Morgunblaðið - 27.12.2002, Page 22

MINNINGAR
22 FÖSTUDAGUR 27. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát okkar ástkæra
GUÐJÓNS ELÍASSONAR
bókaútgefanda,
Bólstaðarhlíð 45,
Reykjavík,
Helga Sigbjörnsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Faðir okkar,
FRIÐRIK JÓNASSON
kennari,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju í dag,
föstudaginn 27. desember, kl. 15.00.
Fyrir hönd ættingja,
Björk Helga Friðriksdóttir,
Jóhanna Arnljót Friðriksdóttir.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
SVEINN EGILSSON,
Heiðargerði 59,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grensáskirkju föstu-
daginn 27. desember kl. 13.30.
Jakobína Sveinsdóttir, Pétur Á. Óskarsson,
Sveinn Rúnar Eiríksson.
✝ HaraldurSveinsson fædd-
ist á Siglufirði 3.
október 1926. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
í Keflavík 18. des-
ember síðastliðinn.
Móðir hans var
Guðbjörg Björns-
dóttir, f. á Róðhóli í
Sléttuhlíð í Skaga-
firði 12. júlí 1899.
Hún var önnur í röð
fjögurra barna
þeirra hjóna Þór-
eyjar Sigurðardótt-
ur frá Garðshorni á Höfðaströnd,
f. 1872, d. 1947, og Björns Sig-
mundar Péturssonar frá Fjalli í
Sléttuhlíð, f. 1863, d. 1938. Faðir
Haraldar var Sveinn Jóhannes-
son, f. á Heiði í Sléttuhlíð í
Skagafirði. Hann var einn af átta
börnum hjónanna Dórotheu Sig-
urlaugar Mikaelsdóttur frá
Hraunum í Fljótum, f. 1851, d.
1904, og Jóhannesar Finnboga-
sonar, hákarlaskipstjóra og
bónda á Heiði í Sléttuhlíð frá
Steinhóli í Flókadal, f. 1838, d.
1898. Guðbjörg og Sveinn giftust
hvorki né hófu sambúð.
Haraldur ólst upp hjá móður
sinni á heimili móðurforeldra
sinna við Suðurgötuna á Siglu-
firði. Á sínum yngri árum á
Siglufirði stundaði Haraldur
margvíslegar íþróttir, m.a. skíða-
mennsku, sund, hlaup, frjálsar
íþróttir og knattspyrnu. Um mið-
bik 5. áratugarins stundaði hann
Daggrós, f. 1984 og Sigmar Þór,
f. 1987; Haraldur Birgir blikk-
smiður, f. 1965, búsettur í Sand-
gerði, kvæntur Örnu Steinunni
Árnadóttur úr Njarðvík, og eiga
þau þrjú börn, Steinunni Ýri, f.
1989, Hörpu, f. 1994 og Harald
Árna, f. 1996; Helgi, starfsmaður
Flugmálastjórnar í Flugstöð
Leifs Eiríkssonar, f. 1967, búsett-
ur í Sandgerði, kvæntur Helgu
Sigurðardóttur úr Garðinum, og
eiga þau þrjár dætur, Ásdísi, f.
1990 og tvíburana Agnesi og El-
ínu, f. 1992. Fyrir rúmu hálfu ári
fæddist síðan fyrsta barnabarna-
barn þeirra hjóna, Skúli, sonur
Guðmundar Skúlasonar og unn-
ustu hans, Lóu Bjargar Gests-
dóttur, en hún á fyrir soninn
Gest Leó, f. 1998.
Haraldur fékkst framan af við
ýmis störf er tengdust fiskveið-
um og fiskvinnslu og starfaði að
mestu leyti í landi. Seinustu
starfsárin starfaði hann við
Íþróttamiðstöðina í Sandgerði.
Tónlistin skipaði háan sess í lífi
Haraldar. Hann söng mikið á
Siglufirði, m.a. með Karlakórn-
um Vísi og áfram þegar hann
flutti til Sandgerðis með Karla-
kór Miðnesinga, þar sem hann
var m.a. formaður, Karlakór
Keflavíkur og síðan Kór eldri
borgara á Suðurnesjum. Lengst
söng hann þó í Kirkjukór Hvals-
neskirkju eða samfleytt hátt í um
40 ár. Verkalýðsmál og verka-
lýðsbarátta voru honum einnig
hugleikin og var hann m.a. í
stjórn og trúnaðarráði Verka-
lýðs- og sjómannafélagi Miðnes-
hrepps.
Útför Haraldar verður gerð
frá Safnaðarheimilinu í Sand-
gerði í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
gagnfræðanám við
Héraðsskólann í
Reykholti í Borgar-
firði. Um 1950 flutt-
ist Haraldur suður og
1952 hóf hann bú-
skap með eftirlifandi
eiginkonu sinni, Sig-
urbjörgu Guðmunds-
dóttur frá Bala á
Stafnesi, f. 24. ágúst
1934. Hún er dóttir
hjónanna Guðrúnar
Guðmundsdóttur, f.
1902, d. 1987, og
Guðmundar Guð-
mundssonar, f. 1902,
d. 1999 á Bala. Þau Sigurbjörg
og Haraldur settust að í Sand-
gerði og bjuggu þar þegar Har-
aldur lést. Þeim Haraldi og Sig-
urbjörgu varð fimm barna auðið.
Þau eru Guðmundur Gunnar,
prófessor við HÍ, f. 1953, búsett-
ur í Reykjavík, kvæntur May-
Britt Haraldsson frá Suðurey í
Færeyjum og eiga þau þrjú börn,
Maríu, f. 1977, Harald Gunnar, f.
1987, og Hjálmar, f. 1989; Guð-
björg, er starfar við rannsókn-
arstöðina Botndýr á Íslandsmið-
um í Sandgerði, f. 1954, búsett í
Sandgerði, gift Skúla Guðmunds-
syni frá Sandgerði, og eiga þau
tvö börn, Guðmund, f. 1973 og
Hjördísi, f. 1983; Sigrún Hjördís,
er einnig starfar við rannsókn-
arstöðina Botndýr á Íslandsmið-
um í Sandgerði, f. 1955, búsett í
Sandgerði, gift Hjálmari Georgs-
syni frá Vopnafirði, og eiga þau
þrjú börn, Sigurbjörgu, f. 1979,
Þegar ég kveð æskuvin minn
Harald Sveinsson hinstu kveðju,
með þessum fáu orðum, þjóta
minningarnar frá æskuárum okkar
í Siglufirði upp í hugann hver af
annarri. Allar eru þær hugljúfar og
sveipaðar þeirri rómantík sem lék
um athafnabæinn Siglufjörð á síld-
arárum fjórða áratugarins. Þar
gerðust ævintýrin og settu svip
sinn á bæjarfélagið og íbúa þess.
Við Búbbi, en svo var Haraldur
jafnan nefndur af vinum og kunn-
ingjum, vorum jafnaldrar og
bjuggum saman á Nöfinni alllengi,
þar sem hann var lengst af með
móður sinni og móðurömmu. Við
vorum því nánir leikfélagar og
brölluðum margt að hætti tápmik-
illa stráka.
Það var sama hvaða árstími var,
alltaf var nóg að gera í leik og
starfi. Á vorin var unnið að und-
irbúningi komandi síldarvertíðar
og leikinn fótbolti á bryggjunum. Á
sumrin var unnið í síldinni eins og
kraftar leyfðu og á vetrum og
hausti voru það skólinn og skíðin
sem áttu hugi okkar.
Margs er að minnast frá þessum
árum. Ég minnist þess sérstaklega,
að við færðum í eitt skipti upp leik-
ritið Sigríður Eyjafjarðarsól, eftir
einn kennara skólans, Sigurð
Björgúlfsson. Ég lék þar hlutverk
og átti m.a. að syngja fallegt lag
sitjandi á steini. Á annarri sýningu
gerðist það óvænta að ég sprakk á
laginu og þá voru góð ráð dýr. En
Búbbi bjargaði með því að syngja
baksviðs, á meðan ég hreyfði var-
irnar. Fróðir menn sögðu að það
ólíklega hefði gerst að ég hefði far-
ið í mútur á þessum óheppilega
tíma.
Fyrir þessa björgun var ég
Búbba mjög þakklátur.
Það gladdi mig líka mikið og
vakti upp góðar minningar þegar
við Stefán bróðir og Búbbi sungum
saman í sjötugsafmæli Búbba, lög
úr leikritum frá skólaárunum, al-
veg undirbúningslaust, og mundum
bæði ljóð og lag eftir meira en 50
ár.
Máltækið segir að enginn megi
sköpum renna og svo fór fyrir okk-
ur að við fluttum úr firðinum fagra
og til suðvesturhornsins, Búbbi til
Sandgerðis og ég til höfuðborgar-
innar. Ekki var þó lengra í milli
okkar en svo að tækifæru gáfust til
að hittast og rifja upp minningar
að norðan. Höfðu báðir gaman af.
Nú þegar Búbbi er farinn í síð-
ustu ferðina héðan, eins og allir
gera fyrr eða síðar, vil ég kveðja
hann með þessum orðum Valdi-
mars Briem:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Eftirlifandi eiginkonu, Sigur-
björgu Guðmundsdóttur, börnum
þeirra og barnabörnum sendum við
systkinin frá Nöf ásamt fjölskyld-
um hlýjar samúðarkveðjur.
Jón Skaftason.
HARALDUR
SVEINSSON
 Fleiri minningargreinar um Har-
ald Sveinsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Valgerður Þor-steinsdóttir
fæddist á Seyðisfirði
25. maí 1914 en ólst
upp á Akureyri. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík
19. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Skaftason,
póstmeistari, prent-
smiðjustjóri og rit-
stjóri Austra, f. 9.10.
1843, d. 1915, og
kona hans, Þóra
Matthíasdóttir, hann-
yrðakennari og kaupmaður, f. 2.6.
1879, d. 1970. Valgerður var yngst
þriggja systra. Elst var Guðrún,
söngkona og kennari, f. 5.7. 1911,
d. 1990, þá Hildur, kaupmaður, f.
21.1. 1913, d. 1998.
Valgerður giftist 18.7. 1942
Steingrími J. Þorsteinssyni, pró-
fessor við Háskóla Íslands, f. 2.7.
1911, d. 1973. Þau eignuðust þrjár
dætur. Þær eru: 1) Þóra tónlist-
armaður, f. 24.4. 1943. Hún var
gift Þorbirni Friðrikssyni efna-
fræðingi. Þau skildu. Sonur þeirra
er Steingrímur mannfræðingur, f.
10.3. 1963. Steingrímur var giftur
Zu Wen söngkonu. Þau skildu.
Synir þeirra eru Þorbjörn, f. 1990,
og Loftur, f. 1997. 2) Laufey, dokt-
or í næringarfræði og forstöðu-
maður Manneldisráðs, f. 29.3.
1947. Maður hennar er Daniel
Teague þýðandi.
Börn þeirra eru Ella
Björt háskólanemi, f.
7.12. 1980, og Stein-
grímur Karl mennta-
skólanemi, f. 26.9.
1983. 3) Sigrún, org-
anisti og íslensku-
fræðingur, f. 12.3.
1952. Maður hennar
er Baldvin Einarsson
verkfræðingur.
Dóttir Sigrúnar og
fyrri manns hennar,
Ólafs Jónssonar
gagnrýnanda, er
Valgerður háskóla-
nemi, f. 17.7. 1977. Maður hennar
er Kjartan Ásgeirsson háskóla-
nemi. Sonur þeirra er Ásgeir, f.
2000.
Valgerður var á húsmæðra-
skóla í Osló og lærði hattasaum í
Kaupmannahöfn. Hún fór til
Þýskalands til tungumálanáms
1938 en varð frá að hverfa við
upphaf heimsstyrjaldar. Hún var í
leiklistarskóla hjá Ágústi Kvaran
á Akureyri og Lárusi Pálssyni í
Reykjavík. Valgerður vann við
verslunarstörf og hattasaum og
starfaði mikið með Leikfélagi Ak-
ureyrar á sínum yngri árum eða
áður en hún flutti suður til Reykja-
víkur og stofnaði fjölskyldu.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Ég vil minnast ömmu minnar, Val-
gerðar Þorsteinsdóttur. Ég man
fyrst eftir henni þegar ég fluttist
suður með foreldrum mínum frá
Suðureyri við Súgandafjörð. Þá lá
leiðin beint frá strandferðaskipinu
Esjunni á viðkunnanlegt heimili þar
sem ávallt var eitthvað um að vera.
Ég fékk að vita að þarna ættu afi og
amma heima, og móðursystur mínar,
þær Laufey og Sigrún. Fjórum árum
síðar, árið 1973, dó afi minn, Stein-
grímur J. Þorsteinsson. Amma hélt
samt áfram uppi miklu af þeim heim-
ilisbrag sem þau hjónin höfðu byggt
upp saman. Henni varð mikið úr
verki, að hverju sem hún gekk. En
bak við alla gestrisnina og glæsilegt
heimilishald var ýmislegt fleira sem
þurfti að fást við. Heimilið var frá
upphafi vettvangur lista, mennta og
hugverka. Áhugi ömmu á þeim mál-
um var slíkur að flesta daga varði
hún mörgum stundum til lestrar og
var mjög vel að sér í bókmenntum og
atburðum líðandi stundar. Hún var
jafnframt mikill náttúruunnandi.
Þegar hún hreifst af landslagi fór
hún með eitthvert ljóð sem henni
fannst við eiga. Hún átti skammt að
sækja áhugann á ljóðlist því hún ólst
upp á heimili afa síns, Matthíasar
Jochumssonar skálds, seinustu árin
sem hann lifði. Hann hafði ekki af
öðru meira gaman en heyra ömmu
fara með ljóðið Bokki sat í brunni, og
spurði gjarnan áður en hann fór að
sofa: „Æ, hvar er nú barnið með
hann Bokka?“ Þannig hefur hún
amma reynst öllum. Ég man að ég
fór oft með henni að heimsækja Þóru
móður hennar og langömmu mína.
Þar geymdi hún í skúffu jólakort
sem móðir mín, nafna hennar, hafði
teiknað og sent henni sem barn. Það
var mynd af kirkju og fólki á leið til
messu. Amma bað hana stundum að
sýna mér kortið og þá seildist hún í
það með bros á vör. Báðar voru þær
miklar hannyrðakonur. Þóra rak
hannyrðaverslun, og dætur hennar,
Guðrún, Hildur og amma, voru til að-
stoðar. Hildur tók svo við rekstrin-
um. Þær bjuggu sjálfar til margt
sem selt var. Þessi hefð viðhélst, og
ég man vel eftir því að sjá ömmu
sauma hatta sem konur þessa lands
gengu með um stræti og torg þau ár-
in. Fyrir vikið var amma vandvirk í
fatavali og hrósaði fólki ef henni
fannst það vera vel til fara. Hún ætl-
aðist einnig til af öðrum að þeir létu
sig allt varða jafnt í nánasta um-
hverfi sem þjóðfélagsmál. Henni
gast vel að því að menn stefndu að
einhverju marki og ynnu að sínu.
Sjálfur fékk ég margsinnis að njóta
stuðnings hennar. Við nám las ég í
skrifstofuherbergi afa míns, og
amma bauð mér upp á kaffi og brauð
eða hádegismat. Að því loknu fór hún
yfirleitt til systur sinnar, Hildar,
sem þá var farin að heilsu, sinnti þar
heimilisverkum og var henni til sam-
lætis fram á kvöld. Amma undi síð-
ustu árunum á elliheimili vel. Eftir
að hafa misst heyrnina og getu til að
muna nöfn og sérheiti las hún það
sem sagt var af vörum manna og
samdi leikrit þar sem hver og einn á
elliheimilinu hafði sitt hlutverk.
Framgangi leikritanna lýsti hún fyr-
ir gestum sínum. Hún hafði gaman af
að dansa og oft bauð starfsfólk elli-
heimilanna henni upp í dans. Þannig
gaf hún af sér alla tíð eftir bestu
getu. Guð gefi henni frið.
Steingrímur Þorbjarnarson.
VALGERÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
AFMÆLIS- og minningargreinum er hægt að skila í tölvupósti (net-
fangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrituðu handriti. Ef greinin er á disklingi þarf
útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi með. Bréfsími fyrir minning-
argreinar er 569 1115. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum)
en það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess
að það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina