Morgunblaðið - 25.08.2001, Síða 54

SVO VIRÐIST
sem lausung ríki
í heimi stráka-
hljómsveitanna
þessa dagana.
Fréttir hafa bor-
ist af því að
Westlife sé að
leggja upp laup-
ana og meðlimir
Boyzone hafa
ekki heyrt frá
aðalsprautu
sinni, Ronan
Keating, svo
mánuðum skiptir, þar sem hann
einbeitir sér nú að sólóferli sínum.
Nýjasta reiðarslagið er svo frá
hljómsveitinni Five, en þær sögur
ganga nú fjöllum hærra að liðs-
maðurinn Sean Conlon hafi sagt
skilið við hljómsveitina.
Þótt talsmenn hljómsveitarinn-
ar keppist við að neita orðrómnum
hefur Conlon ekki sést með hljóm-
sveitinni síðan í júní.
Olíu var svo bætt á eld sögu-
sagnanna þegar út spurðist að
Conlon kæmi
ekki fram í nýj-
asta myndbandi
hljómsveitarinn-
ar við lagið
„Let’s Dance“.
Talsmenn
Five segja Conl-
on þjást af
kirtlabólgu og
háum hita og það
sé ástæðan fyrir
því að hann hafi
ekki náð að
fylgja hljóm-
sveitinni nógu vel eftir.
Félagar Conlons úr hljómsveit-
inni, þeir J, Abs, Scott og Ritchie,
segjast ekki hafa hugmynd um
hvernig í málunum liggur.
„Við vitum hvorki hver staðan
er né hvað framtíðin mun bera í
skauti sér,“ sagði hinn illa upp-
lýsti J í viðtali á dögunum.
Stóra spurningin er þá hvort
Five heldur áfram að standa undir
nafni sem fimm manna hljóm-
sveit.
Five verða Four?
Fimmmenningarnir í Five.
FÓLK Í FRÉTTUM
54 LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
ÞEIR segjast koma alla leið frá
Keflavík, bæ sem finnst hvergi á
landakortinu. Þeir eru kallaðir fræg-
asta „Bítla“-hljómsveit landsins, en
við nánari athugun hefur aldrei verið
til þekkt hljómsveit með því alís-
lenska nafni. Þeir sökkva djúpt ofan
í „Bláu augun þín“, upplifa „Fyrsta
kossinn“ á hverju balli og svo virðist
sem lífsneisti þeirra neiti að eldast,
þó að það sé kannski örlítið byrjað
að sjást á umbúðunum. En hvernig
sem því öllu saman líður, þá virðast
allir sammála um það að Hljómar
hljóma.
Að ofangefnum forsendum er ef til
vill tímabært fyrir svona ungan, og
því aðeins hálfspakan mann, eins og
mig að komast að um hvað allt málið
snýst. Þá er aðeins eitt að gera,
hringja í Rúnar Júlíusson og komast
að því hvað sé eiginlega á seyði.
Leika bara
eftir eftirspurn
„Við erum svona smávegis að rifja
þetta upp og minna á þessi gömlu
lög,“ svarar maðurinn hress í bragði.
Það virðist vera kominn hiti í fólk
að heyra ykkur spila aftur.
„Já, það er svona áhugi fyrir
þessu. Þess vegna erum við að
þessu. Ef það hefði aldrei myndast
neinn alvöruáhugi þá hefðum við
bara látið eitt „gigg“ duga, sko. Það
er þrýst á okkur að spila meira.
Þannig að við tökum svona eitt og
eitt.“
Leikið þið þá bara eftir eftir-
spurn?
„Já, við gerum það bara. Það má
eiginlega segja það, sko. Þetta er
ekkert sem við ætlum að fara gera
út á neitt sérstaklega. Við eigum eft-
ir svona tvö, þrjú gigg á árinu.“
„Fólk mætir
bara og er í stuði“
Það er allt öðruvísi stemmning á
böllunum en var á Hljóma-sýning-
unni sem þið settuð upp um árið, er
það ekki?
„Jú, þetta er bara eins og þegar
Hljómar byrjuðu í árdaga. Þá lékum
við bara á svona dansleikjum. Þetta
eru ekki tónleikar beint, þó svo að
þetta séu sum tónleikalög. Við erum
bara svoleiðis. Fólk mætir bara, og
er í stuði. Þetta er bara stórt partí.“
Hvað eruð þið að spila lengi?
„Við spilum í svona þrjá tíma, sko.
Við spiluðum að vísu lengur í gamla
daga, þá var leikið í fimm klukku-
tíma. Við höfum alltaf verið duglegir
við að spila, sko.“
Spilið þið bara ykkar eigin lög á
svona böllum?
„Nei, ekki alveg. Við leikum líka
nokkur „cover“-lög, eins og þetta er
kallað.“
Er það þá sömu „cover“-lögin og
þið tókuð á böllunum í gamla daga?
„Já, síðan við vorum og hétum á
milli ’63 og ’69. Þá vorum við með
300 laga lista. Uppistaðan er lög af
okkar hljómplötum en síðan bætum
við aðeins við nokkrum uppáhalds-
lögum. Svona til þess að mynda góða
stemmningu bara.“
Tónlistin
færir okkur saman
Er sami hljómsveitarandinn og
var, eða hafið þið breyst mikið inn-
byrðis?
„Það er mjög góð samkennd í
bandinu eins og er, sko. Akkúrat um
þessar mundir. Á milli þess sem
þetta er endurvakið er ekki mikið
samband okkar á milli, bara eins og
gengur og gerist í lífinu. Við erum
allir uppteknir hver í sínu horni. Það
er mjög góður mórall, eins og þú
segir. Mórallinn er „í því!“.“
Og vaknar gamli húmorinn upp á
milli ykkar líka?
„Jú, jú. Það er allt sem kemur aft-
ur. Það er samt allt mun jákvæðara í
þessari upprisu en áður. Það er eng-
in þrýstingur á okkur. Þetta er mjög
slakt og yfirvegað. Bara eins og
þetta á að vera. Þá myndast góð
hrynjandi, gott „grúv“. Það er það
sem skiptir svo miklu máli í tónlist.“
Hafa engar endanlegar ákvarðan-
ir verið teknar um hvað þið ætlið að
starfa lengi?
„Nei, við höfum ekkert rætt það.
Bara eins lengi og heilsan leyfir
manni (hlær). Við erum núna orðnir
eldri menn. Við höfum ekkert verið
að hætta eða neitt svoleiðis. Spila-
gleðin er enn til staðar vegna okkar
ástar á tónlist. Fyrst og fremst fór-
um við út í þetta út af því. Það var
ekki út af stelpum og partíum eftir á,
sko. Það er bara fylgikvilli, en það er
aðallega tónlistin sem færir okkar
saman. Þótt það sé gaman að fara í
partí og hitta konur og allt það þá er
það ekki í forgangi.“
En þú og ég við verðum víst, vina
mína að bíða enn. Bíða uns stundin
rennur upp, er þeir snúa okkur í
hringi á fjölum Broadway, til að
framleiða glóandi gull.
Húsið opnað kl. 23, miðaverð er
2.000 kr.
„Þetta er bara eitt stórt partí“
Morgunblaðið/Sverrir Vilhelmsson
„Sá dagur koma mun, þá er eldri verðum
við. En hvað við viljum þá, er ei gott að sjá.
Viltu mig og vil ég þig?“ Birgir Örn
Steinarsson náði í Rúnar Júlíusson,
bassaleikara Hljóma, og athugaði málið.
Hljómar frá Keflavík leika á Broadway
biggi@mbl.is
Disappearing Acts
Hverful hamingja
D r a m a
Leikstjóri: Gina Prince-Bythewood.
Aðalhlutverk: Wesley Snipes,
Sanaa Lathan. 116 mín., Bandarík-
in, 2000. Skífan. Öllum leyfð.
TERRY McMillan er vafalaust
frægust fyrir skáldsöguna Waiting to
Exhale sem álíka vinsæl kvikmynd
var gerð eftir með Whitney Houston
og Angelu Bassett í aðalhlutverkum.
Hamingjuleit og
hversdagsstrit
svartra millistétt-
arkvenna í
Bandaríkjunum
er meginviðfangs-
efni bóka McMill-
an og á það einnig
við um Hverfula
hamingju, eina af
elstu bókum höf-
undarins sem er efniviður þessarar
ágætu samnefndu sjónvarpsmyndar.
Þar segir frá hæfileikaríkri söng-
konu, Zoru Banks, sem berst við að
koma sér áfram í heimi tónlistar.
Hún fellur kylliflöt fyrir ungum
manni (leiknum af Wesley Snipes)
sem á einnig sína drauma en hefur
verið eilítið óduglegur við að yfirleitt
reyna að framfylgja þeim. Hann er
sömuleiðis rétt óskilinn og með stafla
af meðlagsreikningum á bakinu.
Myndin lýsir því á nokkuð næman
hátt hvernig reynir á samband per-
sónanna í mótvindi og meðvindi lífs-
ins. Hún er nokkurn veginn laus við
þá væmni sem drýpur af Waiting to
Exhale og er því vel áhorfanleg mynd
um mannlegar tilfinningar og
þroska.
MYNDBÖND
Lífið er
saltfiskur
Heiða Jóhannsdótt ir
LEIKARINN Harrison Ford og eig-
inkona hans til 18 ára, Melissa
Mathison, hafa nú ákveðið að skilja
að skiptum.
Hjónin hafa búið á sitt hvorum
staðnum síðan í október á síðasta
ári en voru í reglulegum tímum hjá
hjónabandsráðgjöfum til að reyna
að bjarga hjónabandinu. Þau höfðu
ekki erindi sem erfiði en segjast
engu að síður skilja í mestu vin-
semd og virðingu.
Þau eiga saman börnin Malcom,
14 ára, og Georgiu, 11 ára, og munu
þau hafa sameiginlegt forræði yfir
þeim í framtíðinni.
Mathison og Ford hittust fyrst
árið 1979 við tökur á kvikmyndinni
Apocalypse Now. Þau voru sem áð-
ur sagði gift í 18 ár og verður það
að teljast með langlífari hjónabönd-
um draumaborgarinnar Holly-
wood.
Ýmsar sögusagnir hafa komist á
kreik um ástæður skilnaðarins og
hefur samband Fords við leikkon-
una Löru Flynn Boyle verið nefnt
til sögunnar.
Talsmaður Fords hefur þó verið
iðinn við að neita sögusögnum og
segir að skilnaðurinn komi ekki til
vegna þriðja aðila.
Harrison Ford
skilur við frúna
Reuters
Melissa Mathison og
Harrison Ford.
Tvífarinn
(The Replicant)
S p e n n u m y n d


1/2
Leikstjóri: Ringo Lam. Aðalhlut-
verk: Jean Claude van Damme,
Michael Rooker. Bandaríkin,
2001. (90 mín.) Myndform.
Bönnuð innan 16 ára.
ÞÓTT fátt eigi að getað komið
manni á óvart þegar bandaríski kvik-
myndaheimurinn er annars vegar,
hefði ég seint trúað að von væri á
góðri mynd frá belgíska vöðvabúntinu
Jean Claude van Damme. Sá hefur
smíðað sér kvikmyndaferil úr mis-
jafnlega, en oftast
afarvondum hasar-
myndum. Árum
saman hefur sjálft
leikaranafnið verið
trygging fyrir
kauðalegri tilraun
minnimáttar
mynda til að falla að
hasarformúlunni
klassísku. En
kraftaverkin eiga það til að gerast og
er Tvífarinn sýnilegtdæmi þess. Ekki
er nóg með að hér sé á ferðinni fyrir-
taks hasarmynd heldur er Jean
Claude sjálfur nokkuð traustur í tvö-
földu hlutverki fjöldamorðingja og
sakleysingja. Óþarfi er að fjölyrða um
söguþráð myndarinnar, utan þess að
hann er nokkuð glúrinn, en það sem
upp úr stendur og reynist sannarlega
óvænt er að hér er á ferðinni sterk
hasarmynd sem athygli á skildar.
Heiða Jóhannsdótt ir
Furðu-
sterkur van
Damme