Frjáls verslun - 01.12.1980, Blaðsíða 15

um um brunavarnir frá 1954 að
sveitarfélögum utan Reykjavíkur
sé heimilt að semja við eitt trygg-
ingafélag eða fleiri um bruna-
tryggingar á húseignum í umdæmi
sínu.
Framkvæmdin á máli þessu hef-
ur verið þannig að samningar hafa
verið gerðir til fimm ára í senn. í
lögum um Brunabótafélagið eru
ákvæði um það hvað sveitarfélag
skuli gera, ef það vill tryggja ann-
arstaðar. Þar segir: „Stjórn bæjar-
og sveitarfélags getur leitað til
stjórnar Brunabótafélagsins og
óskað eftir því að fá endurskoðun
eða breytingar á iðgjaldagreiðsl-
um eða öðrum kjörum varðandi
brunatryggingar fasteigna í bæjar-
og sveitarfélaginu. Náist ekki
samkomulag um samninga innan
tveggja mánaða, frá því að ósk
kom fram um endurskoðun eða
breytingar á tryggingakjörum, er
hlutaðeigandi bæjar- og sveitarfé-
lagi heimilt að segja sig úr Bruna-
bótafélaginu með 6 mánaða fyrir-
vara, miðað við 15. október ár
hvert."
Af þessu sést að það er þungt í
vöfum að ætla að skipta um trygg-
ingafélag. En þar með er sagan
ekki öll sögð. Að sögn forystu-
manna Samvinnutrygginga er
fjöldi sveitarfélaga háður Bruna-
bótafélaginu fjárhagslega, þar
sem félagið er mjög vel statt fjár-
hagslega og hefur lengi veitt
sveitarfélögum lán til reksturs og
framkvæmda. Nú er það ekkert
leyndarmál að flest sveitarfélög
standa höllum fæti fjárhagslega
og mega því illa við að missa upp-
sprettu fjármagns.
Fjármagn Brunabótafé-
lagsins mikilvægt
Ásgeir Ólafsson, forstjóri
Brunabótafélagsins var að því
spurður hvort félagið ,,keypti" sér
viðskipti með lánafyrirgreiðslu.
Hann segir aó það sé eðlilegt að
félagið veiti fjármagni sínu til við-
skiptamanna og það geti Bruna-
bótafélagið í stærri stíl en önnur
tryggingafélög, vegna sterkrar
fjárhagsstöðu félagsins. Hann
segir að Brunabótafélagið haldi 80
til 90% af iðgjaldatekjum í landinu
og ávaxti það hér, þar sem félagið
þurfi aðeins að endurtryggja er-
lendis sem nemur 10 til 20%. Ás-
geir leggur áherslu á að það fjár-
magn, sem Brunabótafélagið lán-
ar sveitarfélögum, liggi ekki á
lausu annarsstaðar.
Brunabótafélagið heyrir undir
Tryggingaráðuneytið. Skipulag
félagsins er þannig að því er
stjórnað af fulltrúaráði 44 manna,
sem eru einn fulltrúi úr hverju
hæjarfélagi og einn frá hverju
sýslufélagi. Þeir kjósa síðan
þriggja manna stjórn fyrir félagið.
Núverandi stjórn skipa Stefán
Reykjalín, formaður en hann er
einnig formaður stjórnar Slipp-
stöðvarinnar á Akureyri. Aðrir í
stjórn eru Friðjón Þórðarson,
dóms- og kirkjumálaráðherra, og
Magnús H. Magnússon, alþingis-
maður. þarna hafa því þrír stjórn-
málaflokkar fulltrúa.
Hefur samkeppnin
verið gagnleg?
Ásgeir Ólafsson telur fyrirkomu-
lag húsatrygginga gott eins og það
er. Hann segir að þrátt fyrir áróð-
ursherferð Samvinnutrygginga í
fyrra hafi þeir ekki náð neinum ár-
angri og engu sveitarfélagi bætt
við sig í tryggingu. Hann bendir á
að minni og fjárhagslega veikari
tryggingafélög gætu þurft að end-
urtryggja meginhluta eða jafnvel
allt erlendis, sem þýddi að það
fjármagn færi út úr landinu og það
myndi skapa verulegan vanda fyrir
sveitarfélögin, ef þetta fjármagn
hyrfi af markaðnum.
Ásgeir Ólafsson leggur á það
áherslu að Brunabótafélag íslands
sé rekið með hagkvæmni í huga.
Það hafi orðið fyrst tryggingafé-
laga til að taka upp töluvinnslu
1952 og stöðugt sé ..passað upp á
Parkinson".
Ekki er auðvelt að kveða upp
nein Salómonsdóm í slíkum mál-
um, en augljóst virðist að hér tak-
ast á þrjú fyrirtæki, með mismun-
andi hagsmuni, sem virðast í
grundvallaratriðum vel rekin. En
reynsla okkar íslendinga undan-
farin ár, bendir vissulega ekki til
þess að einokun sé af hinu góða
og rök Samvinnutrygginga vega
þungt í þvf Ijósi. Að lokum verður
að efast um að iðgjöld Brunabóta-
félagsins hefðu lækkað skyndi-
lega um 50% árið 1954, ef sam-
keppni Samvinnutrygginga hefði
ekki komið til og vafasamt að ið-
gjöld hefðu lækkað jafnt og þétt
síðan, ef engin samkeppni hefði
verið. Ifv
15