Morgunblaðið - 30.01.2003, Qupperneq 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JANÚAR 2003 35
þakka öllu starfsfólki á 4B Hjúkrun-
ardeild Hrafnistu í Hafnarfirði fyrir
ómetanlegan hlýhug og ástúðlega
umhyggju við föður minn í veikind-
um hans.
Hvíl í friði.
Guðmundur.
Þá ertu loksins lentur afi nafni,
eftir langt og tignarlegt stökk af
hæsta palli, stíllinn þráðbeinn og
hreinn, svifkrafturinn takmarkalaus,
rétt eins og þú ætlaðir aldrei að
lenda.
Það kann að vera ósköp eðlilegt að
líta á afa sinn sem afreksmann og
hetju, en hann Heddi afi var að sönnu
afreksmaður. Ekki einasta vann
hann afrekin á skíðapallinum, heldur
vann hann ekki síðri afrek skíðalaus,
heima í faðmi fjölskyldunnar, sem
eiginmaður, faðir, vinur og afi. Sem
afi var hann eins umhyggjusamur,
umburðarlyndur og skemmtilegur
og hægt er að hugsa sér. Vissi alltaf
hvað gera þurfti til að létta lundina,
hvort sem það var að láta eitt gott
„eitt og núll“ flakka eða drífa alla
sem nenntu upp á fjöll, í ógleyman-
lega skíðaferð. Þar sem þú leiðbeind-
ir okkur grislingunum af þolinmæði
og áhuga, kenndir okkur plóg til að
við færum ekki of hratt og dyttum á
rassinn, og sýndir okkur fram á hvað
væri eiginlega varið í að ganga bara
og ganga á skíðum, þegar þú gekkst
hraustlega um fallega veturklætt
fjalllendið og beiðst þolinmóður eftir
okkur hinum. Ósjaldan léstu þá þann
dóm falla kankvís að stíllinn hjá
manni væri eins og hjá Fridtjof Nan-
sen. Og þegar við viðvaningarnir
höfðum gefist upp og drukkum lopp-
in á lúkunum súkkulaðið hennar
ömmu þá fylgdumst við með aðdáun-
araugum hvar þú brunaðir niður
hlíðarnar eins og Ingemar Sten-
mark. Já, þú varst með sanni afreks-
maður þegar á skíðin varst kominn,
það er ég minntur reglulega á, af mér
eldri mönnum sem ég hitti fyrir,
þeim sem kveikja á perunni um leið
og þeir heyra nafnið mitt, og okkar.
„Vitiði, að afi hans er besti skíða-
stökkvari Íslandssögunnar!“ er yfir-
lýsing sem ég hef heyrt oftar en einu
sinni og oftar en tvisvar. Og maður
getur ekki annað en farið hjá sér,
rifnað af stolti af honum afa gamla.
„Fór hann ekki á Ólympíuleikana,
hann afi þinn?“ – Svo sannarlega.
Hvað maður hefur saknað þessara
skíðaferða með þér, afi, og er ekki
laust við að löngunin til að skella sér
á fjöll hafi nær horfið með öllu eftir
að heilsan svipti þig harkalega þessu
yndi þínu og ástríðu.
En afi var ekki bara góður skíða-
kappi, hann var líka góður vinur og
umhyggjusamur. Minnisstæðastar
eru sögurnar þínar, eða skulum við
segja sagan þín, af kolakarlinum.
Aldrei fengum við barnabörnin nóg
af því að heyra þessa sögu af sérvitra
einfaranum sem allir héldu að væri
vondur en reyndist síðan bara góður.
Boðskapurinn hollur og skýr og ná-
kvæmlega þannig var innræti þitt,
afi, vildir alltaf og farnaðist betur en
flestum að sjá það góða í fólki. Þá
dyggð hef ég reynt að taka mér til
fyrirmyndar og mun sannarlega
gera mitt besta til að kenna hana
börnum mínum og barnabörnum.
Amma, takk fyrir að hugsa svona
vel um hann afa. Hans stærsta afrek
í lífinu var náttúrlega að krækja í þig,
15 ára pjakkurinn.
En þeir sem renna sér af stað og
hefja sig til lofts verða víst alltaf að
koma niður aftur, svo segir lögmálið.
Og þú komst niður mjúklega, af þinni
einskæru yfirvegun og öryggi, alveg
tilbúinn. Og nú þegar þú ert lentur,
afi nafni, vona ég að þú kynnist loks-
ins honum föður þínum, langafa Guð-
mundi, sem tekinn var frá þér alltof
ungum. Og ég ætla að segja nafna
hans, honum Guðmundi litla, frá af-
reksverkum langaafa hans – og sög-
una af kolakarlinum.
Skarphéðinn.
Elsku afi okkar er dáinn. Hann var
búinn að vera veikur lengi. Við sökn-
um hans en vitum að núna líður hon-
um betur. Pabbi er duglegur að segja
okkur sögur af afa, hvað hann var
góður og þolinmóður og hvað hann
var rosalega góður á skíðum.
Við ætlum að hugga ömmu þegar
hún er leið og biðjum góðan Guð að
styrkja hana. Við kveðjum afa með
bæninni sem amma kenndi okkur.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Elsku afi, við kveðjum þig með
söknuði. Þínir afastrákar.
Jóhann Andri, Davíð
Þór og Hafþór.
Yngsti bróðir okkar, Skarphéðinn,
eða Heddi eins og allir Siglfirðingar
kölluðu hann, er farinn frá okkur
svona fljótt. Það er ótrúlegt að trúa
því að þessi sterki, hrausti drengur
og mikli íþróttamaður skyldi fara
fyrstur af okkur bræðrunum. Það er
margs að minnast frá uppvaxtarár-
unum á Siglufirði, eins og síldaræv-
intýrinu og ekki síst skíðaárangrin-
um sem hann náði. Skarphéðinn varð
margfaldur Íslandsmeistari í skíða-
stökki og fór á Ólympíuleika í Squaw
Valley í Bandaríkjunum og tók þar
þátt í skíðastökki. Hann var í öllum
félagsskap hrókur alls fagnaðar, spil-
aði á píanó og munnhörpu, hæfileika-
ríkur og vinamargur. Skarphéðinn
var kaupfélagsstjóri á Siglufirði og
síðan bankafulltrúi í Samvinnubank-
anum og Landsbankanum í Hafnar-
firði. Hann var virkur félagi í Odd-
fellowreglunni og stofnandi
Styrktarfélags aldraðra í Hafnarfirði
ásamt því að koma að öflugu tóm-
stundastarfi eldri borgara. Hann var
virkur félagi í Alþýðuflokknum og
gegndi þar mörgum trúnaðarstörf-
um. Þegar þessi hrausti og glaðværi
íþróttamaður fékk heilaáfall fyrir tíu
árum sýndi það sig hve sterkur hann
var og æðrulaus. Hann var glaður
allt þar til yfir lauk.
Það er ekki hægt að minnast
Skarphéðins nema dást að því hve
hún Esther, konan hans, var honum
ætíð mikil stoð og stytta. Fórnfýsi
hennar í veikindum hans þar sem
hún var vakandi og sofandi yfir því að
hann fengi þá allra bestu umönnun
er hann gat fengið og þurfti.
Við bræðurnir kveðjum ástkæran
bróður með söknuði og oft munu
minningar um þig koma upp í hug-
ann. Blessuð sé minning þín, elsku
bróðir.
Við viljum votta Esther og öllum
börnunum, barnabörnum og barna-
barnabörnum okkar innilegustu
samúð og óska þeim velfarnaðar í líf-
inu. Guð blessi ykkur öll. Þínir bræð-
ur,
Ari og Birgir.
Svo lengi sem ég man hefur Hedda
og Esther borið nær daglega á góma
á heimili foreldra minna. Foreldrar
mínir hófu búskap sinn fyrir fimmtíu
og fimm árum í litlu húsi á Siglufirði
sem kallað var Bílddalshús. Þau
buðu að búa hjá sér sextán ára vin-
konu mömmu, Esther Jóhannsdótt-
ur. Þegar foreldrum mínum var
óvænt sagt upp leigu vorið 1949
fengu þau leigt í kjallaranum á Hól-
um og þar fæddist ég um haustið.
Þar hafði Esther þá hafið búskap
með unnusta sínum Skarphéðni Guð-
mundssyni og fyrsta barn þeirra
Ebba, jafnaldra mín, fæðzt. Húsið
Hóla hafði Guðmundur Skarphéðins-
son byggt og við það var Skarphéð-
inn sonur hans lengst af kenndur
heima á Siglufirði. Heddi á Hólum.
Heddi og Esther voru nánustu og
beztu vinir foreldra minna alla tíð. Á
milli þeirra ríkti slíkt traust og hlýja
að aðdáun hlaut að vekja. Hvernig
átti líka annað að vera þegar svo fá-
gætlega jákvæðar manneskjur sem
Heddi og Esther áttu í hlut. Sjálfur
var ég ekki hár í loftinu þegar ég
byrjaði að búa mig undir að verða
arftaki Hedda sem skíðastökkvari.
Það var ekki lítil hvatning ungum
drengjum að fá að æfa með og keppa
á sömu mótum og Heddi og Jonni
Vilbergs, en báðir tóku þeir þátt í
vetrarólympíuleikunum í Squaw
Valley 1960. Menn þurftu að leggja
hart að sér til að verða góðir skíða-
menn á þeim árum, ekki sízt í skíða-
stökki. Það tók fjölda manna nokkra
daga að byggja góðan skíðastökkpall
úr snjó. Pall sem gat svo snjóað í kaf
eða rignt niður á einum degi. Stökks-
tíll Hedda í skíðastökkinu bar af.
Hann stökk ekki alltaf lengst en allt-
af fallegar en allir aðrir og varð
margfaldur Íslandsmeistari. Og þá
er ég kominn að orðinu sem ein-
kenndi Hedda – fágun. Hann var
ekki einasta fríður og glæsilegur
heldur svo fágaður að af bar. Alltaf
glaður og jákvæður. Einlægt með
spaugsyrði á vörum. Maður fór fullur
bjartsýni af fundi hans.
Þegar Heddi var rúmlega sextug-
ur og að því er virtist við hestaheilsu
dundi ógæfan yfir. Eins og með veifu
handar var hann sleginn heilablóð-
falli. Hann fékk nokkurn bata en
fleiri áföll fylgdu í kjölfarið. Smám
saman þvarr heilsa hans og nú eftir
löng og erfið ár hefur hann fengið
kærkomna hvíld. Það hefur verið tár-
um þyngra að verða vitni að þessari
hörðu sjúkdómsraun. Aldrei kvartaði
hann. Hvernig leið honum? Hann
sem hafði verið gleðigjafi í lífi allra
sem fengu að kynnast honum. Ung
höfðu þau Esther bundizt ástar- og
tryggðaböndum og eignazt sjö börn.
Lífið hafði ekki alltaf verið þeim auð-
velt. Tengdafaðir minn var læknir
þeirra í áratugi og var það enn þegar
Skarphéðinn veiktist. Hann kveðst
sjaldan hafa kynnzt slíkri jákvæðni
og æðruleysi og einkenndi þau hjón
bæði. Rétt sextug stóð Esther ein
með heimilið. Heddi hafði alla tíð ver-
ið einstaklega umhyggjusamur faðir
og eiginmaður og tekið mikinn þátt í
heimilisstörfum. Hún lærði nú á bíl
og annaðist Hedda sinn til hinztu
stundar. Við mig sagði hún eitt sinn:
„Jóhann, ég er aldrei lasin. Ég get
alltaf sofið.“ Síðustu árin dvaldi
Heddi á Hrafnistu í Hafnarfirði þar
sem hann naut mikillar umhyggju.
Hvern dag heimsótti Esther hann og
annaðist tímum saman. Og hún sem
átti um sárt að binda varð ljós og
birta í lífi þeirra sem dvöldu og unnu
á sjúkradeildinni.
Með klökkum huga þakka ég guði
fyrir að hafa leitt saman og gert að
ævivinum foreldra mína og Hedda og
Esther. Þau þakka honum einstaka
vináttu og biðja góðan guð að styrkja
Esther, börn þeirra, tengdabörn,
barnabörn og ástvini alla. Minning
Hedda lifir, björt og fögur, með okk-
ur vinunum hans mörgu. Sjálfum
auðnaðist honum að varpa miklum
ljóma á heimabyggð okkar Siglufjörð
með íþróttaafrekum sínum, glæsi-
mennsku og framgöngu allri. Fyrir
það eru Siglfirðingar þakklátir og
heiðra minningu hans. Og þakka þér,
elsku Esther. Guð blessi okkur öll.
Jóhann Tómasson.
Látinn er æskuvinur minn, Skarp-
héðinn Guðmundsson, eða „Heddi“
eins og hann var venjulega kallaður
af fjölskyldu, vinum og kunningjum.
Hann var 13 dögum eldri en sá
sem þetta ritar og ólumst við upp eig-
inlega hlið við hlið á Lindargötunni á
Siglufirði og urðum samferða í
barna- og gagnfræðaskólanum á
staðnum. Siglufjörður var í þá daga
einstakt og skemmtilegt samfélag
þrjú þúsund manna. Stóra síldaræv-
intýrið á Siglufirði stóð yfir heims-
styrjaldarárin 1940–1944. Í landleg-
um gátu kannski legið inni á firðinum
200–300 síldarbátar, innlendir og er-
lendir, þannig að í þessum litla bæ
safnaðist stundum saman allt að 6–7
þúsund manns og mannlífið varð
stundum ansi skrautlegt. Í þessu um-
hverfi hrærðumst við unglingarnir
og vorum flestir farnir að vinna lang-
an vinnudag 10–12 ára gömul á síld-
arplönum og í verksmiðjunum til að
safna saman nokkrum krónum til
vetrarins.
Síldveiðin stóð yfir frá júní til sept-
ember. Það má segja að unnið hafi
verið dag og nótt í um 6 mánuði við
síldina. Í hina 6 mánuðina var lítið
um að vera í atvinnulífinu. Á þessum
tíma voru veturnir snjóþungir og
unga fólkið æfði skíðaíþróttina af
miklum krafti. Það er óhætt að segja
að á þessum tíma hafi Siglfirðingar
borið höfuð og herðar yfir aðra
landsmenn í þessari íþrótt.
Mjög sterkt vina- og kunningja-
samband myndaðist á milli fólks í
þessu innilokaða samfélagi þar sem
aðeins voru stopular samgöngur
sjávarleiðina að vetri til. Flesta daga
að loknum skóla fórum við Heddi á
skíði, ef fært var. Oftast var farið upp
á „Jónstún“ sem kallað var. Það var
nokkuð brött hlíð upp af Hafnargöt-
unni og þar æfðum við skíðastökk við
aðstæður sem ekki þekkjast í dag.
Leiðir skildu með okkur félögum er
ég fluttist með foreldrum mínum frá
Siglufirði 16 ára gamall. Heddi hélt
áfram námi, tók próf frá Samvinnu-
skólanum og stundaði ýmis störf, þar
á meðal var hann kaupfélagsstjóri á
Siglufirði í nokkur ár.
Heddi stundaði skíðastökkið
áfram og varð einn besti skíða-
stökkvari sem Ísland hefur átt. Hann
varð Íslandsmeistari í skíðastökki að
ég held 15 sinnum.
Heddi keppti í skíðastökki fyrir
hönd Íslands á ólympíuleikunum í
Squaw Walley árið 1960. Hann
keppti einnig á alþjóðlegu móti á
sama tíma og stökk þar 80 metra,
sem ég held að sé lengsta skíðastökk
Íslendings, og það fyrir 40 árum.
Við Heddi héldum alltaf sambandi
þótt stundum væri það slitrótt síð-
ustu árin. Hann var mikill perlu-
drengur sem ég vil þakka fyrir sam-
skiptin í gegnum árin, fyrir
húmorinn, hógværðina og kurteisina
sem var sérstök, og fyrir falleg orð
sem hann viðhafði um lífið og til-
veruna síðast er ég talaði við hann.
Heddi var mikill hamingjumaður
að eignast hana Esther Jóhannsdótt-
ur, skólasystur okkar frá Siglufirði,
og votta ég henni og fjölskyldumeð-
limum öllum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Víðir Finnbogason.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og amma,
JÓFRÍÐUR MARGRÉT GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hrauntungu 40,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í Kópavogi
miðvikudaginn 15. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Kópavogskirkju á
morgun, föstudaginn 31. janúar, kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Sunnuhlíðarsamtökin.
Hreinn Valdimarsson, Heiða Björk Rúnarsdóttir,
Dagný Björk Hreinsdóttir,
Vignir Hreinsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ELÍNAR ÞORLEIFSDÓTTUR,
Hátúni,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til Baldurs Rafns Sigurðs-
sonar sóknarprests.
Ólafur Eyjólfsson, Bergþóra Jóhannsdóttir,
Geir Eyjólfsson, Sigríður Ingólfsdóttir,
Margrét Eyjólfsdóttir,
Daníel Eyjólfsson, Hugrún Eyjólfsdóttir,
Gunnar Eyjólfsson, Helga Hildur Snorradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Maðurinn minn, faðir og tengdafaðir,
GUNNAR HESTNES,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík þriðjudaginn 28. janúar.
Útförin auglýst síðar.
Þorbjörg Bjarnadóttir,
Guðlaug Hestnes, Örn Arnarson.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn ein-
stakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur
í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi, mánudegi
eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á föstudegi. Ber-
ist greinar hins vegar ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda þótt þær berist á réttum tíma.
Birting afmælis- og
minningargreina