Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 28

Oddný Guðmundsdóttir:
Þora i
Gvendareyjum
Þóra i Gvendareyjum stiklaði berfætt á
hleinum niðri við iendinguna. Hún var i
fagurrauðu nærpilsi, sem nam við kálfa,
saumað svartri blómafléttu ofan við fald-
inn. Hún hafði gráa þrihyrnu yfir herð-
unum og hélt henni lauslega að sér um
brjóstin. Handleggirnir voru berir og sól-
brenndir.
Svona undarlega klædd tvfste hún i
morgunkyrrðinni og skimaði ibyggin i
allar áttir. Fuglar kliðuðu i flæðarm&linu
og stungu sér i lygnan vatnsflötinn. Hún
leit heim að bænum leit til lofts og sá
bjarma af sólaruppkomu. Þá tók hún við-
bragð, skokkaði upp hallann, stað-
næmdist og horfði út yfir eyjarnar i
morgunljómanum. En öll þessi birta og
viðsýni nægði ekki til að skýra nein
vándamál. Hún var jafn ráðþrota og
Gunnaa systir hennar var eina
skammdegisnótt i Stagley. En Gunnu var
nú svo gjarnt að gefast upp.
Þetta var ekki i fyrsta skipti, sem hún
þaut á fætur fyrir rismái og talaði við
sjálfa sig. Hún rölti niður að sjónum
hinum megin, en vissi svo sem vel, að
náttúran i kringum hana, dauð og lifandi,
bjó ekki yfir neinum úrræðum henni til
hjálpar. Stúikukindin með úfna hárið,
hviku, gráu augun og spékoppanna, sem
hún sá fyrir framan sig i polli milli þúfna,
var sú eina, sem leyst gat vandann. Hún
hló við spegilmynd sinni. Myndin opnaði
stóran, þekkilegan munn, með
óskemmdum tanngarði. Svona andlit var
einmitt skapað til að hlæja. ,,Mér færi illa
að gráta”, sagði hún upphátt og gretti sig,
likt og af gráti. En það kom henni til að
hiæja.
„Fyrst ég get hlegið núna, ætti ég að
finna eitthvert ráð, ,, sagði hún. ” Aidrei
hló Gunna, velsingur. Þvi fór, sem fór.
Lét karlinn koma sér til að trúa öllum
fjáranum. Og svo heldur hann, að
skrattinn hafi elt Gunnu i sjóinn. Nei,
ónei, fjandinn er saklaus af þvi, þótt
bölvaður sé. Karlinn var búinn að gera
hana tryllta, áður en hún fór héðan.”
28
Þóra greiddi hárið lauslega með
fingrunum. Þaö hafði raknað úr flétt-
unum. Hún brá þvi i tvær fléttur við
eyrun. „Allir eru vitlausir, nema við,
Þóra min,” sagði hún við myndina. „Það
var ekki hann pápi einn, sem heyrði
hrútinn jarma i görnunum á honum
Simba. Þeir heyrðu það allir.
Æ, æ, ég vona, að viss maður hérna uppi
á Ströndinni sé með fullu viti. Annars lit
ég ekki við honum, þó að hann horfi á mig
allan messutimann i Narfeyrarkirkju, og
mig langi mikið til að frelsast héðan.
Já, frelsast! Skyldi ég frelsast mikið?
Ef ég fer héðan, eltir karlinn aftur-
gönguna hans HaínareyjaGvendar beint i
sjónn.”
Hún hrökk við. Hrafn krunkaði digur-
barkalega að baki hennar. Hún leit um
öxl. En krummi hoppaði spölkorn frá og
blakaði vængjunum i áttina til hennar.
..Þegi þú, Hafnareyja-Gvendur,” sagði
hún, steytti hnefnann að honum og hélt
áfram rölti sinu um bakkann. Hún talaði
upphátt við sjálfa sig:
„Hann er ekki vanur að tryllast, fyrr en
fer að dimma nótt. En nú lizt mér ekki á
hann. Hann veit af tólf afturgöngum,
emjandi kringum bæinn um hábjarta
vornóttina. Um höfuðdag verða þær
orðnar sjötiu, þó að það sé heilög tala. Og
svo kemur skammdegið.”
Nú sneri hún við og litaðist um, þar sem
hæst ber á eyjunni, kreppti hnefana og
horfði iögnunarraugum til iands. Hún
nefndi bæina i röð: „Valshamar, Breiða-
bóistaður, Drangar, Háls, Straumur, Ös.
Narfeyri. Og svc er ekki vist, að ég fái að
fara til kirkju næst.”
Hún leit i áttina til eyjanna austan við.
„Nú er karlinn farinn að hafa iilan bifur
á fólkinu i öxney. Og i Brokey eru draug-
ar, frekar 3 en 2. Strákaófétin i Púrkey
þykjast vera fyndnir og hafa hann fyrir
fifl. Trúa þó sjálfir á andskotann. Æ, æ,
hvað á ég að gera, áður en fer að dimma
nótt? Einn góðan verðurdag getur verið,
að hann hætti að hlýða mér. Hvernig fer
hann lika að trúa þvi, að ég geti fælt aftur-
göngur frá bænum með þvi að dusta
svuntuna mina og skyrpa, ef þær ætla sér
inn á annað borð?”
Þóra skellihló, Hrafninn tók undir spöl-
korn frá.
„Haltu þér saman, Hafnar-
eyja-Gvendur,” tautaði hún „Stjúpa min
er þolinmæðin sjálf. En hún lætur sem
hún trúi karlfuglinum, þangað til hún fer
sjálf að trúa. Æ, æ, ég vildi að einhver
hagyrðingur kæmi. Þá er karlinn
skemmtilegur. Og þá þykist hann hafa i
fullu tré við draugana. En nú eru eyja-
skáldin orðin hrædd við hann og halda, að
hann hvolfi undir þeim bátunum i næsta
róðri, ef þeir kveða hann í kútinn. Ekki
bar þó á þvi, að hann drekkti honum Oddi
fyrir kjaftshöggið. Ég veit ekki betur en
Oddur lögmaður klóraði i bakkann vestur
undir Látrabjargi og lúberji saklausa
menn svínfullur en I dag.
Hann pápi er vist ekki merkilegt krafta-
skáld, fyrst hann getur ekki gengið ræki-
lega i skrokk á svona dólgum, sem enginn
sæi eftir. — Æ, þegi þú, Hafnar-
eyja-Gvendur. Það getur svo sem vel ver-
ið, að glyrnurnar i þér likist mannsaug-
um, krummahró. Hvað ætli sumir menn
blfni ekki á okkur eins og hræfuglar? Ég
gæti auðvitað rotað þig með steini, svo að
þú sért ekki að rffa þig heima á hlað-
varpanum.
Nei annars. Einhvern veginn myndi það
skemma mig. Og karlinn færi þá bara að
sjá draugsaugu i kálfinum. Æ, æ og
hvenær ætli næst verði messað á Narf-
eyri?
Ekki skánar hann neitt við að hlusta á
guðsorð, þó að ég fari með hann til kirkju
Bara espast, sem reyndar er von, þvi að
sifellt er klerkurinn að minna okkkur á
vélabrögð andskotans. Og nú fer hann að
vakna og sér tólf drauga skjótast kringum
bæinn á sólskininu. —Og ég hef engin ráð
til að stugga þeim burtu, áður en fer að
dimma nóttu. Varla róa þeir i land sjálf-
krafa. — Hæ, hæ og hó!”
t