Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 22

^ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Jakob Thorarensen:
NEITAÐ BÓN
I «<í /imm hrwdru /uSurinn Stórfreyjan slygðist rið:
fjallkunan sag'di: .JstarfsJáð þið neitið
„Ljá mjvr einn Ijú/inn þinn, og hjóminu helJur lið
liprari í brugði, hróðugir veitið,
ruskleika reUk, sern ber, slenmennin sljett og frið.
til rwktunarstar/aí slök alla Jaga.
veit liann í rist hjá mjer MotJin jró máske um síð
terður til þar/a. rnegi ykkur haga."
Óðtrúdar yrkja mig ,k Þrí ylgjur í örrri lund
afburða friða. á til vor móðir.
en atlrö/n cr e/ra stig, — sem orsaka alla stund
iilj maHti hlyða. ísar og glóðir.
að ge/a mjer groðurkjál, l.n þrúun, sem ófölsk er.
gullrœga fenginn. einatt Irán fagnar.
lanJanna lán og skjúl. og fullvei hun finnur hver
Ljá mjer því Jrcnginn." frernst henni gagnar. —
Firnm sona /aðirinn Murgs er að rísu röl
/a-rðist þó unJan: visdóms á liœðum:
„l ja‘ errgan lífskrist minn. f.lit lifsins, gatfa og böl
la’rdútns er stunJan geymt er í fra-ðurn.
aitluð þeim ölltrrn firnm; orð, gjörðir, artöl þörf,
þri erfiðisverkin alt fært t leiur.
þau eru grá og grimm Ilnjúk/riði hagnýt störf
og gróf þeirra nutrkin.“ hugnast þó betur.
602 «
lun úr torfi og grjóti. Ejelt þar hjá
var kirkjugarðurinn með grónum
leií um af ýmissi stærð. Að húsa-
bald var trjáviður i hrúgum og þar
voig nokkrír trjesmiðir önnum
ka; >«• við að endurbyggja kirkj-
una. Gamla kirkjan, sem var orðin
hrörleg og fúin, hafði verið rifin.
Stærð nýu kirkjunnar var 25 fet
á annan veginn og 10 fet á hinn
veginn.
Zoéga ljet okkur fara af baki í
tröðunum, milli tveggja grjót-
garða, en sjálfur fór hann inn til
að >egja prestinum frá komu okk-
ar. Presturinn var þa að keppast
við hevskap. en kom þegar og bauð
okkur allan þann beina, er hann
gæti í tje látið. Okkur var vísað
á stærsta herbergið í bænum og
bar skyldum við matast, en Zoéga
fór inn í eldhús til þess að elda
matinn. Prestur ljet okkur fá af-
bragðs silung úr vatninu, og urð-
um við heldur íegnir, því að við
vorum hungraðir eins og úlfar.
Presturinn er meira en sálna-
hirðir, því að hann er líka veiði-
maður og bóndi. Við reyndum að
tala við haifli, en hann talaði lat-
ínu. Okkur veittist nú hálf erfitt
að koma orðum að nútíma hugtök-
um á hinu göfuga máli þeirx-a
Cicero og Virgils. En þegar okkur
tókst einna lakast, sagði prestur
aðeins góðlátlega „Ita“, eða „Intell-
igo“. Það er gott að finna slíkt um-
burðarlyndi. Það er annað en um
okkar eigin landa, því að þeir eru
gjarnari til þess að hlæja að útlend-
ingum' heldur en að ieiðrjetta þá.
TH. ZEILAU,
1800
(Úr bókinni „Fox Expeditionen
over Færöerne, Island og Grön-
land“).
BRÁTT blasti Þingvallasljettan við
okkur, við fórum yfir Hrafnagja
og eftir góðac. sprett komtUL við
að Þingvallakirkju. Þar tók sjera
Sirnon Beck vingjarnlega á rnóti
okkur. Það var hann sem komst í
onað hja Napoleon prins fyrir það
að hann fór fram á þóknun fyrir
það að íylgdarlið prinsins beitti
þarna um 100 hestum á meðan það
stóð við á leiðinni til Geysis (1856).
Nú geta 100 hestar valdið miklu
tjóni þegar þeim er beitt á engjar,
sem íslendingum eru jafn dýrmæt-
ar og hafraakurinn er okkar bænd-
um. En ekkx vildi sjera Sunon frem
-ur ea margir aðrir táká
borgun af okkur og þó hefði okkur
ekki fundist það nema sanngjarnt.
Það er til of mikils ætlast að hann
geri öllum greiða á þessari alíara-
leið til Geysis, án þess að fá neitt
fyTir það,
Það er tilkomumikil sjón sem
blasir við marini af efri bakka Al-
mannagjár. Við höfðum allir sjeð
nokkuð áður af furðuverkum nátt-
úrunnar, svo sem Niagarfossana,
Mammuthshellirinn o. fl., en við
felium þo í stafi yfir þessari út-
sya. Og þótt stórfenglegfi sje jökla-