Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 9

sumardag þegar Farabara
var litill drengur, að pabbi
hans kallaði á hann.
— Farabara, komdu hérna,
ég þarf að tala við þig. Svo fór
hann með Farabara út fyrir
bæinn og út á tún. Er þeir
stóðu i skugganum af stóru
tré, lagði faðirinn höndina á
öxl Farabara.
— Farabara, sonur minn
góður, sagði hann. — Ein-
hverntima verður þú elztur og
vitrastur i bænum, eins og ég
er núna og faðir minn var á
undan mér. Hlustaðu nú vel:
Ég vil að þú vitir hvers vegna
allir i svona litlum bæ bera svo
rnikla virðingu fyrir þeim
elzta. Hann beygði sig niður og
hvislaði siðustu orðunum i
eyra Farabara: —r Það er af
þvi að sá elzti er alltaf með
lukkusteininn á sér.
— Lukkusteininn? sagði
Farabara. Hann hafði aldrei
heyrt hann nefndan fyrr.
— Sjáðu nú til, sonur minn,
sagði faðirinn. Svo stakk hann
höndinni inn á sig og þegar
hann dró hana fram aftur, sá
Farabara eitthvað glitra i
lófanum.
— Þetta er lukkusteinninn,
sagði faðirinn. — Faðir minn
bar hann á undan mér og faðir
hans á undan honum. Þegar
þú tekur við, sonur minn, átt
þú að gæta steinsins eins og ég
geri núna.
Farabara horfði hrifinn á
steininn og var ákaflega
ánægður og nú skildi hann allt
saman. Litli bærinn yrði alltaf
svona góður bær, meðan
steinninn væri i vörzlu þess
elzta þar.
Mörg ár liðu og Farabara
gamli bjó i fallega húsinu sínu
i miðjum bænum. Á daginn sat
hann á háum stól á miðju gólfi
og á næturnar hélt hann fast
um steininn, þvi hann var
hræddur um hann, Það yrði
ekki gott, ef einhver næði
leyndarmáli bæjarins.
Farabara var meira að
segja svo varkár, að enginn
fékk aðkoma inn til hans leng-
ur. Maturinn var settur utan
við dyrnar, sem alltaf voru
læstar og þykkir hlerar voru
fyrir gluggunum.
En samt var hann ekki nógu
varkár, það kom i ljós. Inni í
háa stólnum átti nefnilega
heima litil mús og hún var
ákaflega vitur. Hún átti sér
heimili innan við rifu i svins-
leðrinu og hún fór mjög var-
lega, þegar hún var á ferðinni.
Eitt kvöldið var hún að leita
sér að einhverju að borða, og
þá sá hún, að Farabara gamli
var sofandi i stólnum. Skikkj-
an hans hafði losnað og músin
sá lukkusteininn, þar sem
hann glitraði. Eins og örskot
þaut músin til og greip stein-
inn, án þess að Farabara svo
mikið sem hreyfði sig. Svo
skauzt hún inn i hreiðrið sitt i
stólnum, þar sem hún sofnaði i
ylnum frá gamla manninum.
Þegar hún vaknaði heyrði hún
hann kveina og kvarta.
— Lukkusteinninn. Hver
hefur tekið lukkusteininn,
veinaði hann. Og músin sá, að
hann leitaði um allt húsið að
steininum, sem hún hafði tekið
með sér inn i stólinn. Loks
settist hann á rúmstokkinn og
fól andlitið i höndum sér.
— Nei, nei, nei. Ilvernig fer
nú fyrir okkur i litla bænum
þegar lukkusteinninn er horf-
inn?
Jæja, hugsaði músin með
sér og strauk veiðihárin. Það
er þá lukkusteinn, sem ég hef
nælt mér i. Það var mál til
komið. Mér liður hreint ekki
sem bezt hérna. Nú fer gæfan
liklega að brosa við mér. Hún
tautaði fyrir munni sér og
C
horfði á steininn, sem glitraði
fagurlega og var næstum eins
stór og hún sjálf.
Morguninn eftir vaknaði litli
bærinn og óánægjan náði
sannarlega alveg upp i kirkju-
turninn. Klukkan hætti að slá,
hestarnir neituðu að draga
vagnana og allt lif og fjör var
horfið af götunum. Enginn
söng og bókstaflega ekkert
heyrðist. Hvað hafði komið yf-
ir litla bæinn?
Enginn vissi það nema
Farabara, sá elzti og vitrasti,
sem sat i litla húsinu sinu i
miðjum bænum og hafði eng-
um hleypt inn i manna minn-
um.
Dagarnir liðu og ástandið
versnaði. Loks var það litil
stúlka, sem stakk upp á þvi, að
farið yrði til Farabara að leita
ráða, hann var vitrastur af öll-
um. Fólkið i bænum kom sér
saman um að liklega væri
þetta rétt og svo sendi það litlu
stúlkuna til Farabara. Hún
vildi ekki fara ein og tók þess
vegna köttinn sinn með sér og
lét hann fara inn fyrst. Kisi
skauzt inn og setti upp kryppu,
þegar hann fékk pata af mús-
inni undir háa stólnum. Þá
vildi ekki betur til en svo, að
músin þaut út úr stólnum af
hræðslu og velti steininum
með sér um leið. Þarna lá
Framhald á 4 7.siöu.
9