Heimilistíminn - 06.06.1974, Blaðsíða 17

!
notkun eftir þvi sem börnunum f jölgar og
við þurfum meira pláss.
— Við eigum þó engin börn ennþá, svar-
aði Júlia.
— Nei, en þau koma, sagði Geir örugg-
ur. Og eitt enn. Bærinn er að stækka i
þessa átt, og það liður ekki á löngu þar til
lóðin okkar verður mun verðmætari en
núna. En nú skulum við athuga húsið bet-
ur.
Þau fóru inn og gengu um herbergin.
Það var fagur vetrardagur, og húsið var
hlýtt og bjart. Sólin flæddi inn um glugg-
ana.
Júliu fannst húsinu lika vel við þau, að
minnsta kosti tveimur efri hæðunum. Hún
var ekki eins viss um kjallarann, og hann
skoðuðu þau siðast.
Þar niðri var griðarstórt eldhús og f jög-
ur litil herbergi. Heljarmikil kolaeldavél
stóð uppi við einn vegginn, en undir
glugganum var rafmagnseldavél að auki,
og vaskurinn var úr ryðfriu stáli. Með-
fram veggjunum voru endalausar raðir af
skápum og hillum og krókum fyrir eld-
húsáhöld og potta.
Það var auðvelt að imynda sér, hvernig
hér hafði verið i gamla daga — gljáfægður
kopar upp um alla veggi og skiðlogandi
eldur i stóru vélinni. Við lá að Júlia fyndi
lykt af nautasteik úr ofninum.
En nú voru veggirnir flekkóttir af
óhreinindum og skúmtjásur héngu niður
úr loftinu. Alls staðar var skuggsýnt, þvi
litil dagsbirta komst inn fyrir gróðrinum
úti fyrir glugganum. A miðju gólfi var
stórt og mikið borð. Þykk tréplatan var
alsett skorum og blettum. Brúnum blett-
um, hugsaði Júlia, en það var ekki fyrr en
siðar, aö hún fór að hugsa um það.
— Hér er nóg pláss, sagði Geir. Hann
opnaði marrandi hurðir og gægðist inn i
skápa. — Heilmikið geymslupláss, ef við
eignumst einhvern tima svo mikið, að við
þurfum að geyma eitthvað af þvi. Hann
leit i kringum sig. — Ef þig langar ein-
hvern tima til að halda i skottið á ketti og
sveifla honum i kringum þig, þá er þetta
staðurinn.
— Ég held, að hér hafi f jölskyldan borð-
að, sagði Júlia. Að minnsta kosti börnin.
Fólk átti svo mörg börn i gamla daga.
— Það kemur i ljós, sagði Geir og faðm-
aði Júliu að sér. Hvað finnsl þér? Eigum
við að kaupa húsið? Hér munum við ef-
laust búa alllengi. Það eru möguleikar á
að hækka i stöðu hér. Eigum við að flytja
inn og hefjast handa?
— Finnst þér þetta gott hús? spurði
Júlia?
— Finnst þér það ekki?
— J...jú, tvær efri hæðirnar. Hún kink-
aði kolli og hugsaði um stóru björtu her-
bergin uppi. — En húsið er svo stórt. Hús-
gögnin okkar...
— Við förum bara á uppboð hérna i
kring og kaupum það sem okkur vantar i
viðbót. — Það verður ódýrt, þvi fólk vill
ekki lengur eiga þung, gamaldags hús-
gögn. En ef þú heldur, að við kunnum ekki
við okkur hérna...
Auðvitað sagðist Júlia vera viss um að
svo yrði. Það var greinilegt, að hann lang-
aði i húsið. Það var henni nóg.
Skjölin voru undirrituð og þau fengu
lyklana og fluttu inn. Fyrsta kvöldið, fyrir
háttatima, hallaði Júlia sér út i gluggann
17
k