Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 42

kvikindið hann Jón með i töskuna og þar var
hann lokaður inni.
Það tók enginn eftir þvi, að Jón var horfinn.
Mamma hafði svo mikið að gera um morgun-
inn, þvi að þau þurftu að vakna fyrir allar aldir
til að aka Jóni til Keflavikur. Flugvélin flaug
nefnilega þaðan. Það var ekkert skoðað í tösk-
una hans Jóns, svo að kvikindið hann Jón
fannst alls ekki, enda hefðu tollverðirnir áreið-
anlega ekkert haft að athuga við svona skrýtið
kvikindi.
Mamma, pabbi og litla systir kysstu Jón með
virktum og sögðust hlakka til að sjá hann eftir
viku. Svo fór Jón út i flugvélina. Farangurinn
hans var settur i farangurgeymsluna, en Jón
fékk sæti við gluggann og hann gat þvi séð út.
Hann fékk góðan morgunverð og bað meira
segja um ábót.
En veslings kvikindið hann Jón bögglaðist i
töskunni og reyndi að komast undan skyrtun-
um og buxunum, sem lágu ofan á honum. Loks-
ins tókst honum það, en þá tók ekki betra við.
Yfir honum var stórt og þungt þak. Kvikindið
hann Jón ýtti og ýtti, en ekkert gekk.
Loksins lækkaði flugvélin flugið. Það átti að
millilenda í Glasgow, sem er borg á Skotlandi.
Þá fóru allir farþegarnir út til að teygja úr sér
og liðka fæturna, en kvikindið hann Jón fékk
ekki að gera það, enda hafði hann enga fætur.
En honum tókst samt að mjaka svo upp lokinu,
að hann komst út. Liklega hefur gleymst að
læsa töskunni alveg. Kvikindið hann Jón
smellti i lás á eftir sér og skreið eða réttara
sagt valt fram í vélin. Hann faldi sig undir einu
sætinu og þar lá hann og hugsaði sinn gang.
Iiann haföi heyrt Jón tala um Tivoli og Circus
Schumann og hann ætlaði aldeilis að komast á
þá staði. Hann hafði aldrei fengið að fara neitt
nema inn i herbergið hans Jóns, i i stofuna og
svo á handavinnusýningu, þar sem hann varð
að standa teinréttur til sýnis og láta alla horfa
á sig. Það hafði honum likað heldur illa. Hann
vissi lika sem var, að Jón myndi aldrei taka sig
með eitt né neitt, þegar til Kaupmannahafnar
kæmi. Sennilega myndi hann fela hann i tösk-
unni og láta hann dúsa þar þangað til að heim
kæmi. Nei, hann hlakkaöi til þess að flugvélin
lenti.
Jón eigandi hans fékk kjöt og ábæti, en kvik-
indið hann Jón fékk ekki neitt nema rykið á
gólfinu, en loksins lækkaði flugvélin flugið.
Þeir voru komnir til Kaupmannahafnar.
Farþegarnir gengu frá borði i skipulegri röð
og fóru og létu skoða farangur sinn hjá toll-
vörðunum. Allir nema kvikindið hann Jón. í
fyrsta lagi hafði hann engan farangur og i öðru
lagi sá enginn hann þar sem hann valt eftir
gólfinu. Hann var svo litill, ekki nema 35 senti-
metrar og það horfðu allir upp i loftið, en eng-
inn niður fyrir fætur sér. Allir voru önnum
kafnir við að horfa á farangurinn sinn og toll-
verðina og kvikindið hann Jón komst óhindrað-
ur inn i skottið á leigubil, sem beið fyrir utan.
Hann faldi sig úti i horni á skottinu, en mikið
þótti honum óþægilegt að fá allar töskurnar of-
an á sig. Ég hugsa, að hann hefði kafnað, ef
hann hefði þá þurft að anda, en það þurfti hann
sem betur fer ekki. Þegar Jón slapp út úr biln-
um, en það var meðan fólkið, sem hafði tekið
hann á leigu var að greiða bilstjóranum fyrir
aksturinn, sá hann að hann var kominn að
stóru hringlaga húsi. Þar var sirkusinn eða
fjölleikahúsið eins og það var kallað á islenzku.
Kvikindið hann Jón valt inn. Sem betur fer
fyrir hann var húsið ekki þéttskipað áhorfend-
um, svo að Jón fékk sér sæti i fremstu röð. Þar
var nú margt furðulegt að sjá.
Fyrst komu fallgeir hvitir hestar, sem döns-
uðu i hring og þar stóð kona á baki eins hests-
ins. Hestarnir stukku yfir eldhringi og léku
allskonar listir. Svo kom litil stelpa i hvitum
kjól með glitrandi höfuðskraut með stórri
hvitri fjöður i. Hvað haldið þið, að hún hafi ver-
ið að sýna? Hún var að sýna litla grísi, sem
gátu lika leikið allskonar listir og gerðu það
vel. Næst var komið með stóran ljósastaur,
sem náði alveg upp i mæni á húsinu. Það var
Ijós á staurnum. Svo kom maður inn. Hann
var finn maður með pipuhatt og lafafrakka.
Manninn vantaði eld i vindilinn sinn og hann
hélt, að það væri eldur uppi i staurnum. Hann
fór að klifra upp og staurinn svignaði i allar
áttir. Það var nú meiri sjónin. Kvikindið hann
Jón var svo sannfærður um, að maðurinn
myndi detta, að hann tók með báðum höndum
fyrir augun, en þegar hann gægðist út aftur lá
maðurinn á maganum uppi á ljósastaurnum og
var að reyna að kveikja i vindlinum. Jón þorði
ekki að horfa aftur fyrr en maðurinn var á leið-
inni niður.
Kvikindið honum Jóni fannst næsta atriði
skemmtilegast. Þá var komið með asna og
maðurinn, sem kom með hann lofaði hundrað
krónum þeim manni, sem gæti setið á baki
hans i fimm minútur. Þeir voru margir, sem
reyndu, en asninn bæði jós og prjónaði og allir
duttu af baki. Framhald
42