Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 20

600
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sofa á gólfinu í kórnum. Upphækk-
aður pallur var undir altarinu og
þar á milli og bekkianna lögðumst
við niður tveir og tveir hvoru
megin og vöfðum okkur innan í
yfirhafnir okkar, og þar var
þröngt.
Morguninn eftir spurði jeg prest
hvort konan hans mundi hafa nokk
-uð á móti því að jeg teiknaði mynd
af búningnum, sem hún var í. Hann
fór til konu sinnar og það var eins
og henni þætti vænt um og væri
upp með sjer af þessu. En hún
sagðist ekki geta verið með skott-
húfuna á höfðinu og bað mig að
levfa sjer að skifta. Svo rauk hún
inn í bæinn og kom aftur eftir eitt-
hvað 20 mínútur, klædd í sitt besta
skart frá hvirfli til ilja, og sannar-
lega fór henni það vel, sjerstaklega
höfuðbúnaðurinn. Mest dáðist jeg
þó að silfurbeltinu, sem hún hafði
um mittið. Smíði þess og skreyting
gaf ekkert eftir því, sem bestu gull-
smiðir í Englandi gera, og þó var
þetta smíðað af bónda. Silfrið hafði
hann fengið með því að bræða
danska ríkisdali.
Kvöldið áður höfðum við boðið
prestinum grogg, en hann vildi það
ekki. Nú var honum boðið brenni-
vín og þáði hann það. Þegar prins-
inn var þama á ferð, (það var Frið-
rik Danaprins, síðar Friðrik VTI.,
sem kom þarna um sumarið), hafði
hann boðið presti púns, en prestur
hafði' sagt hans hágöfgi að hann
drykki ekki neitt annað en brenni-
vín. Þó held jeg að hann leyfi sjer
ekki oft þann munað.----
FRÚ IDA PFEIFFER,
1845
MERKILEGT er það við Almanna-
gjá að maður sjer hana ekki fyr en
að er komið. Hún er þar ekki nema
svo sem fimm eða sex faðma breið,
en mörg hundruð feta á dýpt. Urð-
um við þar að fara niður þröngvan
og hættulegan stíg og mjög stór-
grýttan. Gríðarleg biörg hengu í
bergveggiunum beggja vegna, og
ógnuðu ferðamanninum með dauða
og tortímingu. Orðlaus af undrun
stauluðumst við niður og þorðum
varla að líta upp, hvað þá heldur
að tala, því að við óttuðumst að
hljóðbylgjurnar mundu losa um
björgin og valda hruni.
Það var enn bjart er jeg kom til
Þingvalla og himininn hvelfdist
heiður og blár yfir víðáttuna. Þess
vegna þótti mjer undarlegt að sjá
þokuský^ á sumum fjöllunum, sem
ýmist huldu nokkurn hluta þeirra
eða eyddust með öllu og komu svo
fram aftur í öðrum stað. Þetta fyr-
irbrigði er algengt á íslandi og jeg
hafði oft sjeð það frá Reykjavík.
Sjera Beck bauð mjer að sofa í
bænum um nóttina, en mjer leist
ekki á það og kaus heldur að vera
í kirkjunni, en það er því miður of
oft leyft. Kirkjan er ekki mikið
stærri en kirkjan í Krýsuvík, og
stendur kippkorn frá bænum. Jeg
óttaðist þó ekki að þeir, sem lágu
þar í kirkjugarðinum, mundu gera
mjer neinn óskunda, og svaf vært
alla nóttina á einni af kistum þeim,
sem þar voru á víð og dreif.---
CHARLES S. FORBES,
1858
(Hann dvaldist 5 daga á Þing-
völlum, ásamt nokkrum öðrum,
aðallega til að skjóta fugla).
FARANGURSLESTIN lagði á stað
að morgni 5. ágúst undir umsjón
franska konsúlsins, og kl. 11 riðum
vjer úr garði konsúlsins, þrettán
alls. Var það sundurleitur hópur í
allskonar vosklæðum, því að vjer
vissum hvað veðráttan er viðsjál.
----Svo komum vjer að Almanna-
gjá og sáum Öxará og prestsetrið
skamt frá ósi hennar. Þar var kirkj
an og fór sýnilega fram meiri hátt-
ar viðgerð á henni. Bátur á árbakk-
anum og net, sem breidd voru til
þerris, töluðu sínu máli. Prestur-
inn og alt hans heimafólk var önn-
um kafið við heyskapinn. Túnið er
umgirt með 3—4 feta háum grjót-
garði svo að skepnur komist ekki
í það. Grjótgarðar eru líka beggja
megin traðanna, sem liggja heim
að bænum. Prestur var kominn
heim á hlað til að taka á móti oss.
Hann var á skvrtunni og með orf
og liá, hneigði sig og reyndi að gera
sig skiljanlegan á latínu. Framhlið
bæarins, sem veit að hlaðinu, er 43
fet á lengd en dýpt bæarins um
25—30 fet og er þar hvert húsið
við annað. í miðju er stofan, en
til beggja handa eru skemmur,
fjós, smiðja o. s. frv. Veggirnir
milli þeirra eru úr torfi og grjóti.
Þrjú eru stafnþilin og vindhani
upp af hverri burst. Löng göng
liggja beint inn í eldhús og logaði
glatt í hlóðum á hrísi og mó. Göm-
ul eldabuska var að sjóða matinn,
og það varð ekki til þess að auka
manni matarlyst að horfa á hana.
Til beggja hliða við göngin eru
geymsluhús og þar ægir öllu sam-
an, ljáum og reiðtýgjum, þurkuð-
um þorskhausum og reyktu hrossa-
kjöti, hvönn og fjallagrösum, kaffi
og sykrþ fataræflum og rokkum,
silunganetjum og barnavöggum (í
annari var hópur af ketlingum, en
í hinni yngsta barn hjónanna),
sokkaplögg hanga þar alls staðar
og hvergi verður þverfótað fyrir
hundum. Og svo er þarna koldimt
og loftið svo þungt að skera mætti
það með hnífi. Svo fer maður upp
stiga og kemur þá í baðstofuna.
Þar eru rúm undir veggjum að
endilöngu, og aðeins smáfjalir við
höfða og fótagafl að skilja yngis-
manninn frá ömmu sinni, og hús-
bóndann frá vinnukonunni. Gömul
heimaofin brekán, enn eldri föt og
enn elst sauðskinn eru þar í hrúg-
um. Mjer sýndist þang vera í dýn-
unum, en jeg þorði ekki að aðgæta