Morgunblaðið - 23.09.2003, Page 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 23. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Árni Ásberg Al-freðsson fæddist
í Reykjavík 19. nóv-
ember 1991. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans 14.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Alfreð Ásberg
Árnason, f. 2.3.
1967, og Magnea
Snorradóttir, f. 16.7.
1970. Systir Árna er
Guðný Ásberg, f.
6.4. 1997. Foreldrar
Alfreðs eru Árni
Samúelsson, f. 12.7.
1942, og Guðný Ásberg, f. 24.12.
1942. Foreldrar Magneu eru
Snorri Magnússon,
f. 10.12. 1941, og El-
ísabet Hrefna, f.
7.10. 1945. Systkini
Alfreðs eru: Björn
Ásberg, f. 13.4.
1965, og Elísabet
Ásberg, f. 2.3. 1967.
Systkini Magneu
eru: Hrefna, f. 22.6.
1966, og Hrönn, f.
31.5. 1974. Árni var
nemandi í Setbergs-
skóla í Hafnarfirði.
Útför Árna Ás-
berg verður gerð
frá Víðistaðakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Hvert einasta foreldri veit hvernig
það er að elska barnið sitt, umvefja
það óendanlegri hlýju og veita því
skjól og vörn í lífinu. Ekkert er manni
jafn dýrmætt og börnin; ekkert
stendur hjarta manns nær. Þau eiga í
manni hvert bein og sá kærleiks-
strengur sem ofinn er milli móður og
barns; milli föður og barns er ekki af
þessum heimi og verður ekki út-
skýrður með orðum. Hann er.
Þannig er kærleiksstrengur sá sem
ofinn var milli litla hjartans drengsins
okkar, hans Árna Ásberg, í nóvember
fyrir tæplega tólf árum og þannig
hefur hann ávallt verið og verður allt-
af. Ekkert fær því breytt, jafnvel þótt
mamma og pabbi hafi í dag það hlut-
skipti að fylgja litla augasteininum
sínum hinstu sporin og færa hann al-
máttugum Guði í hendur.
Árni Ásberg var einstakur drengur
og þótt stórskáldið Einar Benedikts-
son hafi eitt sinn sagt, að á Íslandi
væri til orð um allt, sem er hugsað á
jörðu, mun okkur sjálfsagt aldrei tak-
ast til fullnustu að lýsa þeim tilfinn-
ingum sem bærast í brjóstum okkar
nú. Langri baráttu lítils drengs fyrir
lífi sínu er hins vegar lokið í bili; bar-
áttu sem staðið hefur árum saman og
kostað blóð, svita og tár og rænt lítið
barn sakleysi æskunnar en færði okk-
ur foreldrunum í staðinn þroskaðan
einstakling, sem velti mikið fyrir sér
tilgangi lífsins og fyrirbærinu dauð-
anum; einstakling sem tók grimmum
og ósanngjörnum örlögum sínum af
fullri reisn og stendur þess vegna í
dag uppi sem sannur sigurvegari.
Árum saman hefur hver dagur
snúist um að fá að anda eðlilega hjá
Árna okkar. Fyrst var það astminn,
síðan tók hver lungnabólgan við af
annarri og loks sjúkdómurinn sem átt
hefur hug okkar allan síðasta hálfa
árið. Sjúkdómur sem ekki hefur
greinst áður hér á landi og á sér að-
eins 37 hliðstæður í öllum heiminum.
„Ekki örvænta, þetta verður allt í
lagi,“ sagði hann við pabba sinn, sem
hafði svo miklar áhyggjur af litla
drengnum sínum. Samt var eins og
hann vissi alltaf sjálfur að hverju
stefndi. Fyndi það einhvern veginn á
sér. Í gegnum árin sótti hann mjög í
fang foreldra sinna; kom upp í á nótt-
unni eða í bítið á morgnana og kúrði
sig í hálsakoti. Þessi einlæga hlýja
sem frá honum stafaði varð til þess að
smám saman óx traust vinátta við hlið
föður- og móðurástar og bestu stund-
irnar urðu sjónvarpskvöld með allri
fjölskyldunni, ferðalög í sumarbú-
staðinn, hjólreiðatúrar og bíóferðir –
samverustundir sem aldrei gleymast
og urðu oft tilefni umræðu og góðra
minninga í veikindunum, þegar ekk-
ert slíkt var hægt að leyfa sér.
Það var mikil reynsla að fylgjast
með barninu sínu takast á við jafn al-
varleg og erfið veikindi án þess að
kvarta og kveinka sér. Stundum bar
hann sig svo vel að fólk átti erfitt með
að gera sér grein fyrir alvarleika
málsins. Æðruleysi og hugprýði lýsa
framgöngu hans vel.
Við leiðarlok viljum við færa starfs-
fólkinu á Barnaspítala Hringsins
kærar þakkir fyrir alla aðstoð og
umönnun undanfarna mánuði. Þar
átti hann marga vini, ræddi við starfs-
fólkið um heima og geima og sótti sér
styrk til þess að komast aftur heim.
Vinirnir eru líka margir, fjölskyldan
stór. Margir standa eftir sárir.
Elsku Árni okkar. Þér entist ekki
ævin til þess að flytja með okkur í
nýja húsið, en samt varstu vakinn og
sofinn yfir frágangi þess og kappsam-
ur um að iðnaðarmennirnir væru
mættir til vinnu stundvíslega á
morgnana og ynnu frameftir á kvöld-
in. Slíkur var áhuginn, þannig var
framkvæmdagleðin og til marks um
það varstu fyrir löngu búinn að
ákveða hvernig herbergið þitt ætti að
vera, velja og kaupa öll húsgögn og
skipuleggja allt. Svo ætlaðirðu líka að
hjálpa mömmu þinni að flytja bolla-
stellið og dúlla ykkur við að raða sam-
an í skápana, eins og þú orðaðir það. Í
nýja húsinu vildirðu sjá alvöru feðga-
herbergi þar sem átti að vera tölva og
vinnuaðstaða og þú seldir afa gamla
skrifborðið þitt til þess að geta keypt
nýtt. Það herbergi verður bráðum
tilbúið og þar mun andi þinn ávallt
svífa yfir vötnum. Litla systir þín bið-
ur fyrir þér í bænum sínum og veit að
nú ertu kominn á stað þar sem gnægð
er af súrefni og vélar og grímur því
óþarfar með öllu. Heiðarleiki þinn,
drenglyndi og ást í garð annarra eru
þitt veganesti og mun vafalaust duga
þér vel.
Stundum sagðistu vera svo rosa-
lega heppinn að eiga okkur sem for-
eldra og að þú vildir ekki missa okk-
ur. Þess vegna hringdirðu jafnvel í
okkur í bílinn eftir að við kvöddumst
og baðst um að beltin yrðu spennt,
svo að allt yrði í lagi. Það erum við
sem vorum heppin, elsku Árni Ás-
berg, að eiga þig. Og þú munt aldrei
missa okkur.
Mikið óskaplega eigum við öll eftir
að sakna þín, en við ætlum að reyna
að vera sterk og standa þétt saman
þar til við hittumst á ný, því þannig
heiðrum við best minningu þína.
Vertu sæll, elsku litli drengurinn
okkar.
Pabbi og mamma.
Elsku Árni okkar, hetjan okkar.
Það er svo sárt og erfitt að þú skul-
ir vera tekinn frá okkur. Mikið er erf-
itt að vakna á morgnana og allt í einu
muna eftir að þú sért ekki lengur á
meðal okkar. En þú munt lifa í minn-
ingunni í hjörtum okkar.
Þú varst mikil hetja í veikindum
þínum. Aldrei kvartaðir þú, sagðir að-
eins: „Ég hef það fínt.“
Það var eins og þú vissir það undir
niðri í hvað stefndi því oft sagðirðu:
„Ég fer bráðum að deyja,“ en við
vildum ekki hlusta á það.
Það eina sem við vissum var það að
þú áttir að fara til Svíþjóðar til að fá
ný lungu og við höfðum svo miklar
áhyggjur af því hvernig það myndi
ganga. Við biðum öll eftir því, en það
kall kom aldrei.
Þess í stað kom annað kall sem við
stöndum nú frammi fyrir í mikilli
sorg.
Mikill áhugamaður um kvikmyndir
varstu eins og þú átt ættir til. Vissir
jafnvel um leikstjóra og framleiðend-
ur myndanna, og varst ákveðinn í að
vinna í Sambíóunum hjá afa.
Mikill húmoristi varstu og lést allt
flakka og stundum komstu mömmu
og pabba í smávandræði með hvað þú
varst opinskár.
Okkur finnst óbærileg sú hugsun
að eiga ekki eftir að sjá þig aftur, en
við trúum því að einhvern tíma hitt-
umst við öll aftur á betri stað.
Við erum ríkari eftir að hafa fengið
að hafa þig í tæp 12 ár, þú gafst okkur
svo mikið, ástin mín.
Við foreldra þína sagðirðu oft: „Ég
er svo heppinn að eiga ykkur að sem
foreldra,“ og það eru orð að sönnu.
Þau véku aldrei frá þér alla mánuðina
sem þú barðist við veikindi þín. Við
ömmurnar buðumst til að leysa þau af
og var það afar sjaldan þegið því þau
vildu vera hjá drengnum sínum.
Þú varst blátt áfram og spurðir
hjúkrunarfólkið hvað það væri mikið
menntað og hver launin væru, og þeir
sem ekki voru í sambúð hvort ekki
væri hægt að finna réttan maka fyrir
viðkomandi.
Svona spáðir þú í allt, mjög senni-
lega gömul sál, ástin mín, eins og aðr-
ir í fjölskyldunni.
Sorgin hjá okkur sem eftir erum
verður alltaf til staðar. Við biðjum
góðan guð að geyma þig og vernda.
Ásberg frændi þinn tekur áreiðan-
lega á móti þér og passar þig vel,
elsku strákurinn okkar, þangað til við
hittumst síðar.
Hvíldu í guðs friði. Megi góður guð
og allir góðir englar vaka alltaf yfir
þér.
Amma Guðný og afi Árni.
Í dag göngum við í gegn um þá
þungbæru reynslu að fylgja elsta
barnabarni okkar til grafar.
Árni kom eins og sólargeisli í líf
okkar 19. nóvember 1991 og alla tíð
gaf hann okkur svo óendanlega mikið.
Á þessari stundu streyma minning-
arnar að, við að vinna niðri í bílskúr,
veiða, gefa hundunum og ótal margt
fleira. Eða þegar við fengum að passa
ykkur systkinin og fengum okkur
spólu og höfðum það „kósý“. Stund-
um hringdir þú í mig með einhverja
bón eða spurningu og byrjaðir sam-
talið á að segja afi á svo sérstakan
hátt að ég gat aldrei neitað þér um
neitt. Þú spurðir ömmu þína oft eftir
að við fengum Viggó Snorra, sem þér
þótti svo vænt um, hvort þú værir
ennþá prinsinn hennar: „Já, Árni
minn, þú verður alltaf prinsinn henn-
ar ömmu þinnar.“
Árni var opinn og hlýr og sagði allt-
af hug sinn allan, var mikill húmoristi
og gat virkilega ýtt við fólki ef svo bar
undir.
Hann barðist lengi við erfiðan sjúk-
dóm af þvílíkum dugnaði og hetju-
skap að fullorðnir menn hefðu getað
verið stoltir af. Árni vissi að hann
myndi látast úr veikindum sínum,
sagði okkur það margoft, það var eins
og þessi hugrakki drengur væri að
búa okkur undir dauða sinn. Einu
sinni heyrði ég hann segja: „Hvers
vegna ég, af hverju þarf ég að vera
svona veikur?“ Það sem hann sagði
næst var að hann væri feginn að það
væri hann en ekki Guðný systir.
Árni sagði oft: „Ég á bestu fjöl-
skyldu í heimi.“ Hann átti a.m.k. þá
bestu foreldra sem nokkur drengur
getur hugsað sér. Hann var marga
mánuði á sjúkrahúsi og var aldrei
einn, ekki klukkutíma, þau voru alltaf
hjá honum, skiptust á eða voru bæði
saman, vildu ekki að neinn leysti þau
af, vildu vera sjálf hjá drengnum sín-
um. Hann endurgalt ást þeirra ríku-
lega, stundum held ég að hann hafi
haft meiri áhyggjur af þeim og fjöl-
skyldunni en veikindum sínum.
Árni, það er sárt að kveðja þig,
elsku vinur, en við erum þakklát fyrir
þann tíma sem við fengum að hafa þig
þó að hann væri alltof stuttur.
Guð geymi þig, elsku prinsinn okk-
ar.
Elsku Magnea, Alfreð og Guðný,
megi guð gefa ykkur styrk á þessari
erfiðu stundu.
Afi Snorri og amma Elísabet.
Elsku Árni minn, ég mun aldrei
gleyma sársaukanum sem stakk mig í
hjartað þegar pabbi þinn hringdi í
mig og sagði að þú værir farinn frá
okkur.
Þó að ég vissi að þú hefðir farið á
spítalann hélt ég að þú myndir koma
heim aftur eins og áður. Þetta kom
svo flatt upp á mann og gerðist allt
svo snöggt.
Ég hafði áhyggjur af því hvort að-
gerðin færi ekki vel í Svíþjóð en ekki
að þú myndir kveðja okkur svo
snöggt.
Við áttum svo margar góðar stund-
ir saman, eins og utanlands- og sum-
arbústaðarferðirnar. Mér er það
minnisstætt þegar við vorum saman í
Portúgal og þú með lausa tönn. Þú
þorðir ekki að láta neinn kippa henni
úr þér, en ég samdi við þig að þú
myndir fá BMW-lykilinn minn með
ljósinu lánaðan í tvær vikur eftir að
við kæmum heim. Þetta var sam-
þykkt og úr fór tönnin.
Gaman var að sjá hversu samrýnd-
ir þú og pabbi þinn voruð. Með svo
mörg sömu áhugamál. Eins og bíla-
dellu og allt sem við kom bíóunum
okkar. Og varst strax farinn að fylgj-
ast með pabba í markaðsmálunum.
Fyrir stuttu komuð þið fjölskyldan
í mat til okkar Huldu. Það voru svo
skemmtilegar stundir sem við áttum
það kvöld. Það var spjallað, hlegið og
þú tókst þínar eftirhermur af þinni al-
kunnu snilld. Þú bræddir hjarta mitt
þegar þú sagðir þá um kvöldið:
„Björn, veistu hver er uppáhalds
frændi minn?“ „Nei, hver?“ „Þú!“
Síðasta skiptið sem við öll sáum þig
var heima í Stuðlaberginu, það var
stutt heimsókn en hver vissi að þetta
væri síðasta skiptið sem við sæjum
þig?
Lífið getur stundum verið svo
óréttlátt. Hvers vegna varstu tekinn
frá okkur svo ungur, rétt að byrja líf-
ið? Svör við því mun ég fá þegar við
hittumst aftur.
Elsku Alfreð, Magnea og Guðný.
Guð gefi ykkur styrk til að takast á
við þennan mikla missi.
Ég mun aldrei gleyma þér, elsku
Árni minn.
Þinn frændi,
Björn.
Elsku Árni minn, þú veist ekki hve
sárt er að sjá á eftir þér og hversu illt
mér er í hjarta mínu að hugsa til þess
að þú sért farinn. Hver gat hugsað
sér annað en að svo einstakur strákur
eins og þú varst fengir ekki að vera
lengur hjá okkur?
Ég hugsa til þess þegar við sáumst
síðast, nokkrum dögum áður en þú
kvaddir okkur. Ég sótti þig og
mömmu þína á spítalann og á leiðinni
heim fórum við á leikskólann að
sækja Ragnhildi. Ég fór inn og þú
beiðst við gluggann og veifaðir til
hennar. Hún var svo glöð að sjá þig
og þú svo ávallt hreykinn að eiga
þessa litlu frænku. Í bílnum á leiðinni
heim spurðir þú mig hvort þú mættir
ekki eiga eitthvað með mér í henni
Ragnhildi. Málið er, Árni minn, að þú
áttir svo mikið í henni, enda var hún
tvöföld frænka þín eins og þér fannst
alltaf svo merkilegt. Öðrum eins
barngóðum stórhjarta strák hef ég
aldrei kynnst.
Margar yndislegar stundir höfum
við átt alla tíð. Þeim fjölgaði mikið
með árunum en aldrei eins margar og
þegar þú barðist við veikindi þín. Á
öllum þessum stundum gerði maður
sér ekki grein fyrir alvarleika veik-
inda þinna, þú varst alltaf svo dugleg-
ur og lést þetta ekkert aftra þér.
Það var svo ánægjulegt að fylgjast
með hversu mikið þú hlakkaðir til að
flytja í nýja húsið ykkar. Ég man er
við sátum saman og flettum Ikea
bæklingnum og þú sýndir mér hvað
þú værir búinn að kaupa þér í nýja
herbergið þitt. Þú varst svo mikill
smekkmaður og áttir þú nú ekki langt
að sækja það.
Elsku engillinn minn, ég kveð þig
með svo miklum söknuði og mun
ávallt varðveita minninguna um þig í
hjarta mínu.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
því drottinn telur tárin mín, –
ég trúi og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Megi góði Guð hjálpa mömmu
þinni, pabba og Guðnýju í þessari
miklu sorg.
Þín frænka,
Hulda.
Elsku besti Árni, hinn 7. sept.
hringdi pabbi þinn í mig og bauð mér
og Samúel litla með ykkur á Ruby
tuesday, þinn uppáhaldsstað! Þú
leyndir því ekki við þjóninn að þetta
væri uppáhaldsstaðurinn þinn og í
staðinn fékkstu fræðslu um fyrirtæk-
ið, hve margir svona staðir væru til í
heiminum og hvar þeir væru staðsett-
ir, hvenær þeir hefðu verið stofnaðir
og þess háttar. Þér leiddist ekki þessi
ÁRNI ÁSBERG
ALFREÐSSON
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning