Morgunblaðið - 12.09.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2002 33
setja minningar úr sveitinni í vísu-
form:
Oft ég man er lítil lóa,
ljóð sín sendi mér úr móa.
Gall við skært af gullnum nótum
gekk mér innst að hjartarótum.
Byggingameistarinn Magnús kom
að byggingu margra stórra bygginga,
má þar nefna t.d. Slökkvistöðina í
Reykjavík og hann lagði grunninn að
byggingu Áskirkju í Laugarásnum,
sem síðustu 10 ár var kirkjan sem
Unnur og Magnús sóttu guðsþjónust-
ur sínar í.
Þótt hann yrði 92 ára í febrúar sl.
fékk hann nýlega endurnýjað öku-
skírteinið sitt og fór allra sinna ferða
á bílnum sínum. Stundum var maður
samt hræddur um að eitthvað gæti
komið fyrir hann eða aðra í öllum
hraðanum, en Magnúsi fannst bíllinn
færa sér frelsi.
Tengdafaðir minn sagði stundum
söguna af því þegar hann 7 ára gam-
all fór með föður sínum í kaupstað-
arferð. Þá var ekki stigið upp í bíl og
brunað af stað, heldur var farið ríð-
andi frá æskustöðvunum, Iðu í Bisk-
upstungnahreppi, eftir vegleysu og
óbrúuðum ám og var það mikið og
strangt ferðalag í kaupstaðinn, Eyr-
arbakka. Í þessari fyrstu kaupstað-
arferð sinni árið 1917 fékk hann sín
fyrstu stígvél og fannst það ótrúleg
bylting að þurfa ekki lengur að vera
síblautur í fæturna. Stundum þegar
Magnús fór að sækja kýrnar á bökk-
um Iðu hafði hann með sér snæris-
spotta með öngli á endanum. Henti
hann spottanum út í ána og batt
snærisendann fastan á bakkanum.
Þegar hann kom síðan til baka með
kýrnar var yfirleitt lax á færinu, sem
dreginn var að landi eins og þorskur.
Magnús sat aldrei auðum höndum
og fór að skera út í tré þegar hann
hætti að vinna. Hann tók daginn
snemma og fór niður í litlu kompuna
sína, þar sem öllum verkfærunum
hans var haganlega komið fyrir.
Þarna sat hann á stól tímunum saman
og skar út listaverk í tré. Ótrúlega
fallegt handverk sem hann var búinn
að teikna og skera út og gefa öllum
börnum og barnabörnum sínum, t.d.
stóra útskorna spegilramma auk ann-
arra dýrgripa. Ef verkum Magnúsar
væri safnað saman á einn stað, væri
það örugglega heilt listaverkasafn.
Síðast þegar Magnús kom austur til
okkar á Sólvang mælti hann:
Enn ég heyri vorsins óma
innst í sálu minni hljóma.
Enn ég heyri unaðskliðinn,
enn ég hlusta á lækjarniðinn.
Það eru forréttindi að fá að lifa í
rúmlega níu áratugi við góða heilsu
og í hamingjusömu hjónabandi í 67 ár
eins og Magnús og Unnur Lárusdótt-
ir. En nú er kallið komið og ég veit að
Magnús tengdafaðir minn er hvíld-
inni feginn og það er ég sannfærður
um að hann er nú kominn í ný og
björt heimkynni umvafinn vinum og
vandamönnum.
Elsku Unnur mín, megi góður guð
veita þér styrk og vonandi nærð þú
þér sem fyrst eftir bílslysið, sem þú
lentir nýlega í.
Þið Magnús voruð falleg og glæsi-
leg hjón sem eftir var tekið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Pjetur N. Pjetursson.
Elsku afi minn.
Nú er kominn tími til að kveðja þig
og langar mig að skrifa þér nokkur
orð. Þegar ég hugsa aftur til liðinna
ára streyma til mín hlýjar og notaleg-
ar minningar um þig.
Ég var svo lánsöm að fá að hafa þig
og ömmu hjá mér úti í Danmörku er
ég bjó þar með mömmu og þar vorum
við nú alltaf að bralla eitthvað
skemmtilegt.
Haframjölskökuilmurinn er þar of-
arlega í minni, því iðulega þegar ég
kom til ykkar um helgar varst þú í
eldhúsinu að baka kökuna þína góðu
og maður beið alltaf spenntur eftir að
fá að smakka.
Þær voru líka ófáar ferðirnar sem
þú gafst þér tíma til að lalla með mér
inn í skóg og sýndir mér villtu dádýr-
in sem þar voru. Þetta voru skemmti-
legir tímar. Þú vildir alltaf gefa þér
tíma fyrir mig og ég get nú ekki ann-
að en brosað þegar ég hugsa aftur til
eins tiltekins kvölds þar sem þú brást
þér í hlutverk jólasveinsins og lædd-
ist inn í herbergið mitt og fylltir skó-
inn af fílakaramellum. Þú vissir það
ekki þá, en veist það eflaust núna að
þarna lá lítil stelpa í rúminu með
pínulitla rifu á öðru auganu og brosið
út að eyrum. Og já, ég gæddi mér á
einni eftir að þú varst farinn út úr
herberginu.
Það var alltaf svo gaman að koma
til ykkar ömmu og gista. Yfirleitt var
þá farið í messu á sunnudögum og svo
fékk maður að fara með ykkur í sund
í Laugardalnum.
Þú varst alltaf þekktur fyrir að
vera kraftmikill og duglegur og ég
man þegar þú sagðir mér frá því að
þú værir byrjaður á útskurðarnám-
skeiði. Svo töfraðir þú fram hvern
hlutinn á fætur öðrum sem prýða
mörg heimili í dag. Og þú máttir aldr-
ei vera að því að vera veikur því þú
hafðir alltaf eitthvað sem þú þurftir
að klára að skera út, krafturinn í þér
var þvílíkur.
Afi minn, ég á margar hlýar og
notalegar minningar um þig sem ég
geymi og varðveiti með sjálfri mér.
Ég veit að þú ert kominn á betri
stað og búinn að fá hvíldina sem þú
varst farinn að þrá svo heitt.
Því sendi ég þér þennan sálm:
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá –
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Dásöm það er, dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér,
er ég skal fá Jesú auglit að sjá,
það verður dýrð, verður dýrð handa mér.
Og þegar hann, er mig elskar svo heitt,
indælan stað mér á himni’ hefur veitt,
svo að hans ásjónu’ ég augum fæ leitt –
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Ástvini sé ég, sem unni ég hér,
árstraumar fagnaðar berast að mér,
blessaði frelsari, brosið frá þér,
það verður dásamleg dýrð handa mér.
(Þýð. Lárus Halldórsson.)
Guð gefi ömmu styrk og varðveiti
hana.
Þín
Alma.
Í dag fylgjum við síðasta spölinn
heiðursmanninum Magnúsi K. Jóns-
syni byggingarmeistara. Þá koma
upp í hugann þessi gullvægu orð: ,,Já
vinir berast burt með tímans straumi
og blómin fölna á einni hélunótt.“
Þessi texti er jafnan sunginn í lok
gleðistunda en væntanlega gera allir
sér grein fyrir því að hélunóttin er
svo köld að blómskrúðið sofnar burt
frá sumri og sól.
Magnús var hniginn á efri ár og
farinn að kröftum og heilsu, enda bú-
inn að afkasta miklu og heilladrjúgu
dagsverki um langan aldur, því hann
var mikilvirkur byggingarmeistari
um áratuga skeið.
Allt sem Magnús tók að sér var
einstaklega vandað og ævinlega
þrauthugsað. Magnús var prúð-
menni, nákvæmur og einlægur. Mér
koma í hug þessi orð: ,,Allt sem þér
viljið að aðrir menn gjöri yður; það
skuluð þér og þeim gjöra.“ Mér er vel
kunnugt að kjarni þessara orða mót-
aði lífssýn og framgöngu Magnúsar.
Hann var drenglyndur og ljúfmenni.
Magnús var formaður prófanefndar í
húsasmíði um margra ára skeið. Þar
reyndist hann afar traustur, var vel
virtur af verkum sínum. Kröfur hans
voru sanngjarnar. En hann bar mikla
viðingu fyrir starfsgrein sinni. Það
skildu þeir sem til þekktu þegar hann
mat og dæmdi prófverkefnin í þeirri
starfsgrein, sem hann tileinkaði sér
ungur maður og ástundaði með þeim
sóma og virðingu sem best geta orðið.
Við hjónin kynntumst Magnúsi og
glæsilegri eiginkonu hans fyrir all-
mörgum áratugum. Magnús og Unn-
ur fluttu í Hólastekk í Reykjavík á
sama tíma og við. Þau byggðu sér hús
hinum megin við götuna, beint á móti
okkur. Ekki leið á löngu áður en
kynni tókust með okkur, samskiptin
jukust og þróuðust fljótt í mikla og
djúpa vináttu. Sá vinskapur hélst
óslitið alla tíð síðan.
Áður en varði urðu þau hjartfólgn-
ir aufúsugetir, þegar fagnað var
gleðistundum og merkisáföngum inn-
an fjölskyldunnar. Sama átti við hjá
þeim.
Þegar ég lít um farinn veg þykir
mér vert að rifja upp og minnast
hlýju, gleði og kærleika, sem stafaði
frá Magnúsi. Þessir mannkostir hans
höfðu einstaklega djúp og varanleg
áhrif á okkur hjónin og ekki síst börn-
in okkar. Eitt lítið blíðubros og skiln-
ingurinn að baki því hafa oftar en
ekki miklu meiri áhrif á barnssálina
en margur gerir sér grein fyrir.
Það skiptust á skin og skúrir í lífi
Magnúsar eins og hjá mörgum öðr-
um. En það er þó einfaldlega svo, að
þeir sem aldrei lenda í skúrinni læra
aldrei að meta sólskinsstundirnar til
fulls. Sálarþroski Magnúsar var á
þessu bjargi byggður.
Ég vissi vel að Magnús var ein-
staklega samviskusamur og skilaði
öllum verkum sínum svo sómi var að.
Þegar árin færðust yfir þennan völ-
und smíðanna tók hann að fást við út-
skurð og teikningar sem því fylgdu.
Eftir hann liggja fjölmörg hagleiks-
og listaverk. Ég kynntist því vel og
dáðist að því hversu frjór og hug-
myndaríkur hann var við iðkun þess-
arar listgreinar. Kennari Magnúsar í
þessum fræðum var Hannes Flosa-
son. Magnús var honum afar þakk-
látur fyrir einstaka kennslu og næm-
an skilning í öllu smáu og stóru.
Magnús skar út margs konar verk
fram á síðustu stund og gladdi með
þeim börn sín og barnabörn.
Áður en undirritaður tók ástfóstri
við útskurðinn, líkt og Magnús, færði
hann konu minni, sem hann mat mik-
ils, útskorna klukku, sem prýðir for-
stofu heimilisins, gestum og heima-
fólki til augnayndis. Klukkan minnir
á mikilvægi stundvísinnar í lífinu, en
er ekki síður vitnisburður um ljúfan
og góðan vin, sem nú er sárt saknað í
fjölskyldu okkar. Við minnumst hans
í hvert sinn sem við horfum yfir göt-
una á húsið sem þau reistu, Unnur og
Magnús, en fyrst og fremst minn-
umst við hans vegna framúrskarandi
mannkostanna; einlægni, orðheldni,
fasprýði og drenglyndi í hvívetna.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
á krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár
hún brýtur þá viðkvæmu strengi
er blunda í hjarta og brjósti hvers manns
nú birtir og friður ef yfir
því ljósið á kertinu lifir.
(Þýð. V. Briem.)
Við kveðjum þig, kæri vinur, og
biðjum þér guðs blessunar. Við þökk-
um samverustundirnar en geymum
og varðveitum minninguna um góðan
dreng, hjartahreinan og fölskvalaus-
an. Kæra Unnur og fjölskylda; við
vottum ykkur innilega samúð og biðj-
um góðan Guð að vaka yfir ykkur og
styrkja hvert og eitt.
Margrét og Kristinn
Sveinsson, Hólastekk.
Fallinn er í valinn kempan og ljúf-
mennið Magnús K. Jónsson, bygg-
ingameistari, löngum kendur við
byggingarfélag sitt Einhamar hf.
Magnús var eftirsóttur og stórtækur
byggingaverktaki í áratugi en ákvað
að leggja þann rekstur á hilluna á efri
árum og snúa sér að öðrum rekstri.
M.a stofnaði hann með syni sínum
Myndiðjuna Ástþór hf., sem braut
blað á sínum tíma í lækkun framköll-
unarkostnaðar hér á landi og neyt-
endur hafa notið æ síðan. Þá stofnuðu
þeir feðgar stórverslunina Magasín
sem einnig hafði með höndum um-
fangsmikla póstverslun hér á landi.
Eftir þessu framtaki var tekið á sín-
um tíma því að fyrirtækið var jafnan
með betra vöruverð en almennt gerð-
ist hjá samkeppnisaðilum.
Ég kynntist Magnúsi á þeim tíma,
sem Myndiðjan Ástþór var í miklum
blóma og með mikil umsvif. Kom það
til af tvennu. Annars vegar því, að ég
hafði haft löng og góð kynni af syni
hans, Ástþóri, og síðan því, að á árinu
1978 vorum við Ástþór að undirbúa
stofnun kreditkortafyrirtækis á Ís-
landi þess fyrsta sinnar tegunar hér á
landi. Seinna nefnt Kreditkort hf.
Magnús kom á frumstigum að und-
irbúningi þess og var stærsti einstaki
eignaraðili þess við stofnun þess árið
1979. Magnús lagði sitt af mörkum til
að koma fyrirtækinu á legg og var
ómetanlegur bakhjarl þess í upphafi.
Magnús var frumkvöðull og fram-
kvæmdamaður sem þorði að taka
áhættu og leggja sitt af mörkum til að
bæta hag neytandans og hins al-
menna borgara hér á landi. Hafi hann
þakkir og virðingu fyrir.
Ég varð þess heiðurs og ánægju
aðnjótandi að kynnast Magnúsi per-
sónulega og njóta með honum stunda
bæði hér á landi sem í útlöndum.
Hann var hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann var. Heiðarleiki hans, hóg-
værð og kurteisi var hans aðalsmerki.
Aldrei sá ég hann skipta skapi. Fest-
an og einurðin var fyrir hendi alla tíð
og duldist engum, sem við hann hafði
samskipti, að þar fór maður sem vissi
sínu viti og mark var á takandi.
Ég minnist sérstaklega tíma með
þeim hjónum á Mallorca 1987 sem
voru ógleymanlegir og fjölmargra
heimsókna þeirra hjóna til Newcastle
í Englandi, en á þessum árum áttum
við Ástþór og rákum tölvu- og hug-
búnaðarfyrirtæki þar.
Ég vil þakka þessum samverka-
manni mínum samfylgdina og þá vin-
áttu og trygglyndi sem hann ætíð
sýndi mér og mínum og þá ekki síður
eftir, að hann dró sig í hlé frá dag-
legum störfum og helgaði sig tóm-
stundamálum sínum sem m.a. var
tréskurður. En þar var hann á heima-
velli og eru útskurðarverk hans lista-
verk. Ekki veit ég til þess að hann
hafi nokkru sinni selt nokkurt þeirra
heldur gefið þau fjölskyldu, vinum og
öðrum vandamönnum.
Við, hjónin vottum aðstandendum
öllum samúð okkar.
Helg sé minning þín Magnús.
Róbert Árni Hreiðarsson og
Ingigerður Hjaltadóttir.
Elsku Inga, mig
langar að minnast þín
með nokkrum orðum,
en minningarnar hafa
hrannast upp í huganum undanfarið.
Við ólumst upp saman í sveitinni og
aðeins voru tvö ár á milli okkar. Ekki
vorum við alltaf sammála og stundum
slettist upp á vinskapinn eins og
gengur og oft óskaði ég þess að geta
verið lengi í fýlu út í þig en það tókst
aldrei. Ég minnist líka allra reiðtúr-
anna okkar, þegar við vorum að
sækja hestana og kýrnar og hvað við
sungum mikið þá öll ljóðin sem við
lærðum, oft sungum við Skúlaskeið
frá upphafi til enda og margt fleira.
Síðan komu unglingsárin í Reykja-
vík og gekk á ýmsu, oft var glatt á
hjalla þegar þið vinkonurnar þrjár
voruð allar heima og margt brallað.
INGA ÞÓRA
LÁRUSDÓTTIR
✝ Inga Þóra Lárus-dóttir fæddist á
Uppsölum í Miðfirði í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 31. júlí 1949.
Hún lést á heimili
sínu 1. ágúst síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 13.
ágúst.
Að því kom að við stofn-
uðum okkar eigin heim-
ili og börnin komu, ég
minnist ferðalagsins til
Danmerkur með börn-
in, sem fór öðruvísi en
ætlað var, norðurferðir
og margt, margt fleira.
Ég man líka hvað þið
Bubbi hlökkuðuð til að
verða amma og afi og
síðan fenguð þið tvö í
einu, sem var alveg ósk-
astaða fyrir ykkur.
Þú ert búin að standa
þig eins og hetja í veik-
indunum og aldrei
kvartað og öll fjölskyldan hefur staðið
þétt við bakið á þér. Síðast í júní héld-
um við fjölskyldumót austur í Árnesi
og hvað var gaman að þú gast verið
með og haft gaman af. Ég er strax
farin að sakna þín og á eftir að sakna
þess að geta ekki hringt í þig eða
komið og sagt þér það sem ég þarf.
Ég veit að þér líður vel núna og
mamma og pabbi hafa tekið á móti
þér.
Elsku Bubbi, Lárus, Stína, Sólrún,
Andrés, Björn Kristinn og Ingibjörg.
Guð styrki ykkur í sorginni og sökn-
uðinum, því hann er mikill.
Guð geymi þig Inga mín, þín systir
Birna.
Með örfáum orðum
langar mig að minnast
vinar míns Péturs á
Hranastöðum, sem lést
á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri hinn 7. ágúst sl. Lát
hans kom okkur vinum og ættingj-
um hans ekki á óvart. Þótt lát vina
sé alltaf sárt er dauðinn stundum
léttir, lausn frá þrautum. Hann var
þrotinn að kröftum, sykursýkin
hafði leikið hann illa. Pétur hafði
glímt við þann sjúkdóm frá ung-
lingsaldri. Ávallt bar hann sig vel og
kvartaði aldrei.
Kynni okkar Péturs hófust haust-
ið 1966 er við settumst á skólabekk
Bændaskólans á Hólum í Hjaltadal.
Við urðum brátt vinir og félagar og
héldum sambandi æ síðan. Við fé-
lagarnir höfðum báðir áhuga á bú-
skap, hann sveitastrákurinn og ég
PÉTUR ÓLAFUR
HELGASON
✝ Pétur ÓlafurHelgason fædd-
ist á Hranastöðum í
Eyjafirði 2. maí
1948. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 7.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Grundarkirkju
16. ágúst.
kaupstaðarpeyinn.
Hann tók við búskapn-
um á Hranastöðum
vorið 1968 er hann var
tvítugur. Hann hafði
þá verið móður sinni
stoð og stytta við bú-
skapinn ásamt systr-
um sínum allt frá barn-
æsku, er faðir þeirra
lést.
Pétur var dugandi
bóndi, ræktaði jörð
sína og byggði ný
gripahús. Hann bjó
stórbúi á Hranastöðum
ásamt Þórdísi konu
sinni. Þáttur Þórdísar við bústörfin
hefur ekki verið lítill, þar sem Pétur
starfaði mikið að félagasmálum
meðan heilsan leyfði. Eftir að heils-
an fór að gefa sig hefur hún staðið
sem klettur við hlið hans í veikind-
unum og ófá sporin hefur hún átt að
sjúkrabeði hans, bæði er hann
dvaldi á Landspítalanum í Reykja-
vík og núna síðast á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri.
Við hjónin sendum Þórdísi, dætr-
um og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um góðan Guð að styrkja og hugga.
Minningin um góðan dreng lifir.
Símon E. Traustason, Ketu.