Morgunblaðið - 21.08.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 21. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingibjörg Einars-dóttir fæddist í
Fjallsseli í Fellum á
Héraði 17. mars
1909. Hún lést á Elli-
heimilinu Grund 6.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Ingibjarg-
ar voru Einar Eiríks-
son frá Bót í Hróars-
tungu, f. 9.4. 1881, d.
11. 11. 1959, og Krist-
rún Hallgrímsdóttir
frá Beinárgerði á
Völlum, f. 26.6. 1879,
d. 29.6. 1947. Systk-
ini Ingibjargar eru
Sigríður Jakobína, f. 1906, d.
1907, Pétur verkamaður í Reykja-
vík, f. 1911, d. 2001, Ingunn hús-
freyja á Aðalbóli í Hrafnkelsdal, f.
1914, Eiríkur bóndi í Fjallsseli, f.
1916, d. 1996, Þórhalla húsmóðir í
Reykjavík, f. 1918, d. 1974, Hall-
grímur skrifstofu-
maður Eskifirði, f.
1920, d. 2001, og Sig-
ríður húsmóðir í
Reykjavík, f. 1922, d.
2001.
Ingibjörg lauk
tveggja ára námi í
Héraðsskólanum á
Eiðum árið 1929 og
lærði síðan til sauma
á Seyðisfirði. Hún
sinnti saumaskap á
Héraði auk heimilis-
starfa á Fjallssels-
heimilinu til ársins
1949 en flutti þá til
Reykjavíkur. Ingibjörg saumaði
herraföt hjá Andrési og í Últíma
til 74 ára aldurs. Hún var ógift og
barnlaus.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ingibjörg átti mikinn aðdáenda-
hóp í okkur systkinabörnunum í
Reykjavík, börnum Þórhöllu, Siggu
og Péturs og þeim sem bjuggu aust-
ur á landi, á Aðalbóli, í Fjallsseli og á
Eskifirði. Hún bjó á heimili mínu
fyrstu tíu æviár mín, var móðurígildi
mitt eftir lát Þórhöllu móður minnar
og síðar ömmuígildi barnanna minna.
Á níræðisafmæli sínu fékk hún skrif-
aða ræðu senda frá Aðalbólssystkin-
unum með raunsannri lýsingu á því
hvernig hún kom fyrir sjónir: ,,Hún
var smávaxin, nett og svarthærð með
öfundsverða liði í hári, hæglát í fasi,
brosmild, alltaf glerfín, með varalit
og í hælaháum skóm. Ilmurinn sem
af öðrum heimi.“ Miðað við útlit og
pakkaflóð sem kom upp úr ferðatösk-
unni gat ekki annað verið en að þar
færi moldrík kona að mati barnanna
á Aðalbóli.
Ingibjörg var með eindæmum um-
burðarlynd og þolinmóð. Eltingaleiki
og áflog okkar systkina sá hún hvorki
né heyrði, en huggaði á harmastund-
um með Sanasól eða kandísmola.
Nægjusemi og sparnaður gerðu
henni kleift að ,,sigla“ nokkrum sinn-
um og skoða heiminum sem þá var
lokaðri en nú. Hún var einnig dyggur
unnandi menningar, naut þess að
fara í leikhús, á tónleika og myndlist-
arsýningar.
Ingibjörg flutti af heimili foreldra
minna árið 1959 í miðbæinn, fyrst í
herbergi á Freyjugötu 5 þar sem hún
var meðal sveitunga og vina frá Eg-
ilsseli í Fellum. Síðan flutti hún sig
um set í litla íbúð á Þórsgötu 20, í
sama húsi og Sigga systir hennar.
Bæjarferðir með mömmu enduðu því
oftast á Freyjugötunni eða Þórsgöt-
unni. Þá hjálpuðust þær systur að við
saumaskap, söftun og sultun, rifjuðu
upp og ræktuðu tryggðabönd fólks-
ins sem flutti úr sveitinni á mölina.
Áttræð varð hún þess aðnjótandi að
komast í ,,lúxusíbúð“ í Aðalstrætinu
því baðherbergið var þar innan íbúð-
ar.
Ingibjörg settist ekki í helgan
stein þótt hún hætti launavinnu. Iðu-
lega gekk hún úr miðbænum upp í
Lönguhlíð 3 þar sem hún stundaði
handavinnu, leikfimi og félagslíf.
Hún varð svo lánsöm að vera þar
heimilisföst síðustu fjögur æviárin.
Þar hélt hún áfram að ,,fara í vinn-
una“ eftir hádegið, eins og hún orðaði
það, því maður verður að hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Listilega gerðir
dúkar, púðar, peysur og myndir
streymdu frá þessari konu fram á tí-
ræðisaldur.
Þótt hógværð og lítillæti einkenndi
Ingibjörgu hafði hún samt ákveðnar
skoðanir sem ekki varð hnikað og
enginn fékk breytt. Það átti við um
menn og málefni og rétt skyldi rétt
vera í öllum málum. Hún Imba lagði
til dæmis áherslu á að hún væri
frænka barnanna minna, ekki amma
þeirra. Hún tók hins vegar á sig allt
sem fylgir ömmuhlutverkinu, svo
sem að gæta þeirra, gleðja þau,
spjalla við þau um fyrri tíð og kenna
þeim kúnstirnar í handavinnu. Kurt-
eisi var henni í blóð borin, þakkir fyr-
ir komur okkar og koss á alla þegar
kvatt var og haldið heim. Ég á gull að
gjalda að hafa átt þessa yndislegu
konu að frænku og vini. Blessuð sé
minning Ingibjargar Einarsdóttur.
Rannveig G. Lund.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Imbu frænku. Hún var stór
hluti af mínu lífi alla tíð frá því að hún
hélt á mér undir skírn. Þegar við
systkinin vorum lítil passaði hún
okkur og prjónaði á okkur gífurlegt
magn af peysum og sokkum. Hún
kom um hverja helgi í sunnudagsmat
á Laugateiginn, spjallaði við okkur,
lét okkur máta það sem hún var að
búa til í það og það skipti áður en hún
settist niður og horfði a fréttirnar.
Að þeim loknum fór hún í kápuna
sína, setti á sig dömuhanskana, loð-
kragann og plasthúfu yfir lagn-
inguna og hélt heim á leið. Sá tími
sem var hvað áhrifamestur í sam-
skiptum mínum við Imbu frænku var
þegar ég var í MH og var öll í því að
klæðast stórum peysum, her-
mannaklossum og skræpóttum kjól-
um. Imbu frænku líkaði nú ekkert
sérstaklega við útganginn á mér þá,
enda smekkkona sem hafði gaman af
fallegum hlutum. En hún hafði nú
samt gaman af þessari tískusveiflu
sem ég var að ganga í gegnum og
prjónaði á mig röndóttar peysur og
skræpótta sokka og hristi svo haus-
inn. Einnig hjálpaði hún mér að kom-
ast inní prjónaskapinn svo að ég gæti
sjálf séð um litríku sokkana og trefl-
ana sem kom sér afar vel. Þetta kall-
aði á reglulegar heimsóknir mínar
niður í Aðalstræti þar sem við byrj-
uðum á að fara yfir það litla sem ég
var komin með á prjónana. Hún
nældi í lykkjurnar sem ég hafði misst
niður, og lagaði til það sem mátti fara
betur með natni og þolinmæði. Síðan
var sest niður í eldhúsinu með mán-
aðarbolla og þrjár sortir í munninn
og spjallað um menn og málefni. Þá
aðallega listamenn því Imba var mik-
ill listunnandi, var alltaf með klass-
íska tónlist á fóninum og fylgdist vel
með því sem fór fram á sviði lista og
menningar. Hún var mikill leikhús-
unnandi en sérstaklega var hún þó
hrifin af ballett.
Imba gagnrýndi aldrei eða reyndi
meðvitað að fræða eða hafa áhrif á
skoðanir manns. Hún lét það hins
vegar alltaf í ljós ef henni líkaði vel
við eitthvað sem maður gerði. Þegar
fatasmekkur minn breyttist lét hún
skýrlega í ljós ánægju sína með því
að þreifa á fataefninu og hrósa ef
henni fannst vel valið. Hrós sauma-
konunnar Imbu var alltaf vel þegið.
Það voru forréttindi að fá að kynn-
ast Imbu og það var margt stórt sem
ég lærði af þessari litlu konu. Ég
mun ávallt minnast hennar með hlýj-
um hug.
Steinunn María.
INGIBJÖRG
EINARSDÓTTIR
✝ Guðrún Haralds-dóttir Gjesvold
fæddist á Akureyri
27. mars 1922. Hún
lést í Noregi 15.
ágúst síðastliðinn.
Guðrún var elsta
barn hjónanna Jó-
hönnu Jónsdóttur
húsmóður og Har-
aldar Guðmundsson-
ar útgerðmanns.
Guðrún átti fjögur
systkin, Kjartan
kaupmann í Noregi,
Jón verkamann á
Akureyri, Guðmund
bónda á Halllanda í Eyjafirði,
sem eru látnir og Kristínu hús-
móðir í Borgarnesi,
sem lifir systkini
sín.
Guðrún giftist
Nils Gjesvold lög-
fræðingi. Þau eiga
þrjár dætur, þær
eru: Erna, gift
Christian Grøns-
leth, þau eiga þrjú
börn, Unnur, gift
Per Løken, þau
eiga tvo syni og
Edda, gift Peter
Mæhlen og eiga
þau þrjú börn.
Útför Guðrúnar
verður gerð frá Hole kirkju í
Ringerike Noregi í dag.
Gunna fór ung á húsmæðraskóla
í Noregi þar sem hún kynntist eig-
inmanni sínum, Nils Gjesvold, lög-
fræðingi og settust þau að á ætt-
aróðali Nils í Ringerike þar sem
hún með húsmóðurstörfunum og
hann með lögfræðingsstarfi í Ósló
ráku mikið myndarbú. Þau eign-
uðust þrjár dætur, Ernu, sem gift
er Christian Grønsleth, þau eiga
þrjú börn, Unni, sem gift er Per
Løken og eiga þau tvo syni og
Eddu, sem gift er Peter Mæhlen og
eiga þau þrjú börn. Gunna átti
fjögur systkin, Kjartan, kaupmaður
í Noregi, er látinn, Jón, verkamað-
ur á Akureyri, er látinn, Guðmund-
ur, bóndi á Hallanda í Eyjafirði, er
látinn, og Kristín, húsmóðir í Borg-
arnesi, og þó svo að sjö ára aldurs-
munur væri á þeim systrum þá var
góður vinskapur á milli þeirra og
mikill samgangur milli allra systk-
inanna alla tíð.
Gunna var ein af þessum hetjum
hvunndagsins og dugnaðarforkum
sem lítið bar á en kom öllu í verk
og sá um að allt gerðist á réttum
tíma á réttum stað, án þess að
nokkur gerði sér grein fyrir hvað
gekk á bakvið tjöldin eða hvers
vegna allt gekk snurðulaust fyrir
sig. Það var aldrei slegið slöku við
á þeim bænum hvort sem var á vor-
in þega verið var að sá í kornakr-
ana, á sumrin þegar sjá varð um að
koma jarðarberjunum í hús, síð-
sumars þegar illgresi réðist á akr-
ana, á haustin þegar kornið var
þroskað, eða á veturna þegar grisja
þurfti skóginn eða moka snjóinn.
Eins og títt var þegar Gunna var
ung í Noregi þá bakaði hún allt
brauð og brauðmeti og þeim sið
hélt hún fram í andlátið. Nils er af-
skaplega vanafastur maður og
hann fékk sitt brauð með brúnosti í
nestisboxið í þau 48 ár sem hann
sinnti lögfræðingsstörfunum í Ósló.
Jarðarberin hennar Gunnu frænku
eru orðin þjóðsaga í fjölskyldunni
svo afburðagóð voru þau og við eig-
um góðar minningar frá þriggja
ára dvöl okkar í Noregi þar sem við
eyddum alltaf nokkrum dögum á
sumrin við jarðarberjatínslu. Krist-
ín dóttir okkar var ekki nema rúm-
lega ársgömul þegar hún kom til
Gjesvold í fyrsta sinn á jarðar-
berjatímanum og hún kom sér fyrir
úti á miðjum akri, henti frá sér
snuðinu og át jarðarber dögum
saman og var fljót að læra hvaða
jarðarber voru þroskuð og hvað
væri gott í munni undir góðri og
tryggri handleiðslu Gunnu. Á vet-
urna þegar rólegast var við sveita-
störfin gaf Gunna sér tíma til að
sinna listmálun og allskonar hand-
verki. Eftir að barnabörnin fædd-
ust fór mikill tími í að passa þau og
sinna þeim öllum sem best hún
kunni. Eitt sinn vorum við í fjöl-
skyldusamkvæmi hjá Ernu og
Christian og þá barst í tal barna-
pössun og almenn umönnun Gunnu
á fjölskyldunni og allir tengdasyn-
irinir hófu upp lofræðu um tengda-
móður sína og alla hennar vinnu
sem dætur hennar, tengdasynir og
barnabörn hafi fengið að njóta góðs
af. Þetta þótti Gunnu óþægilegt að
hlusta á og fannst nú bara að hún
gerði ekkert meira en henni bæri
skylda til og að það væri alger
óþarfi að tala um svona sjálfsagða
hluti.
Gunna og Nils hafa verið afar
dugleg við að sækja Ísland heim og
það var ekki fyrr en heilsa Gunnu
fór að gefa sig að þau hættu Ís-
landsferðunum. Þau komu alltaf
með Norrænu á ljósbrúna Volvóin-
um og heimsóttu alla gömlu vinina í
hverri ferð svo og fjölskyldu
Gunnu. Nils fór í sund og göngu-
túra á hverjum degi, og svo var
fylgst með veðurspánni og veðrið
látið ráða hvert ferðinni væri heitið
því í kringum landið skyldi farið.
Með jöfnu millibili kom öll fjöl-
skyldan með og þá gjarnan til að
taka þátt í ættarmótum. Tryggðin
við gamla landið og fjölskylduna
kom ekki bara fram í þeirra ferðum
til Íslands heldur ekki síður í öllum
þeim fjölmörgu matar- og kaffiboð-
um sem Íslendingar hafa þegið á
Gjesvold.
Þar á bæ var aldrei svo mikið að
gera að ekki væri hægt að taka á
móti Íslendingum á ferð hvort sem
var til langs eða skamms tíma.
Þessarar ótrúlegu gestrisni fengum
við oft að njóta árin okkar í Noregi
og eigum við margs að minnast frá
þeim heimsóknum; Bjarni axlar-
brotnaði í gamla kastaníutrénu,
Kristín lærði að hjóla í hlaðinu,
Karólína tók sín fyrstu skref í
gamla húsinu, og hjá þeim gistum
við síðustu nóttina okkar í Noregi,
svo ekki sé talað um alla þá hjálp
sem Gunna veitti okkur nýbúunum
í landinu.
Heilsan fór að gefa sig fyrir
nokkrum árum en alltaf hélt Gunna
í vonina um að komast í eina ferð
enn til Íslands. Hún ætlaði svo
endilega að komast í brúðkaup
Bjarna sonar okkar í sumar en af
því varð nú ekki en þrátt fyrir rúm-
legu þá tókst henni að sjá um að
gjöf kæmist til þeirra og lýsir það
Gunnu vel, því frá henni fór enginn
svangur eða án gjafa, hvort sem
það var berjakarfa, sultukrukka,
brauðhleifur eða blómavöndur.
Við kveðjum góða konu með
söknuði og trega.
Haraldur Bjarnason
og Katrín
Frímannsdóttir.
GUÐRÚN HARALDS-
DÓTTIR GJESVOLD
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÞÓR SIGURÐSSON,
Grettisgötu 46,
lést á Droplaugarstöðum mánudaginn 18. ágúst.
Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Friðriksdóttir,
Guðmundur Örn Sigurþórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir mín,
EVA S. BJARNADÓTTIR,
Neðstaleiti 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi miðviku-
daginn 20. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Ólafsdóttir.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu