Morgunblaðið - 03.02.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 2001 47
✝ GuðmundurSverrir Runólfs-
son fæddist í Reykja-
vík 8. mars 1931.
Hann ólst upp í
Reykjavík en eyddi
miklum tíma hjá afa
sínum og ömmu í
Hagavík í Grafningi.
Hann lést á heimili
sínu á Klapparstíg 8 í
Ytri-Njarðvík 17.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Runólfur Sigurberg-
ur Runólfsson og
Guðlaug Ólafsdóttir.
Guðmundur Sverrir átti eina eft-
irlifandi systur, en hún heitir Ey-
rún Erla Runólfsdóttir.
Guðmundur Sverrir kynntist
1950 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ágústu Maríu Ágústsdóttur, f. 9.
september 1932, og hófu þau sam-
búð sama ár. Ágústa María er
dóttir Guðríðar Elínborgar
Georgsdóttur og
Ágústs Bjarnasonar.
Ágústa María ólst
upp á Brekku í Ytri-
Njarðvík. Guðmund-
ur Sverrir og Ágústa
María eignuðust
fjögur börn. Þau
eru: 1) Einar, f. 20.
október 1951, hans
kona er Harpa Guð-
mundsdóttir. 2)
Gunnar Elís, f. 17.
janúar 1957, hans
kona er Mundína
Freydís Marinós-
dóttir. 3) Guðrún, f.
22. apríl 1958, hennar maður er
Guðjón Svavar Jensen. 4) Hrafn-
hildur, f. 28. ágúst 1961, hennar
maður er Helgi Guðmundur Jós-
epsson. Barnabörn Guðmundar
Sverris og Ágústu Maríu eru 13.
Útför Guðmundar fór fram í
kyrrþey.
Afi minn Guðmundur Sverrir
Runólfsson átti viðburðaríka ævi.
Hann gerði margt og kom víða við.
Allir þeir sem ég hef rætt við og
þekktu hann voru sammála um að
hann hafi viljað öllum vel og góðsem-
in hrein og sönn hafi streymt úr hon-
um hvert augnablik lífsins.
Afi minn fæddist í Reykjavík árið
1931 á dögum mikillar fátæktar þeg-
ar kreppan gerði vart við sig. Hann
ólst upp í Austurbænum og tók
barnaskólapróf í Austurbæjarskóla.
Þótt hann hafi verið alla tíð hrifinn af
öllum bókum og þekkingu, þá sagði
hann mér gjarnan frá því hvað hon-
um þótti leiðinlegt að vera í tímum í
skólanum og hafði meira gaman af
því að leika sér úti. Alla tíð var afi
góður sundmaður en hefðbundið
skólasund þótti honum leiðinlegt.
Hann sagði mér frá því að hann hafi
lært að synda upp á sitt eigið eins-
dæmi í Austurbæjarsundlaug. Hann
gerði það þannig að hann byrjaði við
bakkann nálægt einu horninu og
synti við bakkann hinumegin við
sama horn. Svo hægt og bítandi
færði hann sig fjær horninu. Afi fór
aldrei hefðbundnar leiðir til þess að
ná markmiðum sínum og best þótti
honum að gera það á sinn hátt.
Afi minn dvaldi mikið hjá afa sín-
um og ömmu í Hagavík í Grafningi.
Amma hans var að sögn margra
mjög góð kona og var einstaklega
góð við afa. Alla ævi var Hagavík
hans sæluland og hann þreyttist
aldrei á því að fara með börnin sín og
seinna barnabörnin á þennan sælu-
stað. Afi var duglegur að segja sögur
frá því hann var ungur um þennan
stað og sýna okkur gamla bæinn. Oft
fengum við að heyra hvað murturnar
voru stærri í gamla daga og hve mik-
ið meira veiddist þá.
Vorið 1940 var mikil upplifun fyrir
afa þegar Bretarnir komu. Í Reykja-
vík á þessum tíma voru það mikil ný-
mæli að fá stóran hóp af erlendum
hermönnum. Afi var þá níu ára gam-
all og átti mikið samneyti við bresku
hermennina og lærði þá í fyrsta
skipti einhverja ensku. Oft sagði afi
mér frá því hvað margir hermenn-
irnir hafi verið góðir við hann og gef-
ið honum ýmislegt.
1950 er afi 19 ára gamall og kynn-
ist ömmu í Hafnarfirði og sama ár
flytja þau í Njarðvíkurnar, en amma
var alin upp þar. Afi fékk snemma
vinnu upp á velli sem sendibílstjóri. Í
því starfi fékk hann mikla þjálfun í
að tala ensku. Nokkrum árum seinna
hóf hann að vinna sem leigubílstjóri.
Hann starfaði við akstur í 40 ár og
aðallega uppi á velli.
Afi og amma eignuðust fjögur
börn, það fyrsta fæddist árið 1951 en
það síðasta árið 1961. Þegar börnin
voru að vaxa úr grasi var farið oft og
iðulega í ferðalög út um allt land. Allt
fram á síðasta dag hafði afi mikinn
áhuga á hverskyns ferðum jafnt inn-
anlands sem utan.
Þegar ég, fyrsta barnabarnið, kom
í heiminn var afi 45 ára. Frá unga
aldri sótti ég mikið í það að vera í
kringum afa og ömmu og fékk að
fara með þeim í allmargar ferðir.
Þær stuttu ferðir sem við fórum að-
eins tveir saman eru mér minnis-
stæðar. Við fórum lengi aðeins tveir
saman í Bláa lónið, á leiðinni í
Svartsengi og í lóninu var það ann-
aðhvort þannig að það kjaftaði á okk-
ur hver tuska, eða það var grafar-
þögn. Í þögninni hlustuðum við á
vindinn sem hvein í bílrúðunum eða
regnið sem lamdi bílinn. Stundum
þegar við gengum saman sagði ég
afa sögur sem ég spann á staðnum
um álfa, fólk og drauga. Afi hlustaði
á mig þolinmóður, en var fljótur að
leiðrétta mig ef ég notaði óformleg
orð. „Segðu að maðurinn hafi gengið
en ekki labbað,“ gat hann sagt.
Afi minn hafði unun af því að
dunda sér við verk af ýmsu tagi.
Hann gat legið tímunum saman yfir
bílnum sínum eða sett rúður í litla
gróðurhúsið sitt. Oft var ég að hjálpa
honum, en ég held að það hafi verið
lítið gagn að mér því hugurinn var
ávallt fljótur að leita á aðrar slóðir og
mér fannst skemmtilegra að tala en
að vinna.
Afi var einnig mikið í bókum og las
og skoðaði bækur fram á síðasta dag.
Honum þótti mest gaman af ævisög-
um, af atburðum fyrri tíma og frá-
sögnum um landið. Afi hafði alla tíð
mikinn áhuga á tungumálum og las
eins og hann gat bækur og blöð á
ensku og dönsku. Afi var mjög fróð-
leiksfús og við nálguðumst hvor ann-
an oft með því að tala saman um
ýmsan fróðleik. Afi var duglegur að
sýna mér bækur sem gott væri að
lesa og það var hann sem kenndi mér
fyrstu tökin í skák.
Þegar við hittumst síðast á jóladag
spurði hann mig hvort það væri ekki
mikið sem ég væri að læra í skól-
anum og lét hrifningu sína bersýni-
lega í ljós. Í þeim skóla sem lífið er,
hef ég sjálfur tekið aðeins fáein
skref. Ég horfi þó fram á veginn og
hef í veganesti það líf sem afi lifði.
Það líf mun verða ljós á leið minni.
Guðmundur Skarphéðinsson.
Ekki datt okkur það í hug að afi,
sem hafði lifað alla sjúkdóma og öll
slys, myndi deyja. Afi hafði alltaf
verið til og við héldum að hann
myndi alltaf vera til. Hann var 45 ára
þegar sá elsti af okkur fæddist en
var orðinn sextugur þegar sá yngsti
fæddist. Alltaf munum við eftir afa
þegar við komum í heimsókn á
Klapparstíg, annaðhvort var hann
inni í húsi og var fljótur til að leita í
skápum og skúffum að einhverju
góðgæti til þess að láta okkur fá. Eða
hann var úti að bardúsa eitthvað í
kringum bílinn eða í beðum og trjám.
Afi var alltaf rólegur og góður, hann
skammaði okkur aldrei. Einu sinni
braut sá elsti af okkur rúðu með fót-
bolta, en afi sagði ekkert við hann
heldur tautaði bara: Helvítis ólán.
Á sumrin voru skemmtilegustu
ferðirnar þegar farið var með afa að
veiða. Afi hafði veitt um allt land, en
Þingvallavatn þekkti hann best. Að
fara með afa og ömmu í sumarbú-
staðinn við Þingvallavatn var ævin-
týri fyrir unga stráka; þegar bíllinn
hans afa renndi í hlað hjá bústaðnum
hætti tíminn að vera til og dagarnir
liðu eins og í draumi. Í þessum ferð-
um fór afi með okkur í Hagavík í
Grafningi og sagði okkur sögurnar
af afa sínum og ömmu sem bjuggu
þar. Þessar sögur og þessar ferðir
höfðu áhrif á unga drengi. Hagavík
er okkar draumaland.
Í minningunni breytist vetur í ná-
vist afa einnig í draum. Næstum því
á hverjum sunnudegi fórum við með
afa og Gunna frænda út um allan
Reykjanesskaga. Það var skautað
úti á Seltjörn og við Snorrastaða-
tjarnir og við renndum okkur ofan
við Sólbrekkur, Svartsengi og Þor-
björn. Við gengum um hraun, fórum
út í Sandvík. Í þessum ferðum lifnaði
veröldin og fegurð Skagans laukst
upp fyrir ungum drengjum. Afi var
duglegur að kenna okkur á náttúr-
una og ef við berum eitthvert skyn-
bragð á fegurð jarðar er það þessum
ferðum að þakka.
Það er óralangt síðan þetta var og
við förum allir að vaxa úr grasi. Við
eigum allt lífið framundan og eigum
eftir að koma upp fjölskyldu og sinna
okkar verkefnum, sumir kannski
fjarri heimahögum. En lífsins ferð er
misjafnlega greiðfær og margir
tálmar á leiðinni. Þegar við horfum
til baka sjáum við að þú hefur gefið
okkur margt. Fram á síðasta dag sló
lífsins harpa í hjarta þér og söng af
visku og ást. Hinum megin heyrist
slátturinn áfram, en í eyrum okkar
býr aðeins minning ein. Þessa minn-
ing munum við nota og syngja alla
lífsins söngva til heiðurs þér.
Bræðurnir á Sólvallagötu,
Guðmundur Ágúst, Einar,
Guðbjörn, Valdimar og Ástþór.
Elsku afi, nú þegar komið er að
kveðjustundinni viljum við minnast
þín með þakklæti í hjarta fyrir allar
þær góðu stundir sem þú gafst okk-
ur.
Við vorum alltaf velkomin heim til
þin og Gústu ömmu á Klapparstígn-
um og þú tókst á móti okkur með
bros á vör og gafst okkur eitthvað
gott.
Við munum eftir góðu stundunum
í ferðalögunum um landið á sumrin.
Veiðiferðirnar voru sérlega
skemmtilegar. Alltaf var gott að
koma í heimsókn í sumarbústaðinn
til ykkar ömmu og þiggja eitthvað
gott.
Á veturna fórum við næstum
hverja helgi í sunnudagsferð um
Reykjanesskagann. Við skautuðum
úti á Seltjörn og við Snorrastaða-
tjarnir. Í Sólbrekkum, Svartsengi og
Þorbirni renndum við okkur á snjó-
þotum. Ferðirnar út í Sandvík á
jeppanum voru stórkostlegar.
Við fengum oft tækifæri til að fara
saman til útlanda. Eins og þegar við
fórum til Krítar með þér. Þú varst
alltaf að tala um að fara aftur þangað
því það var svo gaman að synda í
sjónum og skoða eyjuna.
Þú munt skilja eftir stórt skarð í
hjarta okkar, en við vitum að þú ert á
góðum stað með Dínó hoppandi í
kringum þig. Við þökkum þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman og fyrir þær fallegu minning-
ar sem við eigum um þig. Við viljum
halda minningunni í hjarta okkar
alla lífsgöngu okkar.
Systkinin á Brekkustígnum,
Eva, Marínó og Sverrir.
Elsku afi okkar, við vissum ekki
hvernig við áttum að vera þegar við
komum heim úr skólanum þann 17.
janúar. Við komum heim og mamma
sagði okkur þessa sorgarfrétt að þú
værir dáinn. En þegar við vorum bú-
in að jafna okkur svona nokkurn veg-
inn á leiðinni til ömmu þá fórum við
að rifja upp allar góðu og skemmti-
legu stundirnar okkar saman. Við
áttum alveg helling af þessum minn-
ingum en samt stóðu sumar minn-
ingarnar uppúr hinum einsog t.d.
þegar við öll barnabörnin komum
saman uppí sumarbústaðinn ykkar
ömmu uppi á Þingvöllum, við vöktum
langt fram á nótt að syngja og þú að
spila á munnhörpuna þína. Svo
fannst okkur alltaf svo gaman að
fara að veiða með þér, þær voru
margar veiðiferðirnar og bara alls
konar útivistarferðirnar sem við fór-
um yfirleitt öll barnabörnin með þér,
það var alveg æðislegur tími. En það
er svo erfitt að sætta sig við að þú
sért dáinn, við söknum þín svo sárt.
Núna þegar við förum í heimsókn til
ömmu þá ert þú ekki þar, það vantar
svo mikið í þegar þú ert þar ekki.
En okkur langar að láta þig vita að
við söknum þín mjög sárt. Við sjáum
mynd af þér í hugsunum okkar, bros-
andi og í þínu yndislega skapi. En við
getum huggað okkur við það að þú
ert kominn á betri stað núna og sért
ekki lengur svona veikur einsog þú
varst, þótt það sé nú ekki hægt að
finna betri stað en í litla gula húsinu
ykkar ömmu. Við vitum líka að þú
fylgist með okkur og vakir yfir okkur
á hverjum degi. Við elskum þig,
elsku afi. Við eigum eftir að hugsa
vel um hana ömmu okkar, hún er bú-
in að vera mjög sterk einsog við öll
hin, við hjálpumst öll að að hugga
hvort annað og hughreysta.
Það er svo erfitt að að kveðja þig,
afi, við eigum eftir að sakna þín mjög
sárt. Okkur langaði að skrifa nokkr-
ar ljóðlínur til þín.
Blessuð sé minning þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín barnabörn,
Kristín Ósk, Fjóla María
og Jósep.
GUÐMUNDUR
SVERRIR
RUNÓLFSSON
Yfirgef eigi aldavin,
annar mun aldrei fylla
skarð hans. Þessi orð
Síraksbókar eru mér of-
arlega í huga þegar
minn kæri vinur Sigurður B. Valdi-
marsson er borinn til hinztu hvíldar.
Minningarnar á ég margar og góðar,
minningar harmi gegn, minningar
sem munu ætíð lifa. Við Siggi höfum
þekkst svo til alla okkar ævi. Kynni
okkar hófust í Ísaksskóla, við sátum
saman á skólabekk Verzlunarskól-
ans, en vinskapur okkar hefur verið
náinn undanfarin 25 ár. Við vorum í
sama félagsskap og störfuðum þar
mikið. Flestir eru á einu máli að
Siggi var félagsmaður af Guðs náð. Í
störfum sínum var hann framtaks-
samur, ósérhlífinn og vandvirkur.
Með okkur í Frímúrarareglunni
starfaði einnig vinur okkar Halldór
Skaftason og eigum við Halldór erf-
itt með að sætta okkur við það hlut-
skipti að Siggi sé horfinn okkur um
sinn.
Saman fórum við vinirnir í laxveiði
á hverju sumri enda var Siggi mikill
laxveiðimaður. Ferðir okkar norður í
Laxá í Aðaldal eru ógleymanlegar
fyrir margra hluta sakir. Ógleyman-
legar fyrir skemmtilegar samveru-
stundir, lítinn afla en þó alltaf stóra
fiska. Þeir Siggi og Dóri reyndu ár-
angurslaust að smita mig af veiði-
bakteríunni. Þeir létu mig aldrei
finna fyrir því hversu lélegur veiði-
maður ég er heldur tóku mig með sér
SIGURÐUR B.
VALDIMARSSON
✝ Sigurður B.Valdimarsson
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1937. Hann
lést á Landspítalan-
um 26. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík
2. febrúar.
í veiði ár eftir ár í
þeirri von að þeim
tækist að kenna mér
listir laxveiðarinnar og
að ég kynntist þeirri
miklu lífsnautn er felst
í veiðinni. Siggi og
Dóri höfðu lag á því að
skilja mig stundum
eftir einan. Ég átti að
bjarga mér sjálfur og
vonandi mundi ég
veiða eitthvað. Það er
lýsandi fyrir Sigga að
hann stappaði ætíð í
mig stálinu ef illa gekk
og sagði mér að muna
það að ég ætti gullið næst. Það verð-
ur tómlegt í veiðiferð í haust án hans
Sigga.
Dóri og Siggi tefldu skák flesta
daga vikunnar og höfðu báðir gaman
af. Þegar Dóri flutti til Hollands kom
Siggi sér upp Internetinu svo þeir
gætu teflt áfram þó fjarlægðin væri
mikil. Vinátta Sigga stóðst allar fjar-
lægðir. Fyrir nokkrum dögum
drukkum við saman morgunkaffi og
spjölluðum um allt milli himins og
jarðar. Ég átti ekki von á að það væri
okkar síðasta samverustund. Í sökn-
uði mínum er mér hugsað til fjöl-
skyldu Sigga sem á um sárt að binda.
Fjölskyldan var honum kær, dæt-
urnar þrjár og barnabörnin sjö.
Siggi var í sambúð með Ingibjörgu
Daníelsdóttur, gekk sonum hennar í
föðurstað og voru þau einstaklega
samhent. Siggi lifði fyrir fjölskyldu
sína og taldi þau sinn mesta fjársjóð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinarskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Við biðjum hinn Hæsta Höfuðsmið
himins og jarðar að varðveita fjöl-
skyldu Sigurðar í sorginni. Blessuð
sé minning hans.
Björn Kristmundsson
og Halldór Skaftason
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minning-
argreina