Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 19
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
599
filIII Kirkjau á Þing wöllum (Barrow)
Sennilega verður þess ekki langt
að bíða að hann leggist í hana. —
JOHN BARROW,
1834
(Úr bókinni „A Visit to Ice-
land“).
HÚN heitir Ahnannagjá, en eng-
inn gat sagt mjer hvað það þýddi.
Vegurinn niður í hana hggur eftir
brattri skriðu og stórgrýttri, svo
að ferðamönnum er altaf ráðlagt
að fara af baki og láta hestana sjá
um sig. En vegna þess að við vor-
um á undan fylgdarmönnunum og
lestinni og enginn hafði bent okkur
á þetta, riðum við þarna niður, og
ráku íslendingar upp stór augu er
þeir frjettu það. í öðrum löndum
hefði það sennilega þótt hættuspil
að ríða slíkan veg. En þar sem ís-
lensku hestarnir eru svo þaulvanir
að fara yfir urðir og hraun, þá var
lítil hætta á að þeim yrði fótaskort-
ur. Við fórum út úr gjánni um
skarð og riðum yfir ána og þá náðu
íylgdarmennirnir okkur og sögðu
að við værum komnir á ákvörðun-
arstað. Við fórum þá að skima eftir
mannabygðum, en gátum engar
sjeð Við höfðum heyrt að kirkja
væri á Þingvöllum, og jeg fór að
svipast um hvort jeg sæi ekki turn,
því að alls staðar þar sem jeg hef
farið eru turnar á kirkjum. En jeg'
sá engan turn Eftir langa hríð
uppgötvaði Mr. Smith nokkur torf-
þök. Var eitt stærst og gat hann
þess til að þar væri kirkjan. Reynd-
ist það rjett.
Við riðum heim í hlað og prest-
urinn hefur haft einhverja hug-
mynd um komu okkar, því að hann
kom út að taka á móti okkur.Vegna
þess hvernig bæarhúsin voru útlít-
andi, báðum við þegar um að mega
vera í kirkjunni og fyrirurðum okk
-ur ekki fyrir það, því að við höfð-
um heyrt að það væri alvanalegt,
enda var kirkjan eini staðurinn þar
sem ferðamenn gátu verið. Þetta
var fúslega veitt. Svo var sprett af
hestunum og reiðverin borin inn í
forkirkjuna og var rjett svo að þau
kæmist þar fyrir. Það var þröngt
þarna enda var þar allskonar
skran, svo sem fatnaður, matvæli,
fiskabaggar, stór kvensöðull og
mikið af ull.
Vegna þess að þessi kirkja var
ólík öllum öðrum guðshúsum, sem
jeg hafði sjeð, gerði jeg það að
gamni mínu að mæla hana. Hún
var 23 fet á lengd, og þar af var
kórinn 8 fet. Þar var skilrúm og
við það var prjedikunarstóllinn
íestur. Yfir honum var þessi lat-
neska áletrun:
„Scio opera tua“
„Habenti dabitur“.
Dálítil kista eða skápur stóð á milli
tveggja lítilla stafnglugga. Það var
altarið. Yfir því hekk ljeleg mynd
aí kvöldmáltíðinni, máluð á trje
og secnilega mjög gömuL Breiddin
Prestkonan (Barrow)
á kirkjunni var 10 fet og vegghæð
um 6 fet. Veggirnir voru þiljaðir
og ó milli þeirra voru bitar þvert
yfir kirkjuna. Á bitunum lágu á
víð og dreif gamlar biblíur, grallar-
ar og ræksni af óhreinum handrit-
um. Súðirnar voru líka þiljaðar.
Hægra megin við dyrnar, sem voru
svo lágar að maður varð að beygja
sig til að komast inn, hengu tvær
eða þrjár klukkur á bita og svo
lágt að maður náði upp í þær.
Fjórir eða fimm bekkir með baki
stóðu svo þjett hvoru megin í for-
kirkjunni, að varla var hægt að
ganga milli þeirra. Bekkir voru
líka við veggina inni í kórnum.
Sagt var að kirkjan rúmaði 40
manns, en mjer er það óskiljanlegt
En það er sjaldan eða aldrei að svo
margir koma til kirkju, því að fátt
fólk er í sókninni, líklega 12—14
fjölskyldur.
Við borðuðum nú og fengum á-
gætan silung úr Þingvallavatni. —
Prestur vildi alt fyrir okkur gera
og kom hvað eftir annað inn í kirkj
-una til að vita hvort okkur van-
hagaði ekki um eitthvað. Við fór-
um svo að athuga hvernig við gæt-
um búið sem best um okkur þarna.
Bekkirnir voru alt of mjóir til þess
að hægt væri að sofa á þeim. Það
var því ekki um annað að gera en