Morgunblaðið - 16.03.2003, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. MARS 2003 47
Hjartanlegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓHÖNNU FRIÐRIKSDÓTTUR,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunnar Suðurnesja.
Guð blessi ykkur öll.
Friðrik Georgsson, Anna Jónsdóttir,
Vilborg Georgsdóttir, Guðmundur Björnsson,
Lovísa Georgsdóttir, Brynjar Hafdal,
barnabörn og barnabarnabörn.
Alúðarþakkir til þeirra mörgu, sem sýndu
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
sonar, bróður og mágs,
MAGNÚSAR ÓLAFSSONAR
verkfræðings,
Álfheimum 22.
Einnig færum við þakkir til lækna og annars
hjúkrunarfólks, sem önnuðust hann í veikindum hans.
Herdís Heiðdal,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Örvar Arnarson,
Ólafur Magnússon, Íris Baldursdóttir,
Ingibjörg Sturludóttir,
Sigríður P. Ólafsdóttir, Ingimar Halldórsson.
Ég hitt Alízu og
Grétar fyrst í landi
þeirra, Kersholti við
Birtru í Árnessýslu,
nokkrum dögum eftir
Suðurlandsskjálftann
hinn 21. júní árið 2000. Sumarhús
þeirra skemmdist í skjálftanum og
mikil sprunga hafði opnast nánast
undir sumarhúsinu. Ég fór þangað
sem jarðfræðingur, til að skoða
sprungurnar eftir skjálftann. Líkt
og ég er ávallt vön þegar ég er við
vinnu mína á vettvangi, bið ég
ávallt um leyfi landeigenda til að fá
að athafna mig á landareignum.
Grétar kom fyrstur út úr sumar-
húsinu og eftir að hafa heyrt ósk
mína, sagðist hann vilja ráðfæra
sig við eiginkonu sína. Ég efaðist
um að fá leyfi þennan dag, vegna
þess gríðarlega fjölda ferðamanna
sem þarna var að skoða ummerkin
eftir skjálftann. Svo kom Alíza út
úr sumarhúsinu og það fyrsta sem
ég tók eftir í fari hennar voru hin
stóru dökku augu hennar, full af
hlýju og gáfum. Hún hlustaði á mig
í rólegheitum og strax og hún
komst að því að ég væri þarna
vegna starfa minna sýndi hún mér
mikla gestrisni. Þrátt fyrir mikla
áfallið eftir jarðskjálftan og þreytu
vegna mikils gestagangs, fóru þau
hjónin með mér og sýndu mér öll
ummerkin og sögðu mér allt sem
þau vissu um það sem hafði gerst.
Þau gáfu mér einnig leyfi til að
koma aftur hvenær sem væri.
Í hvert skipti sem ég var við
störf á vettvangi á sama tíma og
þau gistu í sumarhúsi sínu, bauð
Alíza mér inn í kaffi og suma daga,
þegar kalt var í veðri, hafði Alíza
einnig miklar áhyggjur af því að ég
væri úti að vinna í kuldanum.
Smátt og smátt stóð ég mig að því
að gera mér ferðir í sumarhús
þeirra, ekki bara vegna vinnu
ALÍZA
KJARTANSSON
✝ Alíza Haya LífKjartansson
fæddist 12. júlí 1947 í
Túnis. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 9. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð í Jerú-
salem 12. febrúar.
minnar, heldur einnig
vegna þess að ég von-
aðist til að hitta Alízu
og spjalla við hana.
Vinátta okkar óx hratt
þaðan í frá og varð
mjög sterk.
Sem persóna var
Alíza einlæg, heiðar-
leg, með sterkar skoð-
anir og mjög hugrökk.
Hún varð mjög áhuga-
söm um jarðskjálfta
og sprungumyndanir.
Þannig varð hún fljót-
lega verndari þessar-
ar sprungu sem hafði
opnast í umræddum skjálfta.
Allir vissu hve Alíza var um-
hyggjusöm, það var í eðli hennar
að hjálpa þeim sem á hjálp þurftu
að halda og gerði það af einlægni
og án væntinga. Alíza hafði marga
aðra kosti, hún kunni m.a. fjölda
tungumála, hafði mikinn áhuga á
garðyrkju og ekki síst næringar-,
lyfja- og læknisfræðum.
Vegna persónuleika hennar og
gæða, öðlaðist Alíza viðurkenningu
og aðdáun margra. Skoðanir henn-
ar skiptu fólk máli og návist henn-
ar skapaði ávallt jákvæðan anda.
Alíza þurfti ávallt að glíma við
heilsufarsvandamál: Aðeins eitt af
heilsufarsvandamálum hennar
hefðu dugað til að buga venjulegan
einstakling. Líf hennar hefur ekki
verið dans á rósum, ekki síst undir
það síðasta, hún þjáðist mikið eftir
fyrstu heilablæðinguna. Þrátt fyrir
þær kvalir sem hún þurfti að þola
undir það síðasta, hugsaði hún um
það á spítalanum hvernig hún ætti
að hjálpa öðrum.
Ég dáðist að fjölskyldu Alizu
sem kom til Íslands til að styðja við
hana í veikindum hennar. Því mið-
ur, þurfti ég að kynnast móður
hennar, systur, bróður og dóttur
hennar við þessar erfiðu aðstæður,
en það gleður mig samt mikið að
hafa kynnst þeim, því þau, rétt eins
og Alíza, eru fólk með mikla hlýju
og hugrekki.
Ég var ein af þeim heppnu sem
fengu tækifæri til að kveðja Alízu á
gjörgæsludeildinni rétt áður en
hún lést. Það síðasta sem ég man
eftir að hafa tekið eftir voru stóru,
gáfuðu og hlýju dökku augun henn-
ar. Það var mjög erfitt að horfa
upp á hana þjást, en ég, rétt eins
og fjölskylda hennar, vonaðist til
að Alíza myndi í þetta skipti, rétt
eins og svo oft áður, koma á óvart
og ná sér aftur. Lífið ákvað að
þetta myndi fara á annan veg,
Alíza lést og hún skildi eftir sig
margt sorgmætt fólk. Við hugsum
öll hlýtt til Alízu og vonum, hvar
sem hún er núna, að hún sé í friði.
Við hugsum einnig til Grétars og
barna þeirra hjóna, móður Alízu og
allra annarra fjölskyldumeðlima
sem finna fyrir svo miklum sökn-
uði.
Ég votta þeim samúð mína og
segi að lokum, að þótt fólk eins og
Alíza kveðji okkur líkamlega, mun
minningin um það og sál þess aldr-
ei deyja.
Maryam Khodayar.
Lát Hildar Kristín-
ar eftir löng og ströng
veikindi kom víst eng-
um á óvart, sem til þekkti.
Kynni okkar voru náin og mann-
bætandi. Ég þakka af heilum hug
allan þann góða vitnisburð, sem
hún maklega hefur fengið í minn-
ingagreinum. Það sem fær mig svo
löngu seinna til að bæta við er sú
hugsun sem lætur mig ekki í friði,
að ég eigi óþakkað og enn sé nokk-
uð ósagt, eða þá gömlu sannindin:
„Aldrei er góð vísa of oft kveðin“.
Ég nefni starfið sem hún ólaunað
vann fyrir vistfólk elliheimilisins á
Hvammstanga. Heimsóknir sínar
þangað festi hún í tíma án happa og
glappa og fólkið beið þeirra í eft-
irvæntingu. Hún blandaði geði við
fólkið, spjallaði við það, las upp eða
jafnvel lék á hljóðfæri og söng.
Starfsfólk heimilisins vitnar um
merkjanlegan mun og hvíldar-
HILDUR KRISTÍN
JAKOBSDÓTTIR
✝ Hildur KristínJakobsdóttir
fæddist á Svalbarði á
Svalbarðsströnd 7.
mars 1935. Hún lést
á Seli, hjúkrunar-
deild Fjórðungs-
sjúkrahússins á Ak-
ureyri 23. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Akureyrarkirkju
31. janúar.
stundir sem urðu með-
an Hildur stóð við.
Gamla fólkið gleymdi
kvabbinu, bjölluhring-
ingum fækkaði stór-
lega.
Hún skrifaði niður
óskir hvers og eins.
Fór í banka eða versl-
un og rak erindi s.k.
þessum óskalistum.
Þegar hún svo sakir
heilsubrests gat ekki
sinnt þessu lengur var
það skarð fyrir skildi,
sem fylla þurfti. Þjón-
ustan sem hún hafði
rekið af eigin hvötum launalaust
var orðin að starfi við sjúkrahúsið
og í það var ráðin manneskja.
Mér fór sjálfri sem gamla fólkinu
og beið full eftirvæntingar
fundanna við hana. Hún færði
heimili mínu alltaf fangið fullt af
gleði og upplífgun. Margt var
skrafað og oft tekið lagið við gít-
arinn. Við vorum nánar og börnin
okkar ekki síður. Langt út fyrir
þennan hóp voru raðir barna sem
töluðu um „Hildi ömmu“ eða „Hildi
mömmu“.
Handmennt sína sótti hún til
Danmerkur. Sem handavinnukenn-
ari og stúkuleiðtogi mun hún marg-
an Hvammstangaunglinginn hafa
mótað. Vonandi bera þeir merki
hennar hvar sem fara. Merki slíkr-
ar manneskju ber að hefja.
Ég sá hana fyrst þegar ég ung
kom í heimsókn að Hvammstanga.
Strax vakti athygli mína þessi fal-
lega og alúðlega unga kona í Kaup-
félaginu. Hún afgreiddi þar í ára-
tugi. Lipur og ráðgefandi átti hún
hug viðskiptavinanna. Hún vann að
þeirra hag jafnt sem fyrirtækisins.
Að lokum: Hafi nokkurn tíma
verið uppi fólk sem unnið hefur til
þeirrar himnaríkisvistar sem krist-
indómur kennir okkur um, þá er
þar Hildur Kristín og hennar líkar.
Þar hlýtur hún að búa nú.
Guð blessi minningu hennar.
Kristbjörg Inga Magnúsdóttir.
Okkur systurnar langar til að
minnast Hildar Kristínar í nokkr-
um orðum.
Þegar við vorum litlar þá passaði
hún okkur stundum. Við kölluðum
hana „Hildi mömmu“ og Gunnar
mann hennar kölluðum við „Gunn-
ar pabba“. Það var alltaf svo gaman
að vera hjá þeim. Hildur var vön að
koma á heimili okkar á fimmtu-
dagsmorgnum kl. 10. Þá sátu þær
mamma í góðu yfirlæti og spjölluðu
um heima og geima. Við lögðum
allt kapp á að vera vaknaðar þegar
hún kom, því oft hafði hún eitthvað
smálegt meðferðis og einnig fannst
okkur svo gaman að tala við hana.
Hún hafði alltaf tíma til að hlusta á
okkur.
Við vorum heppnar að fá að
kynnast svona einstakri konu. Við
þökkum af alhug þá hlýju og gæsku
sem við urðum aðnjótandi, bæði frá
Hildi mömmu og Gunnari pabba.
Rósa Jóhannesdóttir og
Hulda Björg Jóhannesdóttir.
Okkar ástkæra,
MARGRÉT ÞORBJÖRG THORS,
Eiðistorgi 15,
Seltjarnarnesi,
sem andaðist á Landspítalanum í Fossvogi
miðvikudaginn 5. mars, verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju þriðjudaginn 18. mars kl. 13.30.
Páll Þormóðsson,
Anna F. Jónsson, Paul Masselter,
Margrét Þ. Þorsteinsdóttir, Aðalgeir Arason,
Ólafur Tr. Þorsteinsson, Auður Sigr. Kristinsdóttir,
Ingibjörg Thors,
barnabörn og barnabarnabörn.
Í dag kveðjum við
ömmu, konu sem lifði
tímana tvenna. Hún
ólst ekki upp í ríki-
dæmi peninganna.
Lifði látlausu lífi og hennar auður
var barnalán, stórfjölskyldan, allir
hennar afkomendur og afkomendur
Árna sem henni þótti svo vænt um.
Öllum reyndist hún vel og það var
gott að koma til hennar og Árna,
hvort sem var á Hringbrautina eða í
sumarbústaðinn á Vatnsenda.
Hún var amma í bestu og falleg-
ustu merkingu þess orðs. Ég og mín
fjölskylda minnumst hennar með
hlýhug og söknuði. Við vottum Árna
afa og fjölskyldunni dýpstu samúð.
Megi hún amma hvíla í guðs friði.
Sigurður Þorsteinsson.
Elsku amma. Mikið var erfitt að
kveðja þig, þig þessa yndislegu hlýju
konu með stóra hjartað. Öll áttum
við hluta af hjarta þínu þótt mörg við
værum orðin. Mín fyrstu ár bjóstu í
Ólafsvík svo að ég kynntist þér ekki
vel fyrr en þú fluttir til Reykjavíkur.
En meðan þú bjóst þar komum við
mamma stundum að heimsækja ykk-
ur og það var alltaf svo spennandi
ferð. Mér fannst þú nefnilega svo
spennandi amma. Ekkert jafnaðist á
UNNUR
JÚLÍUSDÓTTIR
✝ Unnur Júlíus-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. sept.
1917. Hún lést á
Landakotsspítala í
Reykjavík föstudag-
inn 7. mars síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni 13.
mars.
við sendibréfin sem ég
fékk frá þér þegar ég
var lítil. Þú þurftir ekki
að segja neitt mikið í
bréfinu heldur var bara
svo gaman að fá bréf í
pósti „alla“ leið frá
ömmu í Ólafsvík. Svona
varstu, vildir alla gleðja
og þér var í mun um að
við vissum að þú hugs-
aðir til okkar, ávallt.
Ég mun alltaf varð-
veita þessi bréf. Þú
sýndir mér hversu
stórt hjarta þú áttir
þegar ég missti föður-
ömmu mína þegar ég var 13 ára
gömul. Það var mikill missir fyrir
mig og erfiður dagur þegar við bár-
um hana til hennar hinstu hvílu. Ég
var niðurbrotin á kirkjutröppunum
og þú komst til mín og faðmaðir mig
fast að þér og sagðir við mig að ég
ætti aðra ömmu hérna og hún væri
sko ekki að fara neitt. Þú stóðst svo
sannarlega við það. Ég átti þig að í
tæp 27 ár og það var alltaf jafngam-
an að heimsækja þig og afa. Þegar
þú last, sagðir sögur eða söngst var
þetta ekkert venjulegur atburður,
heldur eins og við værum komin í
leikhús, tilþrifin voru svo mikil hjá
þér. Ég er glöð yfir því að strákurinn
minn fékk að kynnast þér. Hann
spyr oft um langömmu sína því að
hann vill kenna þér fleiri lög að
syngja, því að það gekk svo vel að
kenna þér matarlagið. Nú syngur þú
á öðrum og betri stað og ég veit að
þér líður vel og ert glöð með ástvin-
um þínum. Það voru sönn forréttindi
að eiga þig fyrir ömmu.
Bless elsku besta amma og
langamma.
Hanna Jóna og Daði Freyr.
AFMÆLIS- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á út-
farardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma
eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Frágangur afmælis-
og minningargreina