Frjáls verslun - 01.09.1977, Side 81

— Þetit'a er nú bara venjulcgur kaffitími. Þú ættir að sjá
árshátiðina.
— Mér sýndist Kata vera
hálf þreytuleg þegar hún giftist
honum Palla á laugardaginn.
— Hún er búin að eltast við
hann i fjögur ár.
— Þegar ég var ungur þurfti
ég verulega að taka á til að
vera ekki konu minni ótrúr.
Þetta er enn sífelld barátta og
ég tapa næstum alltaf, sagði
einn í gufubaðinu um daginn.
•
— Mín kæra, sagði riddarinn
hugumprúði um leið og ihann
fór í herklæðin. — Kóngurinn
kallar. Ég verð að fara í stríð.
— En samkvæmt venju ætla
ég að læsa þig í skírlífisbeltinu
svo að enginn grunur falli á
þig-
Þetta mælti riddarinn við
konuna sína yndislegu. Og svo
bætti hann við: — Lykilinn
fel ég svo hirðfifliniu, þvi
tryggðatrölli, til varðveizlu
Hann á að fela lykilinn en falli
ég mun hann gefa þig frjálsa.
Svo sté hann á bak og reið á
brott.
Ekki leið á löngu áður en
hirðfíflið reið hann uppi og
stundi upp:
— Minn kæri riddari. Þér
hafið skilið eftir skakkan lykil.
Hann hafði elt hana á rönd-
um allt kvöldið.
— Heyrðu, eigum við ekki. . .
— Nei.
— Æi, láttu ekki...
— Nei...
— En...
— Nei og aftur nei. Ég er
ekki „til í það“. Nú er ég búin
að segja nei í síðasta sinn.
— Loksins framför. Heyrðu,
ég panta bíl og svo förum við
heim til mín. . ..
— Mér er alveg hætt að lítast
á þessa tæknivæðingu.
— • —
Innbrotsþjófur í V-Þýzka-
landi var á leiðinni út úr stórri
markaðsverzlun með þýfi sitt
en gat ekki á sér setið að prófa
rafmagnsjárnbrautina, sem var
sett upp til sýnis í leikfanga-
deildinni. í rauninni fannst
honum þetta svo gaman að
hann var að í þrjá klukkutíma
eða þangað til afgreiðslufólkið
byrjaði að mæta til vinnu. Sam-
kvæmt upplýsingum lögregl-
unnar gaf verzlunareigandinn
þjófinum myndskreyttan sölu-
bækling um leikfangajárn-
brautir til að hafa með sér í
fangelsið.
— • —
Barbara Newcombe, húsmóð-
ir í London, sem missti röddina
fyrir allmörgum árum, fór til
skottulæknis fyrir nokkru og
fékk röddina aftur. Það ein-
kennilega við þetta allt saman
er að röddin er ekki eins og
hún var upprunalega. Barbara
talar nefnilcga með ítölskum
hreim núna.
— Það tekur svolítinn tíma
að venjast þessu, segir maður
hcnnar dálítið undrandi, en
hún hefur aldrei til Ítalíu kom-
ið.
Skotasaga mánaðarins:
— Afhverju ertu ekki með
giftingarhringinn uppi við?
Ertu skilinn?
— Nei, en konan gengur með
hann þessa vikuna.
— • —
— Þegar ég er slappur fer ég
til læknisins. Hann verður að
hafa eitthvað til að lifa af.
Svo fer ég í apótekið því að
þeir verða vitanlega líka að
lifa. Þegar ég kem heim helli
ég sullinu í vaskinn því að ég
ætla lí'ka að lifa.
FV 9 1977
81