Morgunblaðið - 08.09.2001, Side 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. SEPTEMBER 2001 45
✝ Bryndís Jóns-dóttir fæddist á
Flateyri hinn 14.
febrúar 1932. Hún
lést á sjúkrahúsinu á
Ísafirði hinn 27.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
hétu Guðrún Arn-
bjarnardóttir, kenn-
ari, frá Fellskoti í
Biskupstungum, f.
20. okt. 1892, d. 20.
nóv. 1983, og Jón
Eyjólfsson frá
Kirkjubóli í Val-
þjófsdal, kaupmaður
á Flateyri, f. 28. apríl 1880, d. 22.
apríl 1950. Systkini Bryndísar
eru: 1) Eyjólfur, f. 2. ág. 1917, d.
2. ág. 2000, sonur hans og Lilju
M.H. Jónsdóttur, f. 11. maí 1919,
d. 14. okt. 1999, er Jón, f. 1959.
Dóttir Eyjólfs og Helgu G. K.
Hermundardóttur, f. 6. júlí 1923,
er Guðrún, f. 1962. 2) Kristín, f.
17. apríl 1920, d. 2. sept. síðast-
liðinn, gift Björgvin Guðmunds-
syni, f. 20. nóv.
1923, d. 21. júní
1994. Börn þeirra
eru Greta, f. 1946,
og Jón, f. 1954. 3)
Þórir, f. 11. apríl
1923, d. 10. okt.
1964. Sonur hans og
Guðrúnar Jónu
Jónsdóttur, f. 24.
mars 1923, er Jón
Gunnar, f. 1946. 4)
Steinunn, f. 21. júní
1928, gift Guðmundi
Jónssyni, f. 7. sept.
1924, d. 16. ágúst
1983. Börn þeirra
eru Guðrún Nanna, f. 1953, Jón,
f. 1955, Ágústa, f. 1957, Eyjólfur,
f. 1958, Greta Sigríður, f. 1961,
og Svanhildur, f. 1964.
Bryndís ól allan sinn aldur á
Flateyri. Seinustu árin bjó hún á
hjúkrunarheimilinu Sólborg.
Hún var ógift og barnlaus.
Útför Bryndísar fer fram frá
Flateyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú er hún Dísa okkar farin. Hún
var yngst í systkinahópnum og alla
tíð litla telpan hennar ömmu. Dísa
fæddist með hjartagalla og allt
hennar líf var markað veikindum.
Þó að þrekleysi hennar kæmi í veg
fyrir að hún stundaði almenna
vinnu, hafði hún samt alltaf nóg fyr-
ir stafni og átti sér ótalmörg áhuga-
mál. Hún hafði mikið yndi af tónlist
og spilaði á gítar á sínum yngri ár-
um og svo átti hún dálaglegt safn af
hljómplötum og segulbandsspólum
sem geymdu uppáhaldstónlist henn-
ar. Þegar við vorum litlar þótti okk-
ur spennandi að fá að hlýða á tón-
listina af plötum Dísu frænku. Hún
var líka mikil hannyrðakona og við
nutum sannarlega góðs af því. Hún
prjónaði fallegar peysur og kjóla og
gaf okkur heklaða dúka og ísaum-
aðar myndir. Þegar börnin okkar
komu í heiminn þótti okkur vænt um
að fá peysurnar og sokkana upp úr
jólapökkunum sem hún sendi þeim.
Dísa las reiðinnar ósköp, hún bjó í
herberginu við hliðina á okkar her-
bergi og þegar leið að háttatíma
okkar og skarkalinn hjá okkur var
helst til of mikill að hennar áliti, gaf
hún sterklega til kynna að hún vildi
fá ró og næði við bókalesturinn.
Seinna þegar við unnum í bókabúð-
inni hennar ömmu, sá Dísa um
kaffið handa okkur og kaffið var
stundvíslega klukkan þrjú, hvorki
fyrr né seinna og ef við mættum
ekki á réttum tíma kom hún og sótti
okkur. Hún vildi hafa reglu á hlut-
unum og það einkenndi hennar líf.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldist
Dísa á hjúkrunarheimilinu Sólborg á
Flateyri og við sendum starfsfólkinu
þakkir fyrir góða umönnun öll árin
hennar þar. Nú er ævi Dísu á enda,
ævi sem var henni ekki alltaf auð-
veld þótt ekki heyrðist hún sýta
hlutskipti sitt. Nú er hún komin
heim til mömmu sinnar.
Nanna og Ágústa.
Einn hinn fegursti Davíðssálma,
sá 131. í röðinni, lætur svo lítið yfir
sér, að margir taka kannski ekki eft-
ir honum.
Drottinn, hjarta mitt er eigi dramblátt
né augu mín hrokafull. Ég fæst eigi við
mikil málefni,
né þau sem mér eru ofvaxin.
Sjá, ég hefi sefað sál mína
og þaggað niður í henni. Eins og barn,
sem lætur huggast við móðurbrjóstið,
svo er sál mín í mér.
Vona, Ísrael, á Drottin,
héðan í frá og að eilífu.
Mér kom í hug þessi sálmur, þeg-
ar ég frétti andlát kærrar vinkonu
okkar á Flateyri, Bryndísar Jóns-
dóttur.
Sálmaskáldið yrkir um blessaða
auðmýkt, mildi og ró, sem sprettur
af því að hafa hlotið nægju sína, og
þá líka fullnægju; hér er ferð næm
tilfinning fyrir því að enginn dimm-
ur dalur, sem þú hefur nokkurn tíma
farið um, og ekkert myrkur, sem
framundan kann að vera, geti
nokkru sinni spillt þessum friði, sem
nú ríkir; einhvern veginn þannig er
þetta hljóðláta, huggunarríka, sem
nú hefur verið gefið og höndlað. Og
sá Drottinn, sem veitt hefur þennan
frið, er sem móðir okkar allra. Einn-
ig þú hefur teygað við brjóst hennar
og sál þín eignast frið.
Á prestskaparárum mínum í Ön-
undarfirði hafði ég þann ófrávíkj-
anlega sið að koma einu sinni í viku
hverri á Sólborgu, elliheimilið á
Flateyri. Stundum núna, milli svefns
og vöku, sækir á mig sú hugsun, að
þarna væri trúlega óvitlaust að
leggjast í kör við tækifæri. Ég var
vanur að setjast hjá vistfólkinu við
borðstofuborðið í síðdegiskaffinu og
hafa svolitla helgistund eftir seinni
bollann. Þetta er hlýleg dagstofa,
þar sem tíminn líður miklu hægar
en úti í þorpinu og gegnum
gluggann blasir við kórgaflinn á
henni Flateyrarkirkju, flóðlýstri.
Ekki að vita nema á gestinn leiti
heimspekilegar hugsanir um Guð og
þá dularfullu persónu sálina, lífið og
dauðann, tímann og eilífðina með
öllum sínum gátum og þó umfram
allt það ótrúlega, og í raun óskilj-
anlega kraftaverk, sem er hin fagra
veröld Skaparans – og tilvist okkar
mannanna.
Við þessa vistarveru lét atgerv-
ismaðurinn Guðmundur heitinn Val-
geir Jóhannesson, af þeirri óþreyt-
andi elju sem honum var lagin,
byggja sólstofu mót suðri, með hita-
lögn í gólfinu, þá níræður.
Stúlkan kveikti á kerti og dró nið-
ur í útvarpinu, við rauluðum saman
eins og einn sálm, ég las úr Ritning-
unni og bað bænir. Allir tóku upp-
hátt undir Faðir vor. Úr herberginu
við hliðina mátti heyra páfagaukinn
hans Gumma Valla skríkja í háum
dískant eins og glaðleg spurning. En
köttinn hafði gamli maðurinn orðið
að skilja eftir heima. Mér þóttu
þetta góðar guðsþjónustustundir og
var þakklátur fyrir þær og alúðlegt
viðmót starfsliðsins, sem var sam-
valinn hópur af ágætisfólki.
Öll þessi ár var Bryndís til heim-
ilis á öldrunarstofnuninni og ekki
leið á löngu áður en hún var orðin
nokkurs konar ómissandi tengiliður
á milli mín og hins vistfólksins og
ekki aldeilis ónýtt fyrir prestinn, af
ýmsum ástæðum, að eiga slíkan
hauk í horni. Þegar svo bar við, að
ég þurfti að bregða mér að heiman
ellegar það hafði af öðrum sökum
lent í útideyfu um hríð að ég vísiter-
aði, hringdi Bryndís mig einlægt
upp í símanum, áður en langt um
leið, og spurði hvort ég færi nú ekki
bráðum að reka inn nefið. Mér
fannst mikið til um þessar hring-
ingar hennar og þótti vænt um
áhugann og umhyggjuna og þá
þörfu áminningu og holla aðhald,
sem í þessu fólst.
Þannig var Bryndís helgihaldinu
á Sólborgu það, sem þær Jakobína
heitin Jakobsdóttir og Lilja Guð-
mundsdóttir reyndust starfinu í
kirkjunni, með sinni regluföstu og
óbrigðulu messusókn. Aldrei kom
það fyrir nokkurn tíma, ekki í eitt
einasta skipti, undir neinum kring-
umstæðum, ef á annað borð var
komið við klukku og farið með gott
orð á Flateyri, að þær væru fjar-
staddar, alveg aldrei. Þær sóttu ekki
einasta almennar guðsþjónustur,
heldur einnig og ekki síður barna-
guðsþjónusturnar og höfðu auk
heldur sín eigin, föstu sæti í kirkj-
unni (þó hvor í sínum bekknum),
þangað sem þær höfðu komið með
bródéraða púða heiman frá sér að
hafa til þæginda við bakið. Eftir að
Jakobína var öll hélt púðinn hennar
áfram að vera á sínum stað í kirkju-
bekknum; þar var hann enn, síðast
þegar ég vissi, og ég vona að hann
verði þar áfram.
Árið 1997 þurfti Bryndís að liggja
á Ísafjarðarspítala yfir jólin og þá
samdi hún um það við mig áður en
hún fór norður, að ég skryppi þang-
að til hennar um jarðgöngin á að-
fangadaginn sem snöggvast og
syngi fyrir hana jólasálminn um
nóttina, sem var sú ágæt ein, eftir
blessunina hann síra Einar í Eydöl-
um. Síðustu dagana í aðventu þetta
árið var fátt, sem mér var ofar í
huga en einmitt það að gæta þess
sem best ég kynni, að ekkert kæmi í
veg fyrir að ég fengi efnt þetta lof-
orð við Bryndísi mína. Við Skutuls-
fjörð verða fagrar kyrrur með tungl-
skini á haffletinum, og nú var
bráðum orðið heilagt, og þegar ég
gekk inn í sjúkrastofuna heilsaði
hún mér jafnglöð í bragði og hennar
var ávallt vandi, og ég settist við
rúmstokkinn hjá henni, las frásögu
Lúkasar guðspjallamanns af fæð-
ingu fátæka drengsins í jötunni og
fór svo að bera mig að syngja sálm-
inn góða. Þegar þessari stuttu
einkahelgistund var lokið fann ég
glöggt, að nú fór sem jafnan, að
andráin hafði ekki síður gert mér
gott en henni.
Á sjómannadaginn 1999 var hún
svo brött, að hún gat sótt messu í
sinni kæru sóknarkirkju, ásamt
systrum sínum tveimur, Steinunni
og Kristínu.
Bryndís var að upplagi vel gefin
og glaðlynd og hún unni fegurðinni
og það var fallegt í kringum hana,
þar sem hún lá hálfpartinn út af of-
an á rúmteppinu sínu með eitthvert
margflókið fínerí fyrir framan hend-
urnar.
Þegar við bjuggum á Selfossi einn
vetur sendi Bryndís okkur lag og
saknaðarkveðju um jólaleytið í óska-
lagaþætti útvarpsins; það var „Ó,
dýrðarnótt, er Drottinn kom af hæð-
um“, sungið af Jussi Björling, hið
sama og vinur okkar, Björgin ten-
órsöngvari Þórðarson, flutti svo
listilega við aftansöng í Flateyrar-
kirkju á aðfangadagskvöldið árum
saman við húsfylli. Já, það voru góð-
ar stundir.
Eftir að við fluttum suður hingað
að Bergþórshvoli kom ósjaldan fyr-
ir, að Bryndís bað Gerði Bjarklind
hjá útvarpinu fyrir hlýjar kveðjur til
okkar með skemmtilegu lagi, enda
var hún aðdáandi tónlistar og spilaði
oft dillandi músík á grammófóninn
inni á herbergi hjá sér. Hún lét fjar-
lægðina á milli okkar ekki hindra sig
í því að halda áfram að hringja mig
upp öðru hvoru, alltaf með góðum
óskum til Ágústu, í síðasta skipti
fáum dögum áður en hún dó.
Við þökkum Bryndísi góða vin-
áttu og ógleymanleg kynni. Á útfar-
ardegi hennar dvelur hugur okkar
hjá góðum vinum í haustblíðunni
fyrir vestan. Ættingjum hennar
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim og Ön-
firðingum allrar Guðs blessunar.
Gunnar Björnsson.
Mér brá sannarlega í brún þegar
ég las og heyrði óvænt andlát henn-
ar Bryndísar minnar á Flateyri, því
hún hafði haft samband fyrir
skömmu og látið allvel af sér miðað
við allt og allt og eins og löngum áð-
ur bað hún um bréf sem var í tölv-
unni hjá mér þegar mér barst and-
látsfregn hennar, köld og óvægin
eins og alltaf þegar fólk hefur lagt
upp í ferðina hinztu. Og góðar minn-
ingar sóttu heim hugans borg.
Þá verða þau ekki fleiri bréfin
mín til hennar Bryndísar, oftast með
glettnum undirtón og smástökum
eins og hún vildi helzt hafa þau og
ekki hringir hún aftur til mín eða
sendir mér hlýja kveðju í óskalaga-
þáttum, sem hún svo gjarnan gjörði.
Tryggð hennar var mikil og entist
alla tíð frá fyrstu kynnum, en fyrir
meira en tveim áratugum lágu leiðir
okkar saman á Reykjalundi þar sem
við tókum oftlega tal saman og allt
frá því hafði hún reglulegt samband
eins og við fleiri sem þar dvöldum þá
og hún kynntist nokkuð vel. Heilsa
hennar var þá eins og víst alla ævitíð
ekki sterk, en hún var hress í bragði
og lét sem allt væri í lagi.
Hún var greindarkona sem kunni
á ýmsu hin ágætustu skil og um það
báru bréfin hennar gott vitni, en
þeim fækkaði eftir því sem árin liðu
og sýndi það betur en annað dvín-
andi þrek hennar, svo og það að hún
var alveg hætt að ferðast, en ferða-
lögum um okkar fagra land unni hún
mjög og fór í slík þegar framast var
kostur. Samt lét hún allvel af sér í
síðustu samtölum, sló á létta strengi
eins og svo oft áður og minnti mig á
í léttu spjalli okkar að hún yrði nú
sjötug á næsta ári og þótt ég segðist
nú vera orðinn gamall og gleyminn
þá sagðist hún ekki trúa öðru en ég
myndi eftir sér. „Þú skrifar þá bara
um mig minningargrein, ef ég skyldi
ekki hafa það af að verða sjötug,
sagði hún og hló við. Ekki flaug það
mér í hug að nú svo skömmu eftir
þetta samtal okkar yrði sú raunin að
ég yrði að kveðja hana þannig
hinztu kveðju. Bryndís unni tónanna
fögru töfrum, lék sjálf dável á píanó
og hafði einstaklega gaman af söng
og hljóðfæraslætti, sannkölluð
smekkmanneskja á tónlist. Hún átti
létta lund, átti auðvelt með að gjöra
að gamni sínu og gat komizt einkar
vel að orði, hittin í orði og hnyttin
um leið, var jafnan létt í máli þrátt
fyrir sína völtu heilsu alla tíð, lagði
gott eitt til allra og einstaklega vel
bar hún öllum á Sólborg söguna, en
þar dvaldi hún mörg undangengin
ár og sagðist una hag sínum mjög
vel.
Þar fór góð kona sem átti ærna
hlýju í huga til að gefa samferðafólki
sínu.
Ég sendi systrum hennar sem
voru henni svo undur góðar og
þeirra fólki einlægar samúðarkveðj-
ur og veit þau eiga marga mæta
minning til að ylja sér við frá ævi-
ferli Bryndísar.
Þakklátum huga þakka ég kynni
kær og vermandi vináttu alla tíð.
Megi bjargföst trú hennar á guð-
lega forsjón og framhaldslíf bera
ríkulegan ávöxt nú þegar hún er
horfin á huldar lendur eilífðarinnar.
Blessuð sé hennar heiðbjarta minn-
ing.
Helgi Seljan.
BRYNDÍS
JÓNSDÓTTIR
Anna frænka, eins
og þú varst alltaf kölluð
á okkar heimili, í minn-
ingu okkar muntu alltaf lifa.
Þær kræsingar og veisluborð sem
þú hélst okkar fjölskyldu öll þau
sumur sem við komum austur á Nes-
kaupstað. Við strákarnir ólátuðumst
þá oft eins og stráka er siður og þú
reyndir að stjórna okkur en eftir á að
hyggja held ég að þú hafir aðallega
haft gaman af.
Eins og gengur og gerist þá rofn-
ANNA SIGURBORG
FINNSDÓTTIR
✝ Anna SigurborgFinnsdóttir fædd-
ist á Sandbrekku
(Melagötu 15) í Nes-
kaupstað 21. febrúar
1918. Hún lést á
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 27. ágúst
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Norðfjarðarkirkju 4.
september.
uðu tengslin á tímabili
en þegar ég hóf fjar-
nám við Verkmennta-
skólann á Neskaupstað
lágu leiðir okkar saman
á ný.
Þú vitnaðir þá oft í
hin margvíslegu atvik
sem hentu okkur strák-
ana og hafðir gaman af.
Þá fékk ég líka aftur að
njóta gestrisni þinnar
og sá tími mun fylgja
mér um ókomin ár.
Hvert sem skýið skugga ber
skelfast það ekki megum vér.
Aftur mun birtan björt og skær
bera oss drottins faðmi nær.
Þetta sem bar svo brátt hér að
buga mun lengi þennan stað.
Átta þeir gengu á guðsins fund,
gerðist það mjög á skammri stund.
(Aðalsteinn Aðalst.)
Við þökkum fyrir allt og allt.
Jón Finnsson og fjölskylda.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.