Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 24
604
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
CHEROKEE var faðir Yellow-
hammer. Yellowhammer var nýtt
gullnemaþorp, þar sem menn
bjuggu í tjöldum og bjálkahúsum.
Cherokee var gullnemi. Einu sinm
þegar hann hvíldi asnann sinn
þarna, rakst hann á gullmola, sem
vóg 30 únsur. Hann helgaði sjer þá
námaland þarna og hann ljet ekki
við það sitja heldur tilkynnti öll-
um vinum sínum í þremur ríkjum
hvað hann hafði fundið og ráð-
lagði þeim að koma og deila happi
við sig.
Þeir ljetu ekki á sjer startda.
Þeir streymdu að úr öllum áttum.
Og þegar þúsund gullnemar höfðu
safnast þama saman og trygt sjer
námurjettindi, þá skírðu þeir þorp-
ið Yellowhammer, útnefndu trúnað
arráð og gáfu Cherokee úrfesti úr
gullmolum.
En þremur stundum eftir það
kom í ljós að land Cherokee var
ónýtt. Hann hafði fundið eina gull-
molann, sem þar var. En hinir þús-
sögustaðir eru jafn athyglisverðir.
Hjer er alt óbreytt, staðir og ör-
nefni, og hjer verða fornsögurnar
lifandi. Engin segl sjást úti á vatn-
inu, engar byggingar standa á
bökkum þess. Þar fá svanir og villi-
endur að njóta lífsins, og við nut-
um þess líka. Það var dásamlegt að
fá að vera þarna í friði, dásamlegt
að engin mannabygð skyldi vera
þar nálægt nema prestsetrið. Það
var altaf heitt á daginn, og á hverju
kvöldi við sólsetur var dýrlegur
roði á loftinu, vatninu, gjánni og
fjöllunum í kring.
und vinir hans höfðu verið stál-
hepnir. Og Cherokee brosti og ósk-
aði þeim til hamingju.
Þeir þarna í Yellowhammer voru
karlar, sem virtu þá, er tóku tjóni
með rósemi, og þeir spurðu Chero-
kee hvað þeir gæti fyrir hann
gert.
„Fyrir mig?“ sagði Cherokee.
„Ekki neitt. Jeg ætla að fara til
Mariposas og freista gæfunnar þar.
Ei' jeg rekst þar á gull, þá skal jeg
láta ykkur vita. Jeg hefi aldrei
svikið lit þegar vinir mínir áttu
í hlut“.
í máí lagði haim á asna sinn og
helt á stað. Margir fylgdu honum
á leið óg kvöddu hann með virkt-
um og árnaðaróskum.
Nafn sitt hafði hann fengið eftir
þeim nafngiftasið, sem ríkti í
Yellowhammer. Þar var ekki nauð-
synlegt að segja skírnarnöfn sín.
Þeir sem það gerðu, voru í litlum
metum. Einu sinni kom þar mað-
ur, sem kallaði sig Chesterton L.
G. Belmont og sýndi skilríki fyrir
því að hann hjeti svo, en þeir gáfu
honum frest til kvölds að yfirgefa
þorpið, ef hann vildi ekki verra af
hafa. En nöfn eins og Stubbur, Kið-
fótur, Dómari, Lati Jón, Þyrsti
Sveinki, Halti Kalli eða Kaliforníu
Geiri þóttu ágæt. Cherokee fekk
sitt nafn af því að hann sagðist
einu sinni hafa verið með Chero-
kee Indíánum.
Svo var það 21. desember að
Baldi, pósturinn, kom heldur en
ekki með frjettir til Yellowhamm-
er.
„Hvern haldið þið að jeg hafi
hitt í Aibuquerque?" sagði hann.
„Engan annan en Cherokee, upp
dubbaðan og á hinni grænu grein,
eins og hann væri keisarinn í Tyrk-
landi. Og hann hafði peninga eins
og sand. Við fengum okkur dálítið
neðan í því og Cherokee borgaði
alt“.
„Hann hlýtur að hafa rekist á
gullnámu“, sagði Kaliforníu Geiri.
„Það er sannarlega gott, hann á
það skilið“.
„Skyldi hann ekki koma hingað
og heilsa upp á okkur?“ sagði ann-
ar.
„Bíðið þið nú við, jeg kem að
því“, sagði Baldi. „Cherokee rakst
á þriggja feta gullæð þarna upp i
Mariposas og hann seldi fjelagi
námurjettindin fyrir himdrað og
fimtíu þúsundir dollara út í hönd.
Og svo keypti hann sjer loðfeld úr
kópskinnum og rauðan sleða og
hvað haldið þið að hann ætli svo
að gera?“
„Hann ætlar auðvitað að kaupa
veitingakrá", sagði Þyrsti Sveinki
„Hann fór með mig heim til sín“,
sagði Baldi, „og sýndi mjer að her-
bergið hans var alveg fult af btunb-
um og brúðum og skautum og sæl-
gæti og sprellikörlum og dýrum og
alls konar barnagullum öðrum. Og
hvað haldið þið að hann ætli að
gera við þetta? Hann sagði mjer
frá því. Hann ætlar að hlaða þessu
öllu á rauða sleðann sinn — nei,
bíðið þið nú við, ekki meiri drykk
núna — og svo ætlar hann að aka
hingað til Yellowhammer og halda
hjer í Yellowhammer hina stór-
kostlegustu jólahátíð fyrir börnin,
sem nokkru sinni hefir þekst
hjerna megin við Kap Hatteras".
Það varð steinhljóð í veitinga-
salnum um stund. Seinast sá veit-
ingamaðurinn að þetta dugði ekki,
svo hann rendi nokkrum wiskyglös
um niður borðið og flösku dans-
andi á eftir þeim.
„En sagðirðu honum ekki
I