Morgunblaðið - 15.02.2001, Síða 54

MINNINGAR
54 FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ AðalheiðurNanna Sig-
tryggsdóttir fæddist
á Þórshöfn 3. júní
1939. Hún lést í St.
Jósefsspítala í Hafn-
arfirði 5. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Kristrún
Sigtryggsdóttir, f.
1910, og Stefán Jóns-
son, f. 1911, d. 1985.
Systur Nönnu eru
Emma, f. 1938, Hug-
rún, f. 1942, Sjöfn, f.
1941, og Erla, f.
1946. Fósturforeldr-
ar Nönnu voru Sigtryggur Helga-
son (1870–1965) og Guðbjörg
Friðriksdóttir (1880–1973) í
Kumlavík á Langanesi. Hálfsystk-
ini Nönnu eru Ólafur, f. 1949,
Einar, f. 1950, Magnea, f. 1950,
Jón, f. 1952, og Rán, f. 1956, d.
1976.
Nanna var fyrst gift Elíasi Hall-
dóri Ólafi Gunnarssyni, f. 1932, d.
1963. Með honum átti hún börnin
Jóhann Magnús, f. 1959, sem á
synina Elías Halldór, f. 1984, og
Jón Rúnar, f. 1991, dreng, f. 1960,
d. 1960, Olgeir, f.
1962, d. 1998, og
Ellý Halldóru, f.
1963, d. 1964. Nanna
á Ellý Halldóru, f.
1968, með Jósep
Leóssyni, en hún var
síðar ættleidd af
Guðmundi. Ellý er
gift Magnúsi Stein-
dórssyni, f. 1965, og
eiga þau börnin
Guðmund Karl, f.
1995, og Rebekku
Rán, f. 1999. Nanna
á Höllu, f. 1970, sem
á dótturina Karítas
Viggósdóttur, f. 1987, með Hall-
mari Jóhannssyni, sem lést 1970.
Nanna giftist aftur 1972 Guð-
mundi Karli Víglundssyni, f.
1946, og voru þau gift þar til
hann lést 7. október 1993. Þau
eignuðust dótturina Melkorku, f.
1973, sem er í sambúð með Valdi-
mar Ægi Hjálmarssyni, f. 1969,
og á hún dótturina Agnesi Ýri Jó-
hannsdóttur, f. 1992.
Útför Nönnu fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Nú hefur þú feng-
ið hvíld eftir erfiða baráttu þína við
krabbamein. Þú hefur nú, eins og
alltaf áður, staðið þig eins og hetja,
aldrei kvartað og aldrei gefist upp.
Ég vil þakka þér allar þær stundir
sem við áttum saman, þinn óend-
anlega stuðning, trúnað, traust og
hjartahlýju.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Ég kveð þig með söknuði, sofðu
vært.
Melkorka Guðmundsdóttir.
Aðalheiður Sigtryggsdóttir var
dóttir hjónanna Stefáns Magnúsar
Jónssonar og Kristrúnar Sigtryggs-
dóttur. Hún var ættleidd af móð-
urafa og -ömmu sinni, Sigtryggi
Helgasyni og Guðbjörgu Friðriks-
dóttur. Nanna átti fjögur alsystkini,
Emmu, Sjöfn, Hugrúnu og Erlu, og
af seinna hjónabandi Stefáns með
Lilju Ólafsdóttur, Ólaf, Magneu,
Einar Jón og Rán, sem er látin.
Börn Lilju af fyrra hjónabandi eru
Ólafía, Hafdís, Jón Axel og Oddný.
Kæra Nanna, varst þú ekki búin
að reyna nóg í lífinu? Búin að missa
þrjú börn, tvo eiginmenn og sam-
býlismann. Ég skil ekki tilganginn í
þessu líf. Svo verður þú sjálf veik og
deyrð fyrir aldur fram. Því er lagt
svona mikið á eina manneskju. Ég
man þegar við vorum báðar heima á
Þórshöfn og bjuggum gegnt hvor
annarri. Ég kom til þín á hverjum
degi, það var alltaf opið hús hjá ykk-
ur Guðmundi, seinni eiginmanni
þínum. Þú studdir mig alltaf og
stappaðir í mig stálinu á hverju sem
gekk. Ég man þegar ég var með
stelpurnar mínar litlar, alltaf varst
þú boðin og búin að aðstoða mig ef
eitthvað bjátaði á. Ég man líka þeg-
ar þú komst út í Heiðarhöfn í sveit-
ina. Við krakkarnir vorum svo
spennt yfir komu þinni til okkar.
Þér fylgdi alltaf mikil glaðværð.
Eitt skyggði þó alltaf á, að þú varst
ættleidd og gast ekki átt heima hjá
okkur í sveitinni. Ég skildi þig mjög
vel og ég held að þetta hafi alltaf
verið erfitt fyrir þig. Þú varst ekki
allra heima á Þórshöfn þar sem þú
varst alltaf hrein og bein, sjálfsagt
hefur það verið öfund að einhverju
leyti.
Við áttum alltaf góðar stundir
saman, þó að því miður hafi þær
ekki verið margar á seinni árum.
Við gátum alltaf spjallað og hlegið,
og ef ég sagði eitthvað miður gáfu-
legt þá sagðir þú alltaf: Þú ert nú
meiri hálfvitinn. En aldrei varð okk-
ur sundurorða svo ég muni. Ég kom
til þín í síðasta skipti 31. janúar síð-
astliðinn, nokkrum dögum fyrir
andlát þitt. Ætlunin var að koma
fljótlega aftur, en þá varstu farin,
kæra systir. Ég þakka þér allar
samverustundirnar okkar sem voru
margar.
Hjartans kveðja ljúf frá okkur öllum
ómar nú við grafarbarminn þinn;
ljóð til þín frá Íslands fossum, fjöllum,
fljótum, vogum, óma’ í himininn.
Þú ert frjáls, sem frelsi unnir lengi,
frelsi systra þinna, – sofðu rótt!
Englar drottins sterka gígjustrengi
stilli við þitt hjarta. – Góða nótt.
(Guðm. Guðm.)
Ég samhryggist ykkur, krakkar,
Jói, Ellý, Halla og Melkorka. Megi
guð vera með ykkur öllum.
Oddný.
Elsku Nanna. Þá er komið að
kveðjustund og þrautagöngu þinni
lokið. Ég hef oft hugsað um hvernig
þú gast alltaf haldið áfram eftir
hvern missinn á fætur öðrum, og
alltaf jafnstórhuga og sannfærð um
betri tíma. En þegar ég sé börnin
þín, tengdabörnin og barnabörnin,
þennan myndarlega hóp, skil ég
hvers vegna. Því að börnin manns
eru manni allt. Fyrst þegar þau eru
lítil börn og ekki síður þegar þau
eru orðin fullorðið fólk.
Mín fyrstu kynni af Nönnu voru
sumarið 1972 þegar við heimsóttum
hana og Guðmund bróður til Þórs-
hafnar. En þá voru þau nýfarin að
búa saman, með fjögur yndisleg
börn sem Nanna átti, þau Jóhann,
Olgeir, Ellýju og Höllu. En þá var
Nanna búin að ganga í gegnum því-
líka sorg í lífinu að orð fá ekki lýst.
Ég man hvað ég dáðist að dugnaði
hennar og kjarki. Það var stórkost-
legt að sjá hvað Guðmundur var
hamingjusamur og stoltur af þessari
dugmiklu og glæsilegu konu og öll-
um börnunum hennar sem hann
gekk í föðurstað. Þau tóku á móti
okkur, ellefu manna hópi, með mikl-
um glæsibrag í litlu risíbúðinni sem
þau bjuggu í. Þau voru með hlað-
borð af kræsingum handa okkur,
sautján manns, í hvert mál. Þá voru
þau byrjuð að byggja sér hús á
Þórshöfn og veitti ekki af, því fjöl-
skyldan hélt áfram að stækka og í
nóvember 1973 eignuðust þau ynd-
islega stúlku, hana Melkorku, og
voru þá orðin sjö manna fjölskylda.
Eftir að Nanna og Guðmundur
fluttu til Hafnarfjarðar lágu leiðir
okkar oftar saman og tvisvar héld-
um við sameiginlegar fermingar-
veislur fyrir börnin okkar. Þegar ég
og Júlli heimsóttum Nönnu og Guð-
mund í íbúðina þeirra við Herjólfs-
götu var Guðmundur orðinn fár-
sjúkur og lá í sjúkrarúminu við
stofugluggann. Við horfðum út á
sjóinn og vorum að tala um hvað
það væri stutt á milli okkar, bara
sjórinn skildi okkur að og við gæt-
um séð ljósin hvert hjá öðru í góðu
skyggni. Þetta var í síðasta skiptið
sem við hittumst öll fjögur. Það er
svo skrítið að hugsa um að nú séu
þau öll farin, og spurningarnar
hrannast upp sem ég fæ engin svör
við. En eitt veit ég að Jesús tók á
móti þeim öllum með útbreiddan
faðminn og öll eru þau laus við þær
þrautir sem þau gengu í gegnum
hér á jörðinni.
Það var alltaf svo gaman þegar
Júlli og Nanna hittust. Þau höfðu
svo líkar skoðanir á hlutunum og
var þá oft talað hátt og mikið, meðal
annars um pólitíkusa og forseta
landsins og alltaf voru þau sannfærð
um að þau myndu vinna stóra vinn-
inginn í lottóinu. Það var bara
spurning hvenær. Elsku Nanna
mín, í mínum huga ertu sannkölluð
hetja. Hvernig þú annaðist hann
Gumma og okkur öll þegar hann lá
banaleguna og síðan hann Olgeir
þinn eftir að hann slasast, og þú,
sem varst þá orðin mjög veik sjálf,
sast hjá honum á hverjum degi í
heilt ár þar til hann lést. Þú stóðst
svo sannarlega á meðan það var
stætt. Guð varðveiti þig. Elsku Jói,
Ellý, Halla og Melkorka. Mamma
ykkar og pabbi voru alltaf svo stolt
af ykkur og fjölskyldunum ykkar.
Missir ykkar er mikill. Að missa
mömmu sína, pabba og bróður með
stuttu millibili er mikið áfall. Öll
áföll reyna mikið á okkur og virðist
stundum vart út úr erfiðleikunum
séð. En einn er sá sem getur gefið
okkur von og styrk, drottinn vor,
sem hefur úthlutað okkur leyfi til að
lifa hér á jörðu og þótt við getum
ekki alltaf verið sátt við hann veitir
trúin á hann okkur ávallt það bjarta
ljós, sem leiðir okkur áfram þegar
mest á reynir og til nýrra áforma.
Stundum eigum við ekki gott með
að sættast við guð eftir að hafa
misst ástvini okkar. En fyrirgefn-
ingin er einn af máttarstólpum lífs-
ins og það sem eykur okkur sið-
ferðilegan styrk til að lifa áfram í
sátt við guð og menn. Öll munum
við geyma í sjóði minninganna
bjartar stundir lífsins, sem við átt-
um með þeim sem okkur þótti
vænst um. Guð blessi ykkur öll og
gefi ykkur styrk til þess að halda
áfram eins og hetjan hún mamma
ykkar gerði alltaf.
Hafrún Víglundsdóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku Nanna.
Við kveðjum þig með söknuði en
vitum að þú ert nú í friði hjá Guði
og umvafin hlýju ástvina þinna sem
áður voru horfnir úr þessum heimi.
Við hefðum svo mjög viljað fylgja
þér seinasta spölinn, en gerum það
í huga okkar og hjarta. Lífið fór
ekki alltaf um þig mjúkum höndum,
sorgin svo oft kvatt dyra. Síðan átt-
ir þú við mikla vanheilsu að stríða
síðustu ár, þú kvartaðir ekki, brost-
ir gegnum tárin og huggaðir til síð-
ustu stundar. Þrátt fyrir mótlæti
hélst þú ætíð á móts við ljósið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Jói, Ellý, Halla, Melkorka og
fjölskyldur. Við biðjum algóðan Guð
að styrkja ykkur og blessa í ykkar
miklu sorg.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég þótt látinn sé tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“ (Ók.
höf.)
Ólöf og Víglundur,
Guðbjörg, Guðmundur
og fjölskylda.
Elsku Nanna, þá er lífi þínu og
þrautagöngu lokið.
Alltaf stóðst þú keik þrátt fyrir öll
áföllin en lífið veitti þér líka gleði-
stundir og þú skilur mikið eftir þar
sem börnin þín og barnabörnin eru.
Þú sýndir hetjulund þegar þú
tókst á við þau áföll sem dundu yfir
á lífsleiðinni en alltaf hélstu áfram.
Ég trúi að þér líði betur í dag þar
sem þú ert núna og vel hafi verið
tekið á móti þér af ástvinum þínum
sem á undan eru gengnir.
Þú varst ákveðin og hreinskiptin
og hafðir ríka kímnigáfu sem hefur
vafalaust gagnast þér í lífsins ólgu-
sjó. Þú áttir það til að segja manni
til syndanna en leiðbeindir um leið.
Þau ráð hafa reynst vel.
Heita eining huga og máls,
hjarta gulls og vilji stáls,
ljósið trúar, ljósið vona
lífs þíns minning yfir brenni.
Þú, sem unnir ei til hálfs
auðnu landsins dætra og sona,
blómsveig kærleikans bjart um enni
berðu hátt. Nú ertu frjáls.
(Einar Ben.)
Elsku Jói, Ellý, Halla, Melkorka
og börn, góður Guð gefi ykkur styrk
á þessum erfiðleikatímum.
Kveðja frá systur,
Magnea Guðný Stefánsdóttir
(Maggý).
AÐALHEIÐUR
NANNA
SIGTRYGGSDÓTTIR
✝ Pétur RagnarBæring Einars-
son fæddist í Reykja-
vík 11. október 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 8. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Einar Að-
alsteinn Bæringsson,
f. 5.11. 1899, d. 4.8.
1962, frá Furufirði á
Ströndum, og Lára
Pétursdóttir, f. 3.1.
1907, d. 30.8. 1995,
frá Kúvíkum í
Reykjafirði á Strönd-
um. Systkini Péturs eru Elí Bær-
ing, f. 23.6. 1927; Guðrún, f. 6.7.
1928, d. 16.7. 1993; Aðalsteinn, f.
24.12. 1933; María, f. 30.9. 1935;
Sólrún, f. 17.1. 1937; Sigrún Ther-
esa, f. 31.7. 1951.
Eftirlifandi sam-
býliskona Péturs er
Guðríður Hansdótt-
ir, f. 29.12. 1929, og
eignuðust þau tvo
syni. Þeir eru: 1) Sig-
urður Magnús, f.
30.12. 1956. Kona
hans er Málfríður
Þorkelsdóttir og
eiga þau tvö börn,
Ingvar Ágúst, f. 16.7.
1981, og Ragnar
Lárus, f. 26.2. 1987.
Fyrir átti Sigurður
Nönnu, f. 11.11.
1974. 2) Einar Lárus, f. 20.2. 1963.
Barnabörnin eru þrjú.
Útför Péturs fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Mig langar að kveðja þig, elsku
pabbi minn, með þessum örfáu
orðum. Það var margt sem við
gengum í gegnum saman, bæði
gleði og sorg. Sjúkdómurinn sem
þú varst með hafði að lokum betur.
Nú ert þú hjá henni ömmu
minni og ég er viss um að þér líður
betur núna í friði og ró. Þú varst
alltaf tilbúinn að hjálpa fólki ef
eitthvað bilaði enda varstu mjög
laghentur við rafmagnstæki og
flest annað sem þú tókst þér fyrir
hendur.
Guð geymi þig og varðveiti þig.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við
það, sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því,
sem ég get breytt, og vit
til að greina þar á milli.
Þinn sonur,
Einar Lárus.
Elsku Pétur bróðir minn, nú ert
þú búinn að kveðja þetta líf svo
óvænt, en líkami þinn var eflaust
orðinn mikið veikur eftir erfitt líf.
Þú varst góður, fallegur og hæfi-
leikamikill maður. Allt sem tengd-
ist rafmagni, viðgerðum á tækjum
og fleiru var þitt sérsvið, enda
vannstu hjá Landssímanum í mörg
ár við góðan orðstír, en því miður
tók Bakkus framtíð þína í sínar
greipar og sleppti aldrei því taki.
Ég á eftir að sakna samtala okkar,
við áttum góð samtöl, stundum
daglega en stundum leið langt á
milli. Ég á eftir að sakna orða
þinna sem þú sagðir svo oft við
mig: „Elsku hjartans systir mín,
ég elska þig.“ Þau voru mér svo
dýrmæt. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa fengið að vera hjá þér síð-
ustu stundir þínar, getað haldið ut-
an um þig, strokið hár þitt og kinn
og sagt þér hve mikið ég elskaði
þig. Þegar ég er að skrifa þetta
niður heyri ég tifið í klukkunni á
veggnum hjá mér. Hún er síðasta
gjöfin þín til mín sem þú skarst út
eins og Ísland í laginu með mynd-
um af fossum og hverum, þú sagð-
ir: „Ég vil gefa þér þessa klukku
til minningar um mig þegar ég er
dáinn.“ Minning þín mun lifa í
hjarta mínu á meðan ég lifi.
Elsku Pétur, ég veit að þér líður
núna vel, laus við þrautir þessa
heims, kominn í faðm látinna ást-
vina okkar. Elsku Gugga, ég votta
þér og sonum ykkar mína dýpstu
samúð.
Hver fær lesið letur hjartans;
leynirúnir innra manns;
hver er sá, er kannað geti
kafað sálardýpi hans?
Margt í hafsins hyljum djúpum
hulið er, sem enginn leit.
Margt í sálum manna leynist,
meira og betra en nokkur veit.
Skammt vér sjáum blindir blínum
báðum augum, látum hægt.
Hví skal myrða menn í orðum?
Margt er hulið, dæmum vægt.
Auðlegð hjartans, enginn reiknar
eða sálarfátækt manna.
Hvar er vog, er vegið geti
vonir eða sorgir hans?
(Richard Beck.)
Hvíl í friði, elsku bróðir.
Þín systir,
Sigrún Theresa.
PÉTUR RAGNAR
BÆRING
EINARSSON