Morgunblaðið - 09.05.2002, Qupperneq 57

BRÉF TIL BLAÐSINS
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. MAÍ 2002 57
STRÍÐSÁSTANDIÐ fyrir botni
Miðjarðarhafs hefur verið til umfjöll-
unar í fjölmiðlum og ýmsir tjáð skoð-
un sína á þessu
hörmungar-
ástandi. Menn eru
ekki á einu máli
um hvor hinna
stríðandi aðila
beri meiri ábyrgð
á hvernig komið
er. Þó virðast
fleiri kenna Ísr-
aelum um vegna
óvenju harkalegr-
ar framgöngu gegn palestínsku þjóð-
inni. Í grein í Morgunblaðinu 16. apr-
íl sl. ritar Guðbrandur Gíslason um
„orsök og afleiðingu“ ástandsins og
nauðsyn þess að gera sér grein fyrir
orsökum til þess að átta sig á af
hverju átökin standa. Í annarri grein
í Morgunblaðinu 25. apríl skrifar Sig-
urður Þórarinsson um „lýðræðisríkið
Ísrael“. Þar segir Sigurður m.a.“ í
landi þar sem stjórnmálamenn afla
sér fylgis meðal þjóðarinnar fyrir
kosningar með því að líkja nágrönn-
um sínum, Palestínumönnum, við
veirufaraldur, sem beri að útrýma“.
Það var við þessa setningu, sem und-
irritaður staldraði við. Svipaðar setn-
ingar hafði maður heyrt áður.
Til að fara til baka í sögunni um 70
ár, má rifja upp að það var reyndar
annar aðili, sem þá var að ná völdum í
Þýskalandi, Adolf Hitler, sem klifaði
sífellt á setningu á svipuðum nótum:
„gyðingar eru landlaus þjóð og það
verður að aflúsa þýsku þjóðina og
heimsbyggðina af þessum sníkjudýr-
um og tortíma þeim“. Þegar hann sat
í fangelsi 1923 skrifaði hann bókina
„Mein Kampf“, sem fjallaði um póli-
tískar áætlanir kæmist hann til
valda. Þar er mikið fjallað um gyð-
inga og hvernig hann ætli að losa sig
við þá, t.d. að senda þá í útlegð til
Madagaskar. Einnig er fjallað um
landvinninga í austri til aukins land-
rýmis Þjóðverja. Bókin er full póli-
tískum áróðri og gífuryrðum enda
tóku stjórnmálamenn og áhrifamenn
á Vesturlöndum ekkert mark á því
sem þar er skrifað og töldu það tómt
rugl. Ég leyfi mér að rifja þetta upp
hér vegna þess að það var nákvæm-
lega þetta sem Hitler framkvæmdi
þegar hann komst til valda. Skipu-
lega tókst honum að kynda undir
gyðingahatri í Þýskalandi.
Það væri að bera í bakkafullan
lækinn að ræða útrýmingarherferð
nasista, en þó vil ég bæta hér nokkru
við. Undirritaður var búsettur í
Þýskalandi í mörg ár og starfaði sem
arkitekt m.a. í Weimar en þar eru
staðsettar Buchenwald-fangabúðirn-
ar gömlu. Við heimsókn í búðirnar,
sem nú þjóna sem safn, fékk ég lýs-
ingu frá fyrstu hendi í smáatriðum á
því hvernig útrýmingin var fram-
kvænd í Ausscwitz, en Buchenwald
var millistöð (til geymslu) á leiðinni
þangað.
Lýsingar voru svo skelfilegar að
manni brestur hugmyndaflug til þess
að ímynda sér að hægt sé að fram-
kvæma slíkt. Til að kóróna ódæðið
voru fórnarlömbin látin greiða eigin
tortímingu. Inneignir þeirra í þýsk-
um bönkum var hertekið af SS til að
greiða kostnað við framkvæmd hel-
fararinnar, þar sem aðgerðin var
ekki á ríkisfjárlögum.
Helförin er sú sögulega martröð,
sem ísraelar og gyðingar um allan
heim hafa ekki en komist yfir. Henni
er haldið á lofti í Þýskalandi og Ísrael
komandi kynslóðum til viðvörunar
með réttu. Slíkt má aldrei gerast aft-
ur segja Þjóðverjar og Ísraelsmenn,
en hvað hefur verið að gerast – eru
ekki Ísraelsmenn í útrýmingarher-
ferð gegn Palestínu- mönnum og
nota aðferðir nasista, spyrja menn.
Það þarf að setja sig í spor Ísraela,
sem eru umsetnir arabaþjóðum á alla
vegu. Ísrael óttast um öryggi sitt sem
þjóð. Ætti þess þá heldur að sýna
samningalipurð og mildi með hliðsjón
af biturri reynslu fyrri tíma í stað
hrokafullrar framkomu gagnvart
Palestínu.
Auga fyrir augatönn fyrir tönn;
trúabragðastríð heyra, því miður enn
ekki sögunni til. Sameinuðu þjóðirn-
ar verða nú að beita sér af alvöru og
höggva á þennan hnút.
HARALDUR V.
HARALDSSON,
Teigagrund 6, Hvammstanga.
Heggur sá er síst skyldi
Frá Haraldi V. Haraldssyni:
Haraldur V.
Haraldsson
Í NÚTÍMA samfélagi hraða og sam-
keppni er nauðsynlegt að geta tjáð sig
af öryggi, opinberlega eða fyrir hóp,
ef á þarf að halda um það sem hug-
urinn stendur til. Geta stjórnað fund-
um og samkomum af leikni, kunna
skil á fundarsköpum og hafa færni í
mannlegum samskiptum. Mikilvægt
er að hafa leikni á þessu sviði fyrir þá
sem vilja vera samkeppnisfærir eða
láta að sér kveða í viðskipta- og at-
vinnulífi, algjör forsenda í öllum for-
ystustörfum.
Frú Vigdís Finnbogadóttir fyrr-
verandi forseti Íslands hefur leikni í
fallegri framkomu og að tjá sig af ör-
yggi, hvort sem er í minni hópum eða
á alþjóðlegum vettvangi, svo að eftir
er tekið. Íslendingar eru stoltir af
henni sem málsvara sínum víða um
heim, enda er hún eftirsótt sem fyr-
irlesari. Það eiga reyndir ITC-aðilar
samnefnt með henni, þeir eru víða eft-
irsóttir sem fyrirlesarar og fundar-
stjórnendur.
Í tilefni af alþjóðlegum kynningar-
dögum ITC-þjálfunarsamtakanna,
International Training in Comm-
unication, 19. og 20. apríl sl. bárust til-
mæli frá alþjóðasamtökum ITC um
að velja Samskiptajöfur ársins. Það
sem hann þarf að hafa til að bera er:
Að koma vel fyrir, vera þekktur, elsk-
aður og virtur, áberandi, vinsæll, aðili
sem dregur að sér athygli almennings
og er leikinn í mannlegum samskipt-
um. Landsamtökum ITC á Íslandi er
því heiður af að velja frú Vigdísi Finn-
bogadóttur fyrrverandi forseta Ís-
lands sem Samskiptajöfur ársins
2002. Formlega veitir hún útnefning-
unni viðtöku við hátíðarkvöldverð á
Landsþingi ITC-samtakanna sem
haldið er í Hásölum í Hafnarfirði 11.
maí nk.
ITC-þjálfunin byggist á þjálfun til
forystustarfa. Undirstaða þjálfunar-
innar er að byggja upp einstakling-
inn, þannig að hann sé betur undir
það búinn að takast á við verkefni sem
bíða hans í starfi og einkalífi.
Við erum nýgengin inn í nýtt ár-
þúsund, mörg okkar hafa á þessum
tímamótum strengt þess heit að bæta
okkur sjálf, verða betri manneskjur
og vinnukraftur. Spurt okkur spurn-
inga eins og hvert við stefnum, hvað
við viljum og hvað við getum gert bet-
ur. Hvaða leiðir höfum við?
Svarið er einfalt; ITC. Að vera aðili
eru viss forréttindi, góð fjárfesting.
Æ oftar má heyra hjá forsvarsmönn-
um framsækinna fyrirtækja að lykill-
inn að velgengninni sé að þakka góðu
starfsfólki þ.e. mannauðnum. ITC
hefur dregið fram í dagsljósið leynda
hæfileika margra félaga. Það er aldrei
of seint að takast á við sjálfan sig.
Þann dag sem við hættum að vilja
vera betri í því sem við gerum, hætt-
um við að vera góð. Þjálfunarsamtök-
in eru opin öllum og í þeim eru bæði
karlar og konur á ýmsum aldri, engin
aldurstakmörk, ekkert kynslóðabil.
Margir stjórnmálamenn hafa feng-
ið sína þjálfun hjá ITC. Einnig fjöldi
fólks á vinnumarkaðnum. Að vera fé-
lagi er góð fjárfesting, þar sem tími,
vinna og peningar skila sér í miklum
arði, í persónulegum sjálfsþroska.
Framfarir aðila eru miklar, kjarkur
og áræði eykst. Verðum öruggari í
hver við erum, hvað við getum og
hvað við viljum. Fáum góða ávöxtun
og breytum áhyggjum í uppbyggj-
andi orku.
Sjá nánar á heimasíðu Landssam-
taka ITC, www.simnet.is/itc.
GUÐRÚN S. VIGGÓSDÓTTIR,
formaður útbreiðslu- og kynning-
arnefndar Landssamtaka ITC.
Að tjá sig
af öryggi
Frá Guðrúnu S. Viggósdóttur:
ÉG ÆTLA að gerast svo djarfur aft-
ur að ávarpa alla lesendur Morgun-
blaðsins nær og fjær, alla sem ég
þekki innanlands
og erlendis, Ís-
lendinga jafnt og
alla hina mörgu
útlendinga sem
fylgjast með les-
endabréfum þessa
merkilegasta dag-
blaðs í heimi. Áð-
ur var það kallað
að stinga niður
penna sem í dag
má kallast að pota
í lyklaborð rétt fyrir kosningar, til að
hafa áhrif á aðra kjósendur með sama
lýðræðisrétt og maður sjálfur á kjör-
dag – sama valið. Við höfum séð tölur,
reikninga birta, fréttir og auglýsing-
ar, áróður á báða bóga og skiptar
skoðanir. Mér sýnist veltiásinn frelsi/
afskipti vera Sjálfstæðisflokkurinn/
hinir nú sem endranær og vona að
sem flestir nái að beina augunum upp
úr úrtölunum og átta sig á alþjóðlegu
mikilvægi landsins, ekki síst í orku-
málum.
Frá því að Davíð Oddsson tók við
störfum forsætisráðherra sem drif-
kraftur nauðsynlegra breytinga í
stjórnkerfi landsins, með fulltingi
Sjálfstæðisflokksins og aðstoð nokk-
urra stjórnmálamanna sem erfitt er
að henda reiður á hvaða stjórnmála-
flokki tilheyrðu þennan rúma áratug
sem liðinn er síðan, hefur allt breyst
þótt lengi tregðist sumir við að fylgja
kalli tímans. Svo kalla kjánarnir Sjálf-
stæðisflokkinn íhald! Römm er sú
taug og laxnesska.
Í þeim sveitarfélögum hérna fyrir
sunnan Reykjavík þar sem sjálfstæð-
ismenn hafa stjórnað með sóma og ég
þekki best til, horfa menn með ugg í
brjósti á skuldasukk R-listans í höf-
uðborg landsins. Fyrir áramót birti
Gunnar Birgisson samanburð á
skuldasöfnun Kópavogs, Landsvirkj-
unar og Reykjavíkur miðað við vísi-
tölu, þar sem borgin var komin í tæp-
lega 900 árið 2001, meðan
samanburðaraðilarnir höfðu ekki náð
200 allan áratuginn. Þótti þó sumum
Landsvirkjun allstórtæk á stundum í
lántökum og allir geta séð framfar-
irnar sem átt hafa sér stað í Kópavogi.
Garðabær og Hafnarfjörður dafna
einnig sem og Suðurnes en höfuð-
borgin brennur einhvern veginn út á
sama tíma. Meira að segja voru uppi
raddir sem vildu slíta úr henni hjart-
að, flugvöllinn, rétt eftir að byrjað var
á viðgerð hans fyrir þúsundir milljóna
og samgönguráðherra hafði kynnt
nýja umferðarmiðstöð fyrir allt land-
ið, eina mikilvægustu samgöngubót
þjóðarinnar í áratugi.
Ég tek kannski of sterkt til orða
stundum og tala jafnvel af mér eftir
milljón kílómetra setu í sæti leigubíl-
stjóra á svæðinu. Margt af því sem
maður hefur séð og frétt telst – rétti-
lega – óhæft til birtingar og getur því
ekki verið tekið til álita hér, né vil ég
taka þátt í blaðadeilum blekkinga-
meistaranna á vinstri vængnum –
jafnvel beinum lygum í sjónvarpinu
eins og einn þeirra leyfði sér, með
þeim afleiðingum að hinn þátttakand-
inn í spjallinu, Guðlaugur Þór Þórð-
arson borgarfulltrúi, varð orðlaus yfir
ósvífninni. Það fékk líka illilega á mig
að sjá og heyra prúðmennið, ég vil
segja afburðamanninn Sturlu Þórðar-
son samgönguráðherra, ataðan svo
auri af litlum karli sem virðist ætla
beinlínis að sameinast persónu í Ís-
landssögunni. Aðrir svona skítkastar-
ar eru jafnaumkunarverðir. Vinstri-
menn greinast í tvo hópa:
Blekkingameistarana og nytsömu
sakleysingjana. Maður ætti að forðast
báða hópana.
Allflest bréf til blaðsins að undan-
förnu hafa snúist um deilurnar á Pal-
estínusvæðinu og hroðaleg ódæðin
þar sem sjúkir menn hafa staðið fyrir
á báða bóga. Þeir albiluðustu vitna í
verulega áfáar, þúsunda ára gamlar,
illskiljanlegar heimildir, greinilega
meingallaðar eða gróflega rangtúlk-
aðar, eftir ástandinu að dæma. Allir
virðast búnir að gleyma því að það
voru Bretar sem tóku þetta land af
Tyrkjum 1918, ef ég man rétt og af-
hentu það Sameinuðu þjóðunum þrjá-
tíu árum síðar, þegar þetta átakan-
lega fyrirbæri, Ísraelsríki, var búið
til. Þá munaði um atkvæði Íslands í
öryggisráðinu segja menn og þess
vegna finnum við til ábyrgðar á
ástandinu. Af hverju skyldi utanrík-
isráðherra ekki krefjast þess í heim-
sókninni fyrirhuguðu að Ísraelsmenn
bökkuðu með allan her og landtöku-
lýð innfyrir upprunalega sett landa-
mæri SÞ? Eða enn betra; frestaði
heimsókninni þar til þessum kröfum
hefði verið fullnægt og samið um
stríðsskaðabætur handa Palestínu-
mönnum, þar með talinn uppbygging-
arkostnað til aðstoðar flóttamönnun-
um sem dvalið hafa við glæpsamlega
slæman aðbúnað í bráðabirgðabúðum
allt of lengi víða í Arabalöndunum.
Þetta ófremdarástand er ekki ein-
göngu á ábyrgð Bandaríkjanna eins
og sumir vilja vera láta, heldur sam-
eiginlegt vandamál allra aðildarríkja
og samtaka innan Sameinuðu þjóð-
anna. Grundvallarmeinsemdin virðist
innbyggð á svæðinu: Torskilin trúar-
brögð. Græðgi, reiði og fáfræði.
PÁLL P. DANÍELSSON,
myndstjóri,
Vogatungu 25, Kópavogi.
Forsætisráðherra drifkraftur
nauðsynlegra breytinga
Frá Páli P. Daníelssyni:
Páll P.
Daníelsson