Morgunblaðið - 09.01.2003, Síða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2003 47
ávallt og þú hafðir lag á að láta okkur
líða vel. Hjartalag þitt sýndi sig með
réttu fram til síðasta dags.
Þetta kvæði þótti þér vænt um,
það lýsir þér best:
Hún amma mín er mamma hennar
mömmu.
Mamma er það besta sem ég á.
Gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vörum hennar sjá.
Í rökkrinu hún amma segir mér sögur,
svæfir mig þegar dimma tekur nótt,
syngur við mig sálma og kvæðin fögur,
sofna ég þá bæði sætt, vært og rótt.
(Höf. ók.)
Þú varst sönn amma og missir
okkar er mikill. Við kveðjum þig með
söknuði en gleðjumst samt í hjart-
anu fyrir þína hönd. Takk fyrir allt.
Hvíl í friði.
Þínir dóttursynir,
Bernharð Stefán og
Steingrímur Magnús
Bernharðssynir.
Elsku amma. Margar góðar
stundir áttum við saman en nú eru
mér efst í huga afmælisdagarnir
mínir. Hefð var fyrir því að halda þá
lítið ættarmót í sumarbústaðnum
Sólbakka sem afi gaf þér í brúðar-
gjöf. Þar hittumst við, grilluðum og
fórum í leiki. Eftirminnilegasti leik-
urinn var þegar þú varst búin að
pakka inn nammi og hengdir á húsið.
Svo settir þú skuplu á höfuðið, tókst
út úr þér tennurnar og leist út eins
og grýla. Við krakkarnir áttum síðan
að reyna að ná nammipokunum af
húsinu en þú áttir að verja það. Mis-
jafnt var eftir aldri og kyni hversu
huguð við krakkarnir vorum við að
ná nammipoka. Það er með söknuði
sem ég kveð þig og þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Valur Guðbjörn Sigurgeirsson.
Mig langar að minnast minnar
góðu vinkonu Guðbjargar með
nokkrum orðum. Í næstum 40 ár
varð ég þeirrar ánægju aðnjótandi
að umgangast hana og er hún ein eft-
irminnilegasta manneskja sem ég
hef þekkt. Ég kynntist Guðbjörgu í
gegnum vináttu mína við Sigur-
björgu dóttur hennar aðeins 16 ára
gömul. Fljótlega tókst mikill vin-
skapur með okkur og fannst mörg-
um það dálítið skrýtið því aldurs-
munurinn var nokkuð mikill.
Guðbjörg var fyrirmyndarhúsmóðir
og var notalegt að koma heim til
hennar. Á boðstólum var ávallt góð-
gæti svo sem nýbakaðar kleinur, ást-
arpungar og upprúllaðar pönnsur.
Fríð var hún mjög og alltaf vel til
höfð svo tekið var eftir. Hún hafði
mikla útgeislun og jákvæðni var
henni í blóð borin. Stutt var í brosið,
glensið og gamnið.
Þegar ég stofnaði heimili með
manninum mínum í Reykjavík veitti
hún okkur mikla aðstoð og saumaði
meðal annars gardínur fyrir íbúðina.
Hún dvaldi oft hjá okkur í lengri eða
skemmri tíma. Það var gott að hafa
hana hjá sér. Í mörg ár tókum við
slátur saman, bökuðum og gerðum
hreint eða spjölluðum yfir kaffibolla
fram á nótt. Þegar börnin okkar
fæddust tók hún miklu ástfóstri við
þau. Hændust þau mjög að henni og
var hún aldrei kölluð annað en amma
Guðbjörg. Í mörg ár sá hún um börn-
in þegar við hjónin þurftum að fara
til útlanda út af vinnu okkar. Þetta
var svo sjálfsagt í hennar huga. Mér
er minnisstæð ferðin sem við fórum
öll saman til Ítalíu í hálfan mánuð.
Þar naut hún sín í sólinni með okkur.
Ófáar ferðirnar fórum við norður,
þá vildi hún helst hafa okkur öll hjá
sér og dekra við okkur. Stundum
skruppum við nokkrar vinkonur
norður í húsmæðraorlof og þá tók
hún ekki annað í mál en að við vær-
um hjá henni. Þegar við renndum í
hlaðið var hún búin að útbúa miklar
kræsingar og búa upp rúm með drif-
hvítum vel straujuðum rúmfatnaði.
Oft fórum við í sumarbústaðinn
hennar yfir í Heiði en honum unni
hún afar heitt. Ég kveð Guðbjörgu
með miklum söknuði og þakklæti
fyrir allt sem hún gerði fyrir okkur
fjölskylduna og votta aðstandendum
hennar innilega samúð.
Anna María Kristjánsdóttir.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GUÐRÚN BJÖRNSDÓTTIR,
Dalbæ,
Dalvík,
lést laugardaginn 4. janúar.
Útförin fer fram frá Dalvíkurkirkju laugardaginn
11. janúar kl. 13.30.
Friðþjófur Þórarinsson, Kristín Gestsdóttir,
Ingibjörg Þórarinsdóttir, Sigurjón Jóhannsson,
ömmu- og langömmubörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SÓLVEIG AXELSDÓTTIR,
Kjarrhólma 34,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Digraneskirkju föstu-
daginn 10. janúar kl. 15.00.
Eyjólfur Guðbrandsson,
Sigurður Gunnarsson,
Guðrún Friðbjörg Eyjólfsdóttir, Kristján Snær Karlsson
og ömmudrengir.
Við þökkum hlýhug og vináttu við útför,
INGU JÓHANNESDÓTTUR,
áður til heimilis á
Lindargötu 66.
Sérstakar þakkir til starfsfólks að dvalar-
heimilinu Barmahlíð að Reykhólum.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Ketlisson, Guðrún Hjálmarsdóttir,
Björn Ketilsson, Vigdís Ragnarsdóttir,
Jónína Ketilsdóttir, Snorri Hafsteinsson.
Innilegar þakkir sendum við öllum sem sýndu
okkur samúð við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNAR PÉTURSDÓTTUR
frá Vík í Mýrdal.
Pétur Jón Geirsson,
Gylfi Geirsson, Steinunn Ingólfsdóttir,
Geir Gylfason, Jóhanna Gylfadóttir.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ERLENDAR EINARSSONAR,
Bústaðavegi 77,
Reykjavík.
Friðgerður Friðriksdóttir,
Einar Erlendsson, Elín Margrét Höskuldsdóttir,
Ardís Erlendsdóttir,
Ingibjörg Erlendsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir sendi ég öllum þeim er sýndu
mér samúð og vinarhug við fráfall ástkærrar ei-
ginkonu minnar,
KRISTBJARGAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Rauðagerði 20.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Eirar fyrir frábæra umönnun og
hlýju við Kristbjörgu þann tíma sem hún dvaldi
þar.
Leifur Jóhannesson.
Faðir okkar, afi, bróðir og vinur,
GUNNAR STURLAUGSSON FJELDSTED,
síðast til heimilis á
Langárfossi,
Borgarbyggð,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
6. janúar.
Aðstandendur.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför okkar elskulegrar móður, tengdamóður
og ömmu,
MÁLFRÍÐAR ERLU LORANGE,
Bláskógum 9,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við þeim sem
önnuðust hana í veikindum hennar með hlýhug og virðingu.
Jóhann Ingi Gunnarsson, Guðfinna Nanna Gunnarsdóttir,
Steindór Gunnarsson, Erna Benediktsdóttir,
Aðalheiður Gunnarsdóttir, Björn Erlingsson,
Kristín Erla, Gunnar Ingi, Steindór Björn,
Indíana Nanna, Einar Þór, Gunnar Helgi,
Fanney Birna, Arnar Smári, Tómas og Andrea.
Minningarathöfn um,
GERÐI G. ÞORVALDSDÓTTUR,
fer fram í Laugarneskirkju í Reykjavík föstu-
daginn 10. janúar kl. 16.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Fé-
lag aðstandenda alzheimerssjúklinga eða
önnur líknarfélög.
Hjördís Oddgeirsdóttir,
Eva G. Þorvaldsdóttir.
Ég vil minnast afa
míns, Lars T. Jakobs-
sonar, með nokkrum
orðum. Hann afi Lars
var mér miklu meira
en afi. Hann var líka
félagi minn og vinur.
Afi Lars reyndist mér líka hinn
besti kennari og ráðgjafi. Stund-
irnar sem við eyddum saman við
skákborðið voru margar, spenn-
andi og umfram allt annað
skemmtilegar. Hann kenndi mér
mannganginn og hvað bæri að var-
ast er út á skákborðið var komið.
Afi tefldi djarft og maður þurfti að
passa sig á honum við skákborðið,
hann gaf aldrei skák þótt hún
mætti kallast töpuð og í huga mín-
um lifa minningar um magnaðar
endurkomur hans á skákborðinu. Á
laugardögum æsku minnar var það
hefð að afi Lars náði í mig fyrir há-
degi. Við komum við í bústaðnum
hans við Elliðavatn til að ná okkur
í kartöflur með ýsunni sem síðan
var elduð uppi á Rjúpnahæð í há-
deginu.
Síðan voru teknar nokkrar skák-
ir áður en við fengum okkur snúða
með glassúr. Eftir að afi lét af
störfum varð samvera okkar meiri
og nánari með hverju árinu sem
leið.
Laugardagarnir okkar héldu
velli og oft brydduðum við upp á
nýjungum. Við læddumst reglulega
inn í herbergið mitt og lokuðum að
okkur til þess að skafa af happa-
þrennum fjarri hnýsni og afskipt-
um annarra, yfirleitt eitt búnt eða
LARS TRANBERG
JAKOBSSON
✝ Lars TranbergJakobsson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 31. maí 1916.
Hann lést 26. desem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Laugarneskirkju
3. janúar.
100 stykki í einu. Ef
það var hagnaður af
fyrirtækinu þá var
skipt til helminga, ef
við náðum ekki upp í
kostnað þá sagði afi
„ja, nú er ég orðinn
fallítt vinur minn!“ Afi
gaf mér bók um enska
málfræði talsvert áður
en ég átti að hefja
nám í málinu. Hann
sagði mér að enskan
væri tungumál heims-
ins í flestu tilliti og að
enskan opnaði manni
leið inn í mikla þekk-
ingu. Við sömdum um að ég myndi
læra af bókinni og fengi í leiðinni
vasapening fyrir ómakið. Síðan
hlýddi hann mér yfir reglulega og
prófaði mig.
Við afi vorum klíka. Ég var alltaf
á móti því að hleypa öðrum inn í
klíkuna, en ef einhver hefur haft
gott lag á mér um ævina þá var það
afi Lars. Ef einhver frændinn eða
systkinið fór með upp á Rjúpna-
hæð eða bústaðinn þá fékk sá hinn
sami ekki að vita um klíkuna okkar
afa, það var okkar á milli. Þar var
lausnin komin og ég gat deilt hon-
um með öðrum.
Það hefur runnið upp fyrir mér
nú hin seinni ár hvað afi kenndi
mér mikið í raun. Helst af öllu vildi
ég bera gæfu til að temja mér
þætti úr skapgerð hans. Afi var
þolinmóður og umburðarlyndur
maður. Hann hugsaði líka alltaf
nokkra leiki fram í tímann. En
mest af öllu met ég þó trúnað hans
og trygglyndi gagnvart mér. Ég
gat alltaf verið viss um að ef ég
sagði afa Lars eitthvað þá fór það
ekki lengra en það og hann átti
alltaf ráð undir rifi hverju.
Ég vil þá kveðja afa að sinni og
þakka honum fyrir allt það sem
hann gaf mér. Guð geymi þig.
Gunnar Örn.