Íslendingaþættir Tímans - 08.04.1970, Blaðsíða 10

MINNING
EYJOLFUR BUASON
fyrrum bóndi á Eystra-Miðfelli
á Hvalfjarðarströnd
maður og þrekinn að sama skapi,
ljós á skegg og skör, bjartur yfir-
litum og hinn höfðinglegasti.
Hann var mikill verkmaður sem
faðir hans, afl hans vissu fáir því
að hversdagslega flikaði hann því
ekki. Hann var óáreitinn, en þétt-
ur fyrir og talsvert þykkjuþungur
væri því að skipta. Vinur var hann
vina sinna, en e'kki allra, og trygg
lyndur. Iljörtur ándaðist í Sjúkra-
húsi Patreks'fjarðar 11. jan. 1969,
eftir stutta legu þar. En var áður
farinn að heilsu og kröftum, þótt
oftast hefði hann fótavist, þar til
seinustu dagana sem hann lifði.
Mér kom í hug, þegar ég frétti lát
Hjartar vinar míns, þetta erindi
eftir skáldið á Sandi:
Fjölgar enn í föðurhúsum,
fullt mun senn á efsta bæ.
Einn sem hafði áttatíu
ára, vaðið krap og snæ.
Kallaði ferju af konungs garði,
kóngsins yfir sól og blæ.
Guðrún Pálsdóttir, kona Hjart-
ar Erlendssonar, var eins og áður
er sagt, dóttir Páls bónda á Hamri
Guðmundssonar. Hún fæddist á
Hamri 16. okt. 1889. Móðir hennar
var Jóna Guðmundsdóttir Þorkels-
sonar. Páll og Jóna áttu fjölda
barna og eru nokkur þeirra á lífi,
Guðrún var elzt af börnunum. Öll
voru mjög myndarlegar manneskj
ur og sérlega vönduð til orðs og
æðis, enda áttu þau til þeirra að
telja, sem aldrei máttu vamm sitt
vi'ta.
Guðrún og Hjörtur eignuðust 10
börn, 4 sonu og 6 dætur. Þar af
eru nú aðeins 2 synir eftir í sveit-
inni þeirra, og búa báðir í Efri
Auðsdal. Hin öll eru komin út og
suðmr. Þetta er saga sveitanna hin
síðustu ár. Einn son misstu þau
uppkominn, hinn mesta efnis-
mann. Börnin eru þessi talin í
aidursröð: Erlendur Magnús, býr
í Rvík, Helga, býr í Rvik, Svanfrið-
ur, býr í Rvík, Valborg býr í Kefla-
vík, Lilja, býr Rvk, Gunnar Valdi
mar býr Rauðsdal, Gísli, býr í
Rauðsdal, Rósamunda, býr á Pat-
reksfirði, Sigríður býr á Patreks-
firði, Jónas dó um tvítugt (hann
átti að vera annar í röðinni aldurs
vegna). Öll e ru börnin sérlega
myndarlegt fólk, og lík foreldrum
símum að öllu atgjörvi. . . Eins og
að likum lætur, var aldrei um
neitt ríkidæmi að ræða í búi
þeirra Guðrúnar og Hjartar. En
Fæddur 12.8. 1889.
Dáinn 25.1. 1970
Kveðja frá frænda hans Sigur-
mundi Guðnasyni.
Kem ég að kveðja og þakka,
Kristur þig blessi.
Margt er, sem vildi ég minnast
mildum frá stundum.
Á sólbjörtum sumarsins dögum
í sveitinni fögru
hleyptum við fákum fríðum,
ég finn ennþá til gleði.
Skyggja oft ský íyrir sólu
skrautblómin deyja.
Frændi, ég fann, að það syrti,
þér fólst blessuð sóhn,
er synirnir ungu að árum
hér enduðu lífið,
þar var heldur aldrei áberandi
skortur hvorki til fæðis né klæð-
is. Bæði hjónin voru samvalin í
því að vera fyrirhyggjusöm og láta
ekkert fara í súginn sem hægt var
að nota. Þau voru alltaf leigulið-
ar þar til hin allra síðustu ár bú-
skaparins, og vinnu keyptu þau
ekki svo neinu næmi, hvorki ut-
an né innanbæjar. Eftir að þeir
feðgar í sameiningu keyptu jörð-
ina, hófust þeir handa um miklar
húsabætur og ræktun. Hús eru
þar nú öll ný, og túnið margfalt
stærra en þegar Hjörtur fíutti
þangað. Enda var þess full þörf
að auka ræktunina, því að útheys-
slægjur eru þar litlar, en aftur er
útigangur beztur á þeirri jörð í
aliri sveitinni. Én slíkt búskapar-
lag blessast ekki lengur, að setja á
útbeit. Og það vissi Hjörtur ekki
síður en aðrir. Áhöfn jarðarinnar
nú mum vera helmingi meiri en
áður var, þótt nú sé beitt í hófi,
og segir það sína sögu.
en konan þin kraup '
hjá þér, vinur,
og kyssti burt tárin.
Hún hefur stutt þig í starfi
með styrkleika sínum
hlúð að þér sjúkum og sveittum
með samúð og Míðu.
Guð henni gleði nú veiti
græði öll sárin
sólgeisla kærleikans sendi
syrgjandi hjarta.
Vertu sæll, vinur minn kæri,
verrndi þig Drottinn
engil sinn láti þig lei'ða
um Ijósskreytta vegi.
Þökk fyrir það, sem mér varstu,
því ei ég gleymi.
Kærleikans sólgeislar signi
Guðrún Pálsdóttir veiktist hast-
arlega 26. febr. Hafði að vísu
aldrej á heilli sér tekið síðan mað-
ur hennar dó, en hafði þó fótavist.
Hún var flutt í hasti til læknis á
Patreksfirði, en andaðist þar sama
dag og hún kom vestur oða 27.
febrúar s.l.
Og nú eru þessi glæsilegu ung-
menni, sem ég gat um í upphaíi,
bæði komin yfir móðuna miklu,
sem aðskilur tilverusviðin. Og ég
er ekki í minnsta vafa um það, að
hennar hefur beðið „vinur í
varpa“. Þau skiluðu miklu dags-
verki, og drógu hvorugt af sér.
Ég vil kveðja þessa frænku mína,
Guðrúnu Pálsdóttur, með orðum
skáldsins:
Enginn getur þinnar þreyfu
þunga, lagt á vogarskál.
Enginn getur andvökurnar
álnað. — Það er vonlaust mál.
Guðimmdur Einarsson.
sálina þína.
(G.G. frá Melgerði).
10
(SLENDÍNGAÞÆTTÍR