Morgunblaðið - 16.03.2003, Page 37

UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. MARS 2003 37
Opið hús
Laufrimi 6
89 fm 3ja herb. íbúð með sérinng.
Til sýnis og sölu sérlega glæsileg, stílhrein og
vel umgengin 89 fm 3ja herbergja íbúð á 1. hæð með
sérinngangi í átta íbúða húsi. Eigninni fylgir sérmerkt
bílastæði.
Eign í algjörum sérflokki. Verð 12,9 millj.
Áhv. 4,9 millj. Brunabótamat 10,6 millj.
Kristín og Haukur taka vel á móti gestum í dag,
sunnudag, milli kl. 14.00 og 18.00. Sjón er sögu ríkari.
Fasteignasala Brynjólfs Jónssonar,
sími 511 1555.
Suðurlandsbraut 4a • 108 Rvk. • Fax 533 4811 • midborg@midborg.is
533 4800
Lilja ætlar að sýna 131 fm einbýlishús á
vinsælum stað þingholtum með bakgarði.
Húsið er á þremur hæðum. 3-4 svefnh.
Góðar stofur. Mikið endurnýjað. Staðsett á
einum besta stað í Þingholtunum.
V. 16,3 m. 3415
Opin hús í dag kl. 14 - 16
Akranes
Freyjugata 25a - Lækkað verð
Minnie ætlar að sýna 85 fm rúmgóða 3-4
herbergja íbúð á 2.hæð í góðu fjölbýli.
Snyrtileg sameign. Stutt er í skóla og alla
þjónustu. Mjög góður staður fyrir
barnafólk. V. 10,9 m. 3850
Austurberg 30
Sigríður og Óli ætla að sýna 272,7 fm fallegt
einbýli. Nánast allt á einni hæð með innb. 42
fm bílskúr. Glæsilegar parketlagðar stofur
og vandað eldhús. Fimm svefnherbergi.
Vandaðar innréttingar. Gróin lóð og
umhverfi. Mjög gott fjölskylduhús á
frábærum stað. V. 21 m. 3896
Reynigrund 24
Ingólfur og Heiðrún ætla að sýna 234,7 fm
mjög gott, mikið endurnýjað og vel við
haldið einbýli sem er kjallari hæð og ris, auk
33,6 fm bílsk. á grónum og rólegum stað.
Stórar og bjartar stofur. Endurn. eldhús.
Parket og flísar á aðal hæð. 4 svefnh. Baðh.
á rishæð nýstands. Nýlegur sólpallur og
falleg lóð. Hiti í bílaplani og stéttum.
Möguleiki á sér- íbúðaraðstöðu í kjallara. V. 15,9 m. 3897
Brekkubraut 15
90,8 fm 3ja herb. Penthousíbúð í lyftubl.
Stórglæsileg íbúð á besta stað í
bryggjuhverfi með útsýni yfir höfnina.
Íbúðin skiptist í 2 svefnh., stórt opið og
bjart rými, baðh. flísal. í hólf og gólf,
þvottah., opið eldh. Útsýnissvalir. Sigurður
sýnir.
Naustabryggja 54-56
„TÍMINN læknar öll sár“ –
„Þetta líður hjá“. Þessi orð voru
sögð við mig í huggunarskyni, af
samúð og velvild, þegar ég missti
dóttur mína af völdum fíkniefna fyr-
ir rúmum sex árum. En hversu
fjarri er það ekki sannleikanum?
Slík reynsla gleymist aldrei. Hún
líður ekki hjá og læknast ekki held-
ur. Hvernig mætti það vera? Það
stríðir á móti öllum náttúrulögmál-
um að lifa barnið sitt. Afkomandinn
á að fylgja manni til grafar en ekki
öfugt. Maður reynir þó að læra að
lifa með þessa beisku lífsreynslu í
farteskinu, en sársaukinn hverfur
ekki, hann verður áfram til staðar.
Minningarnar dofna ekki, þær leita
á hugann við minnsta tilefni. Jólin,
afmælið hennar og dánardægur, allt
eru þetta sorgarperlur á svörtu
bandi. Þá stend ég hnípinn við gröf
hennar og hugsa um allt það sem
hefði getað orðið ef þessi ófreskja,
því þannig upplifi ég þetta, hefði
ekki læst klónum í hana. Þráin eftir
barninu mínu lifir, óskin sem aldrei
getur ræst brennur í hjartanu, óskin
um að fá hana aftur, að fá að faðma
hana þó ekki væri nema einu sinni
enn.
Núna mun hún aldrei eldast, hún
verður alltaf 24 ára. Ég fæ ekki að
upplifa það að sjá hana eflast, þrosk-
ast, verða kona, eiginkona, móðir og
jafnvel amma. Fæ ekki að horfa á
hana hasla sér völl í tilverunni,
henni, sem var svo margt til lista
lagt. Mun ekki njóta kærleika henn-
ar þegar aldurinn færist yfir mig.
Hún mun ekki fylgja mér til grafar
þegar minn tími kemur.
Að missa barn sitt í klær eitur-
lyfja er trúlega það versta sem for-
eldri getur hent. Þar liggur alltaf
harmsaga að baki, að vísu mislöng
saga. Erfið barátta, andvökunætur,
tár og tómleiki, reiði og sorg, sjálfs-
ásakanir og efasemdir og ómælan-
legur sársauki. Og spurningar. Þeim
linnir ekki. Af hverju, hvers vegna?
Hvers konar þjóðfélag er þetta eig-
inlega? Það er þyngra en tárum taki
að horfa upp á ungt fólk, vel af guði
gert, fara þannig með líf sitt. Og
eitrið skemmir ekki bara þann sem
þess neytir, heldur hefur það áhrif á
alla sem að neytandanum standa.
Feður, mæður, systur, bræður, afa,
ömmur, vini og vandamenn og þar
með allt þjóðfélagið, við erum jú öll
svo skyld og tengd. Allir verða þátt-
takendur í þessum harmleik, þótt
enginn óski þess eða vilji. Hvaða
fjölskylda í þessu smáa samfélagi
okkar hefur ekki komist í snertingu
við áhrif sölumanna dauðans á einn
eða annan hátt?
Það er einnig skelfilegt að per-
sónuleiki fólks í neyslu breytist og
stundum er maður að tala við
ókunnuga manneskju í líkama síns
eigin barns. Það er hræðileg upp-
lifun sem ég óska ekki neinum. Hjá
einstaklingi í neyslu bregst dóm-
greindin, tengslin við raunveruleik-
ann rofna og siðarlögmál eru brotin,
af völdum og í þágu hins harða hús-
bónda – vímunnar.
Hvað er til ráða? Við hrópum á
hjálp! Stórt er spurt og svörin ekki
auðveld. Forvarnir eru eina leiðin og
þar geta fjölskyldur a.m.k. stuðlað
að heilbrigðum áhugamálum barna
sinna og stutt þau í því jákvæða sem
þau taka sér fyrir hendur. Fordæmi
og fyrirmyndir eru líka stór þáttur.
Bæði „fræga fólkið“ og við hin
„venjulegu“ getum lagt línurnar.
Sýnt að það er flott og töff að vera
ekki í neyslu. Vera edrú og æðisleg-
ur. Skólakerfið þarf að sinna
fræðslunni sem líka er nauðsynleg.
Það væri líka til bóta ef fjölmiðlar
tækju þann pól í hæðina að fjalla
meira um það sem ungt fólk gerir
gott, þar er af svo mörgu að taka
sem hægt væri að fjalla um, fremur
en útisamkomur og sukk. Tökum
saman höndum til að bjarga manns-
lífum, hvert líf er dýrmætt í litlu
landi.
Það er ekki síður mikilvægt að
næg og góð úrræði séu fyrir hendi
til hjálpar þeim sem vilja koma sér
úr vandanum, ásamt aðstoð fyrir að-
standendur. Það hefur sem betur fer
mikið áunnist í þeim málum á síð-
ustu árum, en betur má ef duga skal.
Það er því fagnaðarefni þeim sem
þessi mál brenna á, að UMFÍ og
Kammerkór Reykjavíkur hrinda nú
af stað átaki undir merkinu „Fíkn er
fjötur“ til þess að vekja athygli á
málefninu og styðja það.
Því sem betur fer hafa margir rat-
að aftur á rétta braut. Það enda ekki
allir eins illa og hún dóttir mín gerði,
en vissulega eru þeir alltof margir.
Og við hlið hvers einstaklings sem
þannig fellur frá er hópur fólks sem
á um sárt að binda. Þetta fólk á alla
mína samúð og finn til samkenndar
með því. Ég veit af reynslunni hvað
það glímir við, veit að það líður ekki
svo glatt hjá.
En eitt verðum við að muna að
trúa á: Það er hægt að losna undan
álögum vímunnar. Fjölmörg dæmi
sýna það og sanna. Margir þeir sem
hafa hætt neyslu og náð bata hafa
snúið sér að því að hjálpa öðrum,
sem enn hafa ekki losnað úr klóm
ófreskjunnar, og það er vel.
Að endingu þetta: Það er alltaf
von, það er von allt þar til rekunum
er kastað og jörðin tekur við fórn-
arlömbunum.
Dótturtorrek
Eftir Hákon
Jens Waage
„Að missa
barn sitt í
klær eitur-
lyfja er trú-
lega það
versta sem foreldri get-
ur hent.“
Höfundur er leikari.
HERNAÐURINN gegn hálend-
inu er hafinn - fyrir alvöru. Óvígur
her fjölþjóðlegra verktaka með
framandi nöfn, undir forystu her-
stjóra Landsvirkjunar, í umboði
ríkisstjórnarinnar, sérhæfður í
skemmdarverkum á náttúrunni,
kostaður af þjóðinni, hvort sem
henni líkar það betur eða verr,
býst til atlögu við Dimmugljúfur.
Við Dimmugljúfur - Hafrahvam-
magljúfur - eitt tilkomumesta
náttúruundur á Íslandi. Nú verður
dýnamitið látið „tala“ sem aldrei
fyrr. Dimmugljúfrum skal fórnað -
hvað sem það kostar.
Þeir sprengdu við Dimmugljúfur
á dögunum. Gljúfrin komu engum
vörnum við, þrátt fyrir sína stór-
brotnu tign og mikilfengleik, sína
voldugu hamra og meitlaða berg.
Sjálf Jökla mátti sín einskis gegn
þessari atlögu. Gljúfrin hafa engar
varnir gegn dýnamiti - nema okk-
ur. Við getum gert við þau það
sem við viljum; sprengt þau í tætl-
ur, lagt þau í rúst í eitt skipti fyrir
öll eða varið þau, varðveitt þau,
notið þeirra, dáðst að þeim, tignað
þau - um alla framtíð.
Þeir sprengdu við Dimmugljúfur
á dögunum. Sprengingin, reyndar
tvær frekar en ein og fleiri fram-
undan, var sýnd í Sjónvarpinu, oft-
ar en einu sinni. Í einni spreng-
ingu losuðu þeir tugþúsundir
tonna, eða voru það megatonn eða
gígatonn, úr bökkum Dimmu-
gljúfra. Þetta var mikil „fylla“ sem
losnaði úr gljúfurbarminum og
hneig í Jöklu í miklu rykskýi.
Sprengingin kom fram á jarð-
skjálfamælum. Gljúfrin eru ekki
söm eftir þessa atlögu. Þau verða
aldrei söm eftir þessa atlögu. Og
herförin er rétt hafin. Þjóðin verð-
ur aldrei söm eftir þessa atlögu.
Aldrei hefur landið - og þjóðin -
fengið á sig þyngra högg af manna
völdum.
Þeir sprengdu við Dimmugljúfur
á dögunum. Það virtist sem Gljúfr-
in þögnuðu um stund, stæðu á
öndinni. Jökla rofnaði um tíma við
jarðvegsstífluna. Einmana rjúpa
hrökk upp með andfælum. Þetta
voru „vel heppnaðar“ sprengingar.
Fagurlega formuðum hluta Dim-
mugljúfra, hluta af merkri jarð-
sögu landsins, hafði verið breytt í
hundrað þúsund tonna haug af
mold og grjóti, sem Jökla mun
skola til hafs. Þjóðin var agndofa.
Fólki hnykkti við. Fólki blöskraði.
Sumir grétu. Þjóðin var miður sín.
Er það þetta sem þeir ætla að
gera við Kárahnjúka? Er þetta
„nútíma“ byggðastefna? Er þetta
„vistvæn“ og „sjálfbær“ orkuöfl-
un? Er þetta „græn“ ferðaþjón-
usta? Er það þetta sem við viljum?
Ég segi nei!
Að höggva
landið – og þjóðina
Eftir Ólaf Karvel
Pálsson
„Þeir
sprengdu
við Dimmu-
gljúfur á
dögunum.“
Höfundur er fiskifræðingur.
Alltaf á þriðjudögum