Morgunblaðið - 26.08.2003, Blaðsíða 6

FRÉTTIR
6 ÞRIÐJUDAGUR 26. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
„EKKI losa mig,“ heyrist öskrað að
ofan. Síðan kemur þögn. Ég held við
reipið og strekki aðeins á því. Syllan
sem ég stend á rúmar aðeins fæturna
og hallast niður á við. Mér er ekki al-
veg rótt vegna grjóthrunsins hér í
klettunum. Rétt áðan kom hnefastór
steinn fljúgandi úr háloftunum. Fyrir
algjöra heppni maskaði hann ekki á
mér ennið. Hvinurinn frá honum var
óhugnanlegur. Þetta gerðist einmitt
þegar ég var að gá að Haraldi og
sneri andlitinu beint á móti fyr-
irvaralausu grjóthruninu. Þarna í
klettunum falla steinar og mosatægj-
ur allt í kringum mann og hverfa nið-
ur í hyldýpið.
Í þessum hrikalega fjallgarði, egg-
hvössum og svimandi háum, bíð ég
þess að fá kallmerki um að klifra
áfram. Ég horfi niður í Hörgárdalinn
hægra megin við mig og síðan niður í
Öxnadalinn. Stórkostlegt. Stundum
finn ég fyrir lamandi vímu loft-
hræðslunnar en skammast mín ekk-
ert fyrir hana. Ég slaka aðeins á reip-
inu. Ekkert heyrist að ofan. Það er
varla hægt að hagræða sér á syllunni
og ég fæ fljótlega náladofa í fæturna.
Þetta er ekki lóðréttur klifurveggur,
en snarbratt engu að síður. Verst er
þó hvað bergið er laust í sér. „Þú ert
tryggður,“ heyrist kallað að ofan.
Léttir. Nú get ég haldið áfram. Ég
leita eftir handfestu, bora fingrunum
ofan í mosa fyrir ofan mig. Finn stein
og reyni traustleikann. En hann losn-
ar og flýgur niður. Færi hendina til
hægri en verð aftur fyrir von-
brigðum, síðan til vinstri og enn á ný
bregst handfestan. Ég finn að fót-
festan er að gefa sig og verð óróleg-
ur. Verð að finna handfestu. Reyni
aðeins hærra, finn stein, en hann
losnar líka. Áfram þreifa ég fyrir mér
og – loksins. Traustur steinn sem
haggast ekki. Hvílíkur léttir. Nú hef
ég tvær traustar handfestur og get
leitað að nýrri fótfestu. Það heppnast
eftir nokkrar tilraunir og ég mjakast
upp. Það þýðir víst ekkert að svekkja
sig á ótryggum festum í þessu klifri.
Bara leita lengur og taka því rólega.
Ekki treysta á festingar
Í áranna rás hafa klifrarar skilið
nokkra ryðgaða bergfleyga eftir í
berginu. Þeir koma að ágætum not-
um í bland við þær festingar sem við
erum með. Best er þó að treysta ekki
á neinar festingar, nýjar eða gamlar.
Reyna frekar að vanda sig við sjálft
klifrið og umfram allt ekki detta. Eft-
ir þriggja tíma klifur, grjóthrun,
lausar handfestur er ég kominn upp
að síðasta haftinu til Haralds. Í
fyrsta skipti þennan dag eygi ég
raunverulega möguleika á að komast
alla leið á tindinn. Nógu oft er ég bú-
inn að mæna á hann út um bílglugg-
ann neðan úr Öxnadalnum. Nú er
stundin hins vegar runnin upp. Þetta
gæti verið draumur. Lofthræðslan er
líka aðeins að stríða mér. Einkenni-
legur fiðringur fer um mann og
hverfur á víxl.
Það kemur mér á óvart hvað efsti
hluti spírunnar er í rauninni mjór.
Varla mikið sverari en bygg-
ingakrani. Það er í senn ógnvekjandi
og heillandi að horfa niður úr þessari
hæð. Heyrúllur á túnum eru eins og
flasa í hársverði. Öxnadalsáin eins og
hlykkjóttur tvinnaþráður þarna
lengst fyrir neðan. Ég á í erfiðleikum
með að ná upp í síðustu handfestuna.
Þarf að spyrna mér kröftuglega upp
með fætinum úr klettasprungu í hné-
hæð og taka sénsinn á að grípa
örugglega utan um efsta steininn í
fyrstu tilraun. Til að flýta fyrir stíg
ég bara á öxlina á Haraldi sem lyftir
mér hægt upp. Pólfarinn er engum
líkur. Enn á ný fæ ég smáfiðring í
magann þegar ég lyftist upp og nálg-
ast steininn með útréttri hendi. Þetta
má ekki mistakast. Aðeins lengra.
Um leið og ég næ taki á steininum
veit ég að öryggi mitt er tryggt og
tindurinn fellur að fótum okkar mín-
útu síðar. Tilfinningin er ólýsanleg.
Hvílíkur dagur og hvílíkur staður til
að vera á! Svo ótrúlega lítið pláss, á
þessari örmjóu strýtu. Tveir full-
orðnir rétt rúmast hér uppi. Fyrir
neðan okkur dembir skýjabakki sér á
skörðóttan fjallgarðinn eins og snögg
tannburstun í fjallarisa. Á þessum
fimmtán mínútum sem við sitjum
klofvega á tindinum reyni ég að átta
mig á djúpgerð þeirrar atburðarásar
sem leiddi okkur hingað upp. Í
hverju liggur innsta eðli allra fjalla-
ferða? Er það þráin eftir eilífu lífi
sem dregur fólk upp á tind eins og
Hraundranga? Eða kannski bara
vískípelinn sem geymdur er í málm-
kassa hér uppi?
Það er farið að rökkva örlítið þegar
við hefjum niðurferðina. Reipinu er
brugðið utan um lykkju á toppnum
og síðan sígum við ofan klettinn í
nokkrum áföngum.
Hraundrangi er enn á sínum stað
þegar við lítum til hans frá Stað-
arbakka tveim tímum síðar. Hús-
freyjunni á bænum heyrðist við ætla
að velta honum við þegar við fórum
af stað fyrr um daginn. Engin hætta
á því. Það fær enginn haggað Hraun-
dranga. Í besta falli fær maður að
setjast í hásæti hans smástund, en
standa í skugga hans þess á milli.
FIMM ára stúlka var hætt
komin í einni af sundlaugum
borgarinnar á laugardags-
kvöld er hún fannst hreyfing-
arlaus úti í lauginni. Mun
barnið hafa tekið af sér arm-
kúta í óleyfi og stokkið út í
laugina. Var hún með góðan
púls er hún fannst en andaði
ekki fyrr en að loknum lífg-
unartilraunum.
Lögreglunni í Reykjavík
var tilkynnt um málið og vill
hún af þessu tilefni ítreka við
foreldra að fylgjast vel með
börnum sínum í sundi og láta
ósynd börn sín ekki úr aug-
sýn.
Hætt
komin í
sundlaug
HRAUNDRANGI (1.075 m) var
fyrst klifinn í ágústbyrjun 1956 af
þeim Nicholas Clinch, Finni Eyj-
ólfssyni og Sigurði Waage. Ferð
þeirra vakti töluverða athygli og
mátti sjá eftirfarandi fréttafyrir-
sögn Morgunblaðsins 8. ágúst:
„Þrír fjallgöngugarpar sigra erf-
iðasta fjallstind landsins.“ Hraun-
dranginn stendur ekki undir
þeirri nafngift í dag þótt hann
hafi e.t.v. gert það fyrir 47 árum.
Hraundrangi er hrikalegur á að
líta og rís um 100 metra upp úr
Öxnadalsfjallgarðinum á milli
Hörgárdals og Öxnadals.
Þremenningarnir klifu tindinn
úr Öxnadalnum, sem er erfiðara
en frá Staðarbakka í Hörgárdal
eins og tíðkast nú til dags. Sagnir
herma að fjársjóður sé á tind-
inum, en enginn hefur komið rík-
ari niður – nema reynslunni auð-
vitað.
NÆR ALLIR sendiherrar Íslands
erlendis komu saman til fundar í ut-
anríkisráðuneytinu í gærmorgun og
verður fundinum fram haldið í dag og
hitta þá sendiherrarnir m.a. bæði for-
sætis-, fjármála- og viðskipta- og iðn-
aðarráðherra.
Tilgangurinn er að ræða helstu
pólitísku áherslumálin á Íslandi, sam-
ræma starfið og skiptast á upplýsing-
um um störf og starfshætti sendiráð-
anna. Á meðal mála sem rædd verða
eru sjávarútvegsmálin, þ.m.t. hval-
veiðar. Þetta er í fyrsta sinn sem
skipulagður samráðsfundur sendi-
herra erlendis er haldinn á Íslandi.
Gunnar Snorri Gunnarsson, ráðu-
neytisstjóri í utanríkisráðuneytinu,
segir flestar utanríkisþjónustur hafa
þennan háttinn á og reyni að kalla
saman fólk einu sinni á ári eða annað
hvert ár til þess að stilla saman
strengina, efla liðsheildina, fara yfir
helstu verkefni og það sem framund-
an er og skiptast á skoðunum.
„Við munum fara yfir það að lokn-
um þessum fundi hvernig til hafi tek-
ist og svo munum við í framhaldi af
því ákveða hvernig framhaldið verð-
ur.“
Þróunar- og umhverfismál
einnig rædd
Fundurinn í gær hófst með erindi
utanríkisráðherra, Halldórs Ásgríms-
sonar, um megináherslur og verkefni
framundan í íslenskum utanríkismál-
um. Síðan voru m.a. alþjóðamál, ör-
yggis- og varnarmál, Evrópumál, um-
hverfismál, rekstrarmál sendiráða,
þjóðréttarmál, þróunarsamvinna og
sjávarútvegsmál, þ.m.t. hvalveiðar, á
dagskránni, að því er segir í tilkynn-
ingu utanríkisráðuneytisins.
Í dag munu sendiherrararnir síðan
funda með Davíð Oddssyni, forsætis-
ráðherra, Valgerði Sverrisdóttur, iðn-
aðar- og viðskiptaráðherra og Geir H.
Haarde, fjármálaráðherra. Þá verða
einnig kynntar breytingar á samstarfi
sendiráðanna og VUR – viðskipta-
þjónustu utanríkisráðuneytisins – og
fundað með aðilum úr atvinnulífi,
menningarlífi og ferðaþjónustu.
Samráðsfundur
sendiherra Íslands
Morgunblaðið/Arnaldur
Í skugga Hraundranga
Hér eftir verður öðru-
vísi að aka Öxnadalinn
og horfa upp að Hraun-
dranga, vitandi hvernig
það er að tylla fæti á
örmjóan toppinn, skrif-
ar Örlygur Steinn
Sigurjónsson um ferð
þeirra Haralds Arnar
Ólafssonar á tindinn á
menningarnótt.
Morgunblaðið/Örlygur Steinn Sigurjónsson
„Gamlar festingar koma að ágætum notum í bland við þær festingar sem
við erum með. Best er þó að treysta ekki á neinar festingar, nýjar eða
gamlar.“ Haraldur Örn Ólafsson tryggir hér sporgöngumann sinn.
Ljósmynd/Haraldur Örn Ólafsson
„Þetta gæti verið draumur. Lofthræðslan er líka aðeins stríða mér. Ein-
kennilegur fiðringur fer um mann og hverfur á víxl.“
Ljósmynd/Gunnlaugur Búi Ólafsson
Hraundranginn séður úr Hörgárdal. Til hægri er Hraunkistan sem einnig
hefur verið klifin og er torkleifari en Hraundranginn.
orsi@mbl.is
Tindurinn fyrst klifinn 1956