Morgunblaðið - 06.01.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MÁNUDAGUR 6. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku hjartans amma, það er sárt
að kveðja þig en eftir allan þennan
erfiða veikindatíma líður okkur betur
að vita að þú ert komin á betri stað.
Við vitum að þú ert hjá þeim sem
elskuðu þig.
Þú varst stór hluti af lífi okkar og
það var mjög gaman að fá þig í heim-
sókn alla leið til Ástralíu, og margar
skemmtilegar minningar koma upp í
hugann þegar hugsað er til baka.
Takk fyrir allar gjafir sem þú sendir
okkur hingað þrátt fyrir öll þín erfiðu
veikindi.
Elsku amma, þú munt ávallt eiga
stað í hjarta okkar og við eigum ljúf-
ar minningar sem þú skilur eftir hjá
okkur. Við vitum að þú ert á góðum
stað og bíður okkar. Þín verður sár-
lega saknað, og við biðjum Guð að
blessa minningu þína.
Þínir ömmudrengir í Ástralíu,
Elvar, Bjarki og Brynjar.
INGIBJÖRG BÁRA
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Ingibjörg BáraÓlafsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
júní 1937. Hún and-
aðist á kvennadeild
Landspítalans 23.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ólafur Jónas
Guðmundsson og
Sigríður Guðrún Sig-
urmundsdóttir.
Systkini hennar eru
Kristín, búsett á Ak-
ureyri, og Ingvi Sig-
urjón, d. 19.6. 1964.
Ingibjörg eignað-
ist tvö börn, þau eru: a) Sigríður
Svansdóttir, gift Gunnlaugi Ragn-
arssyni, börn þeirra eru Elvar,
Bjarki og Brynjar, og b) Sigur-
mundur Guðmundsson, kvæntur
Guðfinnu Elsu Haraldsdóttur,
börn þeirra eru Sævar, Sædís
Alexía og Sigríður Guðrún.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kæra amma, ég var
svo hissa að heyra
hversu fljótt dauðann
bar að. Ég hafði beðið
Drottin um að halda
þér heilli þangað til ég
hitti þig aftur. En það
fór ekki eins og ég hafði
vonað, eins og margt
annað. Þú varst alltaf í
bænum mínum og ég
trúði að Guð myndi
lækna þig. Bæn minni
var ekki svarað eins og
ég vildi en henni var
samt svarað. Traust
okkar verður að vera
hjá Guði, sama hvað gerist, því Hann
veit hvað er best. Mig langar að deila
einu af mínum uppáhaldsversum með
þér elsku amma.
Hver mun gjöra oss viðskila við kærleika
Krists? Mun þjáning geta það eða þrenging, of-
sókn, hungur eða nekt, háski eða sverð? Nei, í
öllu þessu vinnum vér fullan sigur fyrir fulltingi
hans, sem elskaði oss. Því að ég er þess fullviss,
að hvorki dauði né líf, englar né tignir, hvorki
hið yfirstandandi né hið ókomna, hvorki kraftar,
hæð né dýpt, né nokkuð annað skapað muni
geta gjört oss viðskila við kærleika Guðs, sem
birtist í Kristi Jesú Drottni vorum.
(Rómverjabréf 8, 35–39.)
Við þjónum yndislegum Guði
amma og ég veit að þú veist það. Mér
þykir vænt um þig og ég mun sakna
þín,
Sævar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma mín. Ég trúi ekki að
þetta sé búið og þú sért bara farin frá
okkur. Reyndar ertu farin á betri
stað þar sem þér á að líða vel og þar
ertu laus við allar kvalirnar og erf-
iðleikana. Svona reyni ég að hugsa til
þín á jákvæðan hátt, en ég sakna þín
svo rosalega mikið og þakka samt
Guði og öllum fyrir þann tíma sem ég
hef átt með þér.
Þú ert yndisleg og frábær amma,
ég tel mig mjög heppna að hafa átt
þig fyrir ömmu. Þú átt stóran stað í
hjartanu mínu og aldrei mun neinn
taka það frá mér. Það er svo leiðin-
legt að vera að skrifa þetta til þín, því
mig langar svo að geta sagt þetta við
þig ennþá. Áður en ég verð búinn að
fylla allt í blaðinu um ást mína til þín
ætla ég að ljúka þessu.
Amma ég mun ætíð elska þig og
vita af þér í hjartanu mínu og alltaf
sakna þín jafn mikið og ég geri núna.
Nú dvelur hugur heima
á hátíðlegri stund.
Við kné þín krýp í anda
og kyssi þína mund.
Í blæ frá blómavængjum
þér berst kveðja mín.
(Höf. óþ.)
Þín
Sædís Alexía.
Kveðja frá samstarfsfélögum
móttökudeildar 4h. á Eir
Dvínar að kvöldi dagur,
dagsins kveðjustund.
Klukkunnar ómur kallar,
kallar á hinsta fund.
Far þú vel minn vinur,
saman við gengum hér.
Nú klukkunnar ómur klingir,
klingir í hjarta mér.
(S.S.F.)
Við kveðjum kæran samstarfs-
félaga Ingibjörgu B. Ólafsdóttur
sjúkraliða sem starfaði með okkur á
Eir frá árinu 1993. Ingibjörg var elst
af okkur, vann fulla vinnu og lét sig
ekki muna um að taka aukavaktir
þegar vantaði, oft með litlum fyrir-
vara. Hún var vinnuþjarkur, sem
hafði ung að árum farið til sjós sem
kokkur í misjöfnum veðrum, svo hún
kallaði ekki allt ömmu sína. Kjarkur,
ákveðni, staðfesta og vandvirkni ein-
kenndu hana í starfi. Hlýleg hvatn-
ingarorð til vistmanna í dagsins önn
heyrðust óma um ganga þegar hún
var á vakt. Ingibjörg var hrókur alls
fagnaðar á gleðistundum með okkur
starfsfólkinu og þegar veikindin herj-
uðu á hana beit hún á jaxlinn og
mætti í gleðskap með bros á vör og
vel tilhöfð. Við vissum að oft leið
henni illa eftir lyfjameðferðir og þeg-
ar sjúkdómur hennar ágerðist. Hún
dvaldi oft hjá Sigga syni sínum, Elsu
konu hans og dætrum þeirra sem
hugsuðu um hana af alúð og hafði hún
oft orð á því hvað hún ætti góða að.
Einnig mat hún mikils að Sigríður
dóttir hennar kom langan veg frá
Ástralíu til að hlúa að henni. En inni á
milli átti hún góða daga, fór með
Stínu systur sinni til Kanaríeyja sem
var henni mikils virði og heimsótti
okkur á vinnustaðinn og bar sig vel.
Viku fyrir andlát sitt kom hún í heim-
sókn og sagðist hlakka til að koma
aftur á Þorláksmessu og borða skötu
með starfsfólkinu og tjáði okkur með
tilhlökkun að hún og Stína væru bún-
ar að panta ferð til Kanaríeyja í byrj-
un janúar. Það var aldrei uppgjöf í
Ingibjörgu þó svo að hún vissi að
brugðið gæti til beggja vona. En kall-
ið kom samt öllum að óvörum, þar
sem aðdragandinn var stuttur. Svona
getur lífið komið okkur á óvart og við
fáum engu breytt. En minningarnar
um Ingibjörgu, ánægjuleg kynni og
samstarf lifa með okkur áfram.
Við sendum aðstandendum samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu Ingibjargar.
F.h. samstarfsfélaga,
Kristín Högnadóttir
deildarstjóri.
Okkur er bæði ljúft og skylt að
skrifa minningarorð um tengdason
okkar Christian sem reyndist okkur
eins og besti sonur eftir að hann kom
inn í fjölskylduna. Christian hefur nú
yfirgefið þetta jarðneska líf og fer út-
för hans fram í París í dag mánudag-
inn 6. janúar.
Eftir erfiða og stranga sjúkdóms-
legu sl. ár varð hann að láta í minni
pokann fyrir manninum með ljáinn.
Við höfum aldrei kynnst slíkri hetju,
sem tók veikindunum með æðruleysi
og styrk sem honum einum var gefið.
Hann kom inn í líf okkar þegar
hann og dóttir okkar Margit felldu
hugi saman þegar þau voru bæði við
nám í Rotterdam. Hún féll fyrir þess-
um þokkafulla Frakka og þau ákváðu
að rugla saman reytum að námi
loknu.
Fyrst bjuggu þau og störfuðu í
London í nokkur ár, en fluttu síðan
búferlum til Parísar árið 1996 á hans
heimaslóðir. Þar fæddist dóttir
þeirra, Manon Anna, sem nú sér á eft-
ir föður sínum aðeins fimm ára gömul.
Þær mæðgur eignuðust góða og
trausta fjölskyldu í París þar sem
ættingjar Christians tóku þeim opn-
um örmum. Þrátt fyrir veikindi sl. sex
ár tókst þeim að njóta lífsins saman á
milli stríða á sjúkdómsferlinu. Þau
áttu stóran vinahóp hér heima og er-
lendis og fóru þau í góð frí saman
bæði til annarra Evrópulanda og
Bandaríkjanna til að rækta vinasam-
bandið.
Dóttir okkar Margit og Manon litla
eiga nú um sárt að binda – mikil eft-
irsjá eftir ástríkum eiginmanni og
föður og góðum félaga. Margit hefur
staðið eins og klettur við hlið hans í
veikindunum og hjúkrað honum vel til
þess að hann gæti dvalið heima meðal
ástvina sinna. Sl. ár hefur Aníta dóttir
okkar ásamt Hlyni Smára syni sínum
dvalið hjá þeim og þau bæði verið
CHRISTIAN
ROBERTET
✝ Christian Robert-et fæddist 25. júní
1964 í Blois í Frakk-
landi. Hann lést í Par-
ís 1. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Fafu og Francoise
Robertet, búsett í
París. Christian var
næstyngstur fjögurra
systkina, en eftirlif-
andi eru Patrick,
Astrid og Veronique,
öll búsett í París.
Christian kvæntist
hinn 25. júní 1996 Margit Johanne
Lund, f. 3.3. 1965. Þau eiga eina
dóttur, Manon Önnu, f. 31. júlí
1997.
Útför Christians verður gerð frá
Saint Honoré d’Eylau í París í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
þeim stoð og stytta.
Við kveðjum góðan
tengdason með söknuði
og biðjum góðan Guð um
styrk og huggun í þeirri
sorg sem nú hefur dunið
yfir okkur hér heima og í
París.
Hvíl í friði, kæri
Christian og hafðu þökk
fyrir allt.
Þínir tengdaforeldrar
Arndís og Mats.
Við kveðjum góðan vin eftir lang-
varandi og erfið veikindi. Við eigum
eftir að sakna þín, Christian – góðu
stundanna bæði hérlendis og erlend-
is. Við minnumst þess sérstaklega
hvað þú hafðir gaman af því að heim-
sækja Ísland og smakka á úrvals ís-
lenskum sjávarréttum, sem voru eft-
irlætið þitt. Við erum búin að fylgjast
með veikindum þínum undanfarin ár
og þá sérstaklega síðastliðið ár sem
hefur verið mjög erfitt.
Elsku Christian, við kveðjum þig
með söknuði.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
Jesús er mér í minni,
mig á hans vald ég gef,
Hvort ég er úti’ eða inni,
eins þá ég vaki’ og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honum af hjarta’ eg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti’ eg segi.
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgr. Pét.)
Það hefur verið aðdáunarvert að
sjá þann mikla styrk og þá ást og um-
hyggju sem Gitta æskuvinkona okkar
hefur sýnt þér allan þennan tíma. Við
biðjum góðan guð að styrkja þig kæra
vinkona okkar og Manon litla auga-
steininn ykkar í þeirri miklu sorg sem
þið eruð að takast á við núna.
Við sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar og fjölskyldna
ykkar, elsku Gitta, Manon, Arndís,
Mats, Aníta og Kristófer, sem og til
fjölskyldu Christians í Frakkalandi.
Margrét Rut, Jón,
María og Guðjón.
Þau komu mikið
við sögu í uppeldi
Valgerðar móðurfor-
eldrar hennar Guðrún Runólfs-
dóttir og séra Matthías Jochums-
son, prestshjón á Akureyri. Fjórða
barn þeirra var stúlka sem hlaut
nafnið Þóra. Hún giftist póstmeist-
aranum á Seyðisfirði, Þorsteini
Skaftasyni, og eignuðust þau þrjár
dætur, Guðrúnu Sigríði, f. 5. júlí
1911, Hildi, f. jan. 1912, og yngst
var Valgerður, f. 25. maí 1914.
Þar dró ský fyrir sólu því að
yngsta dóttirin var aðeins um árs-
gömul er Þorsteinn faðir þeirra
andaðist. Hvaða úrræði átti hin
unga ekkja þá með telpurnar
þrjár? Hún ritaði bréf til foreldra
sinna norður á Akureyri og spurði
hvort hún mætti koma til þeirra
með litlu telpurnar sínar þrjár.
Þar var nóg hjartarúm. Matthías
og Guðrún höfðu eignast ellefu
börn, sem þætti vafalaust þungt
heimili, og Þóra var fjórða barnið.
Það kom svar um hæl, faðir
Þóru skrifaði að hún væri velkom-
in, „þótt börnin væru tíu værir þú
samt jafn velkomin“. Andi séra
Matthíasar var stór og hjarta-
rúmið ekki síður stórt og það fór
VALGERÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Valgerður Þor-steinsdóttir
fæddist á Seyðisfirði
25. maí 1914 en ólst
upp á Akureyri. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík
19. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 27. des-
ember.
saman hjá þeim báð-
um.
Þóra tók sig upp og
flutti með dæturnar
litlu heim til foreldra
sinna og var tekið vel
á móti þeim þar. Þær
systur áttu margar
og góðar minningar
frá bernsku- og ung-
lingsárum sínum á
Akureyri.
Ég átti því láni að
fagna að tengjast
Sigrúnu, yngstu dótt-
ur Valgerðar, fjöl-
skylduböndum 1987
og fluttist með þeim mæðgum Sig-
rúnu og Valgerði yngri Ólafsdóttur
til dvalar á Jótlandi er Sigrún hélt
þangað til orgel-, söng- og söng-
stjóranáms. Árin okkar saman
urðu átta, hamingjuár.
Dæturnar þrjár sem fluttust
barnungar og föðurlausar frá
Seyðisfirði til afa og ömmu á Ak-
ureyri um 1915 voru orðnar eldri
konur er ég kynntist þeim. Höfð-
ingjar voru þær og virðulegar,
fróðar og sögðu frá mörgu
skemmtilegu er þær minntust frá
Akureyri og afa og ömmu.
Valgerður var heilmikill bók-
menntafræðingur og sagði mér
margt frá því sviði og hið sama
gilti um tónmenntir. Hún missti
mann sinn 1973.
Heimili hennar var fallegt með
vönduðum og sérstökum búnaði.
Þakklæti er mér efst í huga er
ég kveð þessa merku konu og ég
votta afkomendum Valgerðar öll-
um samhug af einlægni og bið að
góður Guð blessi þau öll, eldri sem
yngri.
Bjarni Ólafsson.
Ætíð sendu augu þín
yl í sálu mína.
Meðan endist ævi mín
man ég fegurð þína.
(Sigríður Þórðardóttir.)
Elsku amma, takk fyrir stund-
irnar sem við áttum. Alltaf tókstu
fagnandi á móti mér. Þú hrósaðir
mér og lést mér finnast ég vera svo
merkileg. Ég mun alltaf minnast
þess hvað þú varst hress og jákvæð.
Elsku afi, þú hefur oftar en einu
sinni sagt mér hve mikið þú dáðist
að ömmu og elskaðir hana, það
verður tómlegt hjá þér án hennar,
MAGNÚSÍNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Magnúsína Guð-mundsdóttir fædd-
ist á Brekku á Ingjalds-
sandi 20. september
árið 1916. Hún lést á
Sjúkrahúsi Ísafjarðar
11. þessa mánaðar og
var útför hennar gerð
frá Ísafjarðarkirkju 20.
desember.
en hún lifir áfram í
hjörtum okkar og
við yljum okkur við
minningarnar um
frábæra konu.
Amma mín, takk
fyrir hlýju orðin þín
og brosin í gegnum
árin, ég veit þú verð-
ur áfram hjá okkur
og vakir yfir okkur
öllum sem söknum
þín svo sárt.
Ástarkveðjur.
Hrönn.
Elsku langamma á Ísafirði.
Þú varst svo góð og hugsaðir vel
um aðra. Ég veit þú verður hress
og ánægð uppi í himnaríki og nú
ertu komin til Sigríðar langömmu
og hjálpar henni og hinum engl-
unum að vaka yfir mér og vernda
mig.
Ég gleymi þér aldrei.
Þinn
Alexander Ívar.
Minningargreinum má skila í tölvupósti, net-
fangið er minning@mbl.is, svar er sent sjálf-
krafa um leið og grein hefur borist. Ef grein-
in er á disklingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/
eða sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft
að fresta birtingu greina. Nánari upplýsing-
ar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu
ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög
(með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú erindi. Greinar-
höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.