Morgunblaðið - 17.01.2001, Page 31

snyrtistofunni Vénus Beauté og er
hún elst starfsstúlknanna auk eig-
andans frú Nadine. Allar eiga þær
það sameiginlegt að vera í leit að
ástinni en Angèle, sem eitt sinn var
særð hjartasári, neitar öllum til-
finningum í þá áttina. Til að bæta
það upp stundar hún tækifærisástir
sem gefa henni lítið annað en nið-
urlægingu. Dag einn birtist Ant-
oine, mun yngri maður, og játar ást
sína á henni, segist heillaður upp úr
skónum og vilji henda tvítugu kær-
ustunni fyrir Angèle sem líst ekkert
á blikuna til að byrja með.
Myndin er um sjálfsmynd kvenna
og löngun þeirra til að vera elsk-
aðar. Ádeilan felst í því hvernig
þær eru sjálfar gegnsýrðar af því
að útlitið skipti öllu, það að falla
karlmönnum í geð sé tilgangur lífs-
ins og hvernig karlmönnum leyfist
öllum stundum að koma með at-
hugasemdir um útlit kvenna, sama
hvernig þeir sjálfir líta út. Aum-
ingja Angèle fær að heyra það full
oft að hún sé nú aðeins of grönn.
Og þegar allt kemur til alls virðast
þeir ekki falla fyrir því, heldur inn-
rætinu. Hvað eru þá alltaf allir að
velta sér upp úr þessu? Konurnar
gangast upp í þessu og sinna útlits-
málum af einstökum dugnaði en yf-
irborðið er líka
bara á yfirborðinu.
Um leið og snyrti-
dömurnar eru
komnar inn í
starfsmannaher-
bergið inn af bleiku
snyrtistofunni, þar
sem þær leika fág-
aða fegurðarengla,
slappa þær af og
verða mannlegar,
sætar og heillandi. Er þetta þá
bara allt einhver yfirborðskenndur
leikur sem bæði konur og menn
leika?
Ástarsaga verður að vera í bíó-
mynd þar sem allir leita að ást. Og í
Vénus Beauté er hún eiginlega
minna áhugaverð en atriðin á
snyrtistofunni.Verst er að mér
finnst Angèle mjög fráhrindandi
mannvera. Hún er bæði illkvittin,
sjálfselsk fram í fingurgóma og al-
veg föst í þessum heimskulega
heimi sínum. Ég eiginlega skildi
ekki framkomu hennar þrátt fyrir
að vita að hún ætti erfitt með að
höndla tilfinningamál. Eflaust öfugt
við það sem leikstjórinn ætlaði sér
fann ég mest til með ungu stúlk-
unni sem Antoine yfirgefur fyrir
Angèle. Hún bar þó í brjósti sér
hreinar og réttlætanlegar tilfinn-
ingar. Í því ljósi fannst mér endir
myndarinnar hálfsiðlaus. Auk þess
skil ég ekki hvað Angèle lærði af
þessu öll saman eða hvort áhorf-
endum hafi verið ætluð einhver
skilaboð.
Þrátt fyrir vanskilninginn fannst
mér Vénus Beauté mjög skemmti-
leg mynd og þætti gaman að vita
hvað öðrum finnst. Hún er broskát-
leg, bæði fyndin og sorgleg í senn.
Þetta er forvitnilegur heimur, og
jafnvel hugsanagangur, sem við er-
um kynnt fyrir og mörg atriðin á
snyrtistofunni eru óborganleg.
Leikkonurnar eru yndislegar allar
saman og skapa virkilega sannfær-
andi karaktera og óviðjafnanlega
stemmningu.
Fágaðir fegurðarenglar
KVIKMYNDIR
H á s k ó l a b í ó
F r a n s k i r d a g a r
Leikstjórn og handrit: Tonie
Marshall. Aðalhlutverk: Natalie
Baye, Samuel Le Bihan, Bulle
Ogier, Mathilde Seigner, Audrey
Tautou, Hélène Fillières og Robert
Hossein. Pyramides S.A. 1999.
VÉNUS BEAUTÉ
ÉG vil skipta kvikmyndinni Vén-
us Beauté í tvo þætti, ádeilu og ást-
arsögu, sem virðast ekki endilega
styðja hvor annan né mynda heild.
Ádeilan veltir upp ýmsum spurn-
ingum um kvenímyndina og sér-
kennileg ástarsagan snýst um
kramið hjarta. Vénus Beauté er, af
þessari ástæðu og öðrum, sérstök
kvikmynd en áhugaverð að sama
skapi.
Hin fertuga Angèle vinnur á
Hildur Loftsdótt ir
„Myndin er um sjálfsmynd kvenna og löngun
þeirra til að vera elskaðar.“
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 2001 31
MARIANNE (Catherine De-
neuve), er fyllibytta, glæsileg og vel
til höfð fyllibytta, þar sem Vincent
(Bernard Fresson), maður hennar,
er einn af stæðstu demantahöndlur-
um í heimi hér. Glæsileg verslun
hans er á ámóta mikilfenglegum
stað, Place Vendome í París. Í mynd-
arbyrjun kemur í ljós að ekki er allt
með felldu í rekstri Vincents. Það er
tekið að halla ískyggilega undan fæti
og demantaheildsalar væna hann um
vafasöm viðskipti. Vincent segir
konu sinni, þegar hún er nokkurn-
veginn edrú, frá fimm, undurfögrum
demöntum sem hann hefur komið
undan og eiga að tryggja eyðslu-
klónni Marianne, örugga, fjárhags-
lega framtíð. Að því búnu sest Vinc-
ent undir stýri og heldur í sína
hinstu ökuferð.
Nú er Marianne tilneydd að takast
á við vandamálin. Setur tappann í
flöskuna og reynir síðan að bjarga
því sem bjargað verður og selja eð-
alsteinana. Það kemur í ljós að hún
var á árum áður slunginn demant-
akaupmaður. Það hjálpar en það
kemur einnig í ljós að steinarnir
fimm eru illa fengnir og ýmsir, mis-
jafnir náungar koma til sögunnar.
Einn þeirra er Jean-Pierre (Jean-
Pierre Bacri), elskhugi Nathalie
hinnar fögru (Emmanuelle Seigner),
sölustjóra í demantaversluninni við
Place Vendome, og fyrrverandi við-
hald Vincents. Hún
snýr baki við Jean-
Pierre og tekur sam-
an við vafasaman
náunga, Battistelli
(Jaques Dutrone).
Leikkonan, leik-
stjórinn og handrits-
höfundurinn Nicole
Garcia, býr til for-
vitnilegan og flókinn
vef úr öllum þessum persónum, lætur
þær tengjast á nánast mystískan
hátt. Fléttan nær langt aftur í tímann
en kemur upp á yfirborðið er Mari-
anne þarf að fara að dusta af gamalli
kunnáttu og útsjónarsemi til að
bjarga sjálfri sér og öðrum frá glötun.
Place Vendome er ekki öll þar sem
hún sýnist. Yfirborðið er rólegt af
spennumynd að vera, sem fjallar um
demanta, rán, og mafíósa, vafasama
menn og fagrar konur. Þessi dulúðugi
undirtónn og persónuflétta eru aðal
myndarinnar ásamt skemmtilegri
innsýn að tjaldabaki í demantaversl-
uninni. Höfuðprýði Place Vendome er
þrátt fyrir öll djásnin, hin fagra De-
neuve, hún virðist ekki eldast frekar
en eðalsteinarnir.
Annars er leikurinn yfir höfuð
góður, ef undan er skilin fröken
Seigner sem virðist ekki hafa mikla
burði sem leikkona en útlitið hjálpar.
Meðal leikaranna er Bernard Fres-
son sem einhverjir minnast úr
myndunum um Franska sambandið
– The French Connection.
Ástir, svik og eðalsteinar
Leikstjóri Nicole Garcia. Handrits-
höfundur Nicole Garcia og Jacques
Fieschi. Tónskáld Richard Robbins.
Kvikmyndatökustjóri Laurent
Dalland. Aðalleikendur Catherine
Deneuve, Jean-Pierre Bacri,
Emmanuelle Seigner, Jaques Dutr-
one, Bernard Fresson, Francois
Berleand. Sýningartími 105 mín.
Frönsk. AMLF t, 1998.
PLACE VENDOME
Sæbjörn Valdimarsson
„Place Vendome er ekki öll þar sem hún sýnist,“
segir í dómnum.
„SERIAL Lover“ fjallar um konu
sem heldur upp á 35 ára afmæli sitt
eitt kvöld og býður til þess fjórum ást-
mönnum sínum. Hún er frægur höf-
undur sakamálasagna og ætlar að
nota tækifærið og velja sér eiginmann
úr hópi þeirra en áður en af því getur
orðið taka hinir óheppilegustu at-
burðir að gerast og fljótlega hafa þeir
allir drepist á hinn slysalegasta hátt á
heimili hennar.
Hér er um biksvarta kómedíu að
ræða skemmtilega stílfærða í leik-
stjórn James Huth og verulega ýkta
en bráðsniðuga þegar allt kemur til
alls. Hvert og eitt dauðsfall er í raun
ljótur brandari en meðhöndlunin er
slík að við leyfum okkur að hlæja að
þeim, þótt með nokkrum fyrirvara sé.
Hitchcock hafði gaman af svörtu gríni
eins og þessu og henti sjálfur stund-
um gaman að dauðanum þótt ekki
hafi það verið með svo opinskáum
hætti og í „Serial Lover“. Ekki er nóg
með að líkin hrannist upp og það líti
út fyrir að konan hafi myrt þá alla,
sem hún gerir alls ekki, heldur er ein-
staklega þrjóskur lögreglumaður á
sveimi í blokkinni að leita tveggja
bófa og það sem verra er, systir kon-
unnar ákveður að halda henni stór-
kostlegt samkvæmi í íbúðinni með
vinum sínum.
Eins og vera ber þegar fjallað er
um sakamálahöfund er myndin feiki-
lega reyfarakennd á alvörulausan og
spaugilegan hátt og í henni er að finna
sterk amerísk áhrif ekki síst í tónlist-
arvali en einnig í persónu löggunnar,
sem er svona harðhaus úr Chandler/
Hammett veröldinni. Sumt er nánast
óborganlegt eins og dúett bófanna í
ægilegri klemmu og myndin er byggð
upp eins og hin versta martröð þann-
ig að þegar allt virðist vera farið til
fjandans, versnar enn í því.
Það er ekki hægt annað en að
skemmta sér á „Serial Lover“. Hún
er frábær gamanmynd um grafalvar-
legt efni.
Sein-
heppinn
sakamála-
höfundur
Leikstjórn: James Huth. Aðal-
hlutverk: MicheleLaroque, Albert
Dupontel og Elise Tielrooy.
SERIAL LOVER
Arnaldur Indriðason
LENGST af er Veðmálið fín frönsk
kómedía um tvo gjörólíka menn sem
taka þá sameiginlegu ákvörðun að
hætta að reykja. Annar er vinstri-
sinnaður kennari sem á ekki bót fyrir
boruna á sér en hinn hægrisinnaður
apótekari sem ekur Mercedes Benz
og þeir þola ekki hvor annan. Báðir
eru miklir reykingamenn og það tek-
ur óskaplega mikið á fyrir þá að hætta
að reykja en samkeppnin á milli
þeirra er svo hörð að þeir geta ekki
brotið reykingabannið. Úr þessu gera
Didier Bourdon og Bernard Campan
fyndna og lýsandi gamansögu um þau
gríðarlegu straumhvörf sem verða í
lífi tvímenninganna; það verður allt
undan að láta áður en þeir kveikja í og
skapferli þeirra tekur slíkar dýfur að
unun er á að horfa. Þegar líður á
myndina er engu líkara en leikstjór-
arnir missi taumhaldið á sögunni sem
eins og tapar veruleikaskyninu og
flækist um víðan völl. En eftir situr
ánægjuleg minning um hrikalegar af-
leiðingar reykingabanns.
Í reykinga-
banni
Leikstjórn: Didier Bourdon og
Bernard Campan. Aðalhlutverk:
Didier Bourdon, Isabelle Ferron,
Isabel Otero.
VEÐMÁLIÐ
„LE PARI“

1 ⁄2
Arnaldur Indriðason