Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 18

spurði hann alltaf af svo miklum skiln-
ingi, hvernig honum liði, þegar hann kom
til hennar til að kaupa sér álegg. Hún var
afskaplega virðingarverð og vingjarnleg
kona. t rauninni minnti hún hann afskap-
lega mikið á Leilu, hugsaði hann, þegar
hún var komin framhjá. Furðulegt, að
hann skyldi aldrei hafa veitt þessu eftir-
tekt fyrr.
Frk. Prehn gekk áfram eftir götunni Þar
sem hún fór framhjá hverju húsinu af
öðru, minnti hún helzt á hershöfðingja,
sem er á eftirlitsferð hjá sveitum sinum —
þvi að i þessum húsum voru nefnilega við-
skiptavinir hennar. t tuttugu-og-fimm ár
hafði hún staðiö bak við afgreiðsluborðið i
sömu verzluninni, og vegna samvizku-
semi hennar og elskulegs viðmóts gagn-
vart viðskiptavinunum var þetta blómleg
verzlun, sem ekki stafaði nein hætta af'
hlægilegum fyrirbrigöum eins og stór-
mörkuðum og þess háttar. Þau hjónin,
sem verzlunina áttu, gerðu sér ljóst, að
fröken Prehn var virði þyngdar sinnar i
gulii. Þau gátu hins vegar lokað, ef hún
færi að hætta.
Kvöldsólin glampaði i bláum, skærum
augum hennar og skein á framstandandi
undirhökuna. Hún var að hugsa um Hol-
ger Kragh, og henni fannst það sorgiegt,
að hann skyldi vera orðinn ekkjumaður.
Svona gjörvilegur maöur — og ungur enn-
þá. t rauninni hafði hún verið veik fyrir
honum öll þessi ár. Sumir karlmannanna,
sem verið höfðu fastir viðskiptavinir öll
þessi ár, höfðu kveikt drauma hjá henni —
og Holger Kragh var einn þessara manna.
Hann hafði verið sætur hérna áður fyrr —
og á sinn hátt var hann það ennþá. Og hún
sjálf var ung lika. Það var engu likara en
viðskiptavinirnir væru skyldir manni,
þegar maður var búinn að umgangast þá i
svona mörg ár, hugsaði hún með sér og
brosti. Börnin, sem maður mundi eftir,
voru nú gift. Gift og áttu fina bila — og
áttu sjálf börn. Og hún sjálf stóð enn við
afgreiðsluborðið i kjötbúðinni — og fyrir
henni var allt óbreytt. 1 þessi tuttugu-og-
fimm ár hafði hún búið i ibúð á fyrstu hæð,
tveim götum frá kjötbúðinni, og hún átti
indælt litið heimili með blómakassa á
svölunum og mahónihúsgögnum og hús-
búnaði, sem gat komið flestum öðrum til
aðblikna. Borðbúnaður og hvaðeina milli
himins og jarðar. En hún hafði svo
sem ekki mikil not fyrir þetta þvi hún
þekkti ekki marga. Henni varð aftur
hugsað tii Holgers Kragh. Einhvern dag-
inn ætlaði hún að rabba við hann i róleg-
heitum — hann var einmana eins og hún
og þarfnaðist eftirtektar. Hún ætlaði að
bjóða honum til kvöldverðar — og hafa
vinflösku á borðum. Og kaffi og koniak og
vindla — allt það, sem hugur mannsins
hlýnaði við...
Ennþá voru áform fröken Prehn laus i
reipunum, en áður en hún komst heim,
voru þau orðin fastmótaðri. Hvernig átti
hún bara að fara að þvi að komast nær
honum — þvi að hún vildi ekki ganga til
hans á götunni. Þá fékk hún snjalla hug-
mynd. Á hverjum sunnudegi fór hann til
kirkjugarðsins til að leggja blóm á gröf
konunnar sinnar. Það vissi hún með vissu.
Og á sunnudaginn ætlaði hún að fara i sin
finustu föt — setja á sig nýja, flotta hatt-
inn og taka fallega veskið sitt — og ganga
,,af tilviljun” fram hjá gröf frú Kragh,
þegar hann stóð þar i sorgum sinum.
Kannski gæti htjn lokkað hann með sér
heim i siðdegiskaffi með heimabökuðum
kökum, og þá voru henni allir möguleikar
opnir...
Næstu dagana veittu þær Anne og Sonja
þvi eftirtekt, að breytingar höfðu orðið á
föður þeirra. Hann virtist kátari — og
hann var svo furðulega sjaldan heima.
Það var alls ekki anzað i simann, stund-
um þegar þær hringdu.
Og það var i raun og veru orðin breyting
á Holger Kragh. Magda Prehn var smám
saman komin inn i tilveru hans og fyllti
þar út í tómarúm, sem hafði verið svo
yfirþyrmandi. Skemmtilegar sam-
ræðurnar — ánægjulegar gönguferðirnar
— smáferðalög út i skóginn. Þau fóru og
litu á auglýsingarnar — og hann var ekki
lengur einmana. Þetta var svo friðsælt og
gott —hugsa sér, að fröken Prehn skyldi i
raun og veru vera svona stórkostleg kona,
sem skildi til hlitar einstæðingsskap hans.
Hann kallaði hana alltaf „fröken Prehn”,
enda þótt hún væri alltaf að biðja hann að
kalla sig Mögdu. En það fékkst hann ekki
til að gera — honum fannst þau ekki
þekkjast nógu vel til þess ennþá. Og frök-
en Prehn hafði aðsinu leytinu nógan tima.
Hægfara tilfinningar hennar blossuðu upp
i hitasótt sem nálgaðist ást. Var það um
seinan? spurði hún sjálfa sig. Nei, það var
það ekki — henni fannst skyndilega lifið
blasa við henni — lifið, sem hafði snið-
gengið hana, meðan hún hafði staðið bak
við afgreiðsluborðið og látið sig dreyma
um karlmenn, án þess að hefjast handa.
Nú var allt breytt. Hún var gripin þeirri
örvæntingu, sem gripur veiðimanninn,
þegarhann eygir bráð eftir árangurslaust
erfiði allan daginn. Og heimurinn hvarf
henni — hversdagsleikinn — viðskiptavin-
irnir — einmanaleikinn. Af þvi að hugur
hennar var þrunginn tilhlökkun — kröf-
unni um að fá að lifa fyrr en það var um
seinan. En tilhugsunin um margra ára
hjónaband Holgers fyllti hana ótta. Hann
hafði verið svo hamingjusamur með
eiginkonu sinni — og hann þurfti að taka
tillit til dætra sinna. Þessi ógifta virtist
hörðihorn að taka. Og örlögin höguðu þvi
svo, að það skyldi einmitt vera Anne, sem
hringdi dyrabjöllunni frá fröken Prehn
heiðskiran júnidag.
— Já, en guð minn almáttugur — eruð
það þér?
Fröken Prehn roðnaði. Hún bauð Anne
inn i stofu. Litaðist sem snöggvast um til
þess að ganga úr skugga um, aö allt væri i
lagi.
— Fáið yður sæti, sagöi hún vingjarn-
lega.
En innra með sér var hún köld. Hvað
skyldi nú gerast?
Anne settist niður og horfði i gaupnir
sér.
— Ég hef heyrt, að þið faðir minn séuð
mikið saman, sagði hún loks. Já, faðir
minn hefur ekki sagJ mér það sjálfur —
hann skrökvar eins og skólastrákur til að
dylja það fyrir mér og systur minni.
— Er það nauðsynlegt? spurði fröken
Prehn. Hún sat teinrétt i baki og hún fann
sterka þrjóskutilfinningu gagntaka sig. —
Faðir yðar hefur liklega leyfi til að um-
gangast hverja þá, sem hann langar til?
— Fröken Prehn, skaut Anne inn i.
Finnst yður sjálfri þér hafa hagað yður
skynsamlega?
— Hvað eigið þér við með þvi?
— Faðir minn er einmana — og þér haf-
ið fært yður i nyt einstæðingsskap hans.
Faðir minn hefur lifað sinu lifi — þar sem
þér hins vegar eigið allt til góða. Ég álit,
að hann geri sér alls ekki ljós markmið
yðar. Honum finnst þér vera indæl og góð
manneskja, hjálpsöm og skiljið hann.
Sem sagt — góður vinur, annað ekki. Þér
hins vegar ætlist til svo mikils, að hann
getur aldrei uppfylit það.
Svipur fröken Prehn varð hörkulegur:
— Farið þér! hrópaði hún. Þér ættuð að
skammast yðar! Þér eruð náttúrulega
dauðræddar um, að ég fari að giftast föð-
ur yðar — hvað verður þá um arfinn, ekki
satt? Það myndi setja slæmt strik i reikn-
inginn hjá yður...
Anne reis á fætur. Hún fyrirvarð sig
fröken Prehn vegna — en hún var róleg og
köld og fann jafnframt til meðaumkunar.
— Ef það væri föður minum til ánægju
og hamingju, myndum við systurnar ekki
segja eitt einasta orð, sagði hún. En það
gæti það aldrei orðið, af þvi að faðir minn
verður aldrei hamingjusamur á sama
hátt aftur. Hann er einmana og ringlaður,
af þvi að svo stórkostlegar breytingar
hafa orðið i tilveru hans. 1 hans augum er-
uð þér eitthvað gott og öruggt, sem hann
getur hallað sér að. Þér eruð góðar við
hann — dekrið við hann — og mamma
dekraði við hann alveg hræðilega alla
ævina, og hann nýtur þess að láta stjana
við sig. Allt hvað eina, sem maður þarfn-
ast. það veitið þér honum — ennþá án þess
að krefjast nokkurs i staðinn. Þér látið
hann tala um mömmu, af þvi að þér hald-
ið, að það sé öruggasta leiðin til að fá hann
til að endurgjalda tilfinningar yðar.
Fröken Prehnsjálfrar yðar vegna —
haldið áfram að umgangast föður minn.
Talið við hann. Njótið félagsskapar hans
— en gerið yður ekki vonir um meira. Það
væri synd vegna yðar sjálfrar og hans, ef
af þessu kynnu að skapast tilfinningar og
l
Framhald á bls, 4 0
18