Morgunblaðið - 15.02.2001, Side 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2001 53
hjálplegur þegar þurfti og var greið-
inn þá gleymdur um leið, og var sama
hvort það voru ungir eða aldnir er í
hlut áttu.
Emil flutti hingað til Grundar-
fjarðar frá Þórshöfn 1952 með fjöl-
skyldu sína, til að verða verslunar-
stjóri í verslun Sigurðar Ágústssonar
í Grundarfirði, sem hann keypti
nokkru síðar ásamt öðrum frammá-
mönnum hér í sveit og nefndi Versl-
unin Grund hf., sem hann eignaðist
alveg síðar, og rak með fjölskyldu
sinni.
Emil og fjölskylda hans komu með
mjög hressandi anda inn í byggðar-
lagið og voru áhrif hans mjög jákvæð
hér í ört vaxandi kauptúni þar sem
mjög hröð uppbygging var, og var
eiginlega allt eftir að gera.
Ég fór í hreppsnefnd um þetta
leyti, og síðan oddviti til margra ára,
og varð reyndin sú, að ég kom oft við
hjá honum til að þiggja góð ráð.
Og þegar ég fer að hugsa um það
nú, hafði Emil meiri áhrif á margar
ákvarðanir en þeir sem í hrepps-
nefnd voru. Já, það var oft gott að
bera sig upp við Emil, um ýmislegt
sem sveitarfélagið þurfti að gera.
Emil var skarpgreindur, og minnug-
ur með afbrigðum t.d. á mannanöfn
og var í sambandi við mjög marga,
þótt hann gæfi sér sjaldan tíma til
ferðalaga frá verslunni, kom það sér
oft vel fyrir mig, þegar hann benti
mér á að tala við réttu mennina, þ.e.
menn sem voru áhrifamiklir í sam-
bandi við ýms málefni sveitarfélags-
ins. Síðar eða 1970 varð Árni sonur
hans sveitarstjóri hér í sveit og varð
samstarf okkar mjög gott, bæði í
sveitarstjórn og síðar þegar Árni
varð útibússtjóri Búnaðarbankans í
Grundarfirði.
Fljótlega eftir að Emil kom hingað
til Grundarfjarðar fór hann að vinna
að því að stofnaður yrði hér spari-
sjóður. Það var svo 1954 að Spari-
sjóður Eyrarsveitar var stofnaður,
og varð það úr að ég yrði sparisjóðs-
stjóri og Emil formaður sparisjóðs-
ins, og var hann það þar til stuttu áð-
ur en hann flutti héðan. Því var
samstarf okkar mikið og ég vil segja
farsælt, því þótt sparisjóðurinn væri
ekki stór, reyndum við að lána til
flestra eða allra sem voru í íbúðar-
húsbyggingum hér.
Emil var mikill sjálfstæðismaður
og fóru skoðanir okkar þar saman,
eða réttara sagt varð hann lærifaðir
minn í pólitíkinni, því ég hafði lítið
hugsað um þá hluti fyrr. Hann út-
skýrði pólitíkina þannig að ég fann að
sjálfstæðisstefnan var næst því sem
ég hafði hugsað um þessi mál. Þ.e.
láta einstaklinginn njóta sín sem
allra mest, en það opinbera komi til
hjálpar þegar veikindi og slíkir erf-
iðleikar steðja að, og þannig nálgast
velferðarkerfið, en ekki heimta allt af
því opinbera. „Guð hjálpar þeim sem
hjálpa sér sjálfir“, það er grunntexti
sjálfstæðisstefnunnar.
Já, það er óhætt að segja að Emil
hafi skilið eftir sig góð spor hér í
Grundarfirði, og kom hann oft við
sögu í málum sem til heilla horfðu
fyrir byggðarlagið.
Drottinn sigrar, dauðinn tapar.
Dagur brýst í gegnum nótt.
Drottinn stig af stigi skapar
styrk úr veikleik, mátt úr þrótt.
Drottinn sprengir dróma og læðing.
Dauðinn snýst í endurfæðing.
Drottinn gerir nákuls næðing
notabyr að lífsins gnótt.
(Hannes Hafstein.)
Ég vil svo að lokum flytja Ágústu
og börnum þeirra samúðarkveðjur.
Góður Guð veri ævinlega með ykkur
öllum.
Halldór Finnsson.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Erfisdrykkjur
50-300 manna
Glæsilegir salir
Bræðraminni ehf., Kíwanishúsinu,
Engjateigi 11, sími 588 4460.
ERFIDRYKKJUR
STÆRRI OG MINNI SALIR
Borgartún 6 ehf., sími 561 6444
Fax 562 1524 Netfang borgaris@itn.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Sjáum einnig um
útfararþjónustu á
allri landsbyggðinni.
Áratuga reynsla.
Einn er maðurinn veikur
en með öðrum sterkur.
Einmana huga þrúgar
þarflaus kvíði.
Ef vinur í hjarta þitt horfir
og heilræði gefur
verður hugurinn heiður
sem himinn bjartur
og sorgar ský
sópast burt. (J.G. Herder.)
Nú er mín elskulega systir Guðný
farin til annars og betri staðar, þar
sem hefur örugglega verið tekið vel á
móti henni. Ég trúi því að þar hafi
verið Halldór sonur hennar, Nonni
dóttursonur, mamma og pabbi, Frið-
rik systursonur og margir fleiri.
Henni hefur verið vel fagnað því hún
var yndisleg manneskja. Hún var
traust og áreiðanleg í hverju sem
hún tók sér fyrir hendur og sinnti
öllu sem hún gerði af einlægni og
vandvirkni sem henni var eiginleg.
Þessar línur eru settar á blað til að
þakka óeigingjarna hjálp sem þú,
elsku Guðný mín, veittir á erfiðum
stundum, yndislega nærveru og frá-
bæra vináttu gegnum súrt og sætt.
Glaður hlátur þinn verður í minning-
um okkar og hressir okkur um
ókomna daga. Við höfum starfað
saman, dansað og ferðast saman,
hlegið og grátið saman, þú varst allt
sem hægt er að óska sér í góðri syst-
ur og vini gegnum lífið, ég mun minn-
ast þín um daga og dimmar nætur.
Elsku Finnbogi, Áslaug, Hanna,
Ninna og fjölskyldur, við biðjum Guð
að vera með ykkur, hugga ykkur og
styrkja.
„Vinur er akur sálarinnar, þar sem
samúð þinni er sáð og gleði þín upp-
skorin. Hann er brauð þitt og arin-
eldur. Þú kemur til hans svangur og í
leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá and-
mælir þú honum óttalaust eða ert
honum samþykkur af heilum hug. Og
þegar hann þegir, skiljið þið hvor
annan. Því að í þögulli vináttu ykkar
verða allar hugsanir, allar langanir
og allar vonir ykkar til, og þeirra er
notið í gleði, sem krefst einskis. Þú
skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þyk-
ir vænst um í fari hans, getur orðið
þér ljósara í fjarveru hans, eins og
fjallgöngumaður sér fjallið best af
sléttunni. (Kahlil Gibran.)
Guðrún og Guðmundur.
GUÐNÝ HALLDÓRA
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Guðný HalldóraHalldórsdóttir
fæddist á Akranesi
27. september 1934.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 5. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Há-
teigskirkju 12. febr-
úar.
Það var vinátta sem á vængj-
um friðar
hné frá himni í helgum blæ.
Fagnaði fold, fylltust gleði
efri loft og undirdjúp.
(Jónas Hallgr.)
Nú er hún Guðný
frænka farin á betri
stað, en þangað til við
hittum hana þar mun
hún lifa í minningunni,
brosandi, yndisleg og
alltaf að.
Á leiðinni upp að
Krossi til ömmu og afa
var oft áð í Árdal hjá Guðnýju og
Finnboga. Þau eru alveg í leiðinni,
sögðum við systkinin! Þar var margt
að skoða fyrir borgarbörn og alltaf
eitthvað að gera. Einu sinni fór
Guðný með mig að skoða hænurnar.
Hún leiddi mig, annars hefði ég ekki
þorað, og hún lofaði að passa mig fyr-
ir þessum ógurlegu dýrum sem gátu
goggað í mig ef ekki eitthvað þaðan
af verra. Halldór, Ninna og Hlöðver
bróðir hlógu að mér og það sveið en
ég var örugg með Guðnýju. Hún
hafði gott lag á að róa og hugga, upp-
örva og gleðja, hún Guðný frænka
mín. Í einni heimsókn var mér sýnd-
ur laukur í grasinu sem mátti borða!
Annað sinn fór ég að veiða með
Ninnu og Halldóri, þau hafa sjálfsagt
ekki búist við miklum afrekum af
mér enda var ég símalandi. Hvar er
fiskurinn? Felur hann sig? Ætti ég
frekar að standa þarna hinumegin?
Glettin á svip spurði Guðný um afla-
brögð þegar við komum til baka og
fékk að vita að Ninna veiddi einn fisk
en það hefði verið kraftaverk, því ég
hefði þrammað um eins og fíll og haft
svo hátt að allir fiskar hefðu flúið.
Guðný hló innilega en huggaði mig
svo, því stolt mitt var sært, með því
að gengi betur næst. Hún hafði ein-
stakt lag á að glettast og gera gott úr
hlutunum. Hún hló að manni, en
samt með manni, þannig að enginn
skældi lengi og sólin brosti á ný í
kapp við Guðnýju sem alltaf átti til
bros handa öllum. Hún hló oft og
stundum hátt eins og Krosssystur
gera gjarnan. Við megum sannar-
lega taka til fyrirmyndar hvað hún
var þrautseig, glöð, dugleg, vand-
virk, dugleg að gera mikið úr litlu og
svo margt annað sem góða mann-
eskju prýðir. Mamma sagði líka: ,,Af
hverju fór hún strax? Ég ætlaði að
njóta ellinnar með henni.“ Og sann-
arlega hefðu það verið forréttindi,
hún var svo auðug af því sem prýðir
sómafólk og því sem lætur mann
sækjast eftir nærveru þess, góð og
glöð lund, stórt hjarta og virkilega
mikill persónuleiki.
Þau Finnbogi misstu einkason
sinn aðeins 18 ára gamlan og það var
mikið áfall fyrir þau öll. Síðan þegar
Nonni hennar Áslaugar kveður líka
og einnig í bílslysi finnst manni nóg
komið af ótímabærri brottför í þess-
ari fjölskyldu. Af hverju, hvers
vegna? En ég ætla að sætta mig við
það sem ég heyrði eða las einhvers
staðar; Guð vill auðvitað hafa sínar
bestu sálir á himnum hjá sér!
Margt upplifði ég í Árdal í heim-
sóknum og þegar við systkinin vor-
um þar í pössun. Það er ekki sama
hvernig sagt er frá hlutunum og
Guðný sagði fallega frá. Hún sýndi
mér eitt sinn músarunga sem átti
heima í kartöflugarðinum hennar og
við fórum í gönguferðir og hún sagði
okkur hvað blómin hétu alveg eins og
mamma gerði. Hún umvafði unga
frænku af hlýju sem hún átti
ómælda. Eitt sinn er við vorum í
pössun fórum við að ná í Ninnu upp í
laug þar sem hún var á sundnám-
skeiði. Við stóðum á bakkanum, and-
aktug yfir því að Ninna gat staðið á
höndum í lauginni, þá veit ég ekki
fyrr til en Guðný hefur gripið Kalla
bróður upp úr lauginni sem hann
datt á hausinn ofan í. Hún var svo
eldsnögg að hún náði í annan fótinn
áður en hann sökk og hífði hann upp
rennandi blautan, nema fótinn sem
hún hélt í. Annað atvik sem ég mun
aldrei gleyma er þegar hún sýndi
mér stóru hrærivélina í eldhúsinu á
Hvanneyri. Þetta væri alveg eins
tæki og Grýla notaði til að hræra
skyrið handa jólasveinunum. Og ég
trúði því sko alveg, bæði var vélin
nógu stór og líka að Guðný frænka
sagði það. Margar góðar minningar á
ég óupptaldar frá því að þau hjón
bjuggu í Árdal. Ekki eru þær sístar
þegar krakkarnir voru fermdir og
allir sem gátu fóru í „yfir“ og fleiri
leiki og lítið var hugsað um hvort
spariföt yrðu óhrein, það var svo
gaman! Það var hálfgert svindl þegar
þau fluttu að Hvanneyri en þar
blómstraði nú aldeilis undan grænu
fingrunum á hjónunum. Þau fluttu
síðan í Stórholtið og núna seinni árin
þegar ég var sjálf orðin sveitakona
komu þau til mín í margar heimsókn-
ir og oft með barnabörnin til að
veiða. Alltaf jafn þolinmóð og ljúf,
tilbúin að aðstoða hvar sem henni
þótti þörf, með brosið sitt bjarta og
höndina hlýju. Margt megum við
læra af samferðafólki eins og henni.
Einu sinni var mér sýnt pils sem
hafði komið brunagat á og spurt
hvort ég sæi hvar það væri. Ég skoð-
aði það vel og vandlega og fann ekk-
ert gat. Þá sagði mamma: „Ef Guðný
hefur gert við það þá finnur þú það
ekki.“ Oft hefur þetta komið upp í
hugann þegar ég er að gera eitthvað
sem þarf að vera vel gert og hvatt
mig til að gera betur. Við Sólrún
systir höfum oft rætt það að eigin-
lega kæmi Guðný næst mömmu, að
öðrum frænkum ólöstuðum. Við viss-
um að til hennar var óhætt að leita og
vandaðri manneskja og glaðari vand-
fundin. Á gamlárskvöld komu þau
hjón oft í Fjarðarásinn og voru hrók-
ur alls fagnaðar eins og svo oft á
mannamótum. En nú ert þú farin,
elsku frænka, og góður Guð varðveiti
þig og við hittumst kannski ekki
nærri strax. Það eru mikil forréttindi
að hafa fengið að kynnast þér og við
systkinin og fjölskyldur þökkum það
af einlægni. Þú hefur sannarlega
skilað þínu á lífsleiðinni, alltaf jafn
dugleg og gleðigefandi kona. Orð eru
svo fátækleg þegar þungan harm ber
að, elsku Finnbogi, Áslaug, Hanna,
Ninna og fjölskyldur, Guð styrki
ykkur og styðji.
Ásrún, Sólrún, Hlöðver,
Karl og fjölskyldur.
Eftir ein á strönd við stöndum,
störum eftir svörtum nökkva,
sem að burtu lífs frá löndum
lætur út á hafið dökkva
(Grímur Thomsen.)
Fyrir hálfu fjórða ári bættist okk-
ur góður liðsauki á saumastofunni.
Guðný Halldórsdóttir, sem hafði
starfað í áratug á Landspítalnum en
skipti þá um vinnu og kom lífsglöð,
góðgjörn og gleðirík í okkar hóp.
Eftir nýárið veiktist hún af kvefi,
sem hrellir landsmenn gjarnan á
þessum árstíma og var ekki talið al-
varlegt og kom til starfa á ný en
veiktist þá aftur og eftir vikudvöl
heima var hún flutt á spítala og lést
þar skömmu síðar.
Prédikarinn segir: „Og sólin renn-
ur upp og sólin gengur undir... – Öllu
er afmörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefir sinn tíma. Að
fæðast hefir sinn tíma og að deyja
hefir sinn tíma...“ – Þegar ótímabær-
an dauða samferðarmanna ber að
verður oss hverft við í djúpum sökn-
uði. Hugur okkar reikar þá er við
horfum á hljóðnaða saumavél henn-
ar.
Helgarferð til Vestmannaeyja á
liðnu vori er minnisstæð, þar sem
spaugsemi og hlátrasköll ómuðu – og
nú er engin spákonan sem upplýsir
leyndardóma kaffibollans. Guðný
hafði orð á því, að hún hygðist gera
eitt og annað þegar hún hætti
saumaskap og njóta þess.
Að leiðarlokum er okkur virðing
og þakklæti efst í huga fyrir elskuleg
kynni – glaðværð, samviskusemi og
iðni og fallegu blómin úr garðinum
hennar sem prýddu kaffiborðið okk-
ar.
Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast. – Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Fjölskyldu Guðnýjar Halldóru
Halldórsdóttur biðjum við blessunar.
Samstarfskonur á sauma-
stofunni Tunguhálsi 2.