Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
591
\*
Bathurst. Landstjórahöllin í baksýn
dieselvjelum og var Búkas for-
maður á öðrum en jeg á hinum.
Við lögðum venjulega á stað kl.
8 á morgnana í Fordson vörubíl og
með okkur fjöldi Svertingja. Nesti
liöfðum við með okkur til dagsins,
góðan mat og mikið af ávöxtum,
oftast 4 appelsínur og 12 banana á
mann og stundum mongu og popo
ávexti. — Matreiðslumaður okkar
Búkas var Svertingi, sem áður
hafði verið matrciðslumaður á
frönsku herskipi og kunni vei til
sinna verka. Hann var kallaður Mr.
Adams. En matreiðslumaður S\ ert-
ingja lijet Bokari og eldaði hann
oían í þá hrísgrjón og mais og átu
þeir svo allir ineð fingrunum upp
úr sama þvottabalanum. Væri mat-
urinn ekki til á rjettum tíma var
Bokari ekki öfundsverður.
Heim til Gunjar komum við oft
ekki fyr en seint á kvöldin, eða um
kl. 7, því að billinn kom oft seint
frá Yundum, en þangað varð hann
að sækja Skotann og Svertingja
þá, sem með honum voru. Vegur-
inn var um 40 km. langur og oft
siæmur eftir að rigningatiminn
byrjiði (oa, steadur yfir írá
juli til október, eða þrjá mánuði).
Gerir þá stundum afskaplegt úr-
helli, og á einum degi hækkaði
vatn um 2 metra í dalverpi nokkru,
svo að vegur og brú hvarf í flóðið.
Annars var Svertinginn, sem stýrði
bílnum, ótrúlega duglegur að kom-
ast áfram, og stundum varð hann
að setja trjáboli í verstu vilpurnar
á veginum til þess að komast yfir
þær.
Okkur var ætlað að stunda há-
karlaveiðar með netjum og einnig
krabbaveiðar. Krabbinn, sem veið-
ist þarna er svipaður humar og góð
-ur til átu, en Englendingar kalla
hann „grayfish“. Stundum veidd-
um við skjaldbökur, sumar svo
stórar að þær voru um 100 pund
að þyngd. Kjötið af þeim þykir
mesta sælgæti, ef þær nást lifandi
úr netjunum. Skjaldbökur þessar
synda í yfirborði sjávar, og glápa
oft undarlega á báta, sem fram hjá
fara. Hausinn á þeim er einna lík-
astur og á ránfugli, en á hverju
bægsli hafa þær 4 klær. Stundum
veiddum við stóra sverðfiska í net-
ín, en þeir eru með meterlanga
trjónu frara úx hausnum og 48
hvassar tennur á og um 2 'þuml-
unga langar.
Hjer eru taldar um 20 tegundir
af hákarli, en líkar eru þær hver
annari nema hinn svonefndi Ham-
arshauss hákarl. Venjulega feng-
um við í róðri 12 hákarla í 8 net.
Lifrin var brædd þarna niður við
ströndina, en kjötið soðið og þurk-
að á strádýnum og síðan malað og
haft fyrir hænsafóður í hinu stóra
hænsabúi stjórnarinnar. — Svert-
ingjar hafa kjöt af sumum hákörl-
um til matar og steikja það þá nýtt.
Ekki þurftum við að hafa neinar
áhyggjur af því þótt einhverjar
dræsur yrðu eftir í fjörunni. Hræ-
gammarnir eru fljótir að finna hvar
eitthvað ætilegt er og þeir ganga
rækilega að mat sínum og hreins-
uðu fjöruna fyrir okkur jafnharð-
an.
Sandströnd er þarna og vex
pálmaskógurinn alveg fram í flæð-
armál, en úti fyrir eru rauðleit
kóralrif, ekki ósvipuð rauða vik-
urhrauninu hjer á landi. Ná þessi
rif sums staðar 3 mílur út frá
ströndinni og eru hættuleg sigling-
um. En fögur baðströnd er þarna
og hitinn í yfirborði sjávar alt að
35 st. á Celsíus.
Um háttu Svertingja.
FLESTIR Svertingjar í Gambíu
stunda landbúnað. — Hafa flestir
nautgripi, geitur og kindur, sumir
líka svín og hæns, en hesta enga,
því að tse-tse flugan drepur þá
undir eins. Er Svertingjum þetta
mikill bagi, því að þótt þeir hafi
nokkuð af ösnum, þá er ekkert
gagn í þeim við plægingar, svo að
konur og karlar verða að erja akr-
ana með handplógum.
Svertingjar eru mjög hjátruar-
fullir og bera á sjer verndargripi
gegn illum öndum. Flestir eru með
þrjú ör á hvorri kinn, en sumir
með 9 og veit jeg ekki hvort það er
ættarmorb, ti sltauts eða tii verad