Morgunblaðið - 03.02.2001, Síða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
M
aðurinn, sem nú
hefur tekið sæti
sem nýr dóms-
málaráðherra
Bandaríkjanna,
er alfarið á móti fóstureyð-
ingum, jafnvel í þeim tilvikum
þegar konu hefur verið nauðgað
eða þungunin er afleiðing kyn-
ferðislegrar misnotkunar. Hann
segist samt gera sér grein fyrir
að fóstureyðingar séu löglegar í
Bandaríkjunum og sér muni
ekki verða skotaskuld úr því að
framfylgja lögunum. Þessi sami
maður er alfarið á móti lögum
sem tak-
marka byssu-
eign og beitti
sér meðal
annars gegn
laga-
frumvarpi sem hefði auðveldað
að sækja til saka þá sem stunda
ólöglegt vopnasmygl. Hann seg-
ist samt gera sér grein fyrir að
ýmis lög séu í gildi sem tak-
marki byssueign og sér muni
ekki verða skotaskuld úr því
sem dómsmálaráðherra að
fylgja þeim lögum eftir. Hann
þykir hafa heldur svartan feril í
kynþáttamálum, til dæmis beitti
hann sér á sínum tíma gegn af-
námi kynþáttamisréttis í skól-
um í Michigan þegar hann var
ríkissaksóknari þar. Loks er
svo fullyrt að hann sé lítt hrif-
inn af samkynhneigðum. Allt
skiptir þetta engu máli, honum
mun auðvitað ekki verða skota-
skuld úr því að framfylgja gild-
andi lögum.
Og þessu á fólk að gleypa við.
Og virðist sumt gera það. Aðrir
hafa hins vegar miklar áhyggj-
ur af því hvernig John Ashcroft
dómsmálaráðherra muni taka á
málum þar sem þarf að taka
ákvörðun um hvort grípa eigi til
aðgerða gegn ákveðnum aðilum
eða þeim til verndar. Mun mað-
ur með hans feril beita sér fyrir
því að lögregluembætti leggi af
þau vinnubrögð sem sum þeirra
hafa tamið sér, að ætla flesta
hörundsdökka landsmenn
glæpamenn nema annað sé sér-
staklega sannað? Mun Ashcroft
beita sér fyrir harkalegum við-
urlögum gegn þeim sem gerast
sekir um árásir á skrifstofur
lækna sem framkvæma fóstur-
eyðingar, þegar hann hefur
sjálfur lýst þeirri skoðun sinni
að fóstureyðingar eigi aldrei
rétt á sér, sama hvernig barnið
hefur komið undir? Svona
mætti lengi spyrja.
Það gekk reyndar ekki
þrautalaust hjá Ashford að fá
tilnefningu sína í sæti dóms-
málaráðherra afgreidda hjá
Bandaríkjaþingi. Þar mátti
hann varla snúa sér við án þess
að rekast á fólk sem hafði ým-
islegt við feril hans að athuga.
Hvert vitnið á fætur öðru kom
fyrir þingnefndina sem fjallaði
um tilnefninguna og sagði sögur
af því hvernig hann hefði komið
í veg fyrir að dómari næði frek-
ari frama af því að hann var
svartur og hvernig hann beitti
sér gegn því að sendiherra
fengi stöðu sína af því að sá var
hommi. Ashcroft neitaði þessum
„dylgjum“ auðvitað og þeim
mun ákafar sem fleiri sögur
voru sagðar.
Ashcroft hefur líkega verið
kunnugt um niðurstöður skoð-
anakönnunar sem gerð var í
Bandaríkjunum síðastliðið haust
og áður hefur verið skýrt frá í
þessum pistlum. Þar kom fram,
að erfitt getur verið að koma til
skila til almennings neikvæðum
upplýsingum um aðgerðir, að-
gerðaleysi, afrekaskrá, orð og
ákvarðanir pólitískra andstæð-
inga. Þessi könnun miðaðist við
þing- og forsetakosningarnar og
þar kom fram að 70% banda-
rískra kjósenda þykir ósann-
gjarnt af frambjóðanda að
gagnrýna pólitískan andstæðing
sinn fyrir að halda í orði fram
ákveðinni (vinsælli) skoðun en
hafa orðið uppvís að því að
greiða andstæðri skoðun at-
kvæði sitt. Aðeins rúmlega
helmingi kjósenda þykir í lagi
að frambjóðandi greini frá og
gagnrýni hvaða málefnum and-
stæðingur hefur veitt braut-
argengi með atkvæði sínu og
hvaða málefnum hann hefur
hafnað. Þannig virðist engu
skipta þó að viðkomandi ein-
staklingur sýni allt annan lit í
kosningabaráttunni, úr takti við
fyrri athafnir. Það þykir með
öðrum orðum í lagi að villa á
sér heimildir enda hefur það
leiðindaorð löngum farið af póli-
tíkinni að þar helgi tilgangurinn
alltaf meðalið.
Fólk sem ekki hefur þann
undarlega vírus, pólitík, í blóð-
inu, furðar sig kannski á að
John Ashcroft hafi áhuga á að
taka við embætti dóms-
málaráðherra og neyðast þar
með til að framfylgja lögum
sem ganga svo þvert á sannfær-
ingu hans. Það er reyndar ekk-
ert einsdæmi að menn fari hálf-
an eða heilan hring eftir
hentugleika. Árið 1999 lögðu til
dæmis nokkrir öldungardeild-
arþingmenn fram tillögu á
Bandaríkjaþingi um að leggja
orkumálaráðuneytið niður. Til-
lagan hlaut lítinn stuðning og
hefði líklega fallið fljótt í
gleymskunnar dá nema vegna
þess að einn flutningsmanna
hennar var Spencer Abrahams,
öldungadeildarþingmaður
repúblikana frá Michigan. Hann
hlýtur að hafa trúað því í raun
og sann að best væri að leggja
orkumálaráðuneytið niður, fyrst
hann setti nafn sitt við slíka til-
lögu.
En skjótt skipast veður í lofti
og nú er Abrahams þessi orku-
málaráðherra í ríkisstjórn
George W. Bush. Fáir menn
hafa gert jafnlítið úr eigin ráðu-
neyti og hann. En Abrahams er
pólitíkus og segir nú öllum sem
heyra vilja að málið horfi allt
öðruvísi við árið 2001 en 1999.
Núna séu nefnilega svo mörg
krefjandi verkefni fram undan.
Og svelgist ekki á.
Drauma-
starfið?
Það gekk reyndar ekki þrautalaust
hjá Ashford að fá tilnefningu sína
í sæti dómsmálaráðherra afgreidda
hjá Bandaríkjaþingi. Þar mátti hann
varla snúa sér við án þess að rekast
á fólk sem hafði ýmislegt við feril
hans að athuga.
VIÐHORF
Eftir Hönnu
Katrínu
Friðriksson
✝ Ingibjörg Jóns-dóttir fæddist á
Torfastöðum í Fljóts-
hlíð 17. mars 1909.
Hún lést á Hjúkrun-
arheimilinu Eiri 23.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jón Guð-
mundsson, f. 17. maí
1872, d. 15. apríl
1940, bóndi á Torfa-
stöðum, og Guðrún
Guðmundsdóttir, f. 9.
nóvember 1876, d.
22. maí 1962. Bróðir
Ingibjargar var Guð-
jón Jónsson (1914–1990) og hálf-
systir Guðbjörg Sigríður Jóns-
dóttir (1899–1978).
Hinn 28. júní 1934 giftist Ingi-
björg Kort Eyvindssyni, f. 1. des-
ember 1901 í Seljalandi, V-Eyja-
fjallahr., Rang., d. 21. ágúst 1964.
Foreldrar hans voru Eyvindur Ey-
vindsson, f. 2. mars 1865, d. 1949,
og k.h. Kristín Jensdóttir, f. 20.
júní 1861, d. 1913. Ingibjörg og
Kort byrjuðu sinn búskap í Vest-
mannaeyjum en tóku síðar við búi
foreldra Ingibjargar á Torfastöð-
um, 1962 hættu þau búskap og
fluttu til Reykjavíkur. Eftir að
Kort lést fór hún að vinna hjá
Reykjavíkurborg. Börn Ingibjarg-
ar og Korts eru þrjú. 1) Jóna Guð-
rún, f. 28. febrúar
1934, gift Guðmundi
Antoni Guðmunds-
syni, f. 13. október
1935. Þeirra dætur
eru Ingibjörg
Hrefna, f. 1962, Guð-
björg Gíslína, f.
1963, Ágústa Katrín,
f. 1965, og Guðrún, f.
1971. Barnabörnin
eru sjö. 2) Jón Sigur-
bergur, f. 30. apríl
1939, var kvæntur
Selmu Egilsdóttur, f.
31. mars 1942.
Þeirra börn eru Ey-
vindur, f. 1961, Kristín Auður, f.
1962, Yngvi Karl, f. 1963, Lilja
Sólrún, f. 1964, Ingibjörg Guð-
munda, f. 1972, og Ólöf Guðrún, f.
1976. Barnabörnin eru fimm. 3)
Eygló, f. 29. maí 1940, var gift
Lofti Gunnari Steinbergssyni, f.
22. apríl 1943. Börn þeirra eru
drengur, f. 1970, d. sama dag, og
Ágústa Steinunn, f. 1972. Uppeld-
issonur Ingibjargar og Korts er
Gunnar Ingi Birgisson, f. 30. sept-
ember 1947, hann er kvæntur Vig-
dísi Karlsdóttur, f. 27. maí 1948.
Þeirra dætur eru Brynhildur, f.
1968, og Auður Agnes, f. 1976.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Breiðabólstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Ingibjörg amma okkar er látin og
viljum við minnast hennar með
nokkrum orðum.
Amma var mjög gestrisin kona. Á
hverjum sunnudegi komu ættingjar í
kaffi og spjall. Við systkinin vorum
meðal þeirra sem komu reglulega.
Amma var alltaf jafn glöð að sjá okk-
ur. Hún spurði alltaf frétta og gladd-
ist með okkur þegar vel gekk. Við
sögðum henni frá lífi okkar og í stað-
inn fengum við frásagnir af lífinu í
Fljótshlíðinni þegar hún var ung. Það
voru góðir tímar.
Síðustu mánuðina var hún mikið
veik. Þó svo að dauðinn sé sorglegur
er gott að þjáningum hennar skuli
vera lokið. Nú fer hún heim í Hlíðina.
Heima er hægt að þreyja,
hvíld þar sálin mín fær.
Þar mun þægt að deyja
þýðum vinum nær.
Ljúft er þar að ljúka
lífsins sæld og þraut
við hið milda, mjúka
móðurjarðar skaut.
(Steingr. Thorsteinsson.)
Elsku pabbi, Eygló og Jóna, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Eyvindur, Kristín, Yngvi
Karl, Lilja, Ingibjörg, Ólöf
og fjölskyldur.
Elsku amma.
Ég sat í herberginu mínu í Kaup-
mannahöfn og hugsaði til þín þegar
síminn hringdi. Fyrst hélt ég að það
væri enginn hinum megin á línunni,
en svo heyrði ég lágværan grát. Þá
vissi ég að þú þjáðist ekki lengur.
Ég vil þakka þér fyrir þær stundir
sem við áttum saman. Ég geymi í
hjarta mínu myndir af okkur saman,
sitjandi inni í stofu eða eldhúsi, þegar
þú sagði mér frá lífinu í gamla daga,
þegar þú varst að kynnast afa og frá
dansleikjunum. Ég sé þig alveg fyrir
mér, sitjandi í stólnum, hlæjandi,
slærð þér á lær, og svo stuttu seinna
kemur uppáhaldsorðið þitt, „hva“, orð
sem allir í fjölskyldunni nota núna.
Ég vona að þér líði vel þar sem þú
ert núna.
Ástarkveðjur,
Ólöf Guðrún Jónsdóttir.
Elsku amma mín.
Nú er þinni löngu ævi lokið. Þú ert
sjálfsagt hvíldinni fegin eftir nokkuð
löng veikindi. Það virtist vera alveg
sama hvað á gekk; aldrei heyrði ég
þig kvarta, hvorki í þessum veikind-
um né nokkrum öðrum. Þú varst allt-
af svo sterk.
Það var alveg sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur, allt var gert af mik-
illi vandvirkni og tók ekki langan
tíma. Það var aðdáunarvert hvað þú
varst handfljót við alla vinnu. Að
prjóna lopapeysu tók þig ekki nema
einn eða tvo daga.
Ég þakka þér innilega fyrir hvað
þú varst mér alltaf góð.
Ég finn, hve sárt ég sakna,
hve sorgin hjarta sker.
Af sætum svefni að vakna,
en sjá þig ekki hér,
því svipur þinn á sveimi
í svefni birtist mér.
Í drauma dularheimi
ég dvaldi í nótt hjá þér.
(K.N.)
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Ingibjörg Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast þín, en það er skrítið til þess
að hugsa að þú skulir vera farin frá
okkur. Það er þó huggun í harmi okk-
ar að þú skulir vera búin að fá hvíld
frá veikindum þínum, sem gátu verið
ansi kvalafull undir það síðasta. Ekki
það að þú hafir verið að kvarta, það
var ekki þinn karakter.
Þú varst svo dugleg og metnaðar-
gjörn og hvattir okkur til að sýna
dugnað í hverju sem við tækjum okk-
ur fyrir hendur. Þú varst svo rösk og
snögg að öllu. Það var t.d. varla að
augun næmu fingurna þegar þú
prjónaðir, fingurnir hreyfðust svo
hratt.
Margar voru sögurnar sem þú
sagðir okkur um sveitina. Sögur er þú
á yngri árum þeystir á hesti þínum
um Fljótshlíðina og lést ekki miklar
vegalengdir stoppa þig. Þetta var æv-
intýri líkast í eyrum unglingsstúlku.
Margar voru líka sögurnar af afa
heitnum, sem ég fékk aldrei að kynn-
ast. En þú hélst til haga mörgum
kveðskapnum eftir hann og ætlaði ég
heldur betur að verða skáld eins og
afi.
Þegar tjörnin var og hét sem
skautasvell fyrir almenning var ég
heldur betur upp með mér að þú
skyldir geyma skóna mína og annarra
og alltaf gat maður komið inn til þín
að hlýja sér.
Ógleymanlegar eru kræsingarnar
sem alltaf voru á borðum þínum,
bestu kleinur í heimi að ógleymdum
Hressó-tertunum sem þú passaðir
upp á að væru til fyrir gesti þína.
Dætrum mínum fannst alltaf svo
gaman að koma til þín, fá gott með
kaffinu og syngja svo hárri raustu þau
lög sem komu í hugann. Þú hrósaðir
þeim alltaf svo mikið og varst svo glöð
yfir að einhver í ættinni gæti sungið
og yrðu þær sennilega söngkonur,
svona eins og þú og mamma þín.
Kærar þakkir fyrir allt elsku
amma. Hvíl í friði.
Ágústa Katrín
Guðmundsdóttir.
Ein af mínum bestu æskuminning-
um var að fara inn að Torfastöðum að
heimsækja Imbu frænku. Guðrún
föðuramma mín bjó þar líka, en ég var
mjög ung þegar hún dó, en man ég þó
aðeins eftir henni. Naut hún umönn-
unar Imbu og Korts eiginmanns
hennar þar til hún lést. Það var ynd-
islegt að koma að Torfastöðum og
alltaf var ég jafn velkomin. Allt stóð
manni til boða sem til var á bænum og
ekkert til sparað. Kort og Ingibjörg
lifðu hamingjusömu lífi í sveitinni en
vegna heilsuleysis Korts fluttu þau til
Reykjavíkur 1963. Þar höfðu þau búið
í stuttan tíma þegar Kort lést og var
það mikill missir fyrir frænku mína
þegar hún í blóma lífsins missti mann-
inn sinn aðeins 54 ára gömul.
Þegar ég unglingurinn utan af
landi flutti til Reykjavíkur, stóð hún
með opinn faðminn og bauð mér að
búa hjá sér á meðan ég var að fóta
mig í höfuðborginni og takast á við líf-
ið þar. Það var ómetanlegt fyrir mig
að vera í skjóli hennar á þessum árum
og einnig veit ég að það hefur verið
notalegt fyrir foreldra mína að vita af
mér hjá henni.
Imba mín, mikið er ég þakklát fyrir
stundina sem við áttum saman nú í
desember s.l. þegar ég heimsótti þig á
hjúkrunarheimilið Eir þar sem þú
dvaldir. Þú varst hress að vanda og
kvartaðir ekki þótt mátturinn væri
lítill og þú fárveik. Mikið talaðir þú
fallega um starfsfólkið á hjúkrunar-
heimilinu og varst þeim þakklát fyrir
allt sem það gerði fyrir þig. Það var
greinilegt að þú vildir reyna að bjarga
þér eins mikið og þú gast sjálf, svo
ekki þyrfti að hafa mikið fyrir þér. Þú
sagðist ekki geta lofað mér því að
vera hér mikið lengur og fannst mér
að þú værir sátt. Ég get vel ímyndað
mér að þú hafir verið farin að bíða eft-
ir langþráðum endurfundum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
( Ingibj. Sig.)
Með þessum orðum kveð ég þig
kæra frænka og allar góðar minning-
ar um þig geymi ég í hjarta mínu og
bið Guð að geyma þig.
Hanna.
„Hrafnarnir voru að segja mér eitt-
hvað.“ Þessi orð móður minnar eru
mér alltaf í fersku minni, en ég hef
verið sjö ára þegar hringt var og til-
kynnt um andlát Korts árið 1964.
Hrafnarnir sem flugu fram og aftur
við gluggann á húsinu mínu voru líka
að reyna að segja mér eitthvað þriðju-
daginn 23. janúar sl., en skömmu síð-
ar fékk ég tilkynningu um að þú,
Imba mín, væri sofnuð svefninum
langa.
Minningar eru dýrmætar og minn-
ingar frá æskuárum oft þær bestu.
Ég man lítið eftir ykkur á Torfastöð-
um, en þeim mun betur eftir þér sem
ekkju á Flókagötunni. Það var ekki út
af engu sem komið var við í vakthús-
inu við Tjörnina þar sem þú vannst
lengi þegar ég kom í stutta ferð til
Reykjavíkur. Gangandi frá Umferð-
armiðstöðinni niður í bæ vonaði ég
alltaf að þú værir að vinna svo ég gæti
hitt þig. Það brást ekki að þú stökkst
beint út í bakarí og keyptir eitthvað
sem smakkaðist svo vel, að ég held að
ég fái aldrei eins góður kökur úr bak-
aríi eins og þú barst þá á borð. Þú
varst einstök. Ekkert kynslóðabil var
til hjá þér og það segir allt sem segja
þarf um lund þína og skilning á ungu
fólki að seinna þegar ég fékk að fara
ein til Reykjavíkur til að skoða mig
um vildi ég helst fá að gista hjá þér.
„Var ekkert gaman?“ voru orðin þín
ef maður kom snemma heim. Það var
ekki verið að setja reglur um heim-
komutíma, bara vonað að maður
skemmti sér í ferðinni.
Árin liðu en þú varst alltaf eins.
INGIBJÖRG
JÓNSDÓTTIR