Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 47

© Blóm...
niður aftur, en ekkert gerðist. bá varð
hann heldur ekki hræddur.
Segulmagnað vatn
Sálfræðingar og eðlisfræðingar við
Manitobaháskóla hafa gert annars konar
tilraunir með blóm. Byggkorni var plant-
að i nákvæmlega eins mold og siðan vökv-
að með veikri saltupplausn. Hluti af upp-
lausninni hafði áður verið „magnaður”
þannig að náttúrulæknir hélt höndum yfir
henni. Strax þegar átta dagar voru liðnir,
kom i ljós, að þær plöntur sem fengið
höfðu magnaða vatnið, sýndu, að ef sál-
sjúkt fólk, sem var langt niðri var látið
halda um flöskurnar, dró strax úr vexti
plantanna. Sama er uppi á teningnum
hvað varðar gerlagróður ýmiss konar.
bað dregur úr vextinum.
® Þóra...
gegn þessari vitstola trú, sem kæfði alla
skynsemi?
Nei, ekkert Vist ekkert, nema þetta
eina, kætina, sem i henni bjó, hvað sem
á dundi. Hún brýndi röddina á ný, og nú
hlustaði hún, ibyggin á sjálfa sig:
„Vilji þeir snúa við bátnum, skulu þeir
ekki hafa betra aí þvi, Ég dembi ykkur
öllum fyrir borð og á bólakaf, forsmánirn-
ar ykkar, og — og kveð ykkur niður hérna
á boðanum.”
Hún hætti að róa andartak. Báturinn
valt iskyggilega. „Seztu undir árar og
andæfðu, pabbi,” skipaði hún og damlaði
með árunum. „Fyrir borð meö ykkur,
djöflahyski, stórt og smátt.”
Og nú hló hún. „bar stakk sá fyrsti sér.
Komdu aldrei upp aftur, meðan veiði-
bjalla sést hér á skeri. bar fór annar. Sést
i iljarnar á honum. Kyrr, pápi, haltu
stöðugum bátnum. bar fór sá þriðji —
fjórði — fimmti — sjötti. Steinsukku! og
liggið þið eins og steinrotuð tindabikkja til
efsta dags. bið, þarna i skutnum, fyrir
borð með ykkur! Sjö — átta — niu. bá eru
þrjú hundspottinn eftir. Ætlið þið að
gegna mér, útþvættin? Tiu — ellefu. Og
þar fér siðastur ófreskjan hann Hafnar-
eyja-Gvendur. Heðan af ertu geymdur og
gleymdur. Heyrirðu það? Ekkert lifandi
kvikindi man eftir þér. Og nú höldum við
áfram, pápi.”
„Heim,” sagði öldungurinn. „Okkur er
óhætt. Er okkur óhætt, bóra min? „Hann
var þreyttur og magnlaus, en rólegur.
„Já okkur er óhætt.,En nú förum við
up’p að Narfeyri. Og róðu knálega, þvi að
hann er að hvessa. Ég verð að fá að ganga
i kirkju eftir öll þessi ósköp.”
„Ég skil það, barnið mitt,” sagöi hann
lágt og fór að róa. Hann reri linlega og
skrykkjótt.
bóra reri af öilum kröftum, og svitinn
rann af henni. Hún varð þó að gefa sér
tóm til að lita um öxl, til lands, öðru
hverju.
„Bráðum,” hugsaði hún fagnandi.
„Bráðum verð ég að hitta hann og tala
rækilega við hann. Lifandi ósköp hlýtur að
vera gaman að eiga heima á Skógar-
strönd og geta alltaf hitt fólk, hvað vont
sem er i sjóinn, og eins um háfjöru. En ef
hann trúir vaðlinum i karlinum og heldur,
að við séum göldrótt, þá læt ég hann sigla
sinn sjó. En það er engin hætta. Hann er
ekki geggjaður, sem horfir svona fallega
á mig.”
Ósjálfrátt fór hún að tala upphátt:
„Engin hætta, að viss meður á Ströndinni
sé geggjaður. Aumingja pápi minn, ég er
viss um, að þú ert vitlausasti karlinn við
Breiðafjörð. bess vegna verður þú lika
frægastur þeirra allra. Heilbrigð skyn-
semi verður alltaf hornreka, bæði i landi
og úti i Eyjum. bar hallast ekki á. Og
þetta kallar sig guðsbörn!”
„Ertu að fara með guðlast á sjó,
barn?” kveinkaði gamli maðurinn.
„öðru nær Ég var bara að segja, að
sáluhjálp min liggur við, ef ég kemst ekki
i Narfeyrarkirkju i dag. Og ég fer ekki
aftur fyrr en seint á flæðinu, ef ég þá verð
ekki í landi í nótt. bá breiði ég hvitt á
stein, einhvers staðar, þar sem hún Bryn-
hildur getur séð það. bá veit hún, að við
erum bæði heil á húfi.”
„bú gerist stjórnsöm, dóttir góð.”
bóra byrsti sig, þó að hún væri i sjöunda
himni, eða ofar, þessa stundina. „bað er
nú meinið, að ég fæ ekki að ráða öi’lu, sem.
ég vil. En nú veiztu, vonandi, hver á að
hafa ráðin i Gvendareyjum og hver kann
nóg til þess að sökkva djöflum niður á
hafsbotn. betta er að vera kraftaskáld,
karl minn.”
Hún lækkaði róminn. „Og nú skal ég
kveða svo vel, að sjálf himnadrottningin
dansi á gullskóm um allar Breiðafjarðar-
eyjar i nótt. Enginn skilur, að ég er
skáld.”
© Barnasagan...
hann á gólfinu og var svo glitr-
andi að Farabara, litla stúlk-
an og kötturinn stóðu bara og
störðu á hann.
En svo tók Farabara stein-
inn upp og þrýsti honum að
hjarta sér, áður en hann stakk
nese . □ooqj
1q m&ffioonn
1 Qonooonocj
□□□□□□ □□□/
!□□□!?—-^iaon,
1000
lOQQQl
— Við erum búnir að leita um allt húsið
en það finnast engin merki um hlerunar
tæki.
honum inn á sig> í sama bili
sló klukkan tólf högg og þegar
Farabara opnaði glugga-
hlerana, heyrðist fris i hest-
um, vagnaskrölt og söngur.
Litli bærinn var aftur orðinn
sarnur.
Farabara sneri sér frá
glugganum og strauk litlu
stúlkunni um hárið.
— Þeir kalla mig Farabara
hinn vitra, sagði hann hægt. —
En þú ert eins vitur og ég.
Komdu til min á hverjum degi
og taktu köttinn með þér.
Frá þessum degi heyrði
fólkið i litla bænum Farabara
hlæja. Hann var svo ánægður,
aðallir urðu ánægðir, þvi gleði
er smitandi. Sá sem á að gæta
lukkusteinsins glitrandi, þarf
ekki að vera óhamingjusamur
sjálfur.
Lausn d ,,Eru þær eins?"
úr síðasta blaði:
Brotið á skfðinu snýr öfugt, kringlan á stafnum, sem vlsar upp,
er minni og stafurinn hallast nær manninum, meira sést af stofni
trésins, neðri maðurinn sperrir fingurinn og derið á húfunni hans
er sperrtara. Loks er sklðamaðurinn f fjarska kominn með
fagran barn.
47