Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 18

og dáðist að heiðum, stirndum himninum.
Hann hafði hún sjaldan séð úr ibúðinni i
bænum.
— Likar þér við húsið? spurði Geir fyrir
aftan hana.
— Já, ég er orðin ástfangin af þvi, svar-
aði hún.
Daginn eftir vakti morgunsólin þau eld-
snemma, og þau lágu lengi i rúminu og
höfðu það gott. Júlia varð enn hrifnari af
húsinu.
Viku seinna hafði Júlia orð á þvi, að þau
yrðu að fara að mála eldhúsið i vinalegum
litum. Þau sátu og borðuðu morgunverð
við stóra, brúnflekkótta borðið.
— Það liggur ekkert á, sagði Geir. Við
skulum fyrst ganga frá uppi. Við borðum
bara hérna niðri.
— Og búum til matinn, benti Júlia á.
Gerirðu þér ekki grein fyrir þvi, að hérna
niðri stendur þrællinn þinn boginn yfir
eldavél og vaska og straujar skyrturnar
þinar?
— Við byrjun efst og vinnum okkur nið-
ur á við, svaraði hann eins og hann hefði
ekki heyrt til hennar. Við veljum her-
bergi, ljúkum við það og færum okkur i
næsta. Hann leit i kringum sig. Jú, þetta
eldhús mætti vera ljósara.
— Það er sæmilegt núna, sagði hún. —
En þegar sólin skin ekki hérna megin,
verður koldimmt hérna.
En hann virtist engan áhuga hafa, og
þess vegna tók Júlia til höndunum
upp á eigin spýtur. Hún varð að gera eitt-
hvað, þvi skuggarnir i skotunum fóru i
taugarnar á henni.
Veggirnir voru sinnepsbrúnir og
flekkóttir. Stundum þegar dimmt var,
voru blettirnir eins og skrýtin andlit.
Daginn eftir, þegar Geir var farinn i
vinnuna stillti Júlia upp tröppu á mitt
gólfið og byrjaði að mála loftið. Hún var
rétt byrjuð, þegar dyrnar opnuðust svolit-
ið og það brakaði i þeim., Júlia gleymdi
hvar hún var og steig út i loftið um leið og
hún sneri sér við. Hún lenti eins og
kartöflupoki á gólfinu og nuddaði hnéð og
olnbogann. En það var enginn i dyrunum
— Þetta var vindurinn, sagði hún við
sjálfa sig. Gluggarnir uppi voru opnir.
Hún gægðist út, en þar bærðist ekki strá.
Allt i einu skalf hún. — Geir, Geir, hvisl-
aði hún. Hvað gengur á i húsinu okkar?
Þetta var i fyrsta sinn, sem þunga hurðin
hafði opnazt fyrir aftan hana.
— Ég sé, að þú hefur verið að gera eitt-
hvað, sagði Geir um kvöldið, þegar þau
settust að borðinu.
— Já, og ég datt niður úr tröppunni og
var heppin að brjóta mig ekki.
— Það hefur ekki komið niður á matn-
um, svaraði hann. Þetta er alveg stórgott.
En það er líklega bezt að við hjálpumst að
við þetta. Hann leit á hana. — Mér hefur
dottið dálitið i hug.
En hann sagði ekki hvað það var. Dag-
inn eftir smurði Júlia hjarirnar á gömlu
18
hurðinni, en hvernig sem það nú var, þá
hélt áfram að marra i þeim.
Bráðlega fannst Júliu þetta alls ekki svo
gott lengur, og smátt og smátt kveið hún
þvi að ganga niður eldhússtigann. Her-
bergin uppi voru alltaf jafn indæl, en ann-
að var með kjallarann. Siðdegis var eld-
húsið likast helli með skuggum um allt, og
minnsta hljóð varð til þess að Júlia hrökk
i kút.
— Geir, sagði hún einn daginn. Þurfum
við svona mikið skápapláss? Skáparnir
voru byggðir inn i veggina og voru svo
stórir, að hægt var að fela sig i þeim. Börn
gætu lokazt þarna inni, og... Hugsunin
varð svo sterk, að Júlia gat ekki gleymt
henni.
— Viltu losna við þá? spurði Geir. Við
gætum þurft að nota þá einn góðan veður-
dag. Hvernig losar maður sig annars við
skápa, sem eru byggðir inn i veggina?
— Ég veit það ekki?
— Þetta er stórkostlegt hús, fullt af
minningum, sagði Geir og litaðist um. —■
Við vorum heppin að fá það.
— Já, svaraði Júlia og hugsaði um, hvað
hún væri heppin að eiga eldhús, sem hafði
þau áhrif á hana, að henni fannst alltaf
einhver vera á bak við hana og horfa á
hana. Bráðum kæmi að þvi að hún þyrði
alls ekki niður, þegar farið væri að
dimma. Slökkvarinn var á veggnum
nokkur skref frá dyrunum, og áður en hún
náði að kveikja, fannst henni alltaf ein-
hver biða hennar inni i myrkrinu.
Hún sagði: — Ég vildi óska, að ég gæti
gert þetta borð hreint. Ég er búin að
skrúbba og skrúbba, en blettirnir hverfa
ekki.
— Þetta gamla borð hefur orðið vitni að
mörgu, sagði Geir og klappaði þvi, rétt
eins og það væri hestur.
— Ég er fegin, að það getur að minnsta
kosti ekki talað, svaraði Júlia og skalf. —
Ég vildi óska, að ég vissi, hvers konar
blettir þetta eru, hélt hún áfram. Hann
leit á blettina. — Hvað heldur þú að þetta
sé?
— Kaffi, svaraði hún snöggt. Súpa, eða
sósa. Þetta getur verið næstum hvað sem
er i svona eldhúsi. En hún sá að hann var
ekki sannfærður og skipti um umræðu-
efni.
— Geir, veiztu hvers vegna flutt var úr
húsinu?
— Hef ekki hugmynd um það, svaraði
hann og skar flis úr borðplötunni. Ég ætla
að láta efnagreina þetta og athuga, hvort
þetta er súpa eða sósa. Hann sat lengi
þegjandi og horfði á hana.
— Hvað er að? spurði hann loks. Það er
eitthvað. Segðu mér það, Júlia.
— Ég vil, að eldhúsið verði málað, sagði
hún. Hana langaði mest til að falla i kné
honum og gráta við öxl hans. En hann
myndi hlægja að henni fyrir óttann við
skugga og drauga.
— Er það allt?
— Já.
En það var ekki allt. Ekki einu sinni
helmingurinn. Eldhúsið var alveg að gera
hana vitlausa. Hún þorði varla að opna
skáp lengur af ótta við að eitthvað ylti út.
Hún hafði meir að segja látið sér detta i
hug að negla aftur skáphurðirnar, en hug-
myndin var svo heimskuleg, að hana
langaði til að hlæja.
— Jæja, ég er búinn að fá efnagreining-
una af blettinum af borðinu. Þetta var rétt
hjá þér, sagði Geir nokkrum dögum siðar,
er hann kom heim i mat.
— Eétt hjá mér? Hvað áttu við?
— Já, þetta er sambland af kaffi, te,
súpu, sósu, hlaupi, suitu og öli.
— Það er ekki furða, þótt erfiðlega
gangi að ná þvi af, sagði Júlia og and-
varpaði. Hún stóð upp og gekk um góif.
Geir horfði rannsakandi á hana.
— Þig langar að fara héðan, sagði hann
lágt. Þér likar illa við húsið, er það ekki?
— Ég elska húsið, hrópaði hún. — Það er
bara þetta eldhús. Það er eitthvað að ger-
ast hérna....
— Ég veit það, sagði hann. Það er alltaf
eitthvað að gerast hérna og hefur gerzt,
einmitt þar sem við sitjum.
— Hvað? spurði hún með öndina i
hálsinum.
— Ég skal sýna þér, sagði hann. Fyrir
nokkrum dögum fann ég þetta og hundruð
i viðbót i pappakassa uppi á lofti. Ég tók
nokkrar en vildi ekki sýna þér þær fyrr en
ég vissi, hvaða blettir væru á borðinu.
Það voru myndir, litmyndir, en flestar
gulnaðar svart/hvitar. Hann dreifði þeim
um borðið og Júlia laut yfir þær. Hún
fylltist Jjúfri viðkvæmni.
Myndirnar voru allar teknar i þessu
gamla eldhúsi, og á þeim var margt fólk.
Gamla borðið var hlaðið kræsingum ofan
á hvitum stifuðifm dúkum, og þarna voru
kertaljós. Þetta voru afmælisveizlur, og
stór barnaaugu störðu á krásirnar. Börn-
in voru vafalaust orðin feður og mæður.
Þetta var boðskapur frá húsinu sjálfu.
Júlia andvarpaði og leit i kringum sig.
Nú vissi hún, að það voru engir draugar i
þessu gamla húsi. Ef þeir væru þar, voru
þeir áreiðanlega góðir.
— Hvilik fjölskylda, sagði Geir. Það eru
að minnsta kosti fjörutiu manns á sumum
myndunum.
— Þarna er skirnarveizla, sagði Júlia.
Sjáðu storkana á kökunni.
— Þeir eru tveir, svaraði hann. Held-
urðu, að við eigum eftir að halda skirnar-
veizlu hérna?
— Já, það gerum við, einmitt hérna i
eldhúsinu. En það verður kannski bara
einn storkur á kökunni, að minnsta kosti
get ég ekki lofað meiru.
— Það er nóg að hafa einn i einu, sagði
Geir, En hvenær?
— Fyrren þú heldur, sagðihún. I ágúst.
Hann greip um axlir henni. — Ertu
viss?
— Alveg viss. Þó að hún hefði ekki
tölvuheila, gat hún reiknað það út, þó að
hún þyrfti að telja á fingrum sér.
Endir.