Helgarpósturinn - 02.02.1995, Blaðsíða 20

20
MORGUNPÓSTURINN FÓLK
FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 1995
Þærþjást líka
— stjörnurnar
Einhverju sinni var sú kenning á
kreiki uppi í Háskóla, eftir nákvæma
bókmenntafræðilega analýsu, að
Dallas-þættirnir væru eitt af tækjum
og tolum ríkjandi stéttar til að við-
halda ríkjandi ástandi. Þessi kenning
er vel útfærð og sannfærandi en hér
verður ekki farið í smáatriði. Einn þátt-
urinn var sú röksemd að með því að
horfa á þættina mætti hinum sí-
blanka meðaljóni verða það degin-
um Ijósara að peningar eru ekki allt
í þessum heimi — þeir ríku eiga líka
við sín vandamál að stríða. Með
þessa hugmynd flettum við í gegnum
slúðrið um hina frægu og ríku og rek-
umst fyrst á það að Mel Gibson er
hrifinn af Beethoven en kann ekki að
leika á hljóðfæri. Mamma Meg Ryan
er mjög ósátt við hana því henni var
ekki boðið í brúðkaupið. Ástæðan var
sú að Meg var hrædd við að mamm-
an væri ekki sátt við brúðgumann
hann Dennis Quaid. (Þær mæðgur
hafa náð sáttum.) Gamanleikarinn úr
Grímunni og Dýraspæjaranum, Jim
Carrey, þurfti að bera það til baka að
hann væri að fara að gifta sig — hann
er að vísu mjög ástfanginn en
hjónaband er ekki inni í myndinni.
Gamli góði Charlton Heston er gegn
repúblikani og góðvinur Ronna Re-
agans en hann lenti upp á kant við
flokkinn því hann vill að ríkið styðji
listir „Ég bið ykkur að stöðva ekki fjár-
mögnunina,“ sagði Heston. Leikstjóri
Gumps, Robert Zemeckis, á fullt í
fangi með að verjast mönnum sem
vilja að hann leikstýri Gump 2. Jean-
Luc Godard afþakkaði heiðursverð-
laun samtaka kvikmyndagagnrýn-
enda vegna þess að honum tókst
ekki að koma í veg fyrir að Steven
Spielberg endurreisti útrýmingar-
búðir nasista í Auschwitz. Og vesal-
ings Hugh Grant þurfti að biðja
starfsfólk glæsihótels í Wales afsök-
unar vegna þess að hann hafði kallað
einn þeirra Raðmorðingjann og annan
Feita loftgatið og einn af réttum
kokksins kallaði hann Skítaklepraðar
nærbuxur bóndans. Grant þykir leitt
að hafa þennan fíflahúmor og sagði í
bréfi: „Eg er bjáni og þykir það
leitt." Og vissulega er það leitt að
hafa ekki húmor sem er ekki allra. Það
á þó ekki við um hinn viðkvæma Ri-
chard Attenborough sem þó lætur
sig hafa það að standa í harki og bar-
áttu og hamast í breskum þingmönn-
um til að fá skattaívilnanir fyrir kvik-
myndir. Og það heldur það kannski
einhver að það sé eitthvað grín að
eignast eigin kapalstöð en Robert
Redford veit að það er í ýmsu að
snúast þegar menn standa í slíku. Og
hvað með Steven Spielberg sem hef-
ur þurft að vinna í kvikmyndaverum
um langa hríð? Hráslagalegu um-
hverfi og niðurdrepandi. Sem betur
fer er hann í aðstöðu til að láta óskir
sínar og drauma rætast þvi hann ætl-
ar að byggja kvikmyndaver sem verð-
ur líkara háskólalóð en verksmiðju. En
þetta er undantekningin sem sannar
regluna. Það er ekkert grín að vera
ríkur og frægur. Og hvað eruð þið
svo að væla? Menn ættu að vera
ánægðir með það sem þeir hafa.
Yfir spákonum er gjarnan einhver dulúð sem að sjálfsögðu stafar frá starfinu og sjá það sem
öðrum er hulið en sú litskrúðuga ímynd sem margir hafa af þeim er vafalítið vegna sígauna en
sígaunakonur eru ötulustu spákonur í Evrópu. En með tilkomu hinnar svokölluðu nýaldar og
samtaka og fólks sem kennir sig við hana hefur ímynd spákvenna breyst. í stað þeirra kvenna
sem drýgðu ör- ^
orkubæturnar
með því að spá í
spil og bolla og
strekkja dúka er
unga spáfólkið
með kristalla,
litaspil og talna-
speki og svo hið
hefðbundna
öðrum nóturrf kU e^a bara dreg spil úr bunkanum og túlka
framtm þfna frammi fyrir alþjóö.
Ein frægasta spákona í Reykjavík
fyrr og síðar var vafalaust Jósefína
Nauthól sem bjó í Nauthólsvík og
seinna í vesturbænum. Jósefína var
heilmikil týpa og átti það til að
fussa og sveia og fleygja fólki út úr
húsinu ef henni líkuðu ekki spilin
eða fannst stafa vondum straumum
frá fólki.
1 skáldsögu sinni Djöflaeyjunni
lætur höfundurinn, Einar Kára-
son, Karólínu spákonu, sem á sér
fyrirmynd sem er Jósefína Nauthól,
leggja spil fyrir hér um bil hverjum
viðburði í fjölskyldunni og fylgja
þeim stundum eítir með þvílíkum
illspám og hrakyrðum að fjöl-
skyldumeðlimir voguðu sér vart út
fyrir hússins dyr.
Stella Guðmundsdóttir spá-
kona á Grettisgötunni man vel eftir
Jósefinu Nauthól en hún segir hana
hafa verið afburða góða spá-
konu.“Hún sá allt,“ sagði Stella og
lýsir henni sem fremur hárri konu,
grannri og sérstakri í viðmóti. „Það
var rnikið af fólki heirna hjá Jósef-
ínu, bæði lifandi fólki svo og fram-
liðnum. Ég fór tvisvar til hennar og
í fyrra skiptið fannst mér þetta vera
bull sem hún var að segja og hlust-
aði því illa. En þegar þetta sem sí-
aðist inn fór að koma fram ákvað
ég að fara aftur og viti menn! Hún
sá fyrir sér allt mitt líf.“ Stella spáir í
venjuleg spil og bolla og segist
einnig finna fyrir návist framlið-
inna í kringum fólk og sjá sér fyrir-
hugskotssjónum atburði úr fortið
eða framtíð spyrjenda.
Spádómar með
aðstoð framliðinna
Spámiðlar, eða fólk sem les
óorðna hluti úr áru fólks eða talar
við framliðna um það sem í vænd-
um er, njóta mikilla vinsælda nú
um stundir og sérstaklega er ein
kona í Hafnarfirði í tísku en sagan
segir að fólk þurfi að bíða í marga
mánuði eftir að komast að hjá
henni. Anna Þormóðsdóttir er
spámiðill og nýtur aðstoðar fram-
liðinna, hún heyrir skilaboð en hún
spáði í fortíðina hjá höfundi þess-
arar greinar og gerði það nokkuð
vel.
Anna segir að ímynd spákvenna
hafi breyst mjög mikið frá því að
hún var að fara sem ung stúlka til
að láta spá fyrir sér. Þá hafi spákon-
urnar meira verið að spá í verald-
lega hluti: „Eins og hvaðan þú kem-
ur og hvenær þú giftist og hvað þú
eignast mörg börn. Ég fer meira inn
á tilfinningalega hluti og hvernig
fólk getur unnið úr sínum málum
þó að auðvitað komi ég inn á hitt.
En það er eins og áherslurnar hafi
líka breyst hjá spyrjendunum sjálf-
um. Ungt fólk er einfaldlega með-
vitaðra um að það eru fleiri mögu-
leikar í lífinu en bara heimili og
hjónaband."
„Fyrirgeföu frú Bacall,
Heiðar Jónsson snyrtir hefúr
alla sína stuttu ævi staðið við fót-
skör fræga fólksins. Hann gæti sagt
margar sögur af heimsþekkta fólk-
inu, en heldur sig bara við eina, eða
þá sem situr mest í honum. Hún er
fá því í París fyrir allmörgum árum,
er hann bjó um vikutíma í íbúð vi-
konu sinnar í fínu hverfi í París:
„Tveimur hæðum fyrir ofan mig
á sama tíma bjó Lauren Bacall sú
fræga kvikmyndaleikkona. Á þess-
um tíma var hún að sýna í One
Woman’s Show á Palle Royale, en
til þeirrar sýningar þótti mikið til
koma í París á þessum árum. Á
hverjum morgni í þá viku sem ég
var í París mætti ég henni þar sem
hún fór út að ganga með puddle-
hundinn sinn. Eins og allir vita er
ég eins og hinir Islendingarnir þeg-
ar fræga fólkið er annars vegar; við
erum ekkert að abbast upp á fræga
fólkið. Fyrsta morguninn sem við
mættumst nikkuðum við bæði
kurteislega til hvor annars. Annan
morguninn sögðu við good mom-
ing og það var ekki laust við að ég
skylfi af geðshræringu. Þann þriðja
sögðum við bæði ákveðið good
morning og ég held að ég hafi
meira að segja snert snoppuna á
hundinum liennar og klappað hon-
um aðeins. Fjórða morguninn
heilsuðumst við og töluðum um
veðrið. Ég man ekki hvernig fimmti
morguninn var en þann sjötta, sem
hásu röddu, „þú ert
með hreim og þú býrð
á þessum fína stað,
hvað gerir þú í París?“
Ég tjáði henni að ég
var síðasti morguninn sem ég bjó í væri make-up artist international
París, stoppaði hún og sagði við fyrir Yves Saint Laurent. Þá byrj-
mig: „Heyrðu góði minn,“ með aði hún á setningunni: „Ég er
með...“, en ég greip fram í fyrir
henni og sagði, fyrirgefðu frú
Bacall, ég veit náttúrlega hver
þú ert. Og hún bætti við: „Ég
þarf endilega að bjóða þér á
sýninguna hjá mér, mér líst
svo vel á þig.“
Því miður...! varð ég að
afþakka boðið, ég var á leið
til Islands strax morguninn
eftir, en mikið rosalega sá eft-
ir að hafa verið svona mikill
Islendingur í mér og hafa ekki
farið að bögga hana strax á fyrsta
degi. Islenska hlédrægnin varð mér
fjötur um fót.
Þessi uppákoma hefur setið mjög
í mér af því ég hef alltaf dáðst svo af
Lauren Bacaíl. Þrátt fýrir að hafa
verið að skemmta á hverju kvöldi
og vera ekki með snefil að farða
framan í sér þegar ég hitti hana
þessa morgna, komin á fimmtugs-
aldur, var hún afar glæsileg.“
Skrítið fólk og
happdrættisvon
Guðríður Haraldsdóttir, út-
varpsspákona á Aðalstöðinni, gerði
það í stuttan tíma að aðalstarfi að
vera spákona en þá var hún svo
blönk að hún átti vart til hnífs og
skeiðar. „Ég setti auglýsingu í blað
og fékk mikil viðbrögð en hluti
þeirra sem komu var einfaldlega
skrítið og óþægilegt fólk og mér er
ekki sama hverjir koma inn á mitt
heimili svo ég hætti að auglýsa." En
það hringir enn fólk til Guðríðar og
hún spáir enda finnst henni miklu
fleiri tilfelli áhugaverð en hin. Guð-
ríður segir að karlmenn hafi verið
stór hluti þeirra sem kornu, gjarnan
kaupsýslumenn. „Þeir vildu oft spá
í peningamálin og í eitt skipti sem
ég spáði happdrættisvinningi bætti
ég við að gamni mínu að það vissi á
gott að heita á spákonuna. Nokkru
seinna kom ávísun til mín í pósti en
þá hafði hann munað eftir áheitinu
þegar spádómurinn gekk eftir. Það
sem ég er að gera á Aðalstöðinni er
bara leikur en fólk sækist mikið eft-
ir þessu. En það hefur komið