Morgunblaðið - 21.07.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 2001 35
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
+ ,
 
  


-
 ./(0 !% 1%23
4 
  -
  % !
(

#
 )

. !

  5%
6#  %% 

&7 &"
, &"

7& %% +

     
 
8
+) 0 6 & 9 %# 
:# !
9! 6 
  

 
 

#   $' !
1& 1*!"
7# ) ' %% 
1*!! 1& "  %!  %% 
! ;<1&  %%  ! ! - "
 71&  %% 
 /9"
"$ +
+ ,




/


+) 0 %99# '"%=>
9 
   ! 


 % !
(

#
 


 !

-
0# .  ) 
 )  %% 
 ! ) "
&$" 
6?  %% 
# &
6? "
 7 %%
"#96! +
+ ,
 /.  ! 

 

);(



   ! #   $' !
 5% + "
! $# ! #  %%
! *!! ,+$ %"
, ! 0"  &+:  %% 
, 70 %%  : %# .5%! "+
1



-
 +
0 , %!=@
"  
      !
6%9+
✝ Hjalti Magnússonfæddist í Miðhúsi
í Norðfirði 6. apríl
1923. Hann lést á
Sjúkrahúsi Keflavík-
ur aðfaranótt 15. júlí
síðastliðins. Foreldr-
ar Hjalta voru Magn-
ús Guðmundsson frá
Fannadal í Norðfirði,
f. 1890, d. 1946, og
kona hans Anna Guð-
rún Aradóttir, f.
1889, d. 1970. Hjalti
átti átta systkini. Þau
eru: Guðmundur, f.
1916, d. 1962, María,
f. 1917, Guðjón, f. 1919, d. 1986,
Lukka, f. 1920, Fanney, f. 1924,
Ari, f. 1927, Albert, f. 1928, d.
sama ár, Albert, f. 1929, d. 1993.
Hjalti kvæntist 24. maí 1957 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Petru
Guðrúnu Stefánsdóttur frá Arn-
arstöðum í Núpasveit, f. 27. janú-
ar 1922. Sonur þeirra er Magnús
Andri, eiginkona hans er Hjört-
fríður Jónsdóttir, börn þeirra eru
Erna Rún, Berglind Anna og
Hjalti. Áður átti Hjalti soninn
Hjalta Má, eiginkona hans er
Hjördís Sigvaldadóttir, dætur
þeirra eru Anna, Kristbjörg og
Jenný Lind. Stjúpdóttir Hjalta,
dóttir Petru sem
Hjalti gekk í föður-
stað, er Stefanía
Björg Einarsdóttir,
eiginmaður hennar
er Ólafur Þór Þor-
geirsson og börn
þeirra Hjalti, d.
1986, Jón Þór, Ragn-
heiður Þóra og
Petra Rós. Barna-
barnabörn Hjalta
eru níu.
Hjalti fæddist í
Miðhúsi í Norðfirði
og ólst þar upp til 16
ára aldurs, flutti þá
til Akureyrar og stundaði þar ým-
is störf uns hann fluttist til
Grindavíkur árið 1950. Stundaði
hann þar sjó í fyrstu en setti síðan
á stofn netaverkstæði sem hann
rak í nokkur ár eða þar til hann
stofnaði verslunina Báru sem þau
hjónin ráku til ársins 1970. Þá
sneri hann sér aftur að netagerð,
en vann síðustu árin í Hitaveitu
Suðurnesja. Hann sat í hrepps-
nefnd Grindavíkur í mörg ár auk
þess að gegna ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Alþýðuflokkinn.
Útför Hjalta verður gerð frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn, nú er lokið erf-
iðu sjúkdómsstríði þínu þar sem lítil
von var um bata en þú misstir samt
aldrei vonina um að sigra og að betri
tíð væri í vændum. Það var reyndar
aldrei þinn ,,karakter“ að gefast upp
fyrr en í fulla hnefana, en í þessu
stríði sigrar enginn mannlegur mátt-
ur ,,piltur minn“ (það var þitt orða-
tiltæki) því við megum okkar svo lít-
ils í því stríði. Hafi ég einhvern tíma
efast í trú minni þá hef ég aldrei ver-
ið eins sannfærður um líf eftir þessa
jarðvist og nú, friður sá er ríkti við
dánarbeð þinn og hversu blítt dauð-
inn, sá mikli riddari, getur strokið
burt þjáningu og veitt líkn líður mér
aldrei úr minni. Nú þegar þú hefur
verið kallaður burt á æðra tilverustig
eigum við sem eftir erum aðeins góð-
ar minningar um kraftmikinn mann
sem undi vel hag sínum meðal fjöl-
skyldu sinnar, um mann sem var
ávallt reiðubúinn að gera öðrum gott
þegar þess þurfti, um mann sem
fylgdist vel með því hvernig aðrir
hefðu það og um mann sem var trúr
skoðunum sínum og sannfæringu og
hvort allt væri í lagi. Þú ræktaðir
garðinn þinn vel og hjálpaðir mörg-
um að skilja um hvað lífið raunveru-
lega snýst, heiðarleika, staðfestu og
kærleika, það voru einkunnarorð
þín.
Við sem eftir erum getum aðeins
reynt að fylgja þeim gildum sem þú
hafðir að leiðarljósi og vonað að okk-
ur takist eins vel upp og þér. Þið
hjónin ræktuðuð einnig garðinn ykk-
ar vel í öðrum skilningi, þá á ég við
heima og í sumarbústaðnum, ,,sælu-
reitnum“ ykkar í Grímsnesinu, þar
áttuð þið margar unaðsstundir við að
byggja upp og græða land. Það er
svo merkilegt að þegar dauðinn knýr
dyra breytast gildi margra hluta,
menn staldra við og flóð minning-
anna streymir fram, eins og foss, í
minningu um þig. Eru það forrétt-
indi okkar aðstandenda þinna að eiga
aðeins hreinar og góðar minningar
um einstakan mann. Far þú í friði
faðir minn, ég kveð þig nú, en ég veit
að við munum hittast aftur þegar
mínu jarðlífi lýkur. Elsku Petra, við
Hjördís sendum þér allar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
algóðan guð að blessa þig og styrkja
við þessi erfiðu tímamót.
Þegar ævigöngu lokið er
og dauðinn blítt um vanga strýkur.
Þá óttumst ei – þótt lífið endi hér
því drottinn aftur upp því lýkur.
(Höf. ók.)
Þinn sonur
Hjalti Már.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
langar mig að minnast stjúpföður
míns, Hjalta Magnússonar, með
nokkrum orðum. Ég segi stjúpföður,
en ég leit nú reyndar aldrei á hann
sem slíkan, hann var bara faðir minn
enda reyndist hann mér aldrei öðru-
vísi og aldrei fann ég annað á honum
en að ég væri dóttir hans.
Ég var 7 ára gömul þegar hann tók
mig að sér. Ég var nú aldeilis ekki
sátt við það að hann væri eitthvað að
gera sér dælt við hana mömmu, ég
hafði átt hana ein mitt stutta líf og ég
taldi að hann myndi taka hana frá
mér og fara með hana. Ég sagði allt-
af við hann að hann hefði keypt mig
með dúkkulísum, því mamma var
ráðskona þegar þetta var og þegar
hún fór að gefa kvöldkaffi kom hann
til mín með dúkkulísur og annað sem
ekki var á boðstólum daglega í þá
daga og vann hjarta mitt algjörlega,
þannig að ég sættist við þennan
ráðahag og hef aldrei séð eftir því.
Síðan liðu árin og þegar að því
kom að ég eignaðist mitt fyrsta barn
og það var drengur kom ekkert ann-
að til greina en að skíra hann Hjalta.
Hann varð strax mikill augasteinn og
vinur afa síns og bar þar aldrei
skugga á. Þegar Hjalti yngri var 17
ára fór hann í tveggja vikna ferðalag
með ömmu og afa og keyrði þá fyrir
þau. Það varð því Hjalta mikið reið-
arslag þegar nafni hans drukknaði
við köfunaræfingu árið 1986, þá 19
ára gamall. Ég held að Hjalti hafi
aldrei náð sér eftir það. Nú fá þeir að
hvíla hlið við hlið í Staðarkirkjugarði
nafnarnir.
En hann átti fleiri barnabörn og
voru þau öll mjög hænd að afa sínum.
Þau voru daglegir gestir á heimili
þeirra hjóna og alltaf velkomin þar.
Hann var alveg sérstök barnagæla
og hændust öll börn að honum. Það
var ósjaldan eftir að Hjalti hætti að
vinna að hann sást ganga úti með
barnavagn eða kerru og var hann þá
á ferðinni ýmist með afabarn eða
langafabarn. Hann fór meira að
segja oft á mömmumorgna í kirkj-
unni okkar og þá með eitthvert
barnanna með sér og voru þau ófá
þar sem kölluðu hann afa.
Þau hjónin byggðu sér sumarbú-
stað austur í Grímsnesi árið 1970 og
voru þar eins mikið og við varð kom-
ið. Þetta varð þeirra sælureitur og
var þar alltaf nóg að starfa, þótt ekki
væri nema að flytja plöntur fram og
til baka.
Hjalti var alla tíð mjög hraustur,
því varð það okkur öllum mikið áfall
þegar hann greindist með krabba-
mein vorið 1998. Hann er búinn að
berjast hetjulega við þennan vágest
en varð að lúta í lægra haldi um síðir.
Ég held að ég geti sagt fyrir hönd
fjölskyldunnar að við erum mjög
þakklát fyrir að hafa öll getað verið
hjá honum uns yfir lauk.
Það er ekki hægt að minnast
Hjalta án þess að segja frá því
hversu mikill ,,krati“ hann var. Það
mátti ekki orðinu halla á flokkinn. Ef
það var gert reiddist hann verulega
og voru það einu skiptin sem hann
skipti skapi. Það var svo komið að
mamma var búin að harðbanna allar
pólitískar umræður á heimilinu.
Nú þegar ég kveð þig í hinsta sinn,
elsku Hjalti minn, get ég ekki látið
hjá líða að þakka starfsfólki Sjúkra-
húss Keflavíkur fyrir þá alúð og
hlýju sem við urðum aðnjótandi af
þeirra hálfu þegar við vöktum yfir
þér síðustu sólarhringana. Það verð-
ur aldrei fullþakkað.
Einnig vil ég þakka móður minni,
sem ég vil nú kalla ofurhetju, fyrir
það hvað hún er búin að hafa hann
lengi heima svona fárveikan. Hún
sagði alltaf: „Meðan ég get vil ég
hafa hann heima.“ Hún hefur nú
misst mjög mikið, en ég vona að við
getum staðið við hlið hennar og stutt
hana þann erfiða tíma sem í hönd fer.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Stefanía Björg Einarsdóttir.
Elsku afi minn.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Jæja, þá er stríðinu lokið við þenn-
an hræðilega sjúkdóm, krabbamein-
ið, sem þú greindist fyrst með fyrir
þremur árum. Ég sem man aldrei
eftir þér með svo mikið sem kvef, svo
lendir þú í þessu. Þú sem varst alltaf
svo hress og kátur. Eitt helsta ein-
kenni þitt var hatturinn. Flestir, ef
ekki allir bæjarbúar könnuðust við
þig. Þú varst líka svo ófeiminn að tala
við það fólk sem þú þekktir ekki og fá
að vita ,,hverra manna það væri“.
Einnig varstu mjög duglegur að fara
út að labba og bardúsast eitthvað
með litlu börnin í fjölskyldunni,
mættir meira að segja stundum á
mömmumorgna í kirkjunni og er ég
viss um að það eru ekki margir lang-
afar sem það hafa gert. Í sumarbú-
staðnum nutuð þið amma ykkar vel.
Fóruð þið þangað oftast í byrjun
sumars og komuð yfirleitt ekki heim
fyrr en í lok ágúst. Það var alltaf
gaman að fá að fara þangað með ykk-
ur þegar ég var lítil. Þér þótti líka
svo gaman þegar við Ólafur Þór
komum í heimsókn. Að eiga svona
afa og ömmu er ekki öllum gefið. Og
að fá að alast upp með þessari kyn-
slóð sem þurfti virkilega að hafa fyrir
hlutunum og lifði við allt aðrar lífs-
venjur en við sem fæddumst á seinni
hlutanum er ómetanlegt. Þakka ég
þér, elsku afi minn, kærlega fyrir
samveruna sem hefði mátt vera
miklu lengri. Núna passið þið Hjalti
bróðir okkur öll og við skulum hugsa
vel um ömmu fyrir þig. Guð geymi
þig.
Þín
Petra Rós.
Elsku afi, okkur langar til að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Loksins eru þjáningar þínar á
enda og þú ert kominn á betri stað.
Þegar við heyrðum um andlát þitt
helltust yfir okkur minningar, bæði
nýjar og gamlar, eins og þegar við
komum í heimsókn í Heiðarhraunið
og þá lást þú oft í sófanum inni í her-
bergi og hafðir útvarpið hátt stillt og
hlustaðir á Rás 1.
Einnig þegar amma sendi þig að
sækja snúða og vínarbrauð með
kaffinu út í frystikistu en þú fórst í
staðinn í bakaríið og keyptir snúðana
og vínarbrauðið þar. Amma var al-
veg hneyksluð á þér þá, líka þegar þú
prófaðir gírahjólið hennar Ernu
Rúnar í fyrsta sinn og hjólaðir út í
búð og sagðir, þegar þú komst til
baka, að þetta væri bremsulaust hjól.
Þú spólaðir bara þegar þú reyndir að
bremsa. Okkur fannst það heppni að
það var lítil umferð á Víkurbrautinni
þá.
Elsku afi, við kveðjum þig með
söknuði og munum aldrei gleyma
þér.
Nú er minn tími búinn,
og tími til kominn að kveðja.
Ég er gamall og lúinn.
Ég mun lifa aftur, ég þori að veðja.
Dauðinn er ekki verstur,
þegar þjáningar herja á mann.
Þá er Drottinn bestur,
við öll skulum trúa á Hann. (Anna Soffía
Halldórsdóttir.)
Guð geymi þig.
Berglind Anna og Hjalti.
HJALTI
MAGNÚSSON