Morgunblaðið - 02.01.2004, Side 16

16 FÖSTUDAGUR 2. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Sverrir Guðjónsson sem nú erþjóðkunnur fyrir einstakakontratenór-rödd, fór aðsjálfsögðu á tónleika með
Robertino í Austurbæjarbíói árið
1961 og fékk hann reyndar þó
nokkra athygli í kjölfar heimsóknar
Ítalans unga.
„Þá var ég tíu ára en hann var
tveimur eða þremur árum eldri en ég
og mér fannst hann stór-
kostlegur. Ég hafði sjálf-
ur þá þegar komið þó
nokkuð fram en það jókst
til muna eftir þessa tón-
leika því þá jókst áhugi
fólks á ítölskum söng-
perlum. Ég sótti tíma hjá
Sigurði Demetz og hann
kenndi mér öll þessi ítölsku lög og
textana lærði ég eins og páfagaukur
án þess að skilja þá. Ég kom mikið
fram og var með píanista með mér og
ég var óneitanlega borinn saman við
þennan dreng og sumir kölluðu mig
hinn íslenska Robertino, sem var
mikill heiður því hann er einn besti
drengjasöngvari sem fram hefur
komið,“ segir Sverrir sem söng fyrst
opinberlega þegar hann var sjö ára, á
sveitaballi á Hellissandi, en fyrir
honum hefur það ævinlega verið jafn
eðlilegt að syngja og að draga and-
ann.
„Faðir minn, Guðjón Matthíasson,
fór að læra á harmonikku þegar hann
var um þrítugt og æfði sig mikið
heima. Frá því ég man eftir mér var
ég með harmonikkuspileríið hans í
eyrunum og ég lærði sjálfkrafa lögin
sem hann spilaði. Ég ólst því upp við
það að syngja með föður mínum
dægurlög þess tíma í eldhúsinu
heima og þetta var allt einhvern veg-
inn svo eðlilegt. En svo var það sum-
arið sem ég var sjö ára að við faðir
minn fórum sem oftar til ömmu
Hansborgar á Hellissandi og þá hafði
einhver fengið pata af því að ég hefði
háa drengjarödd og væri mikið að
syngja og ég var beðinn um að koma
fram og syngja í sérstöku skemmti-
atriði á dansleik, en pabbi spilaði oft
á nikkuna á böllum á Hellissandi á
sumrin. Ég var svo vel upp alinn að
ég sagði já, þó ég væri ekkert sér-
staklega spenntur fyrir því og ég
söng nokkur lög við undirleik pabba
og þeirra sem voru að spila með hon-
um.“
Barnastjarna
Eftir þessa uppákomu flaug fiski-
sagan og í framhaldi af því var Sverr-
ir beðinn um að syngja hér og þar í
Reykjavík. Honum er minnisstætt
þegar hann var beðinn um að syngja
í Silfurtunglinu, þá átta ára.
„Þarna áttu að koma fram nokkrir
söngvarar sem voru að hasla sér völl
og ég var lang yngstur í hópnum,
hinir stóðu á tvítugu. Í Morg-
unblaðinu birtist auglýsing um við-
burðinn og undir mynd af mér stóð
að þessi ungi og upprennandi söngv-
ari ætti að stíga á svið.
Þetta varð til þess að
þegar við pabbi mættum
á svæðið þá var lög-
reglan þar fyrir og mein-
aði okkur inngöngu.
Barnaverndarnefnd
hafði séð auglýsinguna
og ekki talið við hæfi að
svo ungt barn kæmi fram á þessum
stað, svo ekkert varð úr því að ég
stigi á sviðið í Silfurtunglinu.“
Eftir þetta kom Sverrir fram víða,
bæði með Guðjóni föður sínum og
öðrum, og hann sótti söngtíma hjá
Sigurði Demetz í tvo vetur.
„17. júní 1961 var ég beðinn um að
syngja á Arnarhóli og því var útvarp-
að beint svo ég hljómaði um allt land
og þá varð ekki aftur snúið. Þá fór ég
að finna fyrir mikilli athygli og ekki
dró það úr að gefnar voru út tvær
plötur með mér þegar ég var tólf og
þrettán ára.“
Þetta var í fyrsta sinn sem svo
mikið var gert úr barnasöngvara hér
á landi, Sverrir var oft tekinn tali í
blöðum og útvarpi og hann segir að
vissulega hafi hann orðið fyrir að-
kasti og athyglin hafi ekki alltaf verið
auðveld. „Ég áttaði mig fljótt á því að
ég yrði að leiða þetta áreiti hjá mér
að svo miklu leyti sem það var hægt.
Ég átti traustan vinahóp og var mik-
ið í íþróttum þar sem ég fékk mikla
útrás. Þannig lifði ég eiginlega í
tveimur heimum og mér tókst að feta
einhverja leið þarna á milli til að
komast í gegnum þetta.“
Söng kvenhlutverk í Chicago
Sverrir hvíldi sönginn í tvö ár eftir
að hann fór í mútur en tók svo upp
þráðinn að nýju og söng þá baritón-
tenór.
„Það var eins og að byrja aftur á
núlli. Ég þurfti að læra að finna
hljóminn upp á nýtt og læra á þessa
strengi sem raddböndin eru. Ég
söng í kórum og böndum, fór í poppið
og söng m.a. með hljómsveitinni Pó-
nik og einnig vann ég mikið með
Gunnari Þórðarsyni. Ég starfaði líka
í leikhúsi og söng í Chicago-
söngleiknum, en þar vantaði karl-
mann sem gat sungið á mjög háum
nótum í hlutverki Mary Sunshine eða
Mörtu smörtu. Því var haldið leyndu
að karlmaður færi með hlutverkið og
sagt var að íslensk óperusöngkona
sem starfaði í Hollandi og héti Gyða
Sverris hefði tekið þetta að sér. Mér
tókst að blekkja
áheyrendur á
frumsýningunni,
það héldu allir að
ég væri þessi
Gyða,“ segir
Sverrir og hlær
að minningunni
en hann segist
hafa fundið strax á fyrstu dögunum
við æfingarnar að hann bjó yfir ein-
hverjum hljóm sem hann hafði ekki
áttað sig á og yrði að kanna betur. Þá
stóð Sverrir á þrítugu og nú hófst
nýr kafli í sönglífi hans. Eftir að hafa
sungið hlutverk Maríusar í Vesaling-
unum í heilt ár, leysti hann land-
festar og hélt út til Lundúna til að
læra að syngja á háu raddsviði
kontratenórs.
„Hér heima var ég álitinn stórlega
bilaður að fara út í þetta en ég var
ákveðinn í að fylgja þessu eftir. Í
þessu fólst mikil tæknivinna en ég
bjó vel að drengjasöngnum og skól-
uninni sem ég hafði fengið ungur.“
Rödd Sverris hefur borist víða
Frá því Sverrir lauk námi hefur
hann eingöngu starfað við tónlist.
Hann hefur lengi sungið með Caput-
hópnum og einnig í Voces Thules en
þeir hafa mikinn áhuga á mið-
aldatónlist og hafa leitað
fanga í gömlum handritum,
þar sem víða leynist tónlist.
Sverrir er óþreytandi við að
finna nýjar leiðir til að fá útrás
fyrir sköpunarkraftinn og
hann hefur m.a. sjálfur samið
tónlist bæði við leikrit og kvik-
myndir. Árið 1999 gaf franskt
fyrirtæki út einyrkjadisk með
Sverri sem heitir Epitaph eða
Grafskrift, og þar leitaði hann
fanga í þjóðararfinum.
„Alþjóðavæðingin er svo
merkileg að því leyti að með
henni hefur vaxið áhugi á sér-
kennum þjóða og því sem til-
heyrir fyrri tímum. Diskurinn
fór út um allan heim og hann
var valinn einn af fimm bestu diskum
ársins 1999 af einum gagnrýnanda
hins virta tímarits Grammophone.
Þetta var mikil kynning fyrir mig og
mér var í kjölfarið boðið að syngja á
stórum tónlistarhátíðum erlendis og
ég tók þátt í óperuuppfærslum bæði
hér heima og úti.“
Sverrir vinnur nú hörðum höndum
að hljóðritun á öðrum einyrkjadiski
sem hann ætlar að gefa sér góðan
tíma til að fínpússa.
„Þetta er frekar aðgengileg tónlist
þó hún flokkist undir að vera nútíma-
leg, en ég hef verið svo lánsamur að
tónskáld hafa samið tónlist fyrir
mína rödd og þar af leiðandi hef ég
frumflutt mikið af nýjum verkum,
sem er mikill heiður. Á þessum diski
syng ég meðal annars slík lög sem
eru mjög krefjandi,“ segir Sverrir.
Hinn íslenski Robertino
 TÓNLIST
Sverrir fór í
mútur en tók
svo upp þráð-
inn að nýju og
söng þá bari-
tón-tenór.
Árið 1961: Sverrir syngur á Arnarhóli 17. júní 1961,
sama ár og Robertino söng í Austurbæjarbíói.
Morgunblaðið/Jim Smart
Rúmum fjörutíu ár-
um síðar: Sverrir
Guðjónsson fer
gjarnan ótroðnar
slóðir og hefur
komið víða við í
heimi tónlistar-
innar.
Undrabarnið: Hinn eini
sanni Robertino á
hátindi ferils síns.
Á sama tíma og ítalska
undrabarnið Robertino
kom hingað til lands,
var íslenskur drengur
að stíga sín fyrstu spor á
vegi söngsins. Kristín
Heiða Kristinsdóttir
hitti Sverri Guðjónsson
sem heillaði landann
með hárri og fagurri
drengjarödd fyrir
fjörutíu árum.
DAGLEGT LÍF
khk@mbl.is
Þeir eru væntanlega ófáir sem strengdunýársheit þessi áramótin og lofuðu
bót og betrun á nýju ári. Um það bil fjórð-
ungur þeirra sem
strengja nýársheit hefur
hins vegar brotið heit
sín eftir fyrstu vikuna
og helmingur manna
hefur gert slíkt hið sama
fyrir lok janúar.
Að sögn Lund-
únablaðsins Evening
Standard er ekki við
öðru að búast á þessum árstíma og segir
blaðið janúar alversta tímann til að breyta
um lífstíl. Fólk sé einfaldlega of þungt í
skapinu á þessum dimmasta tíma árs til að
hafa orku og úthald til að fylgja heitum
sínum eftir af fullri alvöru.
Að mati Martin Murphy hjá Excelerate,
fyrirtæki sem sérhæfir sig í því að hjálpa
fólki að skipuleggja líf sitt, borgar sig
heldur aldrei að reyna að umbreyta lífi
sínu of snöggt, þess í stað eigi breyta um
lífstíl hægt og rólega.
„Ef manni finnst maður vera að færa
mikla fórn, þá gerir það allt ferlið miklu
erfiðara,“ sagði Murphy.
Algengustu nýársloforð snúa að sögn
blaðsins að fjármálum, ástarsamböndum,
vinnumálum og heilsu manna.
Rangur
tími loforða
 NÝÁRSHEIT
Í búðarápi ekki alls fyrir löngu rakst blaðamaður inn í„allt mögulegt“ verslun, sem heitir einfaldlega Búðin
og er við Laugaveg 12a. Búðin er umboðssala ungra
hönnuða og hugmyndafólks og hefur það markmið helst
að gefa ólíku fólki færi á að koma vörum sínum á fram-
færi.
Í Búðinni gaf að líta marga skemmtilega hluti, meðal
annars nokkra fagurlega heklaða kraga. Með sumum
krögunum fylgdi spenna með hekluðu skrauti í stíl, einn-
ig er hægt að kaupa spennurnar sér. Hönnuður og sú
sem heklar kragana er Jóní Jónsdóttir eins og hún hefur
verið kölluð frá barnæsku en fullu nafni heitir hún Ólöf
Jónína Jónsdóttir.
Jóní er myndlistarmaður, útskrifaðist úr Listaháskóla
Íslands 1996, úr skúlptúrdeild. Hún stundað nám í mál-
aradeild í Konunglegu listaakademíunni í Kaup-
mannahöfn.
„Ég hef aldrei verið neitt sérstaklega góð í handa-
vinnu,“ segir hún, þegar spurt er frekar út í tilurð kraganna. „En fyrir
nokkrum árum kenndi mamma mér að hekla og er ég ágæt í því. Þegar
Búðin opnaði fann ég þörf hjá mér til að taka þátt í þeirri starfsemi því
vinkonur mínar reka Búðina og er ein þeirra með mér í Gjörn-
ingaklúbbnum,“ segir Jóní og bætir við að þær sem eru í fyrrnefndum
Gjörningaklúbbi einskorði sig ekki við einn miðil myndlistarinnar held-
ur þá alla. „Þó að kragagerðin tengist ekki myndlist sem slík þá fæ ég
útrás fyrir sköpunargleðina við gerð þeirra. Það felst í því mikil hug-
leiðsla að sitja við og búa til hluti eins og þessa og þá verða oft til hug-
myndir að öðrum hlutum.“
Jóní segist leitast við að hafa kragana hlýja, þægilega en jafnframt
skrautlega, „þá eru þeir eins og vetrarskart.“
Hún lætur bara vel af þegar spurt er út í eftirspurn eftir krögunum.
„Það hefur selst svolítið af þeim, en engir tveir eru eins, og einnig hef-
ur selst nokkuð af spennunum. Ég er því núna alveg á fullu að hekla
fleiri kraga. Þetta er mjög skemmtileg vinna.“
Heklar
kraga og
spennur í stíl
 HÖNNUN
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Jóní Jónsdóttir: Vill hafa kragana hlýja og þægilega. Spennan er í stíl.