Heimilistíminn - 20.02.1975, Blaðsíða 13

gan
Góður félagi
TIU til fimmtán metrum á undan sér sá
hiin baksvip manns, sem gat ekki verið
neinn annar en Dave. Hún vissi einhvern
veginn að það var hann. Hún fór að hlaupa
á eftir honum. — Dave! sagði hún móð og
greip f jakkaermi hans. — Halló!
Hann sneri sér undrandi við, svo brosti
hann. — Nei, Katy, ert það þú, sem hleyp-
ur á eftir karlmönnum snemma á laugar-
dagsmorgni? Hvernig liður þér.
— Vel! svaraði hún. — En þér? bætti
hún við og reyndi að hugsa ekki um
sfðasta fund þeirra fyrir þremur mánuð-
um. Sá fundur hafði ekki verið alveg
svona einfaldur og blátt áfram.
— Mér líður bara vei, svaraði hann. —
Hvernig gengur á barnaheimilinu?
— Það er mikið aö gera eins og alltaf,
svaraði hún og stóð ekki alveg á sama
lengur. Þetta var persónuleg spurning,
sem hlaut að leiða hugann að „gömlu dög-
unum” og Vicky . . .
— Hvernig fór með litla indverska
strákinn? hélt hann áfram. — Funduð þið
einhvern til að taka hann að sér?
— Já, svaraði hún hissa yfir að hann
mundi það sem hún hafði sagt honum um
Wari. — Hann var tekinn I fóstur rétt eftir
að . . . Hún þagnaði skyndilega og fann að
hún roðnaði.
Dave brosti dauflega. — Hefurðu frétt
nokkuð af Vicky?
— Ég hef fengið tvö póstkort. Henni
líður vist ágætlega.
— Það er gott, sagði hann aðeins.
Hún stóð og vissi ekki hvað hún átti að
segja. Skrítið, að hún skyldi vera feimin
við Dave. Þau höfðu i heilt ár verið góðir
vinir og gátu talað um allt milli himins og
jarðar. En nú voru þrir mánuðir siðan og
dálitiö hafði gerzt, sem breytti öllu hjá
henni, Dave og Vicky.
— Æ, æ! Dave leit á úrið og hún fékk
sting I hjartað. Hún beið þess að hann
kæmi með lélega afsökun um að hann
hefði ekki tima til að tala við hana.
— Ég þarf að ná i föt i hreinsun fyrir
eitt, sagði hann. — En getum við ekki hitzt
á „Hressó” eftir kortér og fengið okkur
glas?
— Jú, gjarnan, svaraði hún og reyndi
að sýnast ekki allt of áköf.
Hún horfði á eftir honum, þar sem hann
hraöaði sér niður götuna. Fyrst núna varð
henni ljóst, hvað hún hafði saknað hans
rnikið. Ekki það að hún hefði verið ást-
fangin af honum eða hann henni. Hann
hafði bara séð Vicky. Vicky hafði boðið
Það var hún í augum
Daves og yrði aldrei
annað. Vicky stæði
alltaf milli þeirra. En
vinátta Daves var
betri en ekkert...
honum heim í ibúðina, sem þær höfðu
saman, kvöld eftir kvöld og Katy hafði
vanizt honum þar. Hún ætlaðist ekki til
neins nema venjulegrar vináttu, þvi hver
liti tvisvar á hana, i laginu eins og kúst-
skaft, föla og kinnfiskasogna.þegar Vicky
var viðstödd með sitt sýningarstúlkuútlit,
siða ljósa hárið og grænu augun?
Katy var jafn feimin og Vicky var út-
hverf, jafn barnaleg og hjartagóð og
Vicky var heimsvön og allt að þvi frek
öðru hverju. — Gallinn á þér, var hún vön
að segja við Katy, — er að þú segir aldrei
illt orð um neinn.
Vicky starfaði sem einkaritari hjá sjón-
varpsfélagi, en Katy, sem var fóstra,
vann á barnaheimili. Og Dave hafði haft
áhuga á starfi hennar.
Hún minntist dagsins, sem hún hafði
séð hann fyrst. Vicky var búin að tala
einhver ósköp um hann. — Hann er arki-
tekt, sagði hún. — Agalega flinkur! Svo er
hann með lengstu augnahár sem ég hefð
séð á karlmanni!
Katy hafði imyndað sér eitthvert fyrir-
bæri i flauelsfötum og blúnduskyrtu með
sitt, vel klippt hár, en þar skjátlaðist
henni. Dave var i snjáðum gallabuxum og
rúllukragapeysu með skinnbótum á oln-
bogunum. En hann hafði lengstu
augnahár, sem hún hafði séð á karlmanni.
Þau urðu eins góðir vinir og tveir aðilar
af gagnstæðu kyni geta orðið, þegar kyn-
ferðislegtaðdráttarafl er ekki fyrir hendi.
Katy fannst hann aðlaðandi, en hún vissi
mætavel, að það var aðeins Vicky, sem
hann hugsaði um og lét það gott heita.
t hálft ár gekk allt vel. Vicky og David
töluðu um brúðkaup og litið hús i útjaðri
bæjarins. En þá fékk Vicky jákvætt svar
frá sjónvarpsfélaginu við umsókn um
starf sem aðstoðarstúlka leikstjóra.
— Er það ekki stórkostlegt, sagði hún,
ljómandi af gleði. —Ef ég fell ekki á nám-
skeiðinu, lendi ég kannski i skemmti-
deildinni og fæ tækifæti til að ferðast um
allan heiminn!
— Hvað þá með Dave? spurði Katy.
— Hann hlýtur að skilja hvað þetta er
gott tækifæri, sagði Vicky. — Ég ætla að
segja honum það i kvöld. Viltu standa
með mér, ef hann ris upp á afturfæturna?
Katy lofaði engu. Það reyndist heldur
ekki nauðsynlegt að standa með Vicky.
Hún setti upp smábarnasvip og bað Dave
ósköp fallega að fá að spreyta sig að
minnsta kosti.
Eftir það fór hún að taka eftir breytingu
á afstöðu Vicky til Dave. Hún elskaði
hann ennþá og vildi giftast honum, en sló
þvl alltaf á frest. Hún var önnum kafin við
að breyta Dave — klæðnaði hans og starfi.
Hún sagði að hann ætti að teikna stórhýsi i
staö þess að hugsa alltaf um þægileg
ibúöarhús handa venjulegu fólki. Hann
átti að reyna að verða frægur.
1 fyrsta sinn var Dave ekki á sama
máli. Hann var þægilegur eins og alltaf,
en hann hélt fast við að hann vildi teikna
heimili handa fólki, en ekki fyrirtækja-
hallir og vöruhús.
Skömmu eftir jólin fékk Vicky tækifær-
ið, sem hana hafði dreymt um. Hún hafði
staðizt prófið með ágætum og fékk starf i
leiklistardeildinni. Fyrsta stórverkefnið
krafist ferðar til Wales i þrjár vikur til að
taka upp framhaldsþætti um gamla daga
þar. Katy frétti ekkert af henni á meðan,
en hafði raunar ekki búizt 'við þvi. Það
sem hún var hissa á, var að Dave fékk
heldur ekki svo mikið sem póstkort.
— Hefurðu frétt nokkuð? spurði hann,
þegar hann leit inn eftir hálfan mánuð. —
Nei, hafði Katy svarað, — en hún sagðist
veröa að vinna allan timann og þetta er
víst afskakktur staður . . .
— Ég veit ekki, hvort þetta nýja starf
hennar er svo ágætt, sagði hann. — Ég
vildi að hún ynni venjulega vinnu eins og
þú.
Katy gat ekki annað en borsað að til-
hugsuninni um Vicky og 20 fjörug börn i
einu herbergi, en sagði ekkert.
Viku sfðar kom Vicky heim. — Hvernig
hefur gengið? spurði Katy eins eðlilega og
hún gat. Henni til furðu fór Vicky að
13