Morgunblaðið - 25.08.2001, Side 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Það eru margar góð-
ar minningar sem
koma upp í hugann,
núna þegar við minn-
umst okkar kæra
starfsfélaga, Bergþórs Bergþórs-
sonar.
Hann hóf störf hjá Borgarbíla-
stöðinni árið 1962 og starfaði þar
óslitið síðan, þar til nú í byrjun sum-
ars, er upp komu þau veikindi, sem
drógu hann til dauða, svo langt um
aldur fram.
Bergþór sinnti starfi sínu alla tíð
mjög vel og var vinnusamur og mikið
snyrtimenni með bíla sína, sjálfan
sig og í allri daglegri umgengni.
Hann sinnti einnig starfi fram-
kvæmdastjóra stöðvarinnar um
margra ára bil svo og starfi trúnað-
armanns bílstjóra og báðum þessum
störfum sinnti hann af mikilli sam-
viskusemi.
Bergþór var skemmtilegur maður
með alveg einstakan húmor og alveg
stórkostlega frásagnargáfu sem
lengi verður í minnum höfð, en hann
var líka hjartahlýr maður sem ekk-
ert aumt mátti sjá og barngóður með
afbrigðum.
Það fór aldrei fram hjá neinum
sem hann þekkti, að konu sinni,
Agnesi Jónsdóttur, og börnum
þeirra og barnabörnum unni hann af
alhug og sendum við þeim öllum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur núna
á þessari stundu. Við höfum öll misst
mikið við fráfall Bergþórs Bergþórs-
sonar.
F.h. starfsmanna
Borgarbílastöðvar,
Júlíus Einarsson.
BERGÞÓR
BERGÞÓRSSON
✝ Bergþór Berg-þórsson fæddist í
Reykjavík 23. júlí
1940. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 11. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 22.
ágúst.
Það var dumbungur í
Biskupstungunum
laugardaginn 11. ágúst
er Örnólfur vinur minn
hringdi og tilkynnti
okkur að pabbi sinn
hefði látist þá um
morguninn. Þrátt fyrir
vitneskju um hvert
stefndi var þetta þungt.
Við kynntumst fyrir
tæpum fjörutíu árum
og tókst þá strax með
okkur kunningsskapur
og síðan vinátta sem
aldrei bar skugga á og
slitnaði aldrei. Traust
vinátta helst með ræktun og senni-
lega er aldrei nægilega hlúð að þeirri
rækt. Því eitt af því verðmætasta
sem við mannfólkið getum átt er
traustur vinur og lífið snautt án
sannra vina. Ég hef verið lánsamur
maður að eiga þig að vini. Það gefur
augaleið að á tæplega fjörutíu ára
tímabili ganga hlutirnir svona upp og
niður í lífinu. Þú gladdist með mér er
vel gekk og ekki síður var hjálpsemi
þín og stuðningur alltaf til staðar er
á bjátaði. Við vorum ungir einhleypir
menn, sennilega á uppleið er við
kynntumst og tókum lífið svona
mátulega alvarlega. Síðan kynntist
þú Agnesi vinkonu minni og þið
stofnuðuð til hjúskapar og eignuðust
heimili, fyrst í Maríubakka og síðan
á Fífó. Ég var einhleypur nokkrum
árum lengur og var þá m.a. til sjós og
taldi mig vera að lifa lífinu eins og
það hét í þá daga. Alltaf var ég samt
velkominn á heimili ykkar Agnesar,
þótt stundum fengi ég ofanígjöf fyrir
ýmislegt hátterni, en óskaplega þótti
mér vænt um pistlana því þá gerði ég
mér grein fyrir hvað ég átti. Vináttu
ykkar Agnesar. Eftir því sem þið
Agnes eignuðust fleiri börn eignaðist
ég fleiri vini. Fyrst Begga, Jónsa,
Örnólf og síðan Agnesi yngri. Ég var
orðinn ríkur. Við áttum svo sannar-
lega margar góðar stundir saman,
orðheppni þín og skemmtileg fram-
setning skemmti okkur oft. Er ég
hafði eignast mína fjölskyldu treyst-
um við vináttuböndin enn frekar með
samveru og ferðalögum bæði innan-
lands og utan. Landafræðitímarnir á
ferðum okkar innanlands eru krökk-
unum mínum enn í fersku minni. Þau
voru oft kúnstug svörin manstu. Allt-
af gafstu þér tíma í alls kyns leiki
með krökkunum, umræðurnar á eft-
ir eru okkur ógleymanlegar.
Jæja, elsku drengurinn, nú skilj-
ast leiðir um tíma, en vegna þess
hversu margar skemmtilegar og
góðar endurminningar við eigum
verður þú alltaf meðal okkar.
Agnes vinkona, þú ert traust sem
klettur, megi góður Guð veita þér,
strákunum og þeirra fjölskyldum og
Agnesi yngri og systrum vinar míns
þann styrk sem til þarf á þessari erf-
iðu stund og um ókomna tíð.
Örn Ingólfsson
og fjölskylda.
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Ég er svo nærri
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“ (Höf.
ók.)
Elsku Bóbó,
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég þakka fyrir allar góðu stund-
irnar.
Elsku Agga, Beggi, Jónsi, Örnólf-
ur, Agnes og fjölskyldur, megi Guð
varðveita ykkur og styrkja.
Gróa Jónsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin á bak við dimma
dauðans nótt.
(V.Briem.)
Kæri vinur.
Aðeins örfá kveðjuorð með þakk-
læti fyrir áralanga vináttu og
skemmtilegheit. Það er ekki á neinn
hallað þótt flestar okkar skemmti-
legustu minningar séu tengdar ykk-
ur.
Minningarnar byrja í Maríubakk-
anum og fara víða. Þær fara í hjól-
hýsin, Grímsnesið, utanlandsferðir,
sumarbústaða- og aðrar ferðir inn-
anlands og ekki síst á „Fífó“ þar sem
okkur ásamt öllum öðrum hefur ver-
ið tekið með höfðingsskap ykkar
hjóna. Synir okkar kynntust vel og
eru enn í góðu sambandi og hjálpa
okkur að rifja upp allar góðu stund-
irnar.
Til gamans fylgir hér vísa sem
Heiðar, sonur okkar, sendi þér eftir
að hafa fengið aðra frá þér. Þetta er
enginn sérstakur kveðskapur, en er
einhvern veginn svona:
Eitt ég segi og það með sanni,
sama hvað sagt er hann hafi í frammi.
Að leit er að öðrum eins manni
og þeim er býr á Fífuhvammi.
Elsku Agga, Beggi, Jónsi, Örnólf-
ur, Agnes yngri, tengdadætur og
fjölskyldan öll. Þið eruð búin að vera
miklar hetjur síðustu vikurnar. Megi
góður guð hugga ykkur og hjálpa að
takast á við sorgina. Minningarnar
munu síðar verða sorginni yfirsterk-
ari.
Elsku Bóbó, þér hefði ekki líkað
nein lofræða. Þú sem tæplega hrós-
aðir þínum, það voru frekar óskyldir
sem lofið fengu. Þú varst sérlund-
aður, en vináttan var það aldrei.
Enn og aftur hjartans þakkir, það
var gott að eiga samleið með þér.
Farðu vel og hvíl í friði. Sjáumst síð-
ar og segjum sögur (sú fyrsta er ef-
laust komin, um nýju fötin hans
Gulla).
„Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálarinnar þar sem samúð þinni
er sáð og gleði þín uppskorin.“
(Kahlil Gibran.)
Hrefna og Gunnlaugur.
Skammt er stórra högga á milli á
Borgarbílastöðinni. Vágesturinn
mikli sem enginn ræður við hefur
fellt tvo af forvígismönnum stöðvar-
innar, þá Þórodd og Bergþór. Ég
veit ekkert um ætt Bergþórs, eða
Bóbós eins og hann var kallaður,
annað en það að hann ólst upp í Ljón-
inu á Laugavegi 49, fyrir ofan ný-
lenduvöruverslunina, þar sem alltaf
var lykt af nýmöluðu kaffi og elsku-
leg kona með dökkt hár og perm-
anent afgreiddi. Ég held að ég hafi
séð Bóbó í fyrsta sinn er ég hóf störf
á stöðinni fyrir nokkrum árum. Bóbó
hefur verið reifabarn, þegar breska
setuliðið þrammaði niður Laugaveg-
inn á leið í kirkju með lúðrasveit og
stóran hund í fararbroddi. Kannski
sá ég Bóbó leika sér með krakka-
stóðinu á Laugaveginum án þess að
veita honum athygli, enda hafa ung-
lingar áhuga á öðru en litlum krökk-
um.
Bóbó gegndi ýmsum ábyrgðar-
störfum á stöðinni, var stöðvarstjóri,
þvoði gólf og vaskaði upp og mokaði
snjó frá dyrum. Hann var mjög vel
liðinn af öllum viðskiptavinum.
Vinnutími Bóbós eins og leigubíl-
stjóra yfirleitt var frá eldsnemma á
morgnana fram á rauðanótt.
Einhvern veginn fannst mér alltaf
að Bóbó væri á rangri hillu í lífinu.
Hann var mjög orðheppinn og hafði
gott vald á móðurmálinu. Var mjög
gaman að heyra Bóbó láta gamminn
geisa, þá sjaldan hann gerði það. Yf-
irleitt var Bóbó mjög yfirvegaður og
rólegur, og aldrei heyrði ég hann
mæla illt til nokkurs manns. Bóbó
hefði sómt sér vel í hverju starfi,
hvað útlit og framkomu snerti. Bóbó
var þéttur á velli og þéttur í lund.
Hann var alltaf í jakkafötum með
bindi. Aldrei sá maður hann í galla-
buxum, eins og nú er svo mikið í
tísku. Borgarbílastöðin hefur misst
tryggan starfsmann.
Ég vil þakka Bóbó fyrir samstarf-
ið sem var yfirleitt hnökralaust.
Ég votta eiginkonu og fjölskyldu
Bóbós samúð mína.
S. Ólafsson.
Bóbó var hann kallaður meðal
vina og kunningja og ég kynntist
honum þegar ég hóf störf hjá Fjár-
festingafélagi Íslands árið 1985.
Ég vil með örfáum
orðum minnast Bald-
vins, mágs mín, og
þakka honum góð
kynni. Fundum okkar bar því miður
ekki oft saman í gegnum árin, þar
sem ég var löngu flutt til Svíþjóðar
ásamt fjölskyldu minni þegar þau
kynntust, Ásgerður systir mín og
Baldvin. Samt sem áður var ég sú
fyrsta í fjölskyldunni sem var kynnt
fyrir Baldvini og hefur mér alltaf
fundist það mikill heiður. Þá komu
þau, Ásgerður og Baldvin, í sum-
arfrí. Ung og falleg og svo ástfangin
að það geislaði af þeim. Þetta var í
ágústmánuði 1980. Þessi mynd mun
ávallt geymast í huga mínum. Ég
man hvað mér leist strax vel á þenn-
an mann. Baldvin hafði fágaða fram-
komu, var einstakt snyrtimenni og
lét sér mjög annt um klæðaburð
sinn. Hann hélt vissri fjarlægð gagn-
vart fólki, en allt sem að Ásgerði
sneri lét hann sig miklu varða. Þar
með tók hann öllu hennar fólki alveg
sérstaklega vel.
Síðan kom Baldvin nokkrum sinn-
um einn í heimsókn árin þar á eftir,
þá í viðskiptaerindum. Nú liðu ein
tólf ár án þess að við hittumst. En á
BALDVIN
JÓNSSON
✝ Baldvin Jónssonskipamiðlari
fæddist í Reykjavík
22. janúar 1951.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu í Límassol á
Kýpur hinn 16. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 24. ágúst.
páskum sl. lét ég loks
verða af því að heim-
sækja skyldfólk mitt á
Kýpur. Ég verð ævin-
lega þakklát fyrir að ég
tókst þessa ferð á
hendur. Litlu munaði
þó að ekkert yrði úr
ferðinni, systir mín fót-
brotnaði illa nokkrum
dögum áður. Ég
hringdi strax í Baldvin
og stakk upp á að
fresta ferðinni þar til í
haust. Baldvin bað mig
lengstra orða að koma,
annars yrði þetta tvö-
falt áfall fyrir Ásgerði. Hann vissi
hvað við vorum búnar að hlakka til
að hittast. Ég naut höfðinglegrar
gestrisni fjölskyldunnar og átti
ógleymanlega viku í þessu fallega
landi. Að skilnaði var talað um allt
sem átti að gera næst þegar við hitt-
umst. Síðan vaknar maður eins og af
vondum draumi. Það verður ekkert
næst. Þessi frétt um andlát Baldvins
hefur lamandi áhrif á okkur öll. En
minningin um góðan dreng mun
ávallt geymast í huga okkar.
Elsku systir, við sendum þér,
börnum ykkar og öðrum ættingjum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Hafdís og fjölskylda.
Öll vitum við að við stefnum í
sömu átt í hringrás lífsins, en mað-
urinn með ljáinn kemur manni samt
alltaf í opna skjöldu, sérstaklega
þegar hann heggur jafn skjótt og nú,
mann í blóma lífsins eins og Baldvin
var.
Fyrstu kynni okkar við Baldvin
voru þegar Ásgerður og hann
ákváðu að verða lífsförunautar. Í
upphafi var ljóst að Baldvin var
traustur maður og hugsaði um sína.
Hann tók börn Ásgerðar af fyrra
hjónabandi sem sín eigin og sýndi
strax að fjölskyldan var honum mik-
ils virði og ánægjulegt að sjá stolt
hans þegar allir gátu komið saman,
börnin hans fimm og Ásgerður.
Góð kynni við Baldvin urðu að
mjög góðum vinskap, sérstaklega
eftir að þau hjónin fluttu til Kýpur.
Fjarlægðin varð til þess að samveru-
stundirnar urðu nánari og hver mín-
úta nýtt til hins ýtrasta. Heimsóknir
okkar til Kýpur urðu til þess að
Baldvin verður ávallt í minningunni
höfðingi heim að sækja. Það var ekki
til sá hlutur sem hann vildi ekki fyrir
okkur gera. Eyjan var skoðuð hátt
og lágt, allt gert til þess að við nyt-
um ferðanna sem best. Efst í huga
eru þó hinar góðu stundir þar sem
Baldvin naut sín virkilega. Allur
hans fróðleikur, hvort sem viðvék
veraldarsögunni, hans eigin reynslu
eða stjórnmálum; ekkert var honum
óviðkomandi og enginn þurfti að
efast um að þar fór heimsmaður sem
þekkti og hafði kynnst mörgu sem
okkur sem hér heima sitjum er hul-
ið, þar var hann á heimavelli og
klukkutímarnir urðu sem mínútur í
návist hans. Nú þegar kveðjustund
er runnin upp er þakklæti efst í huga
fyrir síðustu samverustundirnar um
páskana. Minningarnar frá þeim
tíma verða ógleymanlegar. Ásgerð-
ur ökklabrotin í hjólastól, en Baldvin
tók ekki annað í mál en ferðin yrði
okkur sem ánægjulegust, keyrði
okkur á daginn til að sýna okkur og
fræða um eyjuna og setti upp svuntu
á kvöldin til að útbúa mat fyrir gest-
ina. Að setjast til borðs með Baldvini
var sérstök upplifun, góður matur
og gott vín að hætti fagurkera og
heimsmanns, sem honum var í blóð
borið, svo ekki sé minnst á stóru
stundina eftir matinn, þar sem
Kúbuvindlar og eðalvín var fram
borið. Allt þetta á eftir að skipa stór-
an sess í hjarta okkar, og minn-
inguna um góðan vin eigum við eftir
að geyma í huga okkar til æviloka.
Baldvin var kannski seintekinn en
þeir sem hann tók þurftu ekki að
efast um vináttu hans, traustur og
tryggur í lífsins ólgusjó. Hann lét
fjölskyldu sína ávallt sitja í fyrir-
rúmi, sérstaklega Ásgerði, sem hann
sá ekki sólina fyrir, enda stóð hún
með honum sem klettur á erfiðum
tímum. Elsku Ásgerður, Haukur,
Diddi, Helga, Benni og Nonni. Við
biðjum góðan Guð að vera með ykk-
ur og gefa ykkur styrk í sorg ykkar
og látum orð úr Spámanninum verða
okkar síðustu orð:
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá, að þú græt-
ur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Sólrún og Ólafur.
Það er mér erfitt að kveðja svo
kæran vin sem Baldvin var, alltaf
svo hjálplegur og auðvelt að reiða
sig á hann. Liðlegheitin er hann
sýndi mér voru mér ómetanleg er
hann sentist út um bæ til að ná í
börnin mín eða í öðrum erindagjörð-
um. Ég átti einnig stundir með hon-
um sem hann mat mikils en það var
sérstaklega er ég gaf honum góða
vindla. Fínir og góðir vindlar voru
honum mikils virði og lítið atvik er
sannar það er þegar Baldvin, Ás-
gerður og Helga komu í stutta
kvöldheimsókn til okkar fyrir nokkr-
um vikum. Við drukkum eitt vínglas
saman og maðurinn minn, Rob, bauð
Baldvin einn af sínum góðu vindlum.
En einungis eftir nokkrar mínútur
stendur Baldvin upp og er ekki leng-
ur til setunnar boðið. Segist hann
þurfa að fara heim og snæða eft-
irréttinn en allir vissu að það var
vindlaboxið heima sem hann átti við.
Við hlógum öll að þessari sérvisku
Baldvins. Þannig minnist ég Bald-
vins en hann var einnig góður faðir
og studdi börnin sín af sóma. Þeirra
framtíð var honum afar mikilvæg.
Ég sendi mínar bestu kveðjur til
fjölskyldu hans, sérstaklega til eig-
inkonu hans Ásgerðar og barnanna
Jóns, Benna, Hauks, Helgu og
Didda. Megi góður Guð styrkja þau
og vernda.
Christine Grool,
Kýpur.
Vinir Baldvins héldu honum
minningarathöfn á Kýpur 18. ágúst
og þar var þessi ræða flutt:
Í dag kveð ég góðan vin með trega
og söknuði. Öll eigum við okkar
minningar um Baldvin og sorg okk-
ar er mikil. Kannski er þetta rangur
dagur til að tala um gleði en ég er
ákaflega glaður yfir því að hafa
þekkt Baldvin og átt samleið með
honum síðustu 7 árin. Á þessum
tíma hef ég kynnst honum sem heið-
arlegum, hreinskilnum og afdráttar-
lausum manni, sannkölluðum vík-
ingi.
Benni og Nonni, hann var mjög
stoltur af ykkur. Hann hefði viljað
sjá ykkur dafna og þroskast og sjá
ykkur verða að fyrirmyndarmönn-
um. Þetta er vandasamt verkefni en
ég vona að þrátt fyrir harm ykkar að
það takist.
Ég vona að þakklæti sé ykkur efst
í huga er þið hugsið um samveru-
stundirnar með Baldvin. Það er sorg
sem fyllir hjörtu okkar en það er í
raun þakklæti sem við ættum ætíð
að hafa í huga er við hugsum til
baka, samveran með Baldvin var
gleðistund.
Hugur minn er hjá Ásgerði og
fjölskyldu hennar.
Rob Grool.