Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
601
tiraburkirkju (Symingtou)
það. ínrna sefur alt heimilisfólkið
og næ íurgestir tíðum, og er þá
vunalegt að tveir og þrír sofi í
sarna rúmi. Hvergi getur loft kom-
ist þarna irm nema um uppgöng-
una, en það gerir baðstofuna ef-
laust hlýrri á vetrum.
Framan við bæinn er kartöflu-
garður og við endann á honum er
splunkurný timburskemma. Undir
heir ;r kjailari og þar er mjólkin
gevm J. Skemman er hólfuð í tvent,
og þarna er oss ætlað að vera.
Fimm daga dvöldumst vjer þarna
og aldrei sá skýskaf á lofti. Svo
var veðrið hlýtt og gott, að maður
freistaðist til þess að trúa að ein-
hver töframáttur hefði flutt oss í
nágrenni við Mona Roa.
Það var svo ráð fyrir gert að
snemma á morgnana skyldu þeir,
sem vildu, fara út að skjóta. En
þeir urðu fáir. Jeg gat ekki sofið
á morgnana og tók mjer því byssu
í hönd og gekk niður að vatninu
þar sem silunganetin voru. Þau
voru altaf full af hinum Ijúffeng-
asta og lostætasta silungi. Hann er
gulur bæði hið ytra og innra og
þegar hann hefur verið steiktur í
smjöri þá veit jeg ekki annan eins
herramannsmat, hvorki úr sjó nje
vötnum.------Að kvöldi hins 10.
ágúst kom kona franska konsúls-
ins og dóttir þeirra, og daginn eftir
lögðum vjer á stað til borgarinnar
méð góða veiði, eitthvað 600 spóa,
lóur, rjúpur, andir o. s. frv.-
ANDREW JAMES SYMINGTON,
1859
(Úr bókinni „Pen and Pencil
Sketchea of Faröe and Iceland“).
ÞEGAR við prófessor Chadbourne
komum að Almannagjá urðum við
bæði hræddir og undrandi. Við
vissum að fjelagar okkar höfðu
einhvern veginn klöngrast hjer
niður, því að ekki var nema um
þessa eínu leið að gera. Eo það var
Þingvallabær, veriS að reísa
okkur ráðgáta hvernig þeir hefði
farið að því. Við vorum að hugsa
um að fara af baki og reka hestana
á undan okkur, en þá gat verið að
við mistum þá. Ef við teymdum
þá niður gat svo farið að þeir hröp-
uðu ofan á okkur. Það var heldur
ekki árennilegt að klöngrast þarna
niður, fara af baki og komast á
bak aftur, eins og við vorum á okk-
ur komnir, uppgefnir eftir ferða-
lagið.
„Hvað eigum við að gera?“ spurði
jeg. — „Þú ræður hvað þú gerir,“
svaraði hann, „en jeg ætla að reyna
að hanga á hestinum, ef jeg get.“
— „Þá er best að jeg geri það líka,
því að jeg er viss um að hesturinn
er fótfimari en jeg er núna,“ sagði
jeg. — „Farðu þá á undan,“ sagði
hann, „jeg kem á eftir.“
Jeg Ijet því hestinn ráða ferðinni
og hann staulaðist niður snarbratt
klettariðið og stiklaði á steinunum
sitt á hvað. Hvað eftir annað var
jeg nauðbeygður til þess að reigja
mig aftur á bak til þess að halda
- Vaðið 4 Özará (Symington)
jafnvæginu, eða kcmast hjá að
kastast fram af hest'num, og nam
þá skallinn á mjer við lend hests-
ins. Þar sem allra brattast var
rendi klárinn sjer fctskriðu og þá
hrundi niður skriða af grjóti. Svo
sparkaði hann til hægri og vinstri
til þess að ná jafnvægi og þá flugu
gneistar úr grjótinu undan hófum
hans. Við sögðum ekki orð, en nið-
ur komumst við heilu og höldnu og
vorum vissir um að slíkt ferðalag
þektist hvergi ann.ars staðar á
bygðu bóli.
Þegar við litum upp aftur
óaði okkur við að sjá hve hættu-
legur og brattur vegurinn var, en
okkur kom saman um að við hefð-
um ekkert verið hræddir á leiðinni
niður. Nú voru háir hamrar á báð-
ar hendur og líktust mest mvndum
frá Petra — Wady Mousa — í
Arabíu.
Hjá Öxará náðum við fjelögum
okkar. Þeir kváðust allir hafa farið
af baki og teymt hesta sína niður
gjána, og ætluðu ekki að trúa því
að við hefðum riðið þar niður. En
þeir voru jafn undrmdi og við á
mikilfengleik náttúrv anar. Við rið-
um svo yfir Öxará með leiðsögn
Zoega og kl. 5 um k\ öldið komum
við að prestsetrinu. t etta var ekki
annað en fátældegur bær, eins og
þeir, sem við höfðum áður sjeð.
Það var þyrping húsa með þilstöín-
um, grænum torfþökum og veggj-