ekki
neina hjálp við þetta.
— Nei, það er rétt pabbi. En
mamma er vön að klæða mig
úr skónum áður en ég fer í
baðkarið.
— Ég gat ekki staðizt hana.
Hún minnti mig svo á þig.
Hún stóð við veginn, grönn
og spengileg. Það var ekki um
neitt annað að gera en að
stóppa bílinn og ræða við hana.
— Viltu koma í smá bíltúr,
ungfrú?
Hún steig upp í bílinn. Þess-
ir Iöngu, heillandi fótleggir. Og
svo var keyrt upp í sveit. Þar
stöðvaði hann bílinn og gerði
tilboð í sól og sumaryl.
— Alveg sjálfsagt svaraði
hún. En ég starfa við þetta svo
prísinn er tíu þúsund kall.
Fremur óhress gáði hann í
veskið, en hún starfaði áreiðan-
lega við þetta svo við því var
ekkert að segja. Þegar leiknum
var lokið settust þau inn í bíl-
inn aftur. Hann sagði ekki orð
en hafði hendurnar á stýrinu.
— Eigum við ekki að koma
okkur í bæinn, hvislaði fröken
að lokum.
— Að sjálfsögðu, mín kæra.
En ég starfa nefnilega við þetta
og túrinn í bæinn kostar tíu
þúsund kall.
— Af hverju 'hefur hann
Guðlaugur svona skrítið göngu-
lag?
— Það er vegna þess að (hann
á átta krakika og hefur þjálfað
sig í að ganga um gólf án þess
að stíga á dótið þeirra.
— Fyrirgefið, herra minn.
Það er víst ekkert til af fötum,
sem hætt er að nota, en gætu
komið að gagni fyrir fátækan
verkamann eins og mig?
— Ég veit það ekki. Konan
mín er-ekki hcima.
— Nú er það svo? Það gerir
nú ekkert til, því að helzt vil
ég gangá i karlmannafötum.
xo
FV 9 1977